LONGREAD: Jeruzalem en Israël

(Door: Herbert Nowitzky – Vertaling: E.J. Bron)

Door westelijke politici, media en vooraanstaande kerkfunctionarissen wordt permanent de zienswijze van de “Palestijnen” voorgedragen, die oproepen tot de vernietiging van Israël (zie PLO-Charta van 1964 en Hamas-Charta van 1988). Er wordt constant gesproken van Israëlische “bezettingsmacht” in “bezette gebieden”, van illegale “kolonisten” in het kernland van Israël (Judea en Samaria), en er wordt de Arabieren een aanspraak op de 3000 jaar oude joodse hoofdstad Jeruzalem toegestaan. Zelfs de bewering van Arafat dat Bethlehem “in het joodse land” (Michael 5,1 en Lucas 2,4) deel zou zijn van het Arabische “Palestina”, waarin de “Palestijn” Jezus werd geboren, werd niet tegengesproken, ook niet door de kerken. Aan deze historische mengelmoes heeft de Amerikaanse president Donald Trump nu een eind gemaakt door de erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israël.

Reactie van Duitsland

De Duitse president Steinmeier had een krans neergelegd bij het graf van de Palestijnse terrorist Arafat. De bondskanselier en de minister van Buitenlandse Zaken, Gabriel, waren, evenals president Steinmeier, boos op Donald Trump. De Evangelische Kerk Duitsland (EKD) wijst de erkenning van Jeruzalem af. In Berlijn werden bij een demonstratie Israëlische vlaggen verbrand. Deze reacties zijn onverenigbaar met een staatsdoctrine, die een speciale gebondenheid met het joodse volk leert.

De erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israël door de VS

In tegenstelling tot Obama, die de joodse bewoning van het kernland Judea en Samaria juridisch had betwijfeld (zie o.a. zijn beruchte Caïro-rede), wil president Trump eindelijk in de praktijk omzetten wat vroegere presidenten sinds Ronald Reagan al lang besloten hadden: de erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israël en de verplaatsing van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem.

Bestaansrecht van Israël

Steeds opnieuw wordt het bestaansrecht niet alleen door de Arabieren betwist, maar ook door mensen die men antisemieten moet noemen. Terwijl Israël op grond van het volkerenrecht, maar ook door het besluit van de VN van 29-01-1947 (resolutie 181) het recht om opnieuw een joodse staat op te richten op zijn oeroude Bijbelse territorium Judea, Samaria en Galilea met de Golan, wat ook overeenkomt met de uitdrukkelijke wil van God – zie hiervoor vooral de profetische geschriften van Jesaja, Jeremia (vooral hoofdstuk 31) en Zacharia (hoofdstuk 8-14), maar ook psalm 83, waar de vijandige buurt tegenover het volk Israël wordt beklaagd.

Waar anders zou ISRAËL opnieuw moeten ontstaan? De Romeinen hadden weliswaar een voorlopig einde gemaakt aan de rest van de eerste Joden-staat in het jaar 70 na Chr., maar ondanks de algemene verdrijving van de Joden bestond er altijd een ononderbroken joodse bevolking in het land – vooral in de steden Jeruzalem, Tiberias, Hebron en Safed. De islamitische Arabieren veroverden het land in 638, dus zes jaar na Mohammed´s dood, en hielden het bezet tot de aankomst van de kruisvaarders, die Jeruzalem innamen voor een periode van ongeveer 100 jaar. Tot 1918 werden ze opgevolgd door verschillende heerschappijen.

Jeruzalem onder islamitische heerschappij

In tegenstelling tot de Bijbel, die Jeruzalem meer dan 800 keer noemt, vinden we de stad niet één keer in de koran. Mohammed zelf bezocht Jeruzalem slechts in een droom, wat door zijn kindvrouw Aisha in de Hadith van al-Bukhari wordt bevestigd. In de Hadith wordt dit vermeende bezoek echter fantasierijk Oriëntaals omschreven en tegelijk verbonden met het bezoek van de profeet in Allah´s paradijs.

De tegenwoordig door de “Palestijnse” Arabieren als het op twee na belangrijkste heiligdom gereclameerde Al-Aqsa moskee op de Tempelberg werd al in de 5^e eeuw door de Byzantijnse keizer Justianus I. als basiliek Santa Maria met drie schepen gebouwd en tot 711 als kerk gebruikt. Pas de zoon van kalief Malik, Abdel-Whad, ontwijdde het prachtige gebouw, waarvan de enorme granieten zuilen binnen nu nog getuigen. Hij veranderde de kerk 79 jaar na de dood van Mohammed in een moskee door er het typische koepeldak op te laten zetten (zie hiervoor “Mythe Al-Aqsa moskee”).

Na de tijd van de kruisvaarders bestonden er wisselende heerschappijen in het Heilige Land, totdat uiteindelijk onder sultan Selim I. (1512-1520) en diens opvolgers de gebieden tot Egypte eeuwenlang onder Ottomaanse heerschappij kwamen. Het Ottomaanse imperium, in de Eerste Wereldoorlog bondgenoot van Duitsland, verloor pas na de nederlaag zijn territorium in het Midden-Oosten, wat tegelijkertijd in 1918 ook zijn einde betekende.

Niemand minder dan Mark Twain bezocht daarvoor op zijn reis door de Oriënt in 1867 ook het “Heilige Land”, dat deel uitmaakte van het Ottomaanse rijk, en beschrijft het als verwaarloosde dunbevolkte woestenij, waar individuele Bedoeïen doorheen trokken. Slechts enkele steden waren iets dichter bevolkt. Een eerste officiële volkstelling in het jaar 1844 telt in Jeruzalem 7.120 Joden, 5.760 moslims en 3.390 christenen. In 1874 bericht de Amerikaanse consul de Haas dat Jeruzalem 30.000 inwoners zou hebben, waarvan 20.000 Joden zouden zijn.

Mark Twain schreef in zijn dagboek: “Van alle landen met een woest landschap moet Palestina, denk ik, het toppunt zijn. De bergen zijn kaal, ze hebben doffe kleuren, ze zijn niet schilderachtig van vorm. De dalen zijn lelijke woestenijen, omzoomd door een karige vegetatie, die een zorgelijke en moedeloze aanblik bieden.

Foto´s uit de tweede helft van de 19^e eeuw laten zien dat de Rotskoepel en de Al-Aqsa moskee zich in een bouwvallige toestand bevonden. Het gras groeide hoog tussen de bodemplaten van de Tempelberg. Alles bevond zich in een onverzorgde toestand. De zogenaamde heilige plaatsen van de moslims werden nauwelijks bezocht, en al helemaal niet door hoogwaardigheidsbekleders van de islam – overigens tot op de dag van vandaag niet!

Mandaat van de overwinnaars van de Eerste Wereldoorlog

De door de overwinnaars van de Eerste Wereldoorlog bezette Arabische gebieden met “Palestina” (een geografische benaming voor een bepaald gebied ten westen en oosten van de Jordaan) stonden eerst onder het mandaat van de overwinningsmachten. Er volgden nieuwe staatsstichtingen van de Arabieren (o.a. Syrië, Irak, Libanon) en de nieuwe staat “Transjordanië”, het latere Jordanië, werd van dit “Palestina” gescheiden. Daarvoor was de “Balfour Declaration” (02-11-1917) uitgebracht, die, ondersteund door de Britse regering, voorzag in de “oprichting van een nationaal thuisland in Palestina voor het joodse volk”. Na de nationaalsocialistische machtsovername in Duitsland volgde een sterkere joodse immigratie naar “Erez Israel” (Land Israël).

Palestina

De “Filistijnen”, waarvan het begrip “Palestina” is afgeleid, waren bewoners van de Griekse Egeïsche eilanden, die zich al in het eerste millennium vooral in vijf “Filistijnse steden” aan de kust van Kanaän hadden gevestigd en tot de zevende voorchristelijke eeuw een “doorn in het vlees van Israël” waren. Ze gingen samen met het “Noordelijke rijk” Israël in 622 v. Chr. ten onder, toen deze gebieden door de Assyriërs werden overwonnen en ingenomen. Het “Zuidelijke rijk” Judea met de hoofdstad Jeruzalem bleef over, dat eeuwen later na de Romeinse verovering de provincie “Syria-Judaea” werd. Ook bleef de van de “Filistijnen” afgeleide geografische naam “Palestina” over.

De Arabieren, die zichzelf nu “Palestijnen” noemen, hebben nooit een eigen staat met een eigen hoofdstad bezeten. Hun taal, religie en cultuur verschilt in niets van de overige Arabische stammen – in tegenstelling bijvoorbeeld tot het volk van de Koerden (ongeveer 40 miljoen), waaraan door de VN geen staat gegeven wordt. De aanspraak van de “Palestijnse” Arabieren op een eigen “staatsgebied” op Israëlisch territorium (slechts zo klein als de Duitse deelstaat Hessen!) is absurd. Even absurd is het idee om van het oostelijk deel van Jeruzalem, met de heiligste plaatsen van Israël, de Tempelberg, de hoofdstad van zo´n niet levensvatbare kleine staat te willen maken. Deze zou, net zoals de Palestijnse gebieden tot nu toe, constant op westelijke hulp zijn aangewezen, omdat de Arabische landen iedere hulp aan hun militante opstandige geloofsgenoten weigeren. Opmerkelijk is echter dat uitgerekend de voormalige Duitse minister van Buitenlandse Zaken Steinmeier in vooruitsnellende onderwerping tegenover de Arabieren al een ambassadegebouw in Berlin-Dahlem voor de diplomatieke vertegenwoordiging van deze imaginaire staat inrichtte.

Minder bekend en nauwelijks notitie van genomen, heeft ook Mohammed het land ten westen en ten oosten van de Jordaan het “heilige land van de kinderen van Israël” genoemd (o.a. in de soera´s 5:21, 7:137, 10:93 en 17:106) – echter door zijn godheid “Allah” toegesproken. Zoals hierboven al gezegd, noemt de koran Jeruzalem niet één enkele keer, terwijl in de Bijbel Jeruzalem meer dan 800 keer genoemd wordt en door Jezus de stad van de “grote koning” wordt genoemd (Matteüs 5,35).

De staat Israël

Na de stichting van de staat Israël op 14 mei 1948 vielen vijf Arabische landen Israël aan. Ongeveer 620.000 Arabieren werden door deze oorlog vluchtelingen – tegelijkertijd werden ongeveer 800.000 Joden uit Arabische landen verdreven en vluchtten zonder hun bezittingen naar Israël. Bovendien annexeerden de Jordaniërs, tegen de besluiten van de VN in, de nu zo genoemde “Westbank” (Judea en Samaria) en het oostelijk deel van Jeruzalem! Daar werden 58 synagogen verwoest en de begraafplaats op de Olijfberg geschonden. Het oostelijk deel van de stad werd bijna 20 jaar lang hermetisch afgesloten, zodat Joden en christenen de heilige plaatsen niet meer konden bezoeken. De enige toegang was de Mandelbaumpoort, die slechts met speciale toestemming gepasseerd mocht worden. Over het einde van de deling van Jeruzalem (1967) en Berlijn (1989) heerste vreugde. En dat zou nu voor Israël´s 3000 jaar oude hoofdstad niet meer gelden?

Arabisch afzien van staatsstichting

 Van 1948 tot de Zesdaagse oorlog in 1967 bezaten de Arabieren exact dat gebied waarop ze een staat “Palestina” zouden hebben kunnen oprichten. Deze bedoeling echter hadden de Arabische landen nooit. Veelmeer kwam het in 1964 in Egypte (Nasser) tot de oprichting van de terreurorganisatie PLO, waar zich later zes andere organisaties bij aansloten – waaronder “Fatah” (Arabisch “hataf” = “snelle dood”) – die allemaal hetzelfde doel hebben: de vernietiging van Israël en het terugwinnen van de voormalige islamitische verovering. De leiding van de PLO werd al spoedig overgenomen door Arafat, vermoedelijk een Egyptenaar, die daarvoor oneervol uit het Egyptische leger werd ontslagen, en later als “bouwingenieur” in Koeweit werkzaam was. De latere annexatie van Koeweit door Saddam Hussein, die de eerste Golfoorlog veroorzaakte, werd door hem en zijn kameraden bejubeld. Saddam Hussein had gifgas ingezet en Israël met raketten aangevallen.

Zelfs in de akte van oprichting van de PLO van mei 1964, de “PLO-Charta”, is noch sprake van een te creëren staat “Palestina” noch van een hoofdstad Jeruzalem. Het doel van de terreurorganisatie is echter in Artikel 13 nadrukkelijk vastgelegd en geldt tot op de dag van vandaag: “Arabische eenheid en de bevrijding van Palestina zijn twee elkaar aanvullende doelen en het behalen van het ene is het behalen van het andere. Arabische eenheid leidt dus tot de bevrijding van Palestina, en de bevrijding van Palestina leidt tot Arabische eenheid. Het werken aan de realisatie van het ene doel gaat gepaard met het werken aan de realisatie van het andere.”

Ook in de charta van Hamas van 1988 is geen sprake van een op te richten staat “Palestina”. Wel worden de consequente strijd tegen het “joodse kankergezwel” en de vernietiging van Israël geëist.

Bereidheid tot vrede van Israël

Desondanks heeft Israël steeds opnieuw zijn goede wil getoond: In het Gaza-Jericho-akkoord (1997) laat Israël de stad Jericho en delen van Gaza over aan het Arabisch zelfbestuur “Palestijnse Autonomie” (PA). Hebron – onder koning David Israël´s eerste hoofdstad überhaupt en begraafplaats van de patriarchen Abraham, Isaac en Jacob – wordt gedeeltelijk ontruimd.

In juli 2000 onderhandelen president Clinton (VS) en minister-president Barak (Israël) met de terroristenchef Arafat in Camp David over een op te richten “Palestijnse staat”. Hoewel Barak 95% van 97% van de door de Arabieren geëiste grondgebied van het Israëlische kernland (Judea, Samaria, Gaza) evenals het oosten van Jeruzalem (!) – dat in 1980 tot “eeuwig en ondeelbare hoofdstad van Israël” werd verklaard – aanbood, wees Arafat dit met het oog op de PLO-Charta af! De teleurgestelde Clinton zei tegen hem: “You have been here 14 days and said no tot everything”.

Na de dood van Arafat in 2004 toonde Israël opnieuw zijn goede wil. Minister-president Sharon liet tegen de wil van de joodse “kolonisten” de Gazastrook met geweld ontruimen: “Land voor vrede!” In plaats van de gehoopte vreedzame ontwikkeling intensiveerden sindsdien de Arabische raketbeschietingen en aanvallen uit Gaza. Daar openbaart zich intussen de chaos van een agressief-corrupt islamitisch “bestuur”. De huidige “gouverneur” van Gaza en adviseur van Abbas, ooit als “Abu Mazen” de rechterhand van de terrorist Arafat, is een zekere Abdullah Frangi, die jarenlang in Duitsland woonde en de PA “diplomatiek” vertegenwoordigde. Hij gold bij de Deutschlandfunk altijd als gevraagd interviewpartner.

Verhuizingen

De Arabische aanvalsoorlog op Israël in 1948 had tot gevolg dat ongeveer 620.000 Arabieren uit het kernland van Israël vertrokken. Zelfs als het een verdrijving was – andere bronnen spreken ook van vlucht, waartoe deze mensen door hun eigen leiding waren opgeroepen – werden als tegenzet ongeveer 800.000 Joden onder achterlating van al hun have en goed uit de Arabische landen verdreven, waar ze vaak al eeuwenlang leefden als dhimmi´s, tweederangs mensen, onder de islamitische sharia.

Het zou heel gemakkelijk geweest zijn om de Arabische vluchtelingen op te nemen in de Arabische buurlanden. Per slot van rekening beslaat het Arabisch territorium, waaronder de rijke olielanden, een oppervlakte die groter is dan die van Europa.

Duitsland had na de Tweede Wereldoorlog niet alleen meer dan een derde deel van zijn oppervlakte verloren, maar nam ook ongeveer 13,5 miljoen verdreven of gevluchte landgenoten in vooral de westelijke deelstaat op en integreerde hen. Als de Arabieren echt vrede in het Midden-Oosten zouden willen, dan zou ook daar de “Duitse oplossing” toegepast kunnen worden.

Duitsland raakte na zijn aanvalsoorlog door de beslissing van de overwinningsmachten grote delen van zijn oostelijke gebieden kwijt. Ook in 1967, na de verloren vernietigingsoorlog van de Arabische landen tegen Israël, zou het hebben moeten komen tot een navolgbaar voorbeeld: verlies van de door de aanvallers in 1948 geannexeerde Bijbelse gebieden Judea en Samaria ten gunste van Israël! Maar de Arabische landen, vooral echter de in luxe zwelgende oliestaten aan de Perzische Golf, weigeren hun geloofsbroeders iedere toegang en wijzen hen rigoureus af. Hun geld stroomt alleen voor de bouw van moskeeën en voor de islamisering van de rest van de wereld, vooral echter van Europa.

In de islam bestaat echter een ijzeren wet: een territorium dat ooit door moslims werd veroverd – voor korte of langere tijd – ook als ze het weer kwijtraakten, wordt nog steeds beschouwd als niet op te geven land van Allah. Dat geldt overigens niet alleen voor het Spaanse Andalusië, maar ook voor elk stuk land waarop een moskee werd opgericht – ook hier in Duitsland!

Geen enkel gebied krijgt nog steeds zoveel ongecontroleerde en niet voor een bepaald doel bestemde “ontwikkelingshulp” als de “Palestijnse Autonomie” en Gaza – jaarlijks meer dan € 1 miljard, dat vooral voor ongeveer de helft (moet) wordt opgebracht door Duitse en Amerikaanse belastingbetalers. Dit geld wordt gebruikt voor wapenaankopen en tunnelbouw, de rest verdwijnt in de zakken van corrupte clans. Zo drukte alleen Arafat al op grond van onderzoek door het IMF € 900 miljoen van de “ontwikkelingshulp” achterover op zijn privérekeningen in Zwitserland, geld, dat echter nooit werd terug geëist.

Bron:
https://conservo.wordpress.com
Auteur: Herbert Nowitzky

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)