Wanneer politieke correctheid pathologische trekken aanneemt: zorgen om de daders i.p.v. empathie voor de slachtoffers?

(Vertaling: E.J. Bron)

In vergelijking met de meeste landen worden in de Duitse mainstream media opvallend veel zorgen en empathie rondom de daders op de voorgrond geplaatst. Het onmetelijke lijden van de slachtoffers verdwijnt naar de achtergrond.

In Amerika, Rusland, China, in het Nabije en Midden-Oosten, in Latijns-Amerika: daar overal geldt in de eerste plaats de empathie voor het slachtoffer en de straf voor de dader. In de VS speelt het aspect van de rechtvaardige straf nog een rol in justitie – en ook in de media.

In Europa, in het bijzonder in Duitsland of Zweden, staan de zorgen rondom de daders opvallend op de voorgrond. Dat neemt deels absurde trekken aan. Na de gruwelijke stationsmoord van Frankfurt op een 8-jarige jongen door een Afrikaan uit Eritrea becommentarieerde de vrouwelijke dominee bij de gebedsdienst in Frankfurt:

“Wat moet iemand meegemaakt en geleden hebben wanneer hij anderen zoiets vreselijks aandoet.” (Video uit de ARD-Mediathek, vanaf 11:45)

En een politicus van de Groenen uit de deelstaat Niedersachsen relativeerde de daad door deze te vergelijken met een ongeval, door te schrijven:

“In het autoverkeer komen jaarlijks meer dan 3000 mensen om het leven – geen al te grote discussies. In het treinverkeer komt één persoon om het leven – interview met de chef van de veiligheidsdienst, een minister breekt zijn vakantie af, laten we alsjeblieft de zaken in verhouding zien,…”

Eveneens opvallend: bij alle daden in de afgelopen weken proberen de mainstream media, uiteraard volledig conform aan de aanbevelingen van de persraad, de daders uit de koppen weg te laten. Er is immers sprake van de daad en van het slachtoffer, maar het subject, de dader, wordt pas in de loop van de tekst genoemd.

Bij de herdenkingsplechtigheid op het Centraal Station van Frankfurt waren op de achtergrond weer demonstranten bij elkaar gekomen om daartegen te protesteren. Wat moet er in deze mensen omgaan dat zij de zorgen rondom de daders en “political correctness” belangrijker vinden dan de empathie voor de slachtoffers?

En waar blijft het gevoel voor het principe van een rechtvaardige straf, zoals we dit van de meeste andere landen in de wereld kennen? Hoe moeten afschrikking, recht en orde nog functioneren wanneer vele (potentiële) daders geen respect voor het recht en de wet hebben en niet bang zijn voor de politie?

Bron:
www.freiewelt.net

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)