Frankrijk: Dood in termijnen voor de vrijheid van meningsuiting

(Door: Guy Millière – Vertaling: E.J. Bron)

Op 28 september vond in Parijs een “conventie van rechts” plaats, die door Marion Marechal, een voormalige afgevaardigde van het Franse parlement en huidige directrice van het Franse Instituut voor Sociale, Economische en Politieke wetenschappen, werd georganiseerd. Het doel van de conventie was om de rechtse politieke fracties van Frankrijk te verenigen. In een fundamenteel kernbetoog had de journalist Éric Zemmour scherpe kritiek op de islam en de islamisering van Frankrijk. Hij noemde de “No-Go-Zones” (“Zones Urbaines Sensibles”) van het land “vreemde enclaves” op Frans territorium en beschreef de toenemende aanwezigheid van moslims in Frankrijk, die zich niet integreren, als “koloniseringsproces”.

Zemmour citeerde de Algerijnse schrijver Boualem Sansal, die zei dat de No-Go-Zones “kleine islamitische republieken die ontstaan” zouden zijn. Zemmour zei dat enkele tientallen jaren geleden de Fransen vrij over de islam konden spreken, dat dit echter nu onmogelijk zou zijn, en hij veroordeelde het gebruik van het “wazige concept van de islamofobie om het onmogelijk te maken de islam te bekritiseren, evenals het herstellen van het begrip blasfemie, dat alleen ten goede komt aan de islamitische religie…”

“Al onze problemen worden door de islam verscherpt. Het is een dubbel gevaar… Zullen jonge Fransen bereid zijn om als minderheid in het land van hun voorouders te leven? Zo ja, dan verdienen ze het gekoloniseerd te worden. Zo nee, dan moeten ze vechten… De oude woorden van de Republiek, secularisme, integratie, republikeinse orde betekenen niets meer… Alles is gekanteld, geperverteerd, van elke betekenis beroofd.”

Het betoog van Zemmour werd live uitgezonden op LCI-tv. Journalisten van andere zenders beschuldigden LCI er onmiddellijk van bij te dragen aan “haatpropaganda”. Enkele zeiden dat LCI zijn omroeplicentie zou moeten kwijtraken. Een journaliste, Memona Hinterman-Affegee, voormalig lid van de Hoge Raad van de audiovisuele media van Frankrijk (“Conseil supérieur de l’audiovisuel”), het orgaan dat de elektronische media in Frankrijk reguleert, schreef in de krant “Le Monde”:

“LCI gebruikt een frequentie die deel uitmaakt van het openbare gebied en zodoende van de hele natie is… LCI heeft in haar opdracht gefaald en de controle over haar programma´s verloren en moet exemplarisch bestraft worden.”

De journalisten van “Le Figaro”, de krant waarvan Zemmour werknemer is, hebben in een persmededeling zijn onmiddellijke ontslag geëist. Oproepen van de meeste radio- en tv-zenders tot een complete boycot van Zemmour benadrukten dat hij meermaals wegens “islam-vijandig racisme” veroordeeld zou zijn.

Alexis Brézet, de hoofdredacteur van “Le Figaro”, zei dat hij tegenover Zemmour zijn “misnoegen” tot uiting had gebracht en dat hij hem herinnert aan de noodzaak zich “strikt te houden aan de wet”, hem echter niet zou hebben ontslagen. “SOS Racisme”, een in 1984 opgerichte linkse beweging ter bestrijding van racisme, startte een campagne om ondernemingen te boycotten die adverteren in “Le Figaro” en zei dat het haar doel zou zijn het management van de krant te dwingen om Zemmour te ontslaan. De mainstream radiozender RTL, die Zemmour had aangesteld, besloot hem met onmiddellijke inwerkingtreding te ontslaan door te zeggen dat zijn aanwezigheid  in uitzendingen “onverenigbaar” zou zijn met de geest van het samenleven, “die de zender onderscheidt”.

De voor RTL en LCI werkende journalist Jean-Michel Aphatie zei dat Zemmour een “herhalingsdader” zou zijn, die nergens zou mogen spreken en vergeleek hem met de antisemitische Holocaust-ontkenner Dieudonné Mbala Mbala:

“Dieudonné mag in Frankrijk niet spreken. Hij moet zich verstoppen. Da tis in orde, want hij wil haat verbreiden. Éric Zemmour zou net zo behandeld moeten worden.”

Er worden karikaturen gepubliceerd die Zemmour uitbeelden in een uniform van de Waffen-SS. Een andere journalist, Dominique Jamet, die er kennelijk geen probleem in ziet om een Jood met een nazi te vergelijken, zei dat Zemmour hem herinnerde aan Hitler´s minister van Propaganda, Joseph Goebbels. Op internet namen de moorddreigingen tegen Zemmour aanzienlijk toe. Velen plaatsten de tijden waarop Zemmour de metro neemt, welke stations, en stelden voor dat iemand hem onder een trein zou moeten duwen.

De Franse regering heeft officieel aangifte gedaan tegen Zemmour wegens “openbare beledigingen” en “openbare provocatie tot discriminatie, haat of geweld”. Het onderzoek werd aan de politie overgedragen. Iemand die in Frankrijk wegens “openbare provocatie tot discriminatie, haat of geweld” wordt aangeklaagd, kan rekenen op een gevangenisstraf van een jaar en een geldboete van € 45.000,-

Wie de tekst van het kernbetoog van Zemmour op 28 september leest, ziet dat het betoog niet tot discriminatie, haat of geweld oproept en geen enkele racistische uitspraak doet: de islam is geen ras, maar een religie.

Het betoog van Zemmour omschrijft een situatie die al door verschillende schrijvers werd bediscussieerd. Zemmour is niet de eerste die zegt dat No-Go-Zones gevaarlijke gebieden zouden zijn, die niet meer door de politie betreden kunnen worden, of dat ze onder controle van radicale imams en islamitische bendes staan, die niet-moslims aanvallen en verjagen. Zemmour is niet de enige schrijver die de gevolgen van de massa-immigratie van moslims beschrijft, die zich niet integreren in de Franse samenleving. De opinieonderzoeker Jerome Fourquet wijst er in zijn nieuwste boek “L´archipel français” op dat Frankrijk nu een land is, waarin moslims en niet-moslims in gescheiden samenlevingen leven, die “vijandig tegenover elkaar staan”. Fourquet benadrukt eveneens dat een toenemend aantal in Frankrijk levende moslims zegt dat zij volgens de sharia-wet leven en de sharia-wet boven het Franse recht willen plaatsen. Fouquet observeert dat 26% van de in Frankrijk geboren moslims alleen de sharia wil gehoorzamen; bij de in het buitenland geboren Franse moslims neemt dat percentage toe tot 46%. Zemmour voegde er slechts aan toe dat hetgeen zich nu afspeelt een “kolonisering” zou zijn.

Zemmour was in het jongere verleden meerdere malen voor de rechter gebracht en moest hoge boetes betalen. Op 19 september kreeg hij “wegens “aanzetting tot rassenhaat” en “aanzetten tot discriminatie” een boete van € 3000,-, omdat hij in 2015 gezegd had: “In ontelbare Franse voorsteden, waarin veel jonge meisjes versluierd zijn, vindt een strijd plaats ter islamisering van territoria”.

In een samenleving, waarin vrijheid van meningsuiting bestaat, zou het mogelijk zijn om te discussiëren over het gebruik van deze uitspraken, maar in Frankrijk is de vrijheid van meningsuiting bijna geheel vernietigd.

Andere schrijvers zoals Zemmour werden eveneens voor de rechter gebracht en door alle media volledig uitgesloten, alleen omdat ze de realiteit hadden beschreven. In het jaar 2017 publiceerde de grote historicus Georges Bensoussan een boek, “Une Franse soumise”, dat net zo alarmerend was als hetgeen Zemmour enkele dagen geleden zei. Benoussan citeerde in een interview de Algerijnse socioloog Smaïn Laacher, die gezegd had dat “in Arabische families de kinderen het antisemitisme met de moedermelk opzuigen”. Laacher werd nooit aangeklaagd. Benoussan moest echter voor de rechter verschijnen. Hoewel hij werd vrijgesproken, werd hij ontslagen door de Holocaust-gedenkplaats, waar hij tot dat moment had gewerkt.

In het jaar 2011 publiceerde een andere schrijver, Renaud Camus, een boek met de titel “Le Grand Remplacement”. Daarin sprak hij over de neergang van de westelijke cultuur in Frankrijk en diens stapsgewijze vervanging door de islamitische cultuur. Hij nam ook de toenemende aanwezigheid van een islamitische bevolking in Frankrijk waar, die weigert te integreren, en voegde er aan toe dat demografische onderzoeken een hoger geboortecijfer in islamitische families dan in niet-islamitische aantonen.

Onmiddellijk beschuldigden commentatoren in de media Camus van “anti-islamitisch racisme” en noemden hem een “samenzweringstheoreticus”. Zijn demografische onderzoeken werden weggelaten. Hij had nooit een ras of etniciteit genoemd, werd echter desondanks als verdediger van het “blanke racisme” beschreven en onmiddellijk door radio en televisie uitgesloten. Hij kan niets meer in een Franse krant of een Frans tijdschrift publiceren. In werkelijkheid heeft hij überhaupt geen uitgeverij meer, hij moet zelf publiceren. In debatten in Frankrijk wordt hij “racistisch extremist” genoemd en men schuift hem in de schoenen dingen gezegd te hebben die hij nooit heeft gezegd. Dan wordt hem de mogelijkheid om te antwoorden geweigerd.

Het onderscheid tussen Éric Zemmour en Georges Bensoussan of Renaud Camus bestaat erin dat Zemmour boeken gepubliceerd had die bestsellers werden, voordat hij expliciet over de islamisering van Frankrijk sprak.

Diegenen, die de carrière van andere schrijvers wegens on-moderne feiten verwoest hebben, hebben hun best gedaan om Zemmour tot hetzelfde lot te veroordelen. Tot nu toe is hen dat niet gelukt, zodat ze nu besloten hebben om een groot offensief tegen hem te beginnen. Wat ze heel duidelijk willen, is zijn persoonlijke vernietiging.

Zemmour riskeert niet alleen een beroepsverbod, maar net als veel andere schrijvers, die door een intolerante “lynchmeute” tot zwijgen gebracht worden, riskeert hij zijn leven.

Bijna niemand is er in geïnteresseerd om hem te verdedigen, net zoals niemand Georges Bensoussan of Renaud Camus verdedigd had. De verdediging van iemand die als “racist” wordt aangeklaagd, houdt het gevaar in om zelf als “racist” aangeklaagd te worden. In Frankrijk heerst nu intellectuele terreur.

Enkele dagen geleden zei de schrijver en filosoof Alain Finkielkraut dat het schandalig zou zijn om te beweren dat “Islamofobie het equivalent van het antisemitisme van gisteren zou zijn”. Hij zei dat “moslims geen vernietiging riskeren” en dat niemand “zou moeten ontkennen dat het huidige antisemitisme Arabisch islamitisch antisemitisme is”. Hij voegde er aan toe dat Frankrijk van een “muilkorf-pers overgegaan zou zijn tot een monddood makende pers, die het vrije spreken vernietigt.”

Frankrijk, schreef Ghislain Benhessa, professor aan de Universiteit van Straatsburg, zou geen democratische land meer zijn en langzamerhand in heel iets anders veranderen:

“Ons democratisch model, dat op de vrijheid van meningsuiting en de confrontatie van ideeën gebaseerd zou zijn, wijkt voor iets anders… Onverbiddelijke morele veroordelingen infecteren de debatten, en afwijkende meningen worden constant als ´walgelijk´, ´gevaarlijk´, ´afwijkend´ of ´achterlijk´ gebrandmerkt, en daarom zullen die elementen van de taal, die tot kotsen toe herhaald worden door de officiële communicators, weldra weer de laatste woorden zijn die als acceptabel beschouwd worden. Klachten, vernederingen en proclamaties van de openheid staan op het punt de boze tweeling van de openheid ter wereld te brengen: een gesloten samenleving.”

Op 3 oktober, vijf dagen na het betoog van Zemmour, werden er vier politieagenten in het hoofdbureau van politie in Parijs door een man vermoord die zich tot de islam had bekeerd. De moordenaar Mickaël Harpon was elke week naar een moskee gegaan, waar een imam, die in een No-Go-Zone tien kilometer ten noorden van Parijs woont, radicale opmerkingen maakte. Harpon werkte 16 jaar lang op het hoofdbureau van politie. Onlangs had hij op sociale netwerken een video gedeeld met daarin een imam die oproept tot de Jihad en gezegd: “Het belangrijkste voor een moslim is om als moslim te sterven.”

Harpon´s collega´s zeiden dat hij in 2015 blij geweest zou zijn met de jihadistische aanvallen in Frankrijk in het jaar 2015 en dat zij “signalen van radicalisering” vergeefs gemeld zouden hebben. De eerste reactie van de regering was dat de moordenaar “psychisch gestoord” zou zijn en dat de aanval niets met de islam te maken zou hebben. De Franse minister van Binnenlandse Zaken, Christophe Castaner, verklaarde slechts dat er sprake zou zijn geweest van “administratieve disfuncties”, en gaf toe dat de moordenaar toegang tot documenten gehad zou hebben die als “geheim” gekwalificeerd zouden zijn.

Een maand eerder, op 2 september, sneed een Afghaanse man, die in Frankrijk de status van politiek vluchteling bezat, een jonge man de keel door en verwondde meerdere mensen op straat in Villeurbanne, een voorstad van Lyon. Hij verkondigde dat de schuld van diegenen die hij had gedood of verwond erin bestond dat zij “de koran niet gelezen hebben”. De politie verklaard onmiddellijk dat hij psychisch gestoord zou zijn en dat zijn aanval niets met de islam te maken zou hebben.

Weldra zal niemand in Frankrijk durven zeggen dat iedere openlijk door de islam geïnspireerde aanval ook maar iets met de islam te maken heeft.

Op dit moment zijn er in Frankrijk al meer dan 600 No-Go-Zones. Elk jaar vestigen zich honderdduizenden immigranten, die hoofdzakelijk uit islamitische landen komen, in Frankrijk en breiden de islamitische bevolking van het land uit. De meesten van diegenen die hen voorgingen, hebben zich niet geïntegreerd.

Sinds januari 2012 werden in Frankrijk meer dan 260 mensen bij terreuraanslagen vermoord en meer dan duizend verwond. In de komende maanden zouden deze aantallen kunnen stijgen. De autoriteiten zullen de aanvallers “psychisch gestoord” blijven noemen.

Bron:
https://de.gatestoneinstitute.org
Vertaling: Daniel Heiniger

Bron oorspronkelijk artikel:
www.gatestoneinstitute.org
Door: Guy Millière

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)