Renaud Camus – De opstand tegen de “grote vervanging”

Renaud Camus.

(Door: David Berger – Vertaling: E.J. Bron)

Er zijn niet veel geschriften van de huidige tijd die de geschiedenis zullen ingaan, maar Camus´ “Le Grande Remplacement” zal daartoe behoren. Een geschrift, dat men zonder overdrijving literatuurhistorisch gezien naast de kruistocht-preken van een Bernardus van Clairvaux of een Marcus van Aviano kan indelen.

Men zegt van hem dat er geen enkele foto van hem uit de afgelopen 20 jaar zou bestaan waarop hij zou glimlachen. Dat kan waar zijn. Want het thema dat hem bezighoudt is voor hem al net zo lang identiteitsbepalend geworden als het bestaansbedreigend voor het Avondland is. We hebben het over de Franse schrijver Renaud Camus.

Hij zou tot een paria, een uitgestotene, verklaard zijn, zij hij over zichzelf. Want hij heeft een trefwoord in de wereld gezet dat wellicht als geen ander de misère van Frankrijk respectievelijk Europa beschrijft: dat van de “grote vervanging” (“Le Grande Remplacement”).

Met een bijna manische obsessiviteit

Het belangrijkste nieuwere boek van Camus´ is nu in de Duitse taal verschenen onder de titel “Opstand tegen de grote vervanging”. En Martin Lichtmesz, die het briljant in het Duits heeft vertaald, merkt in het voorwoord op:

“Het is het trefwoord waarmee Camus nu het meest in verband gebracht wordt; daarmee wordt het lopende proces van de demografische vervanging van de oorspronkelijke Europese volkeren door buiten-Europese immigranten bedoeld… Hij omcirkelt het met een bijna manische obsessiviteit, plukt het uit elkaar, vat het in woorden.”

 En Camus zegt er zelf over: “Het is een fenomeen dat zo duidelijk is als de neus in het eigen gezicht. Om het te observeren, hoef je alleen maar de straat op te gaan of uit het raam te kijken. Er was ooit een stabiel volk, dat hetzelfde gebied sinds vijftien of twintig eeuw bewoond heeft. En plotseling, heel snel, in een of twee generaties, is het door een ander volk of meerdere andere volkeren vervangen. Het werd uitgewisseld. Het is haarzelf niet meer.”

Uitgescholden als “rechts-extremist”

Wie weet dat Frankrijk zich met betrekking tot zijn politieke en morele toestand nauwelijks van Duitsland onderscheidt, zal het niet verbazen dat Camus juist vanwege deze vaststelling en de daarmee geformuleerde zorgen om de identiteit van de Grande Nation daar als rechts-extremist wordt uitgescholden.

Wat hem echter niet meer stoort: “De benaming ´rechts-extremist´ is natuurlijk niets anders dan een puur polemisch etiket, met behulp waarvan de bedrijvers van de grote vervanging de ontbinding van de volkeren en de civilisatie van hun tegenstanders in diskrediet proberen te brengen. Zij gebruiken zulke woorden als voorwendsel om iemand zoals ik te isoleren en van het toneel te laten verdwijnen.”

Juncker en Merkel: handlangers van de kolonisatie  

Hij zelf zou niet inzien waarom men hem een rechts-extremist zou kunnen noemen: “Op geen enkel moment in de historie van de mensheid is iemand lid van de ´extreme rechtsen´ geworden, gewoon omdat de vrijheid en onafhankelijkheid van zijn volk en het overleven van zijn civilisatie hem na aan het hart lag.”

Veelmeer zou men Juncker en Merkel, die van zichzelf handlangers van de kolonisatie van Europa door Afrika gemaakt hebben, “rechts-extremisten” moeten noemen.

Hij, die in de jaren-80 in Duitsland door een extreem ruimhartig boek over het seksleven van homoseksuele mannen in Duitsland bekend werd, die moderne kunst verzamelde en in de hele wereld thuis was, zou überhaupt niet echt in de wieg zijn gelegd voor het patriot zijn. Maar, schrijft hij:

“Ik werd een patriot op het moment dat het me duidelijk werd dat men mij wil verbieden er eentje te zijn.”

Meedogenloos en met meesterschap over de taal

Uiterlijk nadat ik deze uitspraak van Camus gelezen heb, werd het me duidelijk dat het om een zielsverwant gaat (zonder dat ik mijn betekenis op de een of andere manier met die van hem wil vergelijken). En ik heb iedere zin van dit meesterlijke boek verslonden. Geen woord teveel, elk woord openbarend en wakker schuddend, de huidige misère van een steeds meer door de omvolking en de daarmee gepaard gaande islamisering getroffen Europa meedogenloos zichtbaar makend.

“Kom in opstand! Heet het laatste hoofdstuk van het boek. Daarin lezen we helemaal aan het eind: “Wanneer jullie er net als ik van overtuigd zijn dat het allerbelangrijkste probleem van onze tijd de ontbinding van de volkeren en van de civilisatie is, de verovering door etnische overstroming, de grote vervanging: wanneer jullie met heel je hart en met elke vezel van jullie bestaan de kolonisatie van ons vaderland en Europa afwijzen, kom dan in opstand!

Sluit je aaneen. Kom bij elkaar! Geef ons, geef jullie, geef jullie volk, Frankrijk en Europa de kracht om zich tot het uiterste te verzetten tegen zijn dreigende tot knecht maken! Kom in opstand!”

Is de grote revolutie al begonnen?

Al vele jaren geleden geschreven, lijken de Fransen op dit moment ermee te beginnen gevolg te geven aan deze oproep. En als we eerlijk zijn, dan moeten we toegeven dat dit het eerlijkste, echter ook angstwekkende enige antwoord op datgene kan zijn wat door Camus wordt beschreven.

Er zijn niet veel geschriften van de huidige tijd die de geschiedenis zullen ingaan, maar Camus´ “Le Grande Remplacement” zal daartoe behoren. Een geschrift, dat men zonder overdrijving literatuurhistorisch gezien naast de kruistocht-preken van een Bernardus van Clairvaux of een Marcus van Aviano kan indelen.

Bron:
https://philosophia-perennis.com
Door: David Berger

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)