Maurice Berger, kinderpsychiater die met jonge Noord-Afrikanen werkte: “Niet één waar ik mee te maken heb gehad, gaf blijk van enig schuldgevoel.”

(Door: Paul Sugy – Vertaling: “delamontagne”)

Maurice Berger is kinderpsychiater, psychoanalist en ex-professor kinderpsychologie. Hij heeft het boek “Over nodeloos geweld in Frankrijk” gepubliceerd. Adolescenten, super gewelddadig, getuigenissen en analyses. Het ZINLOOS geweld is in constante opmars in Frankrijk. Dit is het resultaat van psychologische en culturele factoren.

Als kinderpsychiater bij een school voor “Jeugdige Delinquenten”( CER ), werd U dagelijks geconfronteerd met zinloos geweld. Een term die dikwijls in het publieke debat terugkomt, vooral recentelijk: denkt U dat we getuige zijn van een verwildering van de samenleving?

Maurice Berger: Elke 2 minuten wordt er een klacht ingediend bij de politie wegens zinloos geweld. En elke burger in Frankrijk kan met dergelijke agressie worden geconfronteerd. Het is nog maar een paar jaar geleden dat 85% van de minderjarigen die voor het gerecht moesten verschijnen, van gedrag veranderden na hun ontmoeting met de rechterlijke macht, het woord van de rechter. Nu is dat nog maar 65% en daar heb ik ’t nu over. De impulsiviteit overheerst, de ander wordt slechts beschouwd als een voorwerp  om van de spanning die men voelt in diens onmiddellijke nabijheid af te komen. De schande elimineren. Dit roept bij mij de vraag op er achter te komen wat de voorwaarden zijn voor een individu om zich beschaafd te gedragen.

Als arts zeg ik dat dit extreme gedrag steeds vaker voorkomt en ook erger wordt.  Deze verandering komt niet plotseling, schreef ik al met zekerheid in 1992. Maar de houding van de opeenvolgende regeringen was heimelijk “na mij de zondvloed”. En die is er nu nog steeds; maar ook om zich aan te passen aan een ideologie die veiligheid garandeert en elk persoon die alarmeert over dit onderwerp, vermindert de kans op [her]verkiezing. En als arts die meer dan 40 jaar met deze zaken van jonge kinderen en adolescenten te maken heeft gehad, verzeker ik U dat dit extreme gedrag erger en erger is geworden en ook vaker voorkomt. Een van de factoren onder anderen is de omvangrijke straffeloosheid waarmee een eerste aanval op een ander wordt geduld, dus niet wordt bestraft. Ik noem dit het recht om terug te slaan! In de functionele revalidatie, waar ik ook voor werk,  kom ik volwassenen tegen die lichamelijke en geestelijke gevolgen hebben na agressie door een vermeende “slechte blik”, waar de jonge dader niet voor wordt gestraft, omdat het niet eerder is voorgekomen, want hij is dus geen recidivist. Het leven, of de kwaliteit ervan, wordt zo voor het slachtoffer nog verder omlaag geduwd. EN, het is allemaal heel simpel, “als we niet gestraft worden, doen we het opnieuw”.

Van Uw ervaringen uitgaande, heeft U er voor gekozen dit boek te schrijven om enkele misvattingen over geweld aan de kaak te stellen. Volgens U is de stelling dat “gettovorming en stigmatisering” niet kloppen, waarom?

Maurice Berger: Omdat, terwijl er ernstige mistoestanden zijn in een gezin, hen elke maand € 3000,-  geven er niet aan bijdraagt deze te verhelpen. Bijvoorbeeld: Een man die herhaaldelijk zijn vrouw slaat in het bijzijn van z’n jonge kinderen, een misbruik dat ik in mijn onderzoek heb ervaren als onderdeel van een cultuur waarin de ongelijkheid van man/vrouw heerst. 69% van de zeer gewelddadige tieners waren de eerste 2 jaar van hun leven blootgesteld aan scènes van huiselijk geweld. En zij hebben dan zelf het beeld van geweld van hun vader dat weer bovenkomt als zij bijv. een duw of een slechte blik toegeworpen krijgen.

Gebrek aan aandacht en gesprekken met hun ouders,  sommige jongens die U begeleidt zijn zelfs niet in staat om emoties bij een ander te onderkennen.

Maurice Berger: Niet één van de jonge mensen die ik heb meegemaakt toonde enig schuldgevoel voor het geweld door hem aangedaan. Het ergste is het ontbreken van “empathie”, het vermogen om te begrijpen wat de ander voelt. Zo vroeg ik eens een jongen, die en man in coma had geslagen omdat hij volgens hem “vals naar hem keek”, waarom heb je hem dan niet meteen vermoord? Antwoordde de jongen: “Omdat een vriend me aan mijn jas naar achteren wegtrok”. Ik vroeg hem daarna wat hij de moeder van het slachtoffer anders zou hebben aangedaan als ’t slachtoffer was overleden. Antwoord: “Ze zou een poosje verdriet hebben gehad, maar je moet verder geen meelij met jezelf hebben, het is toch allemaal een klerezooi. En hij was anders toch wel eens dood gegaan”.

Niet één van de jongemannen die ik meemaakte, toonde echt schuldgevoel voor zijn geweld en dat werkt erg destabiliserend voor ons professionals, we moeten een andere weg inslaan. De structuur in de gezinnen is medeverantwoordelijk voor hun gewelddadig gedrag. Ik vroeg aan elke jongere die ik moest  begeleiden om zijn verhaal te vertellen en het bleek dat in de regio waar ik werk de grote meerderheid van deze minderjarigen uit immigrantenfamilies kwam en voornamelijk uit Noord-Afrika. De “groepscodes” zijn voor hen belangrijker dan de wet.

En de reactie van de rechtbank, is die onvoldoende? Hoe moeten we aan al deze zaken een einde maken?

Maurice Berger: Deze jongeren hebben een daadwerkelijk verbod nodig, een “hardhandig STOP” om hen te laten begrijpen dat er een wet bestaat. Vaders zijn er dikwijls niet of hebben geen enkele belangstelling in hun kind. Onder deze omstandigheden kan geen enkele wet worden toegepast, behalve de meeste brute.

Vindt U dat autoriteit over het algemeen genomen, afgezien van de beschreven familietragedies, afneemt?

Ja, autoriteit neemt af.  Ze schijnt bedoeld om de verlangens van een ieder te bevredigen. Te gaan van “Ik wil” naar “Wij”. Wat doet ’t ertoe als iedereen doet zoals ik en de wetten niet naleeft? Ook moeilijk in deze tijd, waarin heel veel media de spot drijven met de pogingen die in ’t werk worden gesteld om de noodzakelijke verboden te herstellen.

Bron :
www.lefigaro.fr
Door: Paul Sugy

Vertaald uit het Frans door:
“delamontagne”
(voor www.ejbron.wordpress.com)