Policor botst met populist

(Door: “fredjohan”)

Vanuit twee denkrichtingen wordt er driftig gewerkt met twee begrippen die naar elkaars hoofd worden geslingerd. Dat zijn de begrippen politiek correct en populistisch. Zonder duidelijke definities worden ze gebruikt om de tegenstander te etiketteren, zodat aan verdere discussie geen behoefte meer bestaat. Toch illustreren beide begrippen twee werelden van verschil, grenzend aan ideologische verschillen, die overeenkomen met de oude tegenstellingen tussen bijv. communisme en kapitalisme, of tussen idealisme en realisme.

Het politiek correcte denken is de algemeen maatschappelijke opvatting dat de wereld te klein is om oorlog met elkaar te voeren en er dus van uit te gaan dat alle mensen gelijk zijn en het goede willen. Iedereen wil in rust kunnen leven en werken. Dit algemene principe geldt voor iedereen, in welk land of in welke cultuur hij/zij ook leeft. Landen zijn daarom hindernissen voor verdere verbroedering, iedereen heeft het recht om overal ter wereld te wonen en te werken. Nationalisme leidt in deze gedachtegang tot oorlog en de nationale staat heeft geen functie meer.

Deze ideologie kunnen we samenvatten als globalisme of kosmopolitisme. Mijn voorkeur gaat uit naar het woord globalisme, omdat kosmopolitisme teveel aan een mensensoort is gerelateerd. Met name de mensen die internationaal werken en leven en de wereld zien als hun natuurlijke habitat.

Het globalisme laat zich in een drietal verschijningsvormen opdelen:

1.  financieel/economisch globalisme.
2.  cultureel globalisme
3.  religieus globalisme.

ad 1. Het financieel/economisch globalisme is inherent aan de activiteiten van het internationale bedrijfsleven en van de financiële ondernemingen zoals banken, hedgefunds en stock markets. Geld wordt in milli seconden over de wereld gestuurd op zoek naar het hoogste rendement. Multinationals hebben een hekel aan nationale grenzen en wetten. Zij opereren het liefst wereldwijd zonder controle of belemmeringen.

ad 2. Het cultureel globalisme vindt zijn oorsprong in de beweging van de 60er jaren van de vorige eeuw. Het materialistisch marxisme had zijn werk min of meer gedaan, maar de socialistische internationale was nog springlevend. De kreet: „Internationale solidariteit, wij gaan door met de strijd”, zoals gebruikt tegen de dictaturen in Zuid-Amerika en ook door de oppositie tegen de Europese dictaturen in Portugal en Spanje, zijn illustratief voor het cultureel marxisme dat in opkomst was. Het toonde maatschappelijke betrokkenheid om je met deze acties te conformeren.

ad 3. Ook de religies lieten zich niet onbetuigd. De raad van kerken, die onder Mient Jan Faber de grootste anti-kernwapen demonstratie organiseerde, de christenen die zich met communistisch Oost-Europa bezighielden en de anti-Apartheidsbeweging tegen Zuid-Afrika zijn hier voorbeelden van. De religie die bij uitstek een globalistisch karakter heeft, is de islam. Deze religie, die in haar extreme vorm een ideologie genoemd kan worden, streeft naar een wereld-kalifaat. De moslims maken in de eerste plaats deel uit van de oemma, de wereldgemeenschap van moslims. Geen andere religie kan naast de islam bestaan.

Al met al een bont gezelschap van kapitalistische ondernemingen, culturele marxisten,  progressieve christenen en mohammedanen die zich in het globalisme kunnen vinden. Deze opvattingen drongen door in het onderwijs, in de media en werden een algemene overtuiging, welhaast een maatschappelijk dogma, waarmee de nieuwe generaties opgroeiden en geïndoctrineerd werden. Vooral het religieus globalisme wordt er later verantwoordelijk voor dat een wereldwijde godsdienst als de islam ook kritiekloos omhelst wordt.

De uit de EEG voortkomende EU heeft zich volledig geconformeerd aan dit globalisme. Ze bevordert het internationale zakenleven, creëert één munt die in het internationale geldcircuit meedoet, terwijl niet de nationale staten, maar de Europese Centrale Bank het nieuwe geld bijdrukt. Ze schaft nationale grenzen af en laat grote hoeveelheden (moslim)migranten binnen uit alle delen van de wereld. Dit wordt kritiekloos aanvaard door de geïndoctrineerde bevolking, die inmiddels gedepolitiseerd is door de aangeboden welvaart. We zijn rijk, we hebben het goed, wat kan ons gebeuren?

Het zou wonderlijk zijn als tegen dit globalisme geen oppositie zou ontstaan. Dat gebeurt dan ook in de vorm van zgn. populistische partijen, die hun kritiek leveren op juist de drie aspecten van het globalisme. Aan deze oppositie ligt ten grondslag dat het merendeel van de mensen wil leven en wonen op een vertrouwde plek. Een veilig huis in een bekende omgeving, waar men deel uit maakt van een sociale structuur. De Duitse filosoof Safranski noemt dit het „Heimatgevoel”. Niet alleen de directe leefomgeving is belangrijk, maar ook de streek en het land waarvan men deel uitmaakt. De taal, de geschiedenis en de gemeenschappelijke ervaringen als volk geven de nodige houvast en zekerheid van het zich thuis voelen. Dit is een normale menselijke behoefte. Veel mensen gaan jarenlang naar dezelfde vakantieplek om daar de kennissen en vrienden van vorige jaren te ontmoeten. Er zijn mensen die heimwee krijgen als ze naar een naburig dorp moeten verhuizen. Kortom, mensen zoeken veiligheid en zekerheid in een vertrouwde omgeving.

Het verstoren van die vertrouwde omgeving door import van mensen uit vreemde landen en culturen verstoort de veiligheid en maakt onzeker, angstig en afwijzend. Het opheffen van nationale grenzen maakt onzeker, evenals het verlies van controle over het eigen geld. De reactie hierop wordt populisme genoemd, maar is een volkomen natuurlijke en menselijke reactie. Partijvorming op basis van deze aantasting van de natuurlijke leefomgeving met aandacht voor het nationale gevoel wordt als negatief gezien door de globalisten. Die partijen zijn zgn. extreem rechts, xenofoob en racistisch. De traditionele partijen leven nog met het globalistisch dogma.

We hebben hier echter te maken met twee paradigma’s die elkaar niet uitsluiten. Pas als men een vertrouwde leefomgeving en een veilige woonplek heeft,  is men in staat en bereid zich naar de globaliserende wereld te richten. Er moet daarom sprake zijn van een evenwicht tussen beide paradigma’s om ook een evenwichtige samenleving te bereiken. Dit evenwicht is momenteel ernstig verstoord en eenzijdig gericht op het globalistisch paradigma. Het is zelfs zo erg dat een redelijke democratische discussie tussen partijen niet mogelijk is. Mensen en partijen die het globalisme op goede gronden bekritiseren, worden uitgesloten en verketterd.

Er zal een weg terug gevonden moeten worden naar een gezond evenwicht tussen de diep menselijke behoeftes en gevoelens van veiligheid en vertrouwdheid en de overheersende druk van het internationale globalisme, in de erkenning dat niet één paradigma alleen zaligmakend kan zijn.

Door:
“fredjohan”
(voor www.ejbron.wordpress.com)