De antiracistische dystopie: Zuid-Afrika en Telford

(Door: Henk-Jan Prosman)

‘Doorgaans worden de Plaasmoorde door westerse commentatoren weg gerelativeerd’

De antiracist toont steeds onbeschaamder zijn ware, berekenende en opportunistische aard. Op hoge toon worden eerst raciale verschillen tot fundamentele tegenstellingen verklaard. Vervolgens kijkt hij met sardonisch genoegen toe hoe de revolutionaire chaos om zich heen grijpt. En tenslotte wendt hij zich onaangedaan af van de verwoesting, die hij zelf heeft aangericht, om uiteindelijk – high van het eigen morele gelijk – op zoek te gaan naar een nieuw slagveld en een nieuw slachtoffer om te bevrijden van het enige kwaad dat er echt toe doet; het racisme. Dit uitgekiende procedé is het ultieme white privilege.

Toen in de jaren tachtig de blanke elites in Nederland en tal van andere westerse landen de Apartheid bestempelden tot het ultieme kwaad ging er geen dag voorbij of de wandaden van het blanke regime werden breed uitgemeten in de media. In de Heilige Strijd tegen de Apartheid werden geweld en terrorisme zonder noemenswaardige reserves gerechtvaardigd. Dat dit revolutionaire geweld vooral de meest kwetsbaren raakte, in overweldigende mate black on black geweld betrof en doelbewust werd aangejaagd door het ANC, deed daar niets aan af. Toen Zuid-Afrika in de post-Apartheidsjaren afgleed tot een kleptocratie verloren media en politiek al snel hun belangstelling voor het land. Men had een nieuwe Apartheidsstaat ontdekt in het Midden-Oosten en ging over tot de orde van de dag.

Lees verder>>>