(Door: “Pepper” – Vertaling: E.J. Bron)
Al twee weken stond de middag van de 27e december in mijn agenda genoteerd. Vrijgehouden om met vrienden naar het zuiden van de deelstaat Rheinland-Pfalz te rijden. In het mooie, voor de kerst versierde Kandel ontmoeten we vrouwen, mannen en kinderen overal vandaan. Gelijkgezinden, die net als wij om een hier vandaag om een bepaalde reden naartoe gekomen zijn.
Gezamenlijk willen we een meisje herdenken dat niemand van ons ooit persoonlijk kon leren kennen. Want we hoorden pas van Mia uit Kandel toen er op 15-jarige leeftijd door een jonge vreemdeling een einde aan haar leven werd gemaakt.
We zijn allemaal bij elkaar gekomen voor de drogisterij – de plek waar Mia met acht messteken werd afgeslacht. We zijn hier naartoe gekomen met kaarsen en bloemen voor Mia en tegen het vergeten. Want geen enkel slachtoffer van de mislukte migratiepolitiek mag ooit vergeten worden! Laten we eens aan Mia´s ouders, familieleden en vrienden vragen of zij het lachen, de ongedwongenheid en de vreugde in het leven van de jongere ooit kunnen vergeten.
Moeder van twee kinderen
Hoe moeten ouders zich voelen wanneer zij het geliefde kind voorgoed verliezen? Zelf moeder van twee kinderen, voel ik me bij deze gedachte terneergeslagen en kan ik zulke gevoelens alleen maar vermoeden, terwijl ik in de koude duisternis met gebogen hoofd kijk naar de zee van kaarsen en bloemen.
Mia´s ouders hebben Kandel voorgoed verlaten, maar het gebeurde zullen ze waarschijnlijk nooit achter zich kunnen laten. En de ongeveer 350 deelnemers aan deze vreedzame manifestatie naar aanleiding van Mia´s eerste sterfdag willen bewust niet vergeten. Want als mondige burgers is het onze plicht om de ogen te openen, de realiteit om ons heen te zien en te wijzen op wantoestanden.
Een moord verlamt en maakt bang
Pastoor Lothar uit Zwitserland, die aan het begin van de manifestatie na muziek vol piëteit woorden met diepgang voor het bewustzijn tot ons richtte, sprak ervan dat een moord verlamt en bang maakt. Angst, dat het verschrikkelijke gebeuren zich weer zou kunnen herhalen, want zo´n feit vernietigt immers ons wereldbeeld.
Hoe moeten we ons dus gedragen? Verdringen, vergeten? Nee! De waarheid over onze angst moet naar buiten doordringen. Want als we hem onderdrukken, vergiftigt hij ons organisme.
En daarom is het noodzakelijk dat we onze stem verheffen – ook in naam van diegenen die niet meer kunnen spreken!
Bron:
https://philosophia-perennis.com
Door: “Pepper”
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)
E.J. Bron 
Het feit vernietigt ons wereldbeeld?
Onder welke steen heeft u gelegen?
Wel een verdrietig verhaal, ben niet van steen.
LikeLike
De schrijfster mevrouw “Pepper” praat er mooi om heen. nergens noemt ze het feit dat een halve garen en een volslagen wilde islamiet werd beschouwd als vriend van dat meisje. Je mag uiteraard iedereen als vriend beschouwen, maar heeft in haar omgeving niemand geweten met wat voor figuren ze omging.
Het feit is gewoon, een onnozele meid die dacht dat iedereen gelijk was dacht dat ze een barbaar uit Afghanistan de deur kon wijzen. Het wordt nergens gezegd, dat het niet die ene barbaar is maar zo lopen er alleen in Duitsland al meer dan één miljoen rond, die allemaal potentiële moordenaars zijn. Mevrouw “Pepper”‘ zit een beetje slap te ouwehoeren hoe erg het is voor Mia zonder te zeggen, dat wie zijn hand ion de beerput steekt heeft stront aan zijn vingers.
LikeLike
De naaktenliefderijke andere wang toekeren is werkt slecht vertragend voor het moment dat het kromzwaard van de broederliefde je nek raakt…..
LikeLike
naastenliefderijke….. en slechts………
LikeLike
Ey WvZ…verder alles wel goed…?
LikeLike