Trans-Tirannie

(Door: “eg regs”)

Een paar jaar terug was het COC, een gesubsidieerde club die zich toelegt op LGBT-propaganda, in Utrecht op zoek naar een zaal voor haar zogenaamde Jong en Out-bijeenkomsten. Een plek dus waar wildvreemde volwassenen het doodgemoedereerd op zich kunnen nemen om andermans kinderen zogezegd te ‘helpen’ hun gender-identiteit te ontdekken. Misschien dat ik niet de enige ben als ik zeg dat er een bepaald raar of zelfs nogal eng smaakje aan dit hele gebeuren kleeft, maar over wat er hier zoal wordt uitgespookt en over hoe het precies met de financiering zit, wil ik het nu eventjes niet hebben. Het gaat me om iets anders. Het gaat mij om vrijheid.

Tien of twintig jaar geleden prezen veel etablissementen zichzelf – expliciet – aan als ‘homo-vriendelijk’, maar tegenwoordig zal dit wel anders zijn;op straffe van rechterlijke vervolging moeten we immers allemaal homovriendelijk zijn, dus wat is er dan nog de meerwaarde van om je als zodanig te adverteren?Hoe dan ook is het aannemelijk dat het COC moeiteloos ergens een geschikt onderkomen had kunnen vinden waar men met open armen zou zijn ontvangen. Bizar dus dat men uiteindelijk de ogen liet vallen op uitgerekend de zaal van een Evangelisch kerkgenootschap. Toeval is natuurlijk uitgesloten en de rest van het verhaal is al even voorspelbaar: de Evangelische weigering, de gekrenkte gevoelens van roze verongelijktheid, de mensenrechtencommissie, het OM, enz, enz.

Christenen in dit land kunnen niet op veel sympathie rekenen. Onze Gouden Eeuw was weliswaar een (strikt) christelijke eeuw, maar inmiddels zijn we zo diep gezonken dat we Michiel de Ruyter (als we consequent zijn) waarschijnlijk zouden wegzetten als een achterlijke ‘hater’ en ‘fundamentalist’. En is het dus evengoed te verwachten dat ieder beroep op wederkerigheid tegen dovemans oren gericht zal zijn.

Derhalve ga ik maar niet de retorische vraag stellen waarom christenen geen aanspraak zouden mogen maken op dezelfde rechten en vrijheden die zij indertijd, toen zij het nog voor het zeggen hadden, aan andersdenkenden wél gunden. Het ‘ezels-arrest’ van Gerard Reve komt bijvoorbeeld onwillekeurig in gedachten – maar ik laat het bewust rusten. Misschien dat ik wel mag opmerken dat de vroegere, christelijke praktijk ondertussen in bijzonder scherp contrast staat met de hypergevoelige oplettendheid van onze huidige moraliteitspolitie. Krijgt bijvoorbeeld een dragqueen ergens op een marktplein in Maastricht een verkeerde blik te verduren, dan is het immers zo dat er de volgende dag Kamervragen worden gesteld.

Sta me toe het dan over de boeg van ‘vrouwenrechten’ te gooien. Denkt u werkelijk dat vrouwelijke sportschoolbezoekers het prettig vinden om de kleedruimte te moeten delen met een (al dan niet behaarde of nog in ‘transitie’ zijnde) transgender? Mij lijkt het eerlijk gezegd niet zo fijn, maar wat denkt u zelf? Wellicht dat u tegenwerpt dat we ‘anno 2018’ ruimdenkend, inclusief en niet-oordelend moeten zijn. Prima, kijkt u dan eens naar het onderstaande plaatje. Een beeld zegt soms immers meer dan duizend woorden.

Het wereldkampioenschap wielrennen voor vrouwen werd onlangs gewonnen door een man, die zich verbeeldt dat hij een vrouw is. Een van de twee échte dames op het podium wierp ongeremd alle schroom van zich af en beklaagde zich openlijk over het overduidelijke onrecht dat haar was aangedaan. De andere daarentegen, de Nederlandse van Herrikhuyzen, bleek de jarenlange indoctrinatie en hersenspoeling – alle Me Too-agitatie niettegenstaande – ietwat beter verinnerlijkt te hebben. Volgens haar was alles volstrekt ´eerlijk´ verlopen. Goed zo meisje, braaf hoor.

Door:
“eg regs”
(voor www.ejbron.wordpress.com)