Islamkritiek en rolbevestiging gaan niet samen

(Door: Theresa Geissler)

Als we er van uitgaan dat met “Straatsburg ’73” het plan werd ingezet om de samenlevingen in Europa niet alleen met elkaar te versmelten, maar tevens te multiculturaliseren – mèt de bijbehorende islamisering – dan vallen meteen de nodige puzzelstukken op hun plaats. Onder meer waarom er begin jaren ’80, volgend op het ‘gezinsherenigingsbeleid’ waarbij de zogeheten Turkse en Marokkaanse “gastarbeiders” langzamerhand hun families konden laten overkomen, opeens belerende filmpjes op de Nederlandse buis gingen verschijnen met een “ideële” strekking. Een strekking die neerkwam op de inmiddels overbekende mantra: “Buitenlanders zijn liev…..Weg met ons.”

 

De inhoud van die filmpjes, verzameld onder de titel “Zet eens een andere bril op”, was gebouwd op het al-oude, uitgekauwde beginsel “Wat je zegt, ben je zelf”, oftewel het jij-bakken. Nu kun je daar meesmuilend over doen – voor een deel ook terecht – maar dé kracht van het ‘jij-bakken’ is nu eenmaal dat het vrijwel altijd een kern van waarheid bevat – ook al wordt er feitelijk niet op de betreffende stelling ingegaan. Een redelijke variant hierop is het “Verbeter de wereld en begin bij jezelf”. Wie besluit aan deze suggestie gehoor te geven, wint daar althans enig ‘recht van spreken’  mee.

Het filmpje dat mij hier het duidelijkst voor ogen staat, ging als volgt: Een man – ronduit gezegd: type-proleet – zit in z’n luie stoel tegen de kijker te oreren over wat er allemaal misgaat met de samenleving nu al die buitenlanders met hun uitheemse gewoonten hier allemaal maar binnen blijven komen. Hij weet haarfijn onder woorden te brengen wat er aan die gewoonten allemaal wel niet mankeert. Af en toe onderbreekt hij zijn relaas met een blik richting keukendeur en de order: “Koffie!” of: “Kan die koffie nog effe komme?” en besluit met de observatie: “En hun vrouwe, hé, dat zie je nou pas goed, nou je ze zelf van dichtbij meemaakt! Die vrouwe van hun hebbe thuis niks te vertelle, gewoon slavinne!” – Met onmiddellijk daarop de zoveelste geïrriteerde blik richting keukendeur: “Hallo! Die kóffie ken nou wel dóór, hoor!” Waarop zijn vrouw binnenkomt met de koffiekan èn met een door spanning en zenuwen verwrongen gezicht. Het geheel wordt, onnodig om dat nog te vermelden, afgesloten met de slogan “Zet eens een andere bril op,” die over het scherm flitst.

Een knááp van een jij-bak, dat voelt iedere Realist onmiddellijk aan. En dan ook nog buitenproportioneel uitvergroot. Die vent in zijn luie stoel staat model voor de “boze witte man”, die met zijn beperkte horizon, in zijn “oliedomme kortzichtigheid”, koudwatervrees heeft voor alles wat hem vreemd is en vanuit diezelfde kortzichtigheid alles en iedereen in hokjes indeelt, met de bijbehorende, gender-bepaalde taken en bevoegdheden op de eerste plaats binnen zijn eigen territorium. Ja, die types bestaan. Vroeger zelfs veel algemener dan nu het geval is, wat dan ook in het verleden de aanleiding was voor het ontstaan van het feminisme. Het feminisme maakte echter, in haar eigen starheid, op haar beurt de fout deze “boze witte man” als aanstichter van álle ellende in de wereld – en als gemeenschappelijke vijand van álle vrouwen te zien, zonder op dit punt enige nuancering aan te brengen. Zo bleef er voor hen geen ruimte over om hun aandacht tevens te richten op de andere kant van de medaille: Die van de onverenigbaarheid van verschillende culturen, met de islam als ideologische bekroning van die onverenigbaarheid. Tot in de jaren ’90 van de vorige eeuw hebben de feministen dit nog wel geprobeerd, maar zodra ze, voor hun gevoel, geen kans zagen om hun afwijzing van een bepaald patroon evenredig te verdelen tussen verschillende aspecten van dat patroon, kozen ze – onwillekeurig – voor dàt aspect dat volgens hen als hóófdschuldige kon worden aangewezen (niet toevallig tevens dat aspect waarmee ze zèlf dagelijks het meeste te maken hadden): “De boze witte man”. Teneinde hun woede onverkort op hèm te kunnen blijven richten, was er voor de kwalijke rol van de overige aspecten, waaronder de islam, prompt geen belangstelling meer. Niet dat de feministen met zoveel woorden die kwalijke rol ontkènden, maar het kwam – en komt – eenvoudig bij hen niet langer aan de órde. Wat bij hen nog uitsluitend aan de orde komt, is het ‘onderdrukkende imperialisme’ – en daarmee in één adem de onderdrukking van de vrouw door de “boze witte man” met de islam als mede-slachtoffer – en dús automatisch als ‘bondgenoot’ van de vrouw in het algemeen.

Tot zover de onvoorstelbare dwaling in de logica der feministen, die inmiddels hun geloofwaardigheid zo ingrijpend heeft aangetast, maar waarvan, zoals gezegd, het jaren ’80-spotje van “Zet eens een andere bril op” reeds een vóórbode was. Niet alleen het feminisme, maar heel Links heeft trouwens die fatale fout gemaakt om zich star te blijven focussen op één kant van ze zaak en daarbij alle andere kanten uit het oog te verliezen. Op de koop toe weigert Links in zijn geheel tot op heden dan ook nog eens die fout te erkennen, met alle gevolgen die dát nog in petto zal hebben. Dat is iets dat wij, Realisten, maar àl te duidelijk zien. Wat óns op onze beurt echter weer reden geeft om ons af te vragen: Hoe kunnen wij ervoor zorgen dat wij, naar de andere kant toe, niet in een soortgelijke fout vervallen? Is die kans dan aanwezig? Persoonlijk vrees ik van wèl: Als de balans te veel kan doorslaan naar links, waarom dan niet naar rechts?

Dit kan zich bijvoorbeeld voordoen als mensen, verontrust over de huidige ontwikkelingen en verbitterd bij zichzelf vaststellend dat dit allemaal veroorzaakt is door de vernieuwingsdrang en het alles-moet-kunnen-beleid van Links(-liberaal), de neiging gaan vertonen om de periode vóór dit alles te idealiseren. Nostalgische verlangens naar ‘oude waarden’ van de vlak voor- of naoorlogse tijd steken dan gemakkelijk de kop op, met name de hang naar ‘rust, regelmaat, tucht en orde, gestrengheid in opvoeding en onderwijs.’ Bij dat denkbeeld zet ik al mijn kanttekeningen, al was het alleen maar omdat maatschappelijke inzichten niet voor niets veranderen: Degenen die voor deze veranderingen het initiatief namen, hebben dat uiteraard gedaan omdat zij dit wenselijk achtten met het oog op de minder gunstige werking van de oorspronkelijke vorm. Maar daarover kan men nog van mening verschillen. Een andere kwestie wordt het wanneer men in zijn nostalgie zaken gaat betrekken die in verband staan met de positie van de helft der volwassen bevolking, anders gezegd: Met die van v r o u w e n. De ware Realist, immers, wijst de islam juist af omdat deze ideologie over de hele linie qua normen en waarden haaks staat op die van het verlichte, op Joods-christelijk-humanistische principes berustende Westen. En de positie van de vrouw is daarbij misschien wel het meest in het oog springende criterium.

Het is dan ook daarom dat de feministische dwaling in dit opzicht juist voor Realisten zo onbegrijpelijk blijft en irritatie wekt. Terecht overigens, vanwege de absolute tegenstrijdigheid. Van ‘doorslaan’ in deze irritatie is pas sprake wanneer men gaat stellen dat het feminisme nergens iets aan toevoegt, een slecht iets is en er liever nooit had moeten komen. Want dat gaat pertinent te ver: In de tijd dat het ontstond, de tweede helft van de 19de eeuw, was het niet minder dan een noodzakelijk nieuw geluid, broodnodig om de helft van de wereldbevolking – de vrouwelijke helft – bewust te maken van hun ondergeschikte positie en hen te helpen zich daar onderuit te worstelen. Het was een laat tot bloei gekomen uitvloeisel van de Verlichting, dat zich eigenlijk gelijktijdig hiermee – in de 18de eeuw – had moeten ontwikkelen, maar dat niet had gedaan, goeddeels uit onwil van de toenmalige mánnelijke Verlichtings-filosofen: Van Voltaire is eigenlijk niet bekend dat hij de emancipatie van de vrouw nadrukkelijk heeft gepropageerd. Zijn tijdgenoot, Jean-Jaques Rousseau, stond zelfs bekend als een openlijke vrouwenhater. Hun iets jongere tijdgenoot, de Engelsman John Stuart Mill, was wat dat betrof een gelukkige uitzondering, maar hij was één van de weinige. De neiging van de mannelijke kunne om de verworvenheden van de Verlichting vooral voor zichzelf te reserveren, noopte de vrouwen tenslotte wel om de strijd, zeker aanvankelijk, op nadrukkelijke, agressieve wijze aan te gaan – denk daarbij bijvoorbeeld aan de ‘Suffragettes’- en wie weigert dat te erkennen, maakt zich reeds schuldig aan datgene wat wij Links en de huidige linkse feministen zo bitter verwijten: Het wegkijken van de realiteit.

Dat wordt dan ook niet zozeer gedaan, niet rechtstreeks, tenminste. Wat men in de realistische opinievorming wèl nu en dan signaleert, is via het terecht bekritiseren van de redeloze opstelling der tegenwoordige feministen, het inslaan van bepaalde zijweggetjes: Dan komt men al snel op de grotere emotionaliteit, die de vrouw eigen zou zijn, en via dit gegeven op de bestaande, biologische verschillen tussen man en vrouw. Vervolgens kan men dan wáchten op de, zo op het oog complimenteuze, conclusie dat man en vrouw “elkaar zo goed aanvullen” – en hier moet eigenlijk het rode lampje al gaan branden – wat dan weer uitmondt in de conclusie dat vrouwen, die immers de kinderen al báren, uiteindelijk psychisch en emotioneel het best geschikt zijn om ze op te voeden, zodat de mannen….. Stop! Op dit punt aangeland begeeft de Realist, júist de Realist, zich op drijfzand.  En waarom juist hij? Omdat h i j er bewust naar streeft de islám te bestrijden!

– Links, zowel dus ‘algemeen ‘links’ als de linkse feministen, bestrijden de islam niet, maar noemen zich zijn bondgnoot vanwege de reeds besproken, krankzinnige redenering, die ze in een controverse heeft doen belanden: In alle andere gevallen op de bres gaan voor algehele gelijkheid tussen de seksen en daarnaast ijveren voor een algehele scheiding van kerk en staat, maar hardnekkig de ogen blijven sluiten voor het feit dat de islam voor beide doelstellingen een ernstige bedreiging vormt.
-Het merendeel van de christelijke kerken en hun gemeenteleden (er bestaan ook realístische christenen) bestrijdt de islam evenmin. Enerzijds doordat zij na WO II gaandeweg flarden van het Linkse gedachtegoed hebben overgenomen, wat hen voorschrijft eenieder te helpen en de hand te reiken in plaats van te veroordelen, anderzijds waarschijnlijk doordat zij aan de islam aspecten menen te herkennen die appelleren aan hun eigen levensbeschouwing, waaronder het absolute Godsvertrouwen, het streven naar kuisheid – althans naar buiten toe – en de duidelijke rolverdeling tussen man en vrouw, ook al accentueren moslims dit nog weer nadrukkelijker dan zijzelf. Zij waarderen wat zij zien en zijn bereid tot handreiking. Hiertoe duwen zij, evenals Links, de realiteit terzijde.
-De Realisten echter hebben ervoor gekozen de islam wèl te bestrijden, omdat zij zich van dit  gedachtegoed distantiëren. Voor een consequente bestrijding is echter terughoudendheid geboden met nostalgisch gehengel naar ‘oude waarden,’ zeker met betrekking tot de positie van de vrouw.

Enkele voorbeelden:

Is men in feite van mening dat het verzorgen en grootbrengen van de kinderen toch op de eerste plaats de taak van de vróuw is, omdat zij het is die de kinderen ter wereld brengt? De islam denkt er precies zó over. Denk aan ‘Sheik’ Haitham Al-Haddad, die in ‘De halve maan’ op de vraag wat hij tegen westerse vrouwen had, prompt antwoordde: “Zij verwerpen de moederrol.”
Is men ergens van mening, dat vrouwen, doordat zij zich meer laten meeslepen door hun emoties, irrationeler reageren dan mannen, zodat zij bepaalde functies/taken tóch beter aan hèn kunnen overlaten? De islam denkt er in beginsel nèt zo over. Denk bijvoorbeeld aan het principe: Twee  getuigenissen van een vrouw tegen één van een man.
Is men van mening dat vrouwen, fysiek zwakker als ze zijn, zich bij voorbaat maar liever niet in bepaalde situaties moeten begeven en/of zich standaard onder mannelijke begeleiding moeten stellen? Exact de reden die de islam aanvoert ter rechtvaardiging van ál zijn vrijheidsbeperkende maatregelen voor vrouwen, die hij allemaal onderbrengt onder de noemer “bescherming.”
Is men van mening dat bij vrouwen, zeker in het openbaar, bepaalde ‘omgangsvormen’ die haar ‘vrouwelijkheid’ benadrukken, een ‘must’ zijn, m.a.w. een dwingende etiquette-regel “omdat ze vrouw is?” Men kan de islam een hand geven!
Matigt men zich dit soort oordelen aan als mán zónder in deze de mening van de andere kunne te polsen en die op zich te laten inwerken c.q. ter harte te nemen, dan handelt men al helemáál in de geest van de islam.
Het doet er daarbij niet toe, dat dit soort normen in het Westen subtieler tot uiting komen dan in een islamitische samenleving of dat er in het Westen minder indringende consequenties/sancties aan verbonden zijn, zoals voor iedereen zichtbare hoofdbedekking; het doet er toe dat met het (opnieuw) accepteren van deze normen, door ze te beschouwen als een vanzelfsprekendheid, de kern is gezaaid voor, wederom, ándere verwachtingen van beide seksen, zoals het hier in het Westen vroeger wás en zoals het binnen de islam nog steeds ís. En dát moet de oprechte Realist en islamcriticus eenvoudig niet wíllen.

Wie het daar mee eens is, maar zich tevens afvraagt hóe je die tendens dan wel precies omzeilt, kan ik eigenlijk geen beter antwoord geven dan: Op de eerste plaats er tóch naar streven zo gender-neutraal mogelijk te denken. En daarmee doel ik dan vanzelfsprekend niet op dat infantiele gedoe zoals in Zweden met die gender-neutrale toiletten en dergelijke, maar eerder op probéren ieder individu op de eerste plaats te zien als mèns en niet als ‘man’ of ‘vrouw.’ Vrouwen in typische mannenberoepen? Heb er, zeker als buitenstaander, geen oordeel over, maar bekijk van geval tot geval of het haalbaar is en accepteer het als dat zo blijkt te zijn. Vrouwen op alle denkbare posten bij landmacht, luchtmacht of marine? Geef eenieder een eerlijke kans om het te probéren. Uiteráárd zal, vaak op fysieke gronden, het aantal mánnen dat geschikt blijkt in de meerderheid zijn, maar neem dát zoals het is en accepteer de uitzonderingen zonder er verder een woord aan vuil te maken. Een vrouw op een typisch ‘mannelijke’ ministerspost – zoals Jeannine Hennis-Plasschaert – die achteraf bekeken niet zo goed voldoet? Bedenk dat dit bij een mán evengoed het geval had kunnen zijn en laat de gedachte “volgende keer geen vrouw meer” niet toe. Níet om díe, noch om enige andere reden. En probeer zo weinig mogelijk om een vrouw ongevraagd bescherming te bieden, louter op grond van het feit dat ze vrouw ís. Om de fysieke verschillen kunnen we inderdaad niet altijd heen, maar laat ze niet onevenredig zwaar tellen.

Geef zéker niet toe aan de neiging om aan te nemen dat vrouwen voor het uitvoeren van bepaalde traditionele ‘vrouwentaken’ het “geschiktst” zijn, ook al klinkt dat op zichzelf nog zo positief. Houd U voor ogen dat dit, zeker in eerste instantie, dezelfde argumenten zijn die moslims bij voorkeur hanteren.

Dit zal niet altijd even gemakkelijk zijn, aangezien bepaalde ingesleten denkpatronen nu eenmaal tijd nodig hebben om definitief te verdwijnen, maar houd U dan maar voor ogen dat de goede wil om het te probéren, omdat U daar de zin van inziet, al een heel eind in de goede richting komt. Wat beslist géén goede houding is voor een Realist: Bepaalde denkpatronen – ik zal ze ronduit ‘seksistisch’ noemen – zonder meer acceptabel blijven vinden èn openlijk blijven uitdragen, omdat Uzelf ervan overtuigd bent dat ze in het Westen iets anders betekenen dan binnen de islam en daarom aanvaardbaar zijn; dat U op die manier nog een volwaardig islamcriticus genoemd kunt worden. Vergeet dat: Volwaardige bestrijding van de islam gaat NIET samen met rolbevestigend gedrag.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)