DIEP GEZONKEN NEDERLAND . . .

Nederlanders op vakantie (1960)

(Door: “Driek”)

Vroeger, in de jaren vijftig, toen mensen op zondagochtend nog ter kerke gingen, bidden voor het eten heel gewoon, zag je bij veel mensen in hun woonvertrek ter versiering een bruinrode worteldoek met een labyrint-achtig patroon van veren en pauwenstaarten boven den schoorsteen gedrapeerd. Dat was toen ineens een modeverschijnsel. Ter decoratie stonden er kleine koperen voorwerpjes op den schoorsteenmantel op artistieke wijze gerangschikt. Nutteloze dingen. Net als het schemeruurtje. Doch men deed van alles om de herinnering aan dien gruwelijke oorlogsjaren uit te wissen. En veel vertier was er toen niet. In de avonduren zat men om den eettafel geschaard. De burger geloofde nog in den Goddelijke harmonie der dingen. En wij waren een arbeidzaam volk. 

Maar toen kwam de televisie. De auto en de caravan. Toen ging de altoos ondernemende Nederlander de grenzen overschrijden. Bij de bank werd geld gewisseld voor de landen waar men met de auto doorheen trok. Ja, zo ging dat toen. Maar, scherpe lezer van E.J. Bron, die tijd is voorgoed voorbij. We zijn niet ver meer verwijderd van den dag dat wij gewapend met pistool of spuitbus ons buitengaats begeven, want onze regeringsleiders hebben ervoor gezorgd dat geen plek meer veilig is. Let wel, lezer: nergens kunnen wij straks nog zonder angst en onbezorgd vertoeven.

Nederland is diep gezonken, vooral nu, in deze mooie zomerdagen waarin een lichte zomerbries zacht streelt ons gelaat, gewas en geboomte rijk van zomergroen, worden wij geconfronteerd dagelijks met onheilsspellende berichten over onthoofdingen, berovingen en zelfs verkrachting van onze bejaarde medeburgeressen. Wat hebben ze ons in hemelsnaam aangedaan? Waar hebben wij dat in hemelsnaam aan verdiend? Lezer, het is een ergerlijke, misdadige tragedie. Dit is crimineel. Degenen die ons daarmee hebben opgezadeld, verdienen den hoogste straf.

Straks moeten wij ons voortspoeden onder het flakkerend licht van vlammen der brandende gebouwen, smeulende autowrakken, omver geworpen voertuigen, achtergelaten scootmobielen en gesneuvelde burgers. Op den straatstenen ligt met bloed bevlekt tafellinnen. Overal klinken doffe knallen. Veel, overal, glasscherven van etalageruiten. De woedende strijd der Mohammedanen is losgebarsten. Wij zijn bekneld tussen kokend van drift strijdende moslims met huichel-smoelen. Verhitte gezichten der manmoedig strijdende burgerwacht. Bloedige gevechten op leven en dood tussen menschen die schijnbaar vredig naast elkander hebben geleefd. Moslims en christenen en Joden. Niets is wat het lijkt.

Uitzinnig van minachting en haat werpen lieden in djellaba zich op vrouwen en meisjes die daarvoor nog die bloeddorstige maniakken met liedjes verwelkomden. Eindelijk toch zegeviert Mohammed. Strijdgewoel. Allah Akbar geschreeuw. Geen schalkse vrouwenlach noch kindergejoel zal ooit weerklinken.

In de straten der steden en dorpen, ja, zelfs in den kleine boerengehuchten, krioelt het van uitzinnige negroïde lieden. Krijsend tierende Afrikanen. Allemaal Sylvana Simonsen. Neen, lezer, daar heb ik geen zin meer in.

Nederlandse vakantiegangers op weg naar Schiphol (2016)

Onze regeringsleiders spreken vanuit een ver land geschokte woorden. Dat tuig is bijtijds vertrokken. De vliegmachine stond alreeds klaar voor hun vertrek. Over ons koningshuis doe ik er het zwijgen toe. Die bezitten een gepantserde Audi. En een villa in Argentinië.

Ik wens u allen nog een gezegende dag.

Door:
“Driek”
(voor www.ejbron.wordpress.com)