Is het een goed idee om de onruststoker Poetin te vervangen?

(Door: “ronald dunki”)

Rusland is een tragisch land met een lange geschiedenis van lijden, armoede en bruut geweld, dat in feite nooit de kans heeft gekregen om daarvan te herstellen.  De Russische bevolking is getekend door eeuwenlange terreur van megalomane tsaren en communistische moordenaars en, als kers op de taart, het fenomeen Poetin dat haar arm en dom houdt.

Eeuwenlang geweld doet mensen verlangen naar rust en veiligheid, zowel lichamelijk als geestelijk, meer dan naar ons concept van (geestelijke) vrijheid, reden waarom de Sovjet-periode er – tenminste voor de overlevenden na Stalin – één was die aan die simpele criteria voldeed. Daarvoor hadden de chaotische bolsjewieken met hun botte geweld altijd gecompenseerd voor hun gebrek aan zelfbevestiging dat een sterke staat impliciet in zich draagt. Die (moreel) sterke staat heeft geen geweld nodig om zich te legitimeren naar de burgers, in tegenstelling tot de tirannie der communisten en die van Poetin, die ieder spoortje van beginnende democratie en een rechtsstaat de nek heeft omgedraaid.

Het stalinisme heeft als opvolger van het leninisme de toon gezet voor het bloeddorstige despotisme met de collectivisering van de landbouw en Stalin’s deportatie van 2 miljoen ten dode opgeschreven boeren. Stalin was een pure crimineel die grossierde in gewelddaden en miljoenen de dood in joeg met zijn goelags, maar de doodsbange bevolking hield de koppen onder het maaiveld terwijl Stalin een permanente toestand van terreur, chaos, anarchie en burgeroorlog creëerde en zijn bolsjewieken volgden hem slaafs, omdat hij zonder een spoortje twijfel de koers zette voor zijn hersendode volgelingen. Zelfs het afslachten van 40.000 officieren van het rode leger leidde niet tot protesten! Een kleine 5 miljoen Russen stierven de hongerdood, 2 miljoen werden gedeporteerd, 60.000 boeren werden summier geëxecuteerd en uiteindelijk stond daar de Russische staat, moreel zwak maar ‘gelegitimeerd’ met geweld, althans zo dacht Stalin, totdat Hitler op de deur klopte. Stalin had er niet op gerekend dat Hitler zo dom zou zijn om oorlog op 2 fronten te gaan voeren en bovendien had hij de hele top van het rode leger uitgemoord, dus op dat moment was hij bijzonder kwetsbaar voor een intern complot richting machtswisseling.  Er gebeurde echter niets.

Chroesjtsjov luidde een periode in van relatieve vrede, althans op het binnenlandse front, in een land dat murw geslagen was door alle geweld, waarbij hij de moordlustige dictatuur veranderde in een autoritair systeem waarin iedereen zich ‘gedeisd’ moest houden om zo een relatief veilig bestaan te mogen lijden, waarin kritiek op de partij de rode lijn vormde. Chroesjtsjov kritiseerde Stalin’s misdaden, (dis-)kwalificeerde die ook als zodanig  en haalde hem van zijn voetstuk (waarna Poetin in de afgelopen jaren wetten introduceerde die kritiek op Stalin weer strafbaar stelde… ). De communistische partij gaf toe dat zij decennia lang gelogen en gemoord had, maar voor binnenlands gebruik was Chroesjtsjov een verademing na de tientallen miljoenen moorden van het beest Stalin, temeer omdat het collectieve Russische geheugen nooit anders had gekend, al evenmin onder de terreur der narcistische tsaren. Kortom, de Russen hadden geen enkel referentiekader zoals wij westerlingen dat kennen en ook nu ontzegt Poetin hen dat, terwijl de neo-Marxisten hun uiterste best doen om dat ook aan ons in het vrije Westen te ontzeggen.

Frappant is dat Poetin op relatief weinig weerstand stuitte bij het terugdraaien der democratische verworvenheden, zij het dat de bevolking systematisch verstoken blijft van buitenlandse informatie, afgezien van een relatief kleine, jongere, groep die toegang tot het internet heeft. Ook speelt een rol dat de genadeloze KGB, na alle voorgaande bloedbaden, als een soort ‘ordedienst’ werd gezien i.p.v. een instrument van terreur, terwijl het faillissement van het communisme onder Gorbatsjov altijd geassocieerd zal worden met de achteruitgang van de toch al zo povere levensstandaard.  Rusland zakte af naar het armoedige niveau van de Derde Wereld, dus wie interesseerde zich voor vrije verkiezingen? Het land verloederde weer tot een staat van anarchie met bendeoorlogen die (in 1993) zo’n 30.000 doden eisten en de Russische bevolking aantoonde dat de brutalen véél meer dan de halve wereld kregen.

Poetin is niet bepaald geliefd, maar hij heeft de orde weer hersteld en dat is voor de Russen al heel wat, want de wetteloosheid onder de dronkenman Jeltsin was onhoudbaar. Dat geeft hem erkenning en als hij dan appelleert aan het eergevoel der voetbalsupporters door klinkende successen in het buitenland zoals de Krim en Syrië, dan is de naïeve en slecht geïnformeerde bevolking al gauw content.  Westers sancties tegen Poetin worden gezien als een bedreiging van het vaderland dat door Poetin beschermd wordt, dus hoe kunnen wij in het Westen het best met Poetin omgaan?

Voor alles zullen wij Poetin moeten zien als het product van voorgaande historische ontwikkeling en accepteren dat er in het komende decennium geen democratie in Rusland zal opbloeien zolang deze kleine dictator niet opkrast.  Rusland zal voorlopig een enorm ‘pièce de résistance’ voor rust in de vrije wereld blijven, want ook de oppositie zijn ècht geen fijne jongens, integendeel.

Laten wij niet de fout maken om aan te nemen dat Poetin’s vijanden impliciet onze vrienden zijn!

Door:
“ronald dunki”
(voor www.ejbron.wordpress.com)