VALLEI DER ONWETENDHEID . . .

(Door: “Driek”)

Lang geleden, toen het menschdom nog leefde in duisternis en het kleine beekje der kennis nog langzaam voort kabbelde door een diepe uitgeholde geul, ontsprongen in den bergen en rotsen van het Verleden, toen den menschheid nog leefde in den vredige vallei der Onwetendheid, stroomde dat beekje naar de drassige moerassen der toekomst. De dorpelingen, genaamd ‘De Mensen Die Wisten’ en dezen verlaten streek bewoonden, hadden zeer bescheiden behoeften. Des avonds, wanneer zij hun vee hadden gedrenkt en hun watervaten gevuld, zaten zij tevreden neder en genoten intens van het leven. Edoch, zij waren in het bezit van een oud boek. Het boek was in versleten perkament gebonden. Het viel bijkans uit elkander.

Niemand wist daarvan de herkomst. Het was er gewoon. De ‘Oude Mensen Die Wisten’, de dorpelingen dus, werden na den arbeid in hun rottig rotstuintje, tevoorschijn geroepen en in lommerrijke hoekjes zaten zij dan diep te peinzen over dien geheimzinnige bladzijden van dat oude boek. Den lezer begrijpt wel dat zij niet precies wisten wat daarin te lezen viel. Velen van hen waren debiel of geestelijk en lichamelijk gehandicapt. Logisch, net zoals in het heden zijn bij bepaalde volken de gevolgen van inteelt onbekend. Zeker als den strenge regels van een stel ouwe lullen die wel een beetje konden lezen worden opgevolgd.

Tegen hun kinderen en kleinkinderen mompelden zij dan moeilijke en vreemde woorden. Dikwijls waren die woorden onduidelijk. Doch zij waren duizend jaar geleden door een onbekend en vergeten geslacht neder geschreven. Die Woorden waren dus Heilig. Want in de Vallei der Onwetendheid was alles wat oud is zeer eerbiedwaardig. De enkelingen die den ‘Wijsheid der Vaderen’ in twijfel trokken, werden al snel tot de orde geroepen. Zij hielden zich daarom maar rustig. Vrees weerhield hen. Ja, spitse lezer van “E.J. Bron”, wat dat betreft is er niks veranderd. Nog altoos mag den ‘Waarheid’ niet worden gezegd. Dan wordt ons door den ‘Wijzen’ in Den Haag en Brussel de mond gesnoerd.

Toch waren er die heengingen. Zij hadden den rotsachtige bergketen, die het zonlicht verborg en hun vallei verdonkerde, beklommen. Doch hun verbleekte beenderen vond men dan aan de voet der rotsen. Neen, ontkomen uit dien schemerduistere vallei was onmogelijk. Aldus leefde den menschheid gelukzalig voort in dien Vredige Vallei der Onwetendheid.

Toen, plotsklaps, uit den duisternis, in een middernachterlijk uur, verscheen er een man. Zijn hevig bloedende voeten waren bedekt met lompen. Zijn nagels waren gescheurd. Zijn mager verwrongen gelaat straalde geen levenskracht uit. Strompelend bereikte hij den dichtstbijzijnde hut. Hij werd naar een legerstede gedragen. Bij het ochtendgloren was alreeds in het hele dorp bekend dat er één was teruggekomen. Iedereen stond hoofdschuddend bij elkander. Altijd al wisten zij dat dit het eind zoude zijn. Iedereen die het waagde den onbegaanbare rotsen te beklimmen en te ontsnappen, wachtte slechts kommer en nederlaag. En uiteindelijk een dodelijk vonnis.

In het dorp uitten de ‘Ouderen en Wijzen’ gloeiend harde woorden. Wreed wilden zij niet zijn, neen, maar Wet is Wet. Dezen man had zeer zwaar gezondigd tegen ‘Hen Die Wisten’. Wanneer zijn wonden zouden zijn genezen, was een terechtstelling onvermijdelijk. Want de Wet moest worden gehoorzaamd. Daar zouden zij wel voor zorgen. Toen, lezer, geschiedde het onvermijdelijke. Zijn wonden waren geheeld. En in eerbiedige stilte droegen zij hem geboeid naar het marktplein. Rondom stond het volk. Doch hun ogen stonden dof. Hun lippen trilden. Beschaamd keken zij voor zich uit. Geen triomfantelijke lach sierde hun gelaat. Het leek alsof de kilte der besneeuwde bergtoppen neder daalde. Er viel een grijze motregen.

En hij sprak. Met luide stem. Doch den ‘Ouden en Wijzen’ geboden hem te zwijgen. Ten einde raad richtte hij zich tot zijn oude vrienden, zijn kameraden van vroeger. En hij zei: “Luister alsjeblieft naar mij. Ik ben teruggekomen over de bergen. Ik heb nieuwe grond betreden. Mijn handen hebben andere menschen betast en ik heb wonderlijke dingen gezien. Er zijn steden, weiden en bouwlanden, mannen en vrouwen van ons eigen vleesch en bloed. Ik heb den weg naar een beter en gelukkiger leven gevonden. Volg mij. Ik zal U daarheen leiden. Want, menschen, let wel, den glimlach der goden is dezelfde. Daar en hier en overal in den wereld”. Zijn stem weergalmde tussen de rotsen.

Ik hoef den lezer niet te vertellen dat zijn strijd tevergeefs was. Want gij allen weet de gevolgen als menschen zich vastklampen aan den strenge regels van een Heilig Boek. Daarmee is niks te beginnen. Het volk, gedwongen door een stel Oude Wijze mannen, nam zware stenen op en doodden hem. Doch de schaduwen die hij uit die andere wereld had medegebracht, bleven lang rondzweven in dien Vallei der Onwetendheid.

Ik wens U allen nog een gezegende dag.

Door:
“Driek”
(voor www.ejbron.wordpress.com)