EU: Zelfvernietiging door overdreven uitbreiding

(Door: Wolfgang Prabel – Vertaling: E.J. Bron)

In mei 2018 vond op initiatief van Bulgarije een West-Balkan-topontmoeting van de EU plaats. Na 15 jaar – destijds had men in het Griekse Thessaloniki alle sollicitanten van de Balkan EU-toetreding beloofd – houdt men zich voor het eerst weer geconcentreerd met dit thema bezig. Het gaat om de toetreding tot de EU van Servië, Albanië, Bosnië-Herzegovina, Kosovo, Macedonië en Montenegro.

De eurocommissarissen willen verhinderen dat Rusland, Turkije en andere landen op de Balkan vastere voet krijgen, dat hun invloed beperkt blijft. Bovendien is de Balkan natuurlijk een kruitvat, waar op ieder moment nieuwe en oude conflicten kunnen escaleren. Tot de geschilpunten behoren:

• De grensruzie tussen Kroatië en Slovenië vanwege een verplaatste rivierloop en visserijrechten
• Het constante conflict tussen orthodoxe en islamitische volkeren in Bosnië-Herzegovina, Servië, Montenegro, Kosovo, Bulgarije en Macedonië
• De strijd om de hegemonie tussen noordelijke en zuidelijke stammen in Kosovo
• De Macedonische namenruzie tussen Griekenland en Macedonië
• Grensruzies tussen Griekenland en Turkije
• Ruzies tussen Serviërs enerzijds en Montenegrijnen, Albanezen en Bosniakken anderzijds en de politieke koers van Montenegro (binding aan het Westen of aansluiting bij Servië en Rusland)

Terwijl tot aan de grensopening van Dr. Merkel in de herfst van 2015 katholieken en moslims in de Balkan-oorlogen tijdelijke bondgenootschappen tegen Servië en Rusland sloten, komen sindsdien de overwegend christelijke landen voorzichtig tot elkaar in de strijd tegen de politieke islam. Sindsdien wordt eerder Turkije als vijand beschouwd. De betrekkingen tussen Servië en Kroatië respectievelijk Hongarije zijn verbeterd.

China wordt in toenemende mate als bondgenoot waargenomen. De uitbreiding van de Griekse haven Piraeus, de planning van een spoorweg van daaruit naar het noorden en een spectaculaire economische topontmoeting in Boedapest duiden erop dat de Balkan-landen een tegenwicht tegen het geïslamiseerde Duitsland met zijn opdringerige en belerende buitenlandse politiek zoeken.

Van de EU-staatschefs staan inmiddels heel veel kritisch tegenover de opname van nieuwe EU-leden. Echter om zeer verschillende redenen. Spanje, Roemenië en Slowakije vrezen de precedenten Montenegro, Macedonië en Kosovo, waar volkeren zich afgesplitst hebben van de centrale staat Servië. Wat gebeurt er wanneer de Catalanen, de Basken en Hongaren dat ook willen doordrukken?

De Franse president Macron wil een toenemend overwicht van de ex-communistische landen in de EU vermijden. Tot nu toe zijn het de drie Baltische landen, de vier Visegrád-landen, Roemenië en Bulgarije evenals twee ex-Joegoslavische republieken, dus 11 van de 27 landen, als je Engeland al beschouwd als uitgetreden. Na de toetreding van de resterende Balkan-landen zouden dit 17 van de 34 landen zijn, dus de meerderheid.

Het oosten zou de agenda bepalen. Voor de eurocommissarissen zou het om verschillende redenen niet meer mogelijk zijn om te dreigen met het inhouden van subsidies, de islamisering zou gestopt worden en de economische onbalans tussen Oost- en West-Europa zou onderwerp van gesprek worden. Bijna alle oostelijke landen staan afkerend tegenover tendensen om te centraliseren, omdat zij desastreuze ervaringen hebben opgedaan met de dominantie van de Russische, Turkse respectievelijk Servische centrale macht. De herinnering aan vreemde heerschappij, slavernij, moord, doodslag, ontvolking en gebonden economie is bij de volkeren van het oosten de verklaring voor economische en culturele teloorgang.

De Brusselse commissarissen denken met subsidiegeld alle conflicten te kunnen onderdrukken. Een gekochte vrede. In Afrika en zelfs op de Balkan. Maar net zoals het geruststellen met euro´s in Duitsland inmiddels mislukt is, zo wordt het ook in toenemende mate moeilijker om Oost-Europa op koers te houden. Men zegt weliswaar dat geld de wereld regeert, veel politieke beslissingen in de afgelopen honderd jaar werden echter tegen alle economische rede in genomen, alleen maar wegens twijfelachtige grillen van kapotte machthebbers en mediamagnaten. De beide wereldoorlogen, de zogenaamde “energietransitie”, de islamitische massa-immigratie en het bolsjewisme zijn niet te verklaren met geldhonger of economische overwegingen. Immers niet eens de poging werd ondernomen. Integendeel. De pseudo-elites streden steeds met politieke middelen tegen het “grote geld” en het kapitalisme. Het zogenaamde primaat van de politiek over de economie is de regel.

De triviaal materialistische op subsidiegeld gebaseerde strategie van de eurocraten bij het crisismanagement zal op den duur mislukken. Culturele geaardheden – waartoe ook religies behoren – worden onderschat. In geïslamiseerde landstreken is elk streven gepolitiseerd, in orthodoxe bestaat geen echt eigendom en zodoende geen burgerlijke cultuur. Enkele staatschefs vermoeden dat en trappen bij de opname van nieuwe leden op de rem. Anderen, zoals Viktor Orbán, werken doelgericht aan het herstel van de dominantie van het oosten in de EU en geven goed gas.

Veel grote rijken expandeerden korte tijd voor hun verdwijnen territoriaal nog een keer sterk naar vreemde cultuurruimtes: het rijk van Alexander de Grote, de Sovjet-Unie, Hitler-Duitsland, het Napoleontische keizerrijk, vele koninkrijken van de volksverhuizing en de Mongolen-kanaten. Ook de EU bewandelt deze domme weg van zelfvernietiging door overdreven uitbreiding. We zul zien hoe de EU-uitbreiding in de toekomst verloopt. Montenegro is vermoedelijk de volgende serieuze aspirant voor het lidmaatschap. Honderd jaar geleden werden daar nog mensen in levende lijve gevild. Eenmaal werd ik er bij een grenscontrole in Debeli Brijeg getuige van hoe het landje spoort: er kwam een taxi uit Kroatië. Er stapte een sigaret rokende man uit met een aan zijn pols vastgeketende koffer. De grenspost liet hem door, hij was een bekende. Niemand interesseerde zich voor de inhoud van de koffer. Aan de Montenegrijnse kant wachtte een zwarte limousine op hem. Geëscorteerd door twee limousines met blauw zwaailicht en met loeiende sirenes raasde de auto het land in.

Alle andere belevenissen op de doorreis waren net zo obscuur of bizar. Een dodelijk auto-ongeluk nadat een politie-escorte door Drobnici was gescheurd, een auto werd door een vrachtwagen met grind begraven, de inzittenden dood. De op zijn rug liggende vrachtwagen werd door twee voetbalteams, die toevallig in de buurt waren, weer overeind gezet. Bedrog bij de betaling van de transitpapieren in Sukobin; er werd me een milieusticker opgedrongen, die was ontsproten uit de fantasie van de grenspolitie. De in orthodoxe landen half van staatswege goed functionerende plundering-systemen werken foutloos. Slapende stomdronken wegenbouwarbeiders met twee-liter flessen in de arm. Mijn vriendin vroeg me waarom daar een bord met maximaal 30 kilometer stond. “zodat de wegenbouwarbeiders niet wakker worden”, antwoordde ik. Brandende vuilnisbelten, een door het leger zojuist in beslag genomen kampeerplaats bij Ulcinj, affiches met vrouwen die mannenhoofden afmaaien met zeisen. De in het zuiden gevestigde Albanezen dragen deels nog de rode fez als hoofdbedekking. In Albanië is dat ondenkbaar, in Turkije werd hij in 1925 bij wet verboden, in Egypte in 1953. Ook in Bulgarije mag men zich niet laten zien met deze vilten deksel. Archaïsche hijskranen in Gjerana, die schijnbaar met de bijl uit één stuk zijn gehouwen.

Het zal in de EU echt lollig worden wanneer Montenegro toetreedt, temeer het land ook een florerend steunpunt van de internationale belastingvrije sigarettenhandel is. Marlboro voor iedereen!

Bron:
www.journalistenwatch.com
Door: Wolfgang Prabel

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)