Van Mohammed en Von Clausewitz

(Door: Ton Nijhof)

In verschillende aanbevelingen van de Raad van Europa wordt voorgesteld dat wij de islam als even waardevol voor de cultuur en geschiedenis van Europa dienen te beschouwen als christendom en jodendom. Wij moeten ook ons onderwijs zodanig inrichten dat deze boodschap wordt verkondigd. Dit gaat echter uitdrukkelijk tegen het gevoel van veel Europeanen in.

Met vrijwel alle resoluties van de Raad van Europa die het onderwerp behandelen, worden christendom en islam aan elkaar gelijkgesteld, terwijl ze dat bepaald niet zijn. Ook in ons land en de landen die ons omringen, laten we zeggen het ‘rijke’ deel van Europa, wordt in de betere en meer verheven kringen verondersteld dat weinig onderscheid gemaakt kan worden tussen jodendom, christendom en islam. Het publiek, het ‘plebs’ zo u wilt, heeft bepaald andere ideeën en baseert het oordeel op ervaringen uit de praktijk.

Het heilige boek van de moslims, de Koran, is doorspekt van vooral geweld, gevechten en veldslagen waarin de troepen namens Allah telkens de overwinning behalen. Ook de profeet zelf weet van wanten en zijn geweldtoepassing worden, ook in alle geschriften die de Koran moeten ondersteunen, uitgebreid behandeld en geprezen. Welbeschouwd is de Koran een voorloper van het beroemde boek ‘Vom Kriege’ van Carl von Clausewitz. Von Clausewitz’s conclusies worden beknopt samengevat  door zijn beroemde stelling: “Oorlog is de voortzetting van politiek met andere middelen”. Waar de gebruikelijke middelen van diplomatie falen, blijft de oorlog als enige machtsmiddel over.

Dat is precies hoe Mohammed ook handelde. Wanneer zijn religieuze boodschap in Mekka niet bijster aanslaat, vertrekt hij met zijn volgelingen naar het verderop gelegen Medina. Hij denkt daar beter religieuze zaken te kunnen doen Daar ook wordt de toon van zijn ‘openbaringen’ bepaald gewelddadiger van aard. Zoals Snouck Hurgronje (Christiaan Snouck Hurgronje, Het Mekkaansche feest. E.J. Brill, Leiden 1880) in zijn proefschrift constateerde, komen de ‘openbaringen’ telkens precies op tijd om een bepaald probleem het hoofd te bieden.

Het ligt, in lijn met de teneur van Snoucks’ proefschrift, voor de hand te veronderstellen dat Mohammed, evenals Von Clausewitz honderden jaren later, concludeert dat waar de diplomatie (vergelijk: de prediking) faalt, geweldsmiddelen noodzakelijk worden om de doelstellingen alsnog te bereiken. Dat hij op het strategisch en tactisch juiste moment telkens ‘openbaringen’ het licht doet zien, versterkt het beeld dat Mohammed niet zozeer contact onderhield met de naaste medewerkers van Allah, maar daarentegen een geniaal strateeg en buitengewoon inspirerend commandant was.

Nu wordt, om dit onverkwikkelijke karakter van de islamitische leer te vergoelijken, veelal opgemerkt dat ‘ook de Thora en de Bijbel veel gewelddadige passages bevatten’. Zeker: dat is juist. Het Oude Testament is ontleend aan en gekopieerd uit de Thora en bevat aanbevelingen om hele volkeren uit te roeien. Het is echter wel een feit dat zowel Joden als christenen het laatste millennium  weinig werk hebben gemaakt van uitroeiing, maar eerder dat zij daarvan het slachtoffer waren. Binnen de islam echter worden de meer dan 30.000 door islam geïnspireerde aanslagen met dodelijke slachtoffers sinds ‘nine-eleven’ vergoelijkt. Mohammed zou gezegd kunnen hebben: “Jihad is de voortzetting van prediking met andere middelen”.

Daar komt nog bij dat het ‘Nieuwe Testament’ een totaal ander resultaat uit het Oude Testament distilleert. Daarin zien we de Joodse rabbi Jezus die wars is van geweld en Hij lijkt dat te ontlenen aan precies dezelfde Thora die Mohammed met zijn ‘openbaringen’ te lijf gaat. Juist deze Jezus geldt als lichtend voorbeeld voor de christenen en stelt God voor als uitermate mild opperwezen die geen enkel mens, ook Zijn tegenstanders niet, iets slechts toewenst. In de Koran zien we meer een opperwezen opduiken die gewelddadig is, mensen opbakt tot het vlees van hun botten valt om ze daarna op te kalefateren tot ze geschikt zijn voor nog zo’n beurt. Bovendien heeft Hij in de hemel een café annex hoerenkast ingericht die allen die voor Hem in de strijd vallen fenomenale genoegens als dank gunnen. Die genoegens bestaan kennelijk uit veelvuldig copuleren en ongebreidelde alcoholische versnaperingen.

Wie zich verdiept in religie en de islam in het bijzonder, kan tot geen andere conclusie komen dan dat de islam minder een religie is en meer een politieke ideologie of militaire verhandeling, die gebiologeerd naar ‘macht’ staart en methoden en technieken aanreikt om die macht te verwerven.

Waarom haten zij ons eigenlijk?

Onlangs is een prachtig boek verschenen onder de titel “Waarom haten ze ons eigenlijk?” Het boek is een initiatief van macro-econoom Frits Bosch, auteur van diverse boeken en vele artikelen. Het is geschreven door diverse auteurs die een bijdrage willen leveren aan een beter inzicht in de problematiek van de aanslagen, maar ook vanuit een grote bezorgdheid voor de wereld waarin wij leven. Vandaar de spreuk die Bosch het boek meegaf: ‘Voor de wereld’. Naar aanleiding van dit boek vond een discussieavond plaats in het Amsterdamse debatcentrum ‘De Balie’ en naar aanleiding daarvan is weer onvrede uitgebroken onder vooral linkse politici in de Amsterdamse Gemeenteraad. Enkele raadsleden zijn kennelijk zelfs voornemens aangifte te doen tegen o.a. islamcriticus Wim van Rooy.

Vooropgesteld dat het formuleren van inhoud als een mogelijk antwoord op de desbetreffende vraag tot de vrijheden behoort die gegarandeerd worden in de Nederlandse grondwet en andere internationale overeenkomsten, ligt het voor de hand dat die antwoorden niet geblokkeerd kunnen worden met geopperde represailles van andersdenkenden. Alsdan ontbreekt het ons aan adequate wetgeving en vooral het fatsoen die een dergelijk vrij en onbevooroordeeld debat mogelijk maken.

Ergo: speerpunt van de (toch bepaald ongefundeerde)  kritiek lijkt vooral de bijdrage van Wim van Rooy aan het debat in De Balie te zijn. Zijn opvatting, namelijk dat moslims zich wel superieur moeten voelen, omdat zij slechts hun ultieme voorbeeld Mohammed navolgen, maar praktisch hebben te constateren dat zij, de moslims dus, hopeloos achterlopen, lijkt in verkeerde aarde te zijn gevallen. De vraag is niet alleen juridisch wat aan die opvatting precies haat zaaiend is, of wat er precies niet deugt aan die mening, maar ook van culturele orde.

Zeker: Van Rooy laat weten weinig waarde te hechten aan de islam als religie, maar ook verklaart hij waarom hij dat denkt in zowel boek als debat. In plaats van zijn mening te weerleggen met een antithese doet de Linkse Kerk traditioneel een beroep op het verfomfaaien van het vermeende recht, teneinde hun gelijkheiddenkende bondgenoot ruimte te bieden.

Het gaat ook hier om een fundamenteel besef dat in culturen onderscheid is te maken naar goede en minder goede culturen. De mate waarin een cultuur sociaal en economisch succesvol wordt bevonden, bepaalt vooral de waarde van die cultuur. En de islam, zo zien we aan al de beperkingen die hij de leden ervan oplegt, is een falende ideologie. Geen religie, maar een hevig achterhaalde en falende cultuur. Het is ook niet voor niets dat de talloze slachtoffers ervan alles in het werk stellen om die cultuur te ontvluchten. Niet de moslims haten ons, maar zij die menen daaraan macht te kunnen ontlenen, haten ons: de ‘beroepsmoslims’. Zij haten ons, omdat wij hen in de weg staan, waarbij zij in de Marxistische doctrine een bondgenoot vinden.

Door:
Ton Nijhof
(voor www.ejbron.wordpress.com)

ook verschenen op http://sta-pal.nl