Zou een uiteenvallen van de Europese Unie goed zijn voor Israël?

(Door: Dr. Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Na het referendum over de “Brexit” kan een uiteenvallen van de Europese Unie via een ineenstorting of vrijwillige ontbinding geen absoluut absurd toekomstscenario meer genoemd worden. Om een denkkader te creëren, loont het de moeite om te beginnen met een analyse van hetgeen dit voor Israël zou kunnen betekenen, ook al zal Israël in de ontwikkeling van dit proces geen enkele rol spelen.

Vooral in de nieuwe eeuw heeft de Europese Unie in meerdere kwesties in toenemende mate een vijandig en af en toe antisemitische standpunt tegen Israël ingenomen. Dat leidde ertoe dat het Simon Wiesenthal Center haar in 2015 op zijn lijst van de wereldwijde bevorderaars van antisemitische en/of anti-Israëlische gebeurtenissen op de derde plaats zette. Als reden wordt daarvoor aangevoerd:

“De Europese Unie heeft besloten uitsluitend producten uit de Golan-hoogten en de omstreden gebieden op de Westbank te labelen en andere bezette en omstreden gebieden in de wereld zoals de Westelijke Sahara, Kasjmir, Tibet en producten uit de door de terroristische Hamas en Hezbollah gecontroleerde gebieden te negeren. Dit toepassen van het meten met twee maten tegen Israël is kenmerkend voor modern anti-Israëlisme en al vele eeuwen lang de kern van antisemitisme.”

Het bovenstaande voorbeeld van discriminatie is slechts een van de velen voor de terechte kritiek die Israël tegenover de EU heeft. De vijandigheid ontstaat op een continent, waarop minder dan een eeuw geleden de grootste massamoord aller tijden op Joden plaatsvond. De Holocaust was geen puur Duits en Oostenrijks project. Vele andere Europese overheden en individuele personen collaboreerden. Enkele elementen van zijn invloed bestaan nog steeds tot op de dag van vandaag.

Tegenwoordig bestaat er een grote hoeveelheid uit Europa komende indirecte ondersteuning van Israël-haat en antisemitisme. De Europese Commissie heeft niets gedaan om keuzeprocessen voor immigranten uit islamitische landen met een hoge graad aan antisemitisme te ontwikkelen. Er bestaat een getuigenverklaring van de Nederlandse Eurocommissaris Frits Bolkestein, die zegt dat zijn collega´s hem, toen hij tijdens een bijeenkomst van de Europese commissie in het jaar 2000 het probleem van de islamitische immigratie inbracht, een racist noemden. Evenmin heeft de EU bij al haar gepraat over de toename van het antisemitisme geprobeerd een uniform meldsysteem voor antisemitische incidenten in haar lidstaten te ontwikkelen.

Een belangrijk argument, dat vanuit Israëlisch oogpunt schijnbaar voor het bestaan van de EU spreekt, luidde dat enkele lidstaten krachtiger anti-Israëlische standpunten zouden kunnen innemen als ze niet gebonden zouden zijn aan de gemeenschappelijke EU-standpunten.

In de afgelopen maanden hebben verschillende acties van Frankrijk laten zien dat dit argument veel zwakker is dan vaak wordt aangenomen. Daar vinden over enkele weken presidentsverkiezingen plaats. De ambtsperiode van de socialistische president François Hollande is een dusdanig fiasco geweest, dat voor het eerst in de geschiedenis van de Vijfde Republiek een president in functie niet kandideert voor een tweede ambtstermijn. Tijdens zijn ambtsperiode deed hij de beide journalisten Gerard Davet en Fabrice Lhomme het genoegen toegang te krijgen tot regelmatige privégesprekken in zijn kantoor. In hun zojuist gepubliceerde boek geven zij samenvattend voor zijn presidentschap “incompetentie” als belangrijkste karakteristiek aan.

Israël werd voor de Franse overheid onlangs een nog ongemakkelijker zondebok. In januari organiseerde Frankrijk een volledig zinloze internationale conferentie over het Palestijns-Israëlische conflict. De organisatoren wisten dat enkele dagen later president Donald Trump, die radicaal andere opvattingen heeft dan zijn voorganger, geïnstalleerd werd. Frankrijk kon niet eens zorgen voor het aannemen van de afsluitende verklaring van de conferentie door de commissie buitenland van de Europese Commissie, omdat deze door Groot-Brittannië werd geblokkeerd. We kunnen gevoeglijk aannemen dat de Franse socialisten hoopten om met hun anti-Israëlische opvattingen islamitische kiezers te winnen, die er heel veel zijn.

Toen de door de sociaaldemocraten beheerste nieuwe Zweedse regering in 2014 de zaken overnam, was een van haar eerste handelingen de erkenning van de niet bestaande Palestijnse staat. Ze wist wel degelijk dat wanneer er vrije verkiezingen voor de Palestijnen in de “west Bank” plaatsvinden, dat hoogstwaarschijnlijk de volkerenmoord propagerende Hamas de meerderheid zou krijgen. De Zweedse regering had niet het gevoel dat het nodig zou zijn om in deze zaak in coördinatie met haar EU-partners te handelen. De Ierse minister van Buitenlandse Zaken, Charles Flanagan, had verklaard dat zijn regering er constant over zou nadenken om een Palestijnse staat te erkennen.

Tegen deze achtergrond zou een verdwijnen van de EU Israël hoofdzakelijk voordelen opleveren. Wanneer de functie van Hoge vertegenwoordiger van de Unie voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid afgeschaft zou worden, zou er een einde komen aan een bron van permanente, veelzijdige hetze tegen Israël.

Het verdwijnen van de juridische dienst van de Europese Commissie zou voor Israël eveneens heel positief zijn. Hij is voor de eenzijdige mening verantwoordelijk dat de “West Bank” volgens het volkerenrecht bezet gebied zou zijn en dat de “nederzettingen” illegaal zijn. Veel vooraanstaande deskundigen voor internationaal recht betwisten dit standpunt.

Of de euro zo blijft zoals zij is, om het even of enkele landen haar verlaten of dat ze compleet wordt opgeheven, zou voor Israël niet van bijzonder belang moeten zijn. Als de EU verdwijnt, zal de gemeenschappelijke markt hoogstwaarschijnlijk blijven. Eveneens zal samenwerking in onderzoek en andere terreinen van belang blijven voor Israël. Er zal ook een gemeenschappelijk belang voor de voortzetting van de gezamenlijke bestrijding van de hoofdzakelijk door moslims uitgeoefende terreur bestaan. Wanneer landen hun grenzen moeten beveiligen, zou hen dat gevoeliger voor de problemen van Israël kunnen maken.

En tot slot: het verdwijnen van de EU zou een groot voordeel opleveren. De bevolking van Israël is aanzienlijk groter dan die van 14 van de 28 EU-lidstaten. Nog eens zes anderen hebben een bevolking die ongeveer even groot is. Slechts acht hebben veel grotere bevolkingen. Israël´s kracht in bilaterale betrekkingen zal, vergeleken met de actuele confrontatie met de reusachtige constructie EU met haar meer dan 500 miljoen inwoners, enorm toenemen.

Bron:
https://heplev.wordpress.com
Auteur: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)