Democratie vereist anti-totalitarisme in plaats van “antifascisme”

(Door: Dr. Alice Weidel – Vertaling: E.J. Bron)

“Nazi”. Het woord is een knuppel, die iedere zakelijke en rationele discussie in de kiem dient te smoren. De knuppel is altijd bij de hand om hem tomeloos tegen een ieder te zwaaien wiens overtuiging de knuppel-zwaaier niet in zijn kraam te pas komt. “Nazi´s” smeren links-extreme clownshanden op de voertuigen en eigendommen van de voedselbank in Essen. Waarom? Omdat hen het niet bevalt dat zijn chef, een doorgewinterde mijnwerker, impopulaire consequenties heeft getrokken uit een kritieke situatie.

Nadat hij heeft gezien dat de allerarmsten, voor wier ondersteuning de “voedselbanken” ooit in het leven werden geroepen, zich verdrongen voelden door eisend optredende jonge migrantenmannen, wil de chef van de “voedselbank” in Essen hun aandeel, dat af en toe de 75% heeft bereikt, beperken. “Opdat ook de Duitse oma hier weer naartoe durft komen.” En de geïntimideerde alleenstaande ouder. Een sociale houding, die de eigen landgenoten niet vergeet: in het Merkel-Duitsland van het jaar 2018 kwalificeert dit alleen al iemand tot “nazi”. Kan het nog gekker?

De “nazi”-schreeuwers noemen zichzelf graag “Antifa”, dus “antifascisten”. Dat is verraderlijk. Want uiteraard is hun “fascisme”-begrip geen objectieve omschrijving van de feiten. Dan zou het begrip een Italiaanse autoritaire beweging in de 20^e eeuw met navolgers in heel Europa bedoelen – zinloos in de dagelijkse politieke discussie in onze, de 21^e eeuw.

Wie de ideologische koers niet volgt, is een “fascist”

Nee, onze zelfbenoemde “antifascisten” gebruiken het doodslag-woord “fascisme” in stalinistische zin: diegene die de juiste door de grote leider uitgevaardigde ideologische koers niet volgt, is een “fascist”, om het even of ze trotskisten, sociaaldemocraten of nationaalsocialisten zijn.

Bij de laatste was het “fascisme”-etiket natuurlijk ook een afleidingsmanoeuvre: de internationale Sovjet-socialisten vonden het zeer onaangenaam dat hun belangrijkste ideologische vijanden zich niet alleen “socialisten” noemden, maar het ook waren: zij putten uit dezelfde troebele ideologische bronnen van het collectivisme, de verafgoding van de staat, de minachting van vrijheid en waardigheid van het individu.

De “anti-totalitaire consensus” van de oude Bondsrepubliek was in de kern een antisocialistische:  de overtuiging om vanuit democratische en republikeinse geest elke totalitaire ideologie die nationale en internationale spelvormen van het socialisme in zich had, vastberaden af te wijzen. De oude en de nieuwe socialisten was en is het anti-totalitarisme daarom een doorn in het oog.

Een gevaarlijk brouwsel

Na de val van de Berlijnse Muur en de ondergang van het Sovjet-imperium zijn er niet minder socialisten gekomen, ze hebben andere werkterreinen voor zichzelf gezocht. Ze zijn, als “laatste lichting uit het arsenaal van linkse ideologieën” op het “antifascisme” als “ideologie om het burgerlijke midden te delegitimeren” overgegaan, zoals de deskundige in staatsrecht Josef Isensee het ooit heeft gedefinieerd.

Het is een gevaarlijk brouwsel dat er gekookt werd en onder etiketten als “strijd tegen rechts” veel verder dan de ideologische kern van de socialistische linksen aan invloed heeft gewonnen. Wanneer iedere tegenstander van onbeperkte welvaartsstaat en onbeperkte immigratie en multiculturalisme, kortom: iedere niet-linkse zonder onderscheid te maken als potentieel rechts c.q. rechts-extremistisch c.q. “fascistisch”, “racistisch” en “mens-verachtend” belasterd kan worden, zoals Roland Baader in zijn strijdschrift “Dood gedacht. Waarom intellectuelen onze wereld verwoesten” uiteenzet, staat de socialistische meningsdictatuur al voor de deur.

Anti-totalitarisme in plaats van “antifascisme”

De vernietigende gevolgen van deze verdringing van het “anti-totalitaire” door een “antifascistische” basisconsensus maken we elke dag mee, niet alleen in Essen. Politici verklaren in rituele rondedansen dissidenten tot overtuigingsverdachten, de knokploegen voor het grove werk voelen zich aangemoedigd om het verdict met verbaal, geestelijk en lichamelijk geweld uit te voeren. Als daarvan nu al vrijwilligers van een voedselbank vereniging de dupe worden, dan staat de boog duidelijk te strak gespannen.

Wie andersdenkenden en politieke tegenstanders generaliserend en in een reflex belastert als “nazi´s”, die bagatelliseert en relativeert de brutale dictaturen en ideologieën uit vroeger tijden. Die gebruikt ook geen onschuldige, gewone politieke “omgangstaal”, zoals het Openbaar Ministerie Berlijn dus van de Duitse vice-ambassadrice in Oeganda heeft bevestigd.

Wie anderen tot “fascist” en zichzelf tot “Antifascist” stileert, die gebruikt totalitaire taal en geeft zichzelf zodoende te kennen als een aanhanger van totalitair denken. Dat vergiftigt het politieke klimaat, verhindert iedere vorm van zakelijke discussie en vernietigt de vrijheid. De verdediging van democratie en vrijheid vereist anti-totalitarisme in plaats van “antifascisme”.

Bron:
https://jungefreiheit.de
Door: Dr. Alice Weidel

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)