1989 en de globalistische ommekeer

(Door: “Armin”– Vertaling: E.J. Bron)

30 jaar val van de Berlijnse Muur – in deze dagen vinden de officiële manifestaties en plechtigheden ter herinnering aan de 9^e november 1989 plaats. Maar onze huidige regering viert niet het einde van de onrechtstaat of zelfs de hereniging van het Duitse volk, maar de totale ontketening van de globalisering en de eindelijk binnen reikwijdte gekomen ontbinding van de democratische natiestaten.

De volksopstand op 17 juni 1953 was voor de DDR-leiding een vroeg trauma. De angst voor een herhaling zat diep bij de hoge functionarissen van de SED-staat. Erich Mielke liet dat zien, toen hij op 31 augustus 1989 tijdens een belangrijke dienstbespreking op het ministerie van Staatsveiligheid zijn zelfbeheersing verloor en aan zijn officieren vroeg: “Is het zo, dat morgen de 17^e juni uitbreekt?”

De angst van Mielke voor de wil van het volk was niet onterecht. De situatie in het land was onrustig en gespannen: steeds meer DDR-burgers vluchtten of wilden uitreizen, oppositiegroepen organiseerden vredesgebeden en manifestaties in Leipzig, de willekeur van de autoriteiten werd in toenemende mate aan de kaak gesteld, de eisen naar vrijheid en burgerrechten werden luider.

Wat kan de leiding doen wanneer het volk ondanks alle propaganda en heropvoeding de politiek van het regime in meerderheid van de hand wijst? Niemand minder dan Bertolt Brecht had korte tijd na de 17^e juni 1953 al aan de machthebbers uitgelegd hoe het probleem opgelost zou moeten worden. Zijn “De oplossing” genaamd gedicht luidt:

Na de opstand van de 17^e juni
Liet de secretaris van de schrijversbond
In de Stalinallee flyers uitdelen
Waarop te lezen was, dat het volk
Het vertrouwen van de regering beschaamd zou hebben
En dit alleen maar met dubbele arbeidskracht zou kunnen heroveren.
Zou het dan niet veel eenvoudiger zijn dat de regering
Het volk zou ontbinden en
Een ander zou kiezen?

Het volk ontbinden – dat was destijds natuurlijk ironisch bedoeld. Brecht kan in de verste verte niet vermoed hebben dat zijn pointe later een handleiding en reëel doel zou kunnen worden. Het succes van de vreedzame revolutie van november 1989 betekende niet alleen het einde voor het al zwaar aangeslagen DDR-regime en de instorting van het Oostblok, maar moet tegelijkertijd ook een dringende waarschuwing voor de westelijke globalistische elites geweest zijn. Je kunt je levendig voorstellen dat vooraanstaande globalisten 30 jaar geleden een soort eed hebben afgelegd: zoiets mag nooit meer gebeuren; volkeren mogen ons met opstanden of meerderheidsbeslissingen nooit meer uit het zadel gooien, nergens.

Daarom was het zaak om een systeem te vestigen dat niet alleen subtielere sturingsmechanismen biedt, maar vooral het volk als gemeenschap, die in staat is tot meerderheidsbeslissingen en een volkswil in staat is, gefragmenteerd en ontbindt. De activist Martin Sellner heeft dat in een videogesprek als volgt uitgedrukt: “Als je een volk hebt dat geen volk mee ris, maar een bendeland bestaande uit 30, 40 verschillende naties, die alleen nog maar ruzie maken en vechten om de wijken en om de steden en verschillende demonstraties op straat aanwakkeren, dan kun je het land van bovenaf regeren, dan kan er geen meerderheidwil gevormd worden, dan zal er geen ommekeer plaatsvinden zoals in 1989, dan kan niemand meer roepen ´Wij zijn het volk!´, omdat er geen volk meer is.”

Dat is het doel van de grote vervanging – vast en zeker niet het enige doel, maar wellicht het centrale. In landen, die geen staatsvolk meer hebben, worden vreedzame revoluties onmogelijk, en het fenomeen van de etnische verkiezing verhindert vanaf een bepaald moment dat de politiek van de bevolkingsvervanging nog door stemmen tegengehouden kan worden. Er worden gewoon feiten geschapen, die van het volk de beslissingsmogelijkheid afpakken. De democratie wordt uitgehold. De laatste deelstaatverkiezingen in Brandenburg, Sachsen en Thüringen hebben weliswaar aangetoond dat de globalisten hun doel nog niet helemaal bereikt hebben, maar commentaren zoals dat van Christian Bangel (“Zeit-online”) laten over de marsrichting überhaupt geen twijfel bestaan:

“Wie het oosten duurzaam wil stabiliseren, moet vooral voor één ding strijden: immigratie. Massaal en het liefst onmiddellijk. Immigratie uit het Westen, binnenlandse immigratie uit de grote steden naar de plattelandsgebieden, en ja, ook doelbewuste migratie uit het buitenland.”

Het volk heeft het toch daadwerkelijk nog een laatste keer gedurfd om niet volgens de voorstellingen van de globalistische elites te stemmen. Het heeft het “vertrouwen van de regering beschaamd” en moet daarom ontbonden worden. Bij de woorden van Brecht, die in 1953 nog uitsluitend ironisch bedoeld geweest konden zijn, blijft je een halve eeuw later met het oog op onze huidige overlevingsstrijd het lachen in je keel steken.

Bron:
https://younggerman.com
Door: “Armin”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)