Syrië: Het is geen burgeroorlog en het was er ook nooit eentje

(Door: Ulson Gunnar – Vertaling: E.J. Bron)

In Syrië is geen sprake van een burgeroorlog. De oorlog werd het land van buitenaf opgedrongen.

De wapens komen uit het buitenland, de strijders komen uit het buitenland, de agenda komt uit het buitenland. Terwijl Syrische strijdkrachten vechten om de controle over hun land terug te krijgen en de orde binnen de grenzen weer te herstellen, gaat het sprookje van de “Syrische burgeroorlog” verder. Zonder twijfel zijn er Syriërs die tegen de Syrische regering zijn, en zelfs Syriërs, die met wapens tegen de regering gevochten hebben en daarmee tegen het eigen volk, maar vanaf het begin (in werkelijkheid al voor het begin) werd deze oorlog vanuit het buitenland bedreven. Om hem “burgeroorlog” te noemen, is een foutieve benaming, net zoals de benaming “oppositie” voor diegenen die met wapens vechten. Het is geen “burgeroorlog”, en diegenen die tegen de Syrische regering vechten, zijn geen “oppositie”.

Diegenen die dit een burgeroorlog noemen, en de terroristen die tegen de Syrische staat vechten “oppositie”, hopen dat hun publiek nooit te ver van hun leugens afwijkt om het volledige verband van dit conflict te begrijpen, de stappen voordat hij überhaupt begon en waar vandaan deze stappen werden ondernomen.

Wanneer is het allemaal begonnen?

Het is steekhoudend om te vragen waar alles werkelijk begonnen is. In de Koude Oorlog vond er een op en neer gaande strijd plaats tussen Oost en West tussen de Verenigde Staten van Amerika en Europa (NAVO) en niet alleen met de Sovjet-Unie, maar ook met een opkomend China. Maar de Koude Oorlog zelf was gewoon een voortzetting van de geopolitieke strijd, die al eeuwenlang tussen verschillende machtscentra op de planeet werd gevoerd. De belangrijkste centra zijn Parijs, Londen en Berlijn in Europa, natuurlijk Moskou, en in de afgelopen beide eeuwen Washington.

In dit verband kunnen we eveneens zien dat hetgeen dat wellicht als locaal conflict wordt voorgesteld, past in een veel grotere geopolitieke strijd van deze belangrijke centra van speciale belangen tegen elkaar. Daarin verschilt het conflict in Syrië niet.

Syrië heeft in de Koude oorlog nauwe betrekkingen met de Sovjet-Unie onderhouden. Dat betekent dat zelfs na de val van de Sovjet-Unie Syrië nog steeds betrekkingen met Rusland had. Het gebruikt Russische wapens en tactieken. Het onderhoudt economische, strategische en politieke betrekkingen met Rusland en deelt gemeenschappelijke belangen, waaronder de handhaving van een multipolaire wereldorde, die het primaat van de nationale soevereiniteit benadrukt.

Om deze reden hebben machtscentra van het Westen al tientallen jaren geprobeerd om Syrië uit dit milieu te trekken (samen met veel andere landen). Met de val van het Ottomaanse rijk werd het versplinterde Midden-Oosten eerst door de Europese koloniale machten beheerst, voordat nationale opstanden, die nationale onafhankelijkheid wilden, hen wegvaagden. Diegenen die de koloniale contacten kwijt wilden, die ze afgebroken hadden, zochten de steun van de Sovjet-Unie, terwijl diegenen die tot iedere prijs aan de macht wilden komen vaak de ondersteuning van het Westen zochten.

Het conflict in het jaar 2011 was niet Syrië´s eerste conflict. De Moslimbroederschap, een organisatie die sinds de val van de Ottomanen werd onderhouden door het Britse imperium, werd in de late jaren-70 en de vroege jaren-80 bij een mislukte poging ondersteund om de toenmalige Syrische president Hafez al-Assad ten val te brengen, de vader van de huidige Syrische president Bashar al-Assad. De gewapende militanten die aan dit conflict deelnamen, werden daarna in veiligheidsacties neergeslagen, waarbij veel leden van de Moslimbroederschap een nieuw initiatief van de Saoedi´s genaamd Al Qaida vormden. Beide – de moslimbroederschap en het huidige Al Qaida – zouden niet opgeven en proberen vanaf dat moment het lot van een onafhankelijk Midden-Oosten te beïnvloeden, tot en met de dag van vandaag.

Er is niets “burgerlijk” aan de oorlog in Syrië

In dit verband zien we duidelijk dat Syrië´s jongste conflict deel uitmaakt van deze grotere strijd en absoluut geen “burgeroorlog” is, die zich ontplooit in een vacuüm, waarin buitenlandse belangen pas werden betrokken nadat hij ontstaan is.

De Moslimbroederschap en haar Al Qaida-loot waren er en met hen moest vanaf het begin in het jaar 2011 rekening worden gehouden. Aan het eind van 2011 voerde het Syrische filiaal van al Qaida (Al-Nusra) landelijk operaties uit in een omvang die andere zogenaamde rebellengroepen klein deden zijn. En ze waren niet zo succesvol op grond van de bronnen en de ondersteuning die zij binnen de Syrische grenzen kregen, maar in plaats daarvan op grond van de immense bronnen en de ondersteuning die haar van buitenaf werden toegediend.

Saoedi-Arabië bewapent, financiert en biedt politieke ondersteuning aan veel van deze militante groepen die vanaf het begin in Syrië actief zijn. In werkelijkheid waren veel van deze groepen, waaronder geallieerden van Al Qaida zelf, onlangs aanwezig in Riyad om met hun Saoedische sponsoren te discussiëren over de toekomst van hun gemeenschappelijke onderneming.

Samen met Al-Nusra bestaat ook de zelfbenoemde “Islamitische Staat” (ISIS). ISIS werd, net zoals het Syrische conflict zelf, door de media van het Westen zo lang mogelijk als een creatie in een vacuüm voorgesteld. De herkomst van zijn militaire en politieke kracht werd door de anders alwetende geheime diensten van het Westen als een geheim behandeld. Langzamerhand kwamen er aanwijzingen naar buiten, nadat de Russen hun deelname aan het conflict opvoerden. Toen Russische gevechtsvliegtuigen begonnen met het bombarderen van konvooien, die op weg waren naar respectievelijk terugkwamen van Turks grondgebied, met als doel ISIS, werd het geheim eindelijk bekend. ISIS was, net zoals alle andere militante groepen die in Syrië opereerden, de ontvanger van royale, eindeloze hoeveelheden wapens, geld en strijders, die uit de hele wereld werden binnengesluisd.

Het Syrische conflict werd geboren uit organisaties, die tientallen jaren geleden door centra van buitenlandse belangen werden gecreëerd, en die sindsdien gevochten hebben, echter niet voor de toekomst van het Syrische volk, maar voor een Syrië dat beter in de globale orde paste, die zij geschapen hadden. Het conflict werd aangewakkerd door een stroom aan wapens, geld, ondersteuning en strijders, die niet in Syrië werden gerekruteerd, maar die uit de centra van deze buitenlandse speciale belangen kwamen, uit Riyad, Ankara, Londen, Parijs, Brussel en Washington.

Hoe moet je een einde maken aan een burgeroorlog die niet bestaat?

Als het Syrische conflict door buitenlandse belangen werd gecreëerd, die militante groeperingen al tientallen jaren lang gebruikt hebben om een buitenlandse politiek (in en buiten Syrië) door te drukken, die in wezen uitdraait op een plaatsvervanger invasie, niet op een burgeroorlog, hoe kun je dan een “oplossing” bereiken?

Met wie zou de Syrische regering moeten praten om tot deze oplossing te komen? Zou ze met de leiders van Al-Nusra en ISIS moeten praten, die heel duidelijk de militanten domineren die tegen Damascus vechten? Of zou ze met diegenen moeten praten onder wier bescherming het conflict werd bedreven, Riyad, Ankara, Londen, Parijs, Brussel en Washington, waarbij ze allemaal betrokken schijnen te zijn bij de ondersteuning van zelfs de meest extremistische militante groeperingen?

Als Damascus met politieke leiders in deze buitenlandse hoofdsteden praat, gaat het dan om een “burgeroorlog” of om een oorlog waarin het met deze buitenlandse machten vecht? Op het wereldtoneel is het duidelijk dat deze buitenlandse hoofdsteden volledig voor de militanten spreken, en het verbaast ook niemand dat deze militanten precies datgene schijnen te willen wat deze buitenlandse hoofdsteden willen.

Eerlijkheid bij de beoordeling van in welk soort van conflict Syrië werkelijk verwikkeld is, is de eerste stap bij het vinden van een reële oplossing om een einde aan dit conflict te maken. Het Westen houdt vast aan de bewering dat het om een “burgeroorlog” gaat. Dat maakt het voor haar mogelijk om te blijven proberen het resultaat van het conflict te beïnvloeden en de politieke toestand, waarin Syrië zich na een oplossing zal bevinden. Door de bewering dat de Syrische regering iedere legitimiteit is kwijtgeraakt, versterkt het Westen haar positie in deze context.

Pogingen om de legitimiteit aan de regering te onttrekken, gesteund op het feit dat ze standvastig bleef en groepen gewapende militanten bestreed die door een as van buitenlandse belangen tegen haar werden georganiseerd, zouden een zeer gevaarlijk en niet acceptabel precedent zijn. Het is geen verrassing dat Syrië in deze strijd een toenemend aantal bondgenoten vindt, omdat andere landen zich realiseren dat zij de volgende zullen zijn als het “model Syrië” succes heeft.

De erkenning van het feit dat het conflict in Syrië het resultaat is van buitenlandse agressie tegen Damascus, zou de oplossing heel eenvoudig maken. De oplossing zou er zo uitzien dat het Damascus mogelijk wordt gemaakt de orde binnen zijn grenzen te herstellen, terwijl het of in het kader van de VN of op het slagveld tegen die landen optreedt die het tegen Syrië gerichte geweld aanwakkeren. Misschien is de helderheid van deze oplossing er de reden voor dat diegenen die achter dit conflict zitten zo hard geprobeerd hebben om dit als een burgeroorlog voor te stellen.

Voor diegenen die geprobeerd hebben om met weinig geluk de Syrische “burgeroorlog” sinds 2011 enige zin te geven, is de verklaring simpel – het is geen burgeroorlog en het was nooit eentje. Door hem vanaf het begin als plaatsvervangende oorlog (of zelfs al voordat hij begonnen was)  te beschouwen, zal het iemand helder inzicht geven, dat hem enorm zal helpen te begrijpen wat deze duidelijke oplossingen zijn, maar alleen als hij tot dit inzicht komt.

Bron:
www.contra-magazin.com
Auteur: Ulson Gunnar

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)