Het Joodse volk heeft recht van nationale zelfbeschikking

(Door: Wim van Schaik)

De westerse elite draagt graag de zogenaamd verlichte gedachte uit dat democratische gemeenschappen geen grenzen nodig hebben. Geen wonder. Deze zelfbenoemde kosmopolieten relativeren constant de westerse verworvenheden en hebben niet de minste behoefte die te verdedigen. Grenzen horen volgens hen bij bekrompen nationalisme. En als er toch grenzen zijn, dan behoeven die geen beveiliging. De wereld is van iedereen. En nationale of etnische identiteit bestaat niet.

Daar denken ze in Israël wel even anders over. Al in 2014 wilde de Israëlische premier Benjamin Netanyahu in een wet vastleggen dat Israël de natiestaat is van het Joodse volk. Nu is het nog zo dat in de zogeheten basiswetten, die superieur zijn aan de gewone wetten en de Israëlische grondwet vormen, nog enkel vastgelegd is dat Israël een democratie is en dat de mensenrechten gelden.

Als het aan de regering Netanyahu ligt, komt er een basiswet bij: de ‘basiswet natiestaat’. Deze wet moet ervoor zorgen dat het karakter van Israël als Joodse staat vast ligt en dat de Joodse en de democratische waarden met elkaar verbonden worden. Vreemd, dat de media hier (nog) weinig aandacht aan besteedden. Alleen het RD berichtte er over, zij het in negatieve zin onder de kop: “Israël koerst aan op staat zonder gelijke rechten”.

Zoals te verwachten, hebben tegenstanders van de nieuwe wet het meteen over discriminatie. Arabieren en andere minderheden zouden de dupe zijn. Volgens de wensdenkers met volslagen onrealistisch beeld van de werkelijkheid is een ‘basiswet natiestaat’ overbodig. Israël, zeggen ze, is al een Joodse staat, met een Joods volkslied en een Joodse vlag. En Joden, ook hun kinderen of kleinkinderen, kunnen te allen tijde immigreren. Omdat de afgelopen decennia het Joodse en democratische karakter van de staat elkaar goed in balans hielden, behoeft voor hen het Joodse karakter van de staat geen verdere onderstreping, Dat is natuurlijk een zwak argument. Resultaten uit het verleden bieden Israël helemaal geen garantie voor de toekomst.

Hoe gaat die nieuwe basiswet er uit zien? Volgens berichten in de Israëlische media zal straks het recht van nationale zelfbeschikking slechts voorbehouden zijn aan het Joodse volk. Dat lijkt mij heel redelijk, maar het is keihard tegen het zere been van de wereldverbeteraars. Die vinden zo’n wet in strijd met de Onafhankelijkheidsverklaring van 1948, toen Israël gelijkheid van sociale en politieke rechten waarborgde voor alle inwoners, ongeacht religie, ras of geslacht.

Het is nog de vraag of de nieuwe wet een bedreiging vormt voor gelijke rechten voor alle inwoners. Maar geen vraag is de bedreiging van de staat Israël. Die is er al sinds dag één van zijn oprichting. Netanyahu weet dat. En hij kent de vijand. Hij weet dat in Libanon maar één generatie nodig was om een duidelijke christelijke meerderheid in een duidelijke moslim meerderheid te veranderen. Hij weet ook dat in Maleisië een moslimpercentage van 51% genoeg was om een islamitische republiek uit te roepen. Hij ziet voor zijn ogen afspelen hoe Europa veroverd wordt door Hijra (moslim migratie) en moslim baarmoeders.

Zonder nationale identiteit – kijk maar naar Europa onder het juk van de EU – zal een andere, sterkere identiteit, zoals de islam, het overnemen. Netanyahu snapt dat. Daarom anticipeert hij met de ‘basiswet natiestaat’ op mogelijke demografische ontwikkelingen. We mochten willen dat onze ‘leiders’ dat ook deden. Maar die houden in plaats van vooruit te kijken hun ogen stijf dicht en klampen zich vast aan hyper-humaniteit, infantiel sentiment en domme, goede bedoelingen. Met hun parmantige denkbeelden over tolerantie en vrijheid ontkennen ze de ongenadige verschillen tussen culturen. Niet vooruit kijken en de wet aanscherpen dus, maar wel onderstrepen en uitdragen dat het tegengaan van islamisering geen doelstelling van beleid is. Net als Piet Hein, maar dan die met de achternaam Donner, leggen zij het hoofd in de schoot en desnoods op het hakblok en verkwanselen tolerantie en vrijheid aan de intoleranten. Mits dat maar democratisch gebeurt…

Nee, de notie van een Joodse natie (een eigen volk) is geen domme slogan, maar spoort met een gezonde drang tot overleven. Het is het tegengestelde van oikofobie zoals wij in ons land teveel zien: “Angst voor het eigene, een instinctieve neiging het eigen volk, de eigen cultuur, de eigen gebruiken, de nationale identiteit en geschiedenis af te vallen. Belachelijk te maken. Te verzwakken. Te beschimpen. En deze oikofobie doortrekt de hele maatschappelijke elite. Zij manifesteert zich op tenminste drie manieren: via het multiculturalisme en het enthousiasme voor immigratie en open grenzen en via het Europese project. Alle drie maken ze de oikos – het thuis – stuk.” (citaat Baudet) Dat verander je niet met het neuzelen over een coupletje van het Wilhelmus of een bezoekje aan het Rijksmuseum. Dat vraagt daadkracht. Dat vraagt een man als Netanyahu.

Door:
Wim van Schaik
(voor www.ejbron.wordpress.com)