Kandel: We mogen niet langer zwijgen!

(Door: Nik Grump – Vertaling: E.J. Bron)

Na de verschrikkelijke geweldmisdaad op de 15-jarige Mia in Kandel deed gisteren een tekst de ronde op Facebook met de titel “Woede in de buik”, die – hoe kon het ook anders? – onmiddellijk weer tot verwijder-orgiën van de kant van Facebook leidde. De opmerkelijke tekst zal hieronder letterlijk worden weergegeven:

Hoe begin ik met mijn woedende rede?

Op 27-12-2017 werd in een drogisterij een 15-jarig Duits meisje door een “15-jarige” Afghaan na een ruzie doodgestoken. Ik heb gisteren met een verhoogde hartslag aan vrienden beloofd dat ik mijn woede over dit drama van me af zou schrijven. En nu zit ik hier en wil dat gaan doen – en ik heb nog steeds een verhoogde hartslag. Er spelen enkele dingen in mijn hoofd waarmee ik mijn woedende rede kan beginnen. Ik begin te typen, vind het goed en verwijder het weer. Ik verwijder de eerste woorden niet, omdat ze slecht zijn. Nee, integendeel. Ze zijn allemaal toepasselijk. Ze hebben slechts één ding gemeen: ze overleven nog geen 24 uur op Facebook: de verraders lezen mee en melden alles.

En met de vernietiging van mijn woorden d.m.v. één muisklik op het censuurbureau van Facebook zou ook mijn profiel geblokkeerd worden. Dat zou een kleine prijs zijn die ik graag zou willen betalen voor de waarheid. Maar uiteindelijk heeft het geen zin wanneer men monddood gemaakt wordt. Dus, hoe begin ik met mijn woedende rede?

Wellicht zo: Fuck you. Fuck you gewoon allemaal. Jullie, die ons vertellen dat Duitsland zal veranderen en dat jullie dat goed vinden. Fuck you. Fuck you gewoon allemaal. Jullie, die ons tot zwijgen hebben gebracht. Wij, die waarschuwende woorden gesproken hebben, die deze ontwikkeling voorspelden. Fuck you. Fuck you gewoon allemaal. Jullie, die niets doen om een einde te maken aan deze moorden, die er op het vliegveld voor pleiten dat criminelen niet teruggestuurd worden naar hun landen van herkomst. Fuck you. Fuck you allemaal. Jullie, die er als politici en persmensen alles aan gedaan hebben dat de waarheid huilend in een hoek gekropen is, omdat jullie leugens en dreigingen zo machtig zijn.

Nee, dat zijn niet de juiste woorden. Het is te simpel. Te dom. Misschien moet ik anders beginnen.

Het is mijn schuld dat jullie dochter dood is

Wellicht zo: Beste ouders van de teenager, van het jonge meisje dat door een Afghaan werd afgeslacht: het spijt me. Het is mijn schuld dat dit kon gebeuren. Nog maar een paar dagen geleden zaten jullie met je knappe dochter in de woonkamer en hebben Kerstmis – het feest van de liefde – gevierd. En nu is ze dood. Ze werd met veel messteken doorboord, men heeft haar jonge lichaam opengereten en haar ingewanden verscheurd. Ze is doodgebloed. Ze zal al hetgeen ze wilde worden nooit worden. Met om te beginnen volwassen zijn. En het is mijn schuld.

Ik heb niet hard genoeg geschreeuwd toen ik gewaarschuwd heb dat er hier in ons land iets heel erg fout gaat. Ik heb me niet genoeg verzet toen men mij, en diegenen die net zo denken als ik, sociaal hebben uitgestoten. Mijn leven, mijn rust, mijn gemoedelijkheid vond ik belangrijker dan het leven van jullie kind. Het is mijn schuld dat jullie dochter dood is. Dat ze nooit examen zal kunnen doen, dat ze nooit kennis zal maken met de wereld, zoals ik dat kon doen.

Het is mijn schuld dat jullie vandaag op de knieën in haar kamer zitten en jullie zielen uit jullie lijf huilen, terwijl de posters aan de muur, de kleinigheden die het korte leven van jullie dochter kenmerkten vanaf rekken en sideboards op jullie neerkijken en jullie je op een gegeven moment – wanneer de eerste vreselijke pijn verdwenen is en men tegen jullie zegt dat het leven moet doorgaan – moeten afvragen of je de kamer zo laat of er een strijkkamer van zult maken. Het is mijn schuld dat jullie dochter dood is.

Dat alles is toch niet normaal – het is het tegenovergestelde ervan

Zoals het ook mijn schuld is dat overal in ons land jonge mannen met messen en met vuisten, met boze woorden en boze daden al datgene vernietigen wat ons land ooit onderscheidde. Het is mijn schuld dat hier altijd nog politici mogen regeren die men al lang met mestvorken het land uitgejaagd zou moeten hebben, dat mensen ons bedreigen wanneer we de waarheid vertellen. Ik was te gemakkelijk. Ik was te lui. Ik heb gedacht dat anderen de kar uit de modder moeten trekken, terwijl ik me verder met mezelf en mijn leven kan bezighouden. Dat alles spijt me.

Ik heb een zoon. Die is 20 jaar en leeft zodoende al vijf jaar langer dan jullie dochter. Misschien wordt hij zelfs een keer zo oud als ik en zal hij zelf kinderen hebben. Ik weet het niet, ik hoop het. Ook hij is al in gevaarlijke situaties terechtgekomen met mensen die wij als gasten hebben opgenomen. Hij werd bedreigd met een mes, hij werd op school racistisch beledigd, en het is mijn schuld dat de mensen, die mijn zoon en de kinderen van veel andere Duitsers hier bedreigen, zich doodlachen om ons, dat leraren op school machteloos zijn of helemaal niet willen reageren. Het is mijn schuld dat dit alles op een bepaalde manier normaal schijnt te zijn. Dat is het echter niet. Het tegenovergestelde is het geval.

Ik heb veel te lang gezwegen

Ik heb tegenover vrienden, kennissen en onbekenden gezwegen toen zij zich nog in de orgastische vreugde bevonden en ik al zag aankomen wat er nu gebeurt. Ik wilde geen stress. Ik heb gezwegen tegenover de media, toen deze – bewust of onbewust – samenzwoeren om ons land en onze kinderen prijs te geven.

Ik heb gezwegen tegenover de politici, die ons probeerden wijs te maken dat wij mensen geschonken kregen die waardevoller zijn dan goud. Ja, dat alles en nog veel meer is mijn schuld. Ik heb gezwegen of ik was gewoon niet luid genoeg.

Mijn schuldbekentenis brengt jullie dochter niet terug en al die andere mensen worden ook niet meer levend die het slachtoffer werden, en nog steeds worden,van mijn nalatigheid. Ook vandaag en de dag daarop zal niet voorbijgaan zonder dat we opnieuw een slachtoffer uit onze gelederen te beklagen hebben dat gewond, gedood, verkracht of beledigd wordt door mensen die het gastrecht misbruiken, omdat men hen dat heeft toegestaan.

Ik zal niet langer zwijgen

We worden allemaal elke dag verkracht. We doen de benen wijd voor een politiek die ons land in een van de duisterste periodes van de naoorlogse geschiedenis zal brengen en we verzetten ons niet, omdat men ons heeft verteld dat we hiermee iets goeds doen en wie iets anders beweert, is een ophitser, is een nazi, is een klootzak, is een mens zoals ik.

Jullie dochter werd belogen. Ze geloofde in de regenboogwereld die haar beloofd werd, en ze geloofde dat mensen zoals ik de vijand en alle anderen vrienden zijn en nu heeft ze geen hartslag meer. Ze is dood. Dat alles is mijn schuld. En het spijt me. Ik beklaag de dood van jullie dochter. En ik zal niet meer zwijgen en mijn persoonlijke comfort boven het leven van onze zonen en dochters in dit land plaatsen.

Ze gaan over onze lijken en die van onze kinderen

Want als vader weet ik dat ouders hun eigen vlees en bloed nooit zouden moeten overleven. Het is aan mij om hier voor mezelf en andere ouders tegen een politiek te ageren die ons niet belangrijk vindt op zijn weg naar de “Verenigde Staten van Europa”. Ze gaan over onze lijken. Ze pakken ons land af. Ze pakken onze veiligheid af. Ze gaan over de lijken van onze kinderen en bevelen ons te zwijgen, ze dreigen ons met Justitie of staan het groeperingen, instellingen en stichtingen toe ons bang te maken en ons te vervolgen. Vanaf vandaag is dat afgelopen. Dat beloof ik jullie.

Mijn medeleven met jullie verlies, dat ook het mijne is. De dood van jullie dochter zal niet voor niets geweest zijn en ik hoop dat velen die net zo denken zoals ik nu hun stem verheffen en deze ontwikkeling stoppen. Ik wens jullie sterkte en ons allen kracht.

Bron:
https://juergenfritz.com
Auteur: Nik Grump

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)