Wie zijn weer eens de dupe?

(Door: Wim van Schaik)

Nieuws duurt maar heel kort. Ook het nieuws dat het onderwijs in Nederland er niet best voor staat, duurde maar een paar dagen. Even was men verrast, verontrust of zelfs geschokt. Stel je voor; Nederland niet langer in de wereldtop! Weer iets waar we ooit trots op waren, gesloopt. Hoe heeft het zover kunnen komen? Jaar na jaar worden miljarden in het onderwijs gepompt, vooral in de zwakste scholen, en jaar na jaar daalt de kwaliteit. Al twintig jaar op rij.

Hoe komt dat toch dat we niet hoger scoren dan een mager zes minnetje? Die vraag lijkt ingewikkeld. Geloven we de meeste ‘deskundigen’, dan is de loodzware werkdruk in het onderwijs de boosdoener. Minister Arie Slob (CU) ging daar gretig in mee. Zo kon hij het probleem op het bordje van de leraren leggen. Hij stak ze zelfs nog de helpende hand toe en deed de heilloze suggestie om korter les te geven en leerlingen meer projecten te laten doen en vaker op (meestal zinloze) snuffelstages te sturen.

Voor de burger is het helemaal geen vraag waardoor het onderwijs zo achteruit gekacheld is. Ook de werkers in het onderwijs weten heus wel hoe dat komt. Maar er rust een zwaar taboe op een van de belangrijkste oorzaken van de gestage achteruitgang, en daarom durven zij niets te zeggen.

Nu is het wel zo, dat het feit dat Nederland internationaal niet goed scoort nog helemaal niet wil zeggen dat er in dit land geen goede scholen meer zijn. Het toont alleen maar aan dat er te veel scholen zijn die niet goed scoren. Basisscholen waar leerlingen na acht jaar onderwijs nauwelijks kunnen lezen, schrijven of rekenen zorgen ervoor dat het gemiddelde niveau van het onderwijs daalt. Dat daalt trouwens in alle landen met een sterke instroom van ‘vluchtelingen’. Maar het noemen van dat verband wordt gemeden als de pest. Politici willen het niet weten en burgers mogen het niet weten.

Maar we kunnen het wel weten. Thilo Sarrazin legde al in 2010 een verband tussen multiculturalisme en de ‘verdomming’ van Duitsland (‘Deutschland schafft sich ab’). Hij onderbouwde zijn stelling met een overvloed aan statistisch materiaal. Zijn onwelgevallige conclusies wekten de woede van de wegkijkers en leverde Sarazzin het bekende verwijt op dat hij bevolkingsgroepen tegen elkaar opzette. Zelf zei hij daarover: “Eerst werd ik ritueel verketterd en daarna op de mesthoop geveegd van alles wat bruin en verdacht is.”

De voorspelling van Sarazzin is door het alarm van de onderwijsinspectie alleen maar bevestigd. Ook voor ons land. Maar niemand voor de radio, op tv of in de schrijvende pers die ook maar met één woord aan het onderzoek van Sarazzin refereerde. Negatieve effecten van het grenzeloos toelaten van mensen zijn per definitie onbespreekbaar. Men keuvelt liever over diversiteit, inclusief en gelijke kansen. Dat er nog uitblinkers onder de scholen zijn, lijkt zelfs te steken. Die vermaledijde witte scholen die goed presteren!

Ouders die voor hun kind het beste willen en niet kiezen voor de school om de hoek, daar heeft de inspectie geen goed woord voor over: ‘De inspectie maakt zich zorgen over de oplopende segregatie in het onderwijs, omdat eilandvorming gevolgen kan hebben voor onderwijskansen van groepen leerlingen en voor de kwaliteit van het onderwijs’. Als ouders hun kind niet naar een school willen sturen waar ze een Marokkaans accent oplopen, hun Nederlands afleren en het hebben over ‘de meisje’, pakken zij dus  ‘groepen leerlingen’ (hoe verhullend wilt u het hebben?) onderwijskansen af. Kan het gekker?

De verloedering van het onderwijs past in een patroon dat alles heeft te maken met ‘de vreemdeling in ons midden’. Volgens Vluchtelingenwerk Nederland wonen er in totaal 200.000 tot 250.000 ‘vluchtelingen’ in ons land. Die komen uit landen als Afghanistan, Irak, Iran, Somalië en Syrië en hun aantal  groeit met tienduizenden per jaar, nog afgezien van toename door geboorten. Maar niet alleen zij drukken de kwaliteit van het onderwijs. Het aantal matig tot slecht geïntegreerde ‘nieuwe Nederlanders’ overtreft het aantal ‘vluchtelingen’ vele malen. En ook deze groep doet het niet goed in het onderwijs.

Maar bij geen van de problemen in dit land wordt ooit de link gelegd (of het moet heel zijdelings zijn) met het offer dat de autochtone bevolking moet brengen op het altaar van de multikul. De jaarlijks terugkerende en oplopende kosten die onze welkomstcultuur meebrengt, zijn onbespreekbaar. En of het nu gaat om het woningtekort, de oplopende zorgkosten, de verstopping van het wegennet, het beslag op groen dat eerder nog heilig verklaard werd, de veiligheid en leefbaarheid in steden en dorpen, de opdringerige islamisering of de toename van antisemitisme, nooit ziet men het verband met de grote veranderingen in de samenstelling van onze bevolking. Zelfs de klimaatfanatici durven geen kanttekening te maken bij de explosieve groei van de bevolking in dit toch al overbevolkte land.

En wie zijn steeds de dupe? Juist, de gewone burgers. Maar zodra zij zeggen wat zij dagelijks zien en meemaken, wordt hen verweten de onderbuik te laten spreken. Maar er is niets mis met die onderbuik. Anders dan de verweekte hersens en het aangetaste geheugen van de elite is die onderbuik nog kerngezond.

Die gewone burgers leven in de echte wereld. De kosten en lasten van ongecontroleerde ‘immigratie’ treffen hen het hardst. Zij ondervinden de gevolgen dagelijks aan den lijve. Zij vangen de klappen op. Zij wonen in wijken die verloederen. Zij moeten inschikken. Zij ervaren op elk terrein de afbraak. En nu moeten ze ook nog hun kinderen naar scholen sturen waar ze vreemdeling in eigen klas zijn, en waar het onderwijs steeds minder voorstelt. En voor hen is er – anders dan voor de elite – ook geen ontkomen aan. Zij zijn weer eens de dupe.

Door:
Wim van Schaik
(voor www.ejbron.wordpress.com)