LONGREAD: “Vrucht van de boom” (deel 8)

(Door: “Henk der Niederländer”)

Lees hier deel 1 t/m 7 van “Vrucht van de boom”

Ook in dit deel wordt de fabel onderuit gehaald dat de moslims zo tolerant zouden zijn geweest tegenover de overwonnenen. Het was niet meer dan het totaal leegplunderen van het land en een zo zwaar mogelijke onderdrukking van de niet-moslims, waarbij uiteraard alle kerken omgebouwd werden tot een moskee dan wel vernietigd. 

El Cid, de held van de Reconquista  

El Cid is de naam van de belangrijke Castiliaanse ridder en held Rodrigo Díaz de Vivar, zoals hij werkelijk heette. Hij werd in 1045 geboren in Castilië en stierf in 1099 in Valencia. Rodrigo werd in heel Spanje bekend als El Cid, “Mijn Heer, de kampioen” uit een Spaans dialect van het Arabisch, Sidi (Arabisch: Sayyid), een titel van respect. Een bekende legende over El Cid beschrijft hoe hij zijn beroemde oorlogspaard verwierf, de witte Babieca, een paard waarvan zijn peetoom dacht dat het zwak was, een slechte keuze waardoor de monniken uitriepen: “Babieca!” (stom!).

El Cid had in 1067 met Sancho gevochten tegen het Moorse bolwerk Zaragoza en de emir gevangen genomen die later als ambtenaar dienst deed onder Sancho. Hij had ook in het voorjaar van 1063 gevochten waar Ferdinand’s halfbroer, Ramiro I van Aragón, de Moorse stad Graus belegerde. Al-Muqtadir vocht tegen Aragon, samen met een Castiliaanse eenheid, waarin El Cid was opgenomen.

El Cid had een bescheiden persoonlijkheid en luisterde vaak naar suggesties van zijn troepen. De man die hem als zijn naaste adviseur diende, was Minaya Alvar Fañez, een naaste verwant. In de Slag bij Cabra in 1079 behaalde El Cid een overwinning op Emir Abd Allah van Granada en zijn bondgenoot García Ordíñez. In 1086 begon de grote Almoraviden-invasie van Spanje. De Almoraviden waren Berbers uit het huidige Marokko en Algerije, die werden geleid door Yusef I en ze werden gevraagd de Moren te helpen tegen Alfonso. Een grote veldslag vond op vrijdag 23 oktober 1086 plaats bij Sagrajas. De christelijke hoofdmacht versloeg de Moren.

Rond deze tijd begon El Cid rond de stad Valencia zijn eigen gebied te creëren. Verschillende hindernissen lagen op zijn weg. De eerste was Ramón Berenguer II, die regeerde in de buurt van Barcelona en verbonden was  met de Moren. In mei 1090 versloeg El Cid Berenguer in de Slag bij Tebar en nam hem gevangen. Na deze overwinning begon El Cid de belegering van Valencia. De belegering duurde enkele jaren. In december 1093 mislukte een poging om het te veroveren. In mei 1094 eindigde het beleg met het innemen van de stad en El Cid had daarmee zijn eigen koninkrijk aan de kust van de Middellandse Zee. Officieel regeerde El Cid in de naam van Alfonso, maar in werkelijkheid was hij volledig onafhankelijk. In 1096 werden in Valencia negen moskeeën “gekerstend”.

Op Youtube is de film El Cid te vinden met Charlton Heston en Sophia Loren.  Die overigens met prachtige muziek omgeven is. Uiteraard een geromantiseerde versie van de werkelijkheid.

Een betere weergave van de geschiedenis is hier te vinden. De werkelijke Reconquista vanaf eind 8ste eeuw tot het jaar 1212 tot waar de helft van Spanje heroverd was op de moslims en waar ook duidelijk in wordt dat het allemaal veel langer duurde doordat de verschillende machthebbers meer hun eigen belangen verdedigden dan het herwonnen land.

De val van Granada in 1492  

Het Alhambra in Granada was een belangrijke vesting in het Moorse Spanje. De val van deze vesting in 1492 was het einde van de islamitische bezetting van Spanje. Het Alhambra met uitzicht op de stad Granada is als een voorbeeld van het beleid van de Spaanse reconqistadores. In acht eeuwen bevrijdden ze Spanje. Ze vernietigden alle moskeeën en bouwden ze om tot kerken. Maar ook werden de moslims onder dwang tot het christendom bekeerd.

Zo verwijderden ze alle sporen van de achthonderd jaar durende islamitische onderdrukking van Spanje, dat daardoor een vage herinnering werd. Een gouden tijdperk volgde met de openstelling van de Nieuwe Wereld en het legendarische El Dorado, met de kolonisatie van Amerika en van Oost-Indië. Een gevolg van de Reconquista was de verharding van de houding van de christenen van Spanje ten opzichte van degenen die het christelijke geloof opgaven of afgeweken waren van het officiële standpunt van de Kerk. Er werden 800.000 Moren uitgewezen naar Noord-Afrika; daarom zijn er nauwelijks Moren overgebleven in Spanje. De Spaanse Reconquista was het meest succesvolle voorbeeld van een Europees antwoord op islamitisch expansionisme.

De islamitische tolerantie ten aanzien van de Spaanse Joden  

Wie in de mythe van het ”vreedzame samenleven” gelooft, zou er goed aan doen de verhalen over in brand gestoken kloosters en kerken te lezen. Hij zou lezen over ontheiligde kerken, verkrachte nonnen, christelijke of joodse vrouwen die ontvoerd of in harems opgesloten werden. Hij zou er goed aan doen om over de kruisigingen van Córdoba na te denken, over de opgehangenen van Granada, over de onthoofdingen in Toledo en Barcelona, Sevilla en Zamora. (Die in Sevilla werden uitgevoerd in opdracht van Mutamid, de koning, die met de afgehakte koppen de tuinen van zijn paleis versierde. Die in Zamora werden uitgevoerd in opdracht van Almanzor: de vizier, die de ”mecenas van de filosofen” werd genoemd, de ”grootste heerser die het islamitische Spanje ooit heeft voortgebracht”). Als men de naam Jezus of die van Maria uitsprak, of als men de klokken luidde, werd men direct terechtgesteld, gekruisigd, onthoofd, opgehangen of vaak gespietst. Dit gebeurde ook wanneer men zich in het groen kleedde, de kleur van de islam.

En als er een moslim voorbijkwam, moesten de ”ongelovige honden” aan de kant gaan en buigen. Als een moslim hen aanviel of uitschold, mochten ze zich niet verdedigen. Van die zogenaamde tolerantie blijft bij beschouwen van de feiten niet veel over. Want de kafirs kwamen niet in aanmerking voor een openbaar ambt en hadden geen recht om te getuigen in de rechtbank. Aan Joodse en christelijke dhimmi’s werd niet toegestaan om wapens te bezitten, te trouwen met moslimvrouwen, anderen te ontmoeten op straat, of te rijden op paarden of kamelen. Joden en christenen moesten speciale kleding dragen, met de ogen neergeslagen lopen en accepteren opzij te worden geduwd door moslims.

In de 9^e eeuw moesten de Spaanse Joden in islamitische gebieden een wit stukje doek op hun schouders dragen met een afbeelding van een aap. Christenen droegen een afbeelding van een varken omdat ze varkensvlees aten. Door de Kalief Al-Mutawakkil werd een geel onderscheidingsteken voor Joden verplicht gesteld. In de 11e eeuw mochten de Joden in Sevilla, het Moorse Isbilya, niet worden gegroet met de begroeting ‘Vrede zij u’, omdat ze niet werden verondersteld vrede te hebben! Overigens werd in 1066 de gehele joodse bevolking van ca 3.000 mensen in Granada uitgeroeid.

Over de bewering van de moslims dat zij Joden en christenen in Spanje zeer royaal behandelden, schrijft M.A. Kahn:

“Sommigen beweren dat de mosliminvasie in Spanje door kleine groepen werd verwelkomd; als voorbeeld worden dan de Joden genoemd, maar bij nader inzien is daarvan geen bewijs te vinden. Het Visgotische Spanje van voor de mosliminvasie was, naarmate de Visgoten het katholicisme aannamen, steeds intoleranter geworden ten opzichte van de Joden en in 633 verklaarden de katholieke bisschoppen dat alle Joden gedoopt moesten worden. Ook hadden de Visigotische koningen, die ook vreemde veroveraars waren in Spanje, net als later de moslims, de boeren behoorlijk onderdrukt en uitgebuit. Dit was de oorzaak dat toen Musa ibn Nusair, de gouverneur van Noord-Afrika, Spanje binnenviel.“

“De boeren die het leeuwendeel uitmaakten van de Visigotische legers, bewapend met stokken en speren en met een haat tegen hun superieuren, vertikten het om tegen de moslims te vechten.”

Alhoewel de Joden en boeren van Spanje in eerste instantie niet al te ongelukkig waren met de mosliminvasie zouden ze spoedig merken dat het vervolg voor hen nogal onplezierig was. De moslimveroveraars ontketenden een orgie van roof, plundering, moord, gedwongen bekering en brachten slavernij voor vrouwen en kinderen, onder wie alleen al de 30.000 zogenaamde “witte maagden” van de Visigotische adel.

“In een van zijn veldtochten verwoestte Musa elke kerk en sloeg elke kerkklok kapot. Na een overgave namen de moslims de bezittingen van hen die zij hadden gedood.”

De invasie van 711 luidde een periode van 40 jaar in die bol stond van onrust en geweld. Deze periode werd afgesloten, nadat de Omayyaden prins Abd al-Rahanam, die op de vlucht was voor Abbassidische moordenaars, in Spanje aankwam en daar de Omayyaden-dynastie vestigde, die duurde van 756 tot 1071. (…) De Joden, die in eerste instantie de moslimveroveraars als bevrijders zagen, kwamen er spoedig achter dat de werkelijkheid anders was en ze werden onderworpen aan verschillende vernederingen en ze werden uitgebuit. De moslims legden spoedig de jizya belasting op en de kharraj (grondbelasting) en stelden ook diverse andere heffingen in die dhimmi’s onder de islamitische wet kregen opgelegd.

Het bouwen van kerken en synagogen werd verboden. Joden en christenen werden in grote aantallen als slaven ingezet om kerken te slopen om daarmee bouwmaterialen te vergaren waarmee moskeeën konden worden gebouwd. Men mocht geen wapens hebben, paard rijden, schoenen dragen, kerkklokken luiden, groene kleding dragen, of tegen moslims weerstand bieden, alles in overeen stemming met het “Verdrag van Omar”. Het verkondigen van de Heiligheid van Jezus en pogingen om moslims te bekeren, waren kapitale misdaden, die met de dood werden gestraft.

Krantenbericht 

Moslims veroorzaken rel in kathedraal Córdoba

“Een groep moslims heeft commotie veroorzaakt in de Mezquita, de monumentale moskee/kathedraal van de Zuid-Spaanse stad Córdoba. Zes van hen negeerden een verbod op islamitisch gebed. Toen ze daarop werden aangesproken door beveiligingsmedewerkers, ontstond een gevecht. Twee beveiligers raakten gewond, zo meldden Spaanse media donderdag op basis van een verklaring van het bisdom Córdoba. Uiteindelijk werd de politie erbij gehaald. Die verrichtte twee arrestaties onder de circa honderd toeristen uit Oostenrijk. Tijdens de schermutselingen raakten ook nog twee agenten gewond.

De Mezquita werd vanaf de achtste eeuw gebouwd als een moskee, op de plaats van een kerk. Destijds was Córdoba de hoofdstad van het islamitische Kalifaat in het zuiden van Spanje en Portugal. Na de christelijke Reconquista (herovering) van het gebied gaf koning Karel V in 1523 toestemming voor de bouw van een kathedraal in het hart van de moskee. Daarvoor werden wel vierhonderd van de oorspronkelijk twaalfhonderd karakteristieke zuilen verwijderd uit het gebouw. Een lokale beweging van moslims voert al langere tijd campagne om weer te kunnen bidden in de kathedraal annex moskee. De recent aangetreden nieuwe bisschop van Córdoba heeft de regels echter juist aangescherpt en wil niets weten van biddende moslims in de Mezquita.”

De Spaanse reeconquistadores veranderden de moskeeën allemaal in kerken, zowel de oorspronkelijk kerken die waren omgebouwd tot moskeeën, als ook die nieuw gebouwd waren door de moslims. De reeconquistadores wilden de verslagen moslimbevolking niet blijven huisvesten. De meesten van hen waren oorspronkelijk christelijk geweest en op straffe des doods bekeerd tot de islam. Ze gaven de moslims drie mogelijkheden: wegtrekken uit Spanje, samen met de verslagen Moorse legers, terug keren naar het christelijk geloof of een massale slachting verwachten. Het was deze verharding van de Spaanse houding die leidde tot de Inquisitie. Met de verovering van Granada in 1492 was de Reconquista voltooid.

Het volgende deel zal gaan over de herovering van Frankrijk en het terugdringen van de moslims vanaf het jaar 720.

Door:
“Henk der Niederländer”
(voor www.ejbron.wordpress.com)