Op weg naar een “Judenrein” Europa

(Door: Eran Yardeni – Vertaling: E.J. Bron)

Het is een sluipende etnische zuivering. Niet gecoördineerd, niet centraal aangestuurd. Zonder gevoelloze generaals, gewetenloze plaatselijke officieren en schrijftafelmoordenaars, die men later voor een tribunaal voor oorlogsmisdadigers zou kunnen zetten. Terwijl de methodes oeroud zijn – beginnend met de gettoïsering van Joden.

Deze gettoïsering volgt in Europa tegenwoordig een nieuw patroon: men laat aan de Joden geen andere keuzemogelijkheid dan zichzelf te gettoïseren. In Parijs en België, dat al lang het centrum van de Europese jihad is, zijn volgens het laatste rapport van de “Moshe Kantor Database for the Study of Contemporary Antisemitism ans Racism” de openbare scholen zo goed als “Judenrein”. In de afgelopen jaren hebben niet minder dan 40.000 Joden Frankrijk verlaten – de meerderheid van hen naar Israël. Alleen al in 2015 waren het 7.900.

Ongeveer 60.000 gaan in binnenlandse ballingschap. Ze verlaten hun woningen en hun wijken, die in de loop der tijd te gevaarlijk zijn geworden voor Joden, en trekken als nomaden verder. Zo macaber kan de geschiedenis vaak zijn: de meute die weigert te integreren, dwingt de goed geïntegreerde Joden tot maatschappelijke isolering – en de staat kijkt daarbij [vert.: bewust!?] apathisch toe.

De Jood in Europa moet zich constant verbergen. Hij verbergt zijn keppeltje, zijn kettinkje met de Davidsster, hij verbergt zijn identiteit op school. Op de schoolpleinen is zijn culturele wereld, zijn religie een scheldwoord geworden. De meute heeft hem verboden om dat te zijn wat hij is – een mens van het joodse geloof.

Het zijn echter geen sporadische aanslagen die de Joden langzaam in het nieuwe getto of zelfs van het continent drijven. Aanslagen vinden per slot van rekening ook plaats in Israël. Het zijn ook geen individuen, die de Joden dwingen tot zelf-isolering en emigratie. Het zijn ondertussen stadsdelen, districten, buurten.

Een provocatie voor de in Malmö wonende Arabieren

In Malmö, op twee na de grootste stad van Zweden, was het in 2009 al niet meer mogelijk om de veiligheid van Israëlische tennissers tegen een vandalistische antisemitische meute te garanderen. De toenmalige burgemeester, Ilmar Reepalu, die de wedstrijd als “provocatie voor de in Malmö wonende Arabieren” zag, had een oplossing bedacht: de Davis-Cup-wedstrijd tussen Israël en Zweden vond zonder toeschouwers plaats. Een beslissing, die niets anders betekent dan verachting en minachting en misbruik van het geweldsmonopolie van de staat.

Sindsdien verlaat vooral de jonge generatie van de Joden de stad en vertrekt naar Stockholm of emigreert. Uit een in Groot-Brittannië uitgevoerde enquête bleek dat 31% van de 4000 geënquêteerde Joden al met het idee gespeeld heeft om op grond van het antisemitisme het land te verlaten. Districten zoals Berlin-Neukölln en Berlin-Wedding zijn voor Joden al lang een ex-territorium. Daar verliest plotseling uit mysterieuze redenen de Duitse wetgeving aan macht en kracht.

En terwijl de pers de solidariteitsmanifestatie van de joodse gemeenschap in de burgerlijke Fasanenstraße vierde, werden de deelnemers aan een andere solidariteitsmanifestatie in Neukölln bespuugd en uitgescholden.

Ze hebben elkaar gevonden: het pseudo-intellectualisme in brede lagen van politiek links, zoals de Labour Party in Groot-Brittannië en de sociaaldemocraten in Zweden, dat de weg effende voor de haat tegen de Joden van de rand van de samenleving naar de woonkamers van de middenklasse, en de geïmporteerde antisemieten.

Ze ageren samen niet in naam van de staat, maar ongehinderd in de staat, inofficieel echter effectief. Eén ding mogen we echter niet vergeten: wat met de Joden begint, eindigt niet alleen maar met de Joden.

Bron:
www.achgut.com
Auteur: Eran Yardeni

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)