Als iedereen knielt, wie komt er dan op voor de westelijke geschiedenis en cultuur?

(Door: Giulio Meotti – Vertaling: E.J. Bron)

“Antiracisme is niet meer de verdediging van gelijke waarden voor alle mensen, maar een ideologie, een visie van de wereld”, zei de Franse filosoof Alain Finkielkraut, zoon van Holocaustoverlevenden: “Het antiracisme is veranderd… In een tijd van grote volksverhuizing gaat het er niet meer om nieuwkomers op te nemen door hen in de Europese beschaving te integreren, maar het gaat er om de fouten van deze beschaving bloot te leggen.” Hij noemde het “zelfracisme” “de meest schokkende en groteske pathologie van onze tijd”.

Haar hoofdstad is Londen.

“Breng de racisten ten val” bestaat uit een kaart met 60 standbeelden in 30 Britse steden. De verwijdering van de standbeelden wordt geëist om een beweging te ondersteunen, die in de Verenigde Staten is ontstaan, nadat een blanke politieagent, Derek Chauvin, een zwarte, George Floyd, had gedood door op zijn hals te knielen.

In Bristol gooit een mensenmenigte het standbeeld van de filantroop en slavenbezitter Edward Colston in de haven. Op deze daad volgden protesten in Londen, waarbij de standbeelden van Winston Churchill, Mahatma Gandhi en Abraham Lincoln werden vernield. Nadat de burgemeester van Londen, Sadiq Khan, het monument voor Robert Milligan, een Schotse slavenhandelaar, voor het museum van de Londense Docklands had verwijderd, kondigde hij het inzetten van een commissie aan die de afbraak van standbeelden zou moeten onderzoeken die niet “de diversiteit van de stad weerspiegelen”. Er werd opdracht gegeven om nog twee standbeelden uit twee ziekenhuizen in Londen te verwijderen.

Vandalisme en zelfhaat winnen snel terrein. Het epos van de grote ontdekkingen in verband met het British Empire is beschamend geworden. Bij de protesten gaat het niet om slavernij. Niemand in Groot-Brittannië zou deze tijd nu bejubelen. Het is veelmeer een oproep tot culturele zuivering van alle werken die tegenstrijdig zijn aan het nieuwe mantra “verscheidenheid”.

“Vandaag werd in Groot-Brittannië een nieuwe vorm van de Taliban geboren”, schreef Nigel Farage en verwees daarbij naar twee reusachtige Antieke Boeddhabeelden, die in 2001 door de Taliban in Afghanistan werden opgeblazen. “Als we niet snel een morele leiding krijgen, zullen onze steden niet de moeite waard zijn om in te leven”, schreef Nigel Farage.

Op de lijst van de te verwijderen standbeelden staan de namen van Oliver Cromwell en Horatio Nelson, twee belangrijke persoonlijkheden van de Britse geschiedenis, evenals Nancy Astor, de eerste vrouw die in 1919 in het Britse parlement werd gekozen en daar een zetel innam. Op de lijst stonden ook de namen van Sir Francis Drake, Christopher Columbus en Charles Gray (de minister-president, wiens regering in 1833 de afschaffing van de slavernij leidde).

De Britse minister-president Boris Johnson, die zich uitsprak tegen de verwijderingcampagne, zei:

“We kunnen nu niet heengaan en proberen ons verleden te veranderen of te censureren. We kunnen niet net doen alsof we een andere geschiedenis zouden hebben. De standbeelden in onze steden en gemeentes werden door vroegere generaties opgesteld. Zij hadden verschillende perspectieven, verschillende opvattingen van goed en fout. Maar deze standbeelden leren ons iets over ons verleden, met al zijn fouten. Om hen neer te halen, zou betekenen over onze geschiedenis te liegen en de opvoeding van toekomstige generaties armer te maken.”

De postkoloniale Britse schuld heeft echter veel grotere gevolgen dan alleen standbeelden. Zo heerst er bijvoorbeeld nog steeds compleet stilzwijgen over vervolgde christenen, aldus een Britse bisschop, die een regeringsonderzoek naar hun lijden leidt. Er zou ook sprake zijn van een terugtrekking van het wereldtoneel. “Wanneer het Westen het vertrouwen in zichzelf kwijtraakt, omdat het overmatige en misplaatste schuldgevoelens tegenover het kolonialisme heeft, dan gaat het richting isolationisme”, merkte Bruce Gilley op, een professor in de politieke wetenschappen. “We zijn bang dat alles wat we doen kolonialistisch is. Er zijn veel landen, die bereid zijn in dit global-governance-gat te springen”China, Iran, Rusland, Turkije.”

De postkoloniale schuld verstikt ook de vrijheid van meningsuiting in Groot-Brittannië. De voormalige chef van de Britse “gelijkstellinggevolmachtigde”, Trevor Phillips, werd na beschuldigingen van “Islamofobie” door de Labour Party geschorst. Phillip´s schuld? Kritisch zijn tegenover het multiculturalisme. Volgens Phillips:

“Volgens mij bestaat het gevaar dat de overgevoeligheid in de omgang met diversiteit en haar ontevredenheden ervoor zorgt dat ons land zich slaapwandelend naar een catastrofe laat leiden, die gemeenschap tegen gemeenschap tegen elkaar opzet, seksistische agressies ondersteunt, de vrijheid van meningsuiting onderdrukt, zwaar bevochten burgerlijke vrijheden terigdraait en de liberale democratie ondermijnt, die dit land zo lang zo goed gediend heeft.”

Phillips zei ook dat Britse politici en journalisten er “vreselijk bang” voor zouden zijn om over ras te discussiëren, zodat het multiculturalisme een “pak slaag” zou worden, die er door enkelen voor zou worden gebruikt om de segregatie te versterken. Een man van Guyaanse afkomst, een veteraan van de Labour Party en een gelijkstellinggevolmachtigde sprak tegenover de multiculturalisten de waarheid uit.

De activisten, die zich voor de verwijdering van de standbeelden inzetten, willen het uiterlijk van de Britse hoofdstad radicaal veranderen. De botsing schijnt enerzijds uit gewelddadige censors, die iedereen koeioneren, en anderzijds uit laffe, appeasende politici, die bang zijn en buigen voor de vandalen. Monumenten zijn een vitaal en zichtbaar deel van een globale stad; zij belichamen hun plaats in de geschiedenis van een stad, anders zouden daar alleen maar bushaltes en Burger Kings overblijven. Deze demonstranten schijnen een herziene, gesaneerde geschiedenis te willen. Als we niet snel begrijpen dat wanneer we ons verleden uitwissen, zoals de voormalige Sovjet-Unie dat probeerde te doen, het voor de mensen gemakkelijker zal zijn hun visie van onze toekomst te ontwerpen, zonder een roer te hebben dat ons of onze waarden verankert. We zullen dan alleen nog maar gebroken stukken van onze geschiedenis en cultuur in handen hebben.

Deze beweging van haat op het Westen – dat, net zoals wij allemaal, een onvolmaakte geschiedenis heeft – schijnt op de Britse universiteiten te zijn begonnen. In Cambridge verzochten professoren in de Literatuur om blanke schrijvers door vertegenwoordigers van minderheden te vervangen, om het leerplan te “dekolonialiseren”. De studentenvereniging van de gerespecteerde Londense School voor Oriënt- en Afrika-studies (SOAS) verzocht Plato, Kant, Descartes, Hegel en anderen uit het leerplan te schrappen, omdat zij “allemaal blank” zouden zijn – alsof de kleur van onze huid de enige determinant van onze ideeën zou moeten zijn. In Manchester overschilderden studenten een muurschildering, die op het gedicht “If” van Kipling is gebaseerd.

Een kolonialismegeleerde, Nigel Biggar, zei dat er weer een “klimaat van de angst” op de Britse universiteiten heerst. De universiteit Liverpool stemde er onlangs mee in een gebouw ter ere van de voormalige minister-president William Gladstone een andere naam te geven. In Oxford riskeert ondertussen het standbeeld van Cecil Rhodes, filantroop en oprichter van Rhodesië (het huidige Zimbabwe), als volgende te verdwijnen.

“Er is sprake van een beetje huichelarij”, becommentarieert Lord Patten, de kanselier van Oxford, “dat men in Oxford jaarlijks geld voor 100 geleerden, ongeveer een vijfde deel van hen uit Afrika, neemt om naar Oxford te komen, en dan zegt we willen het standbeeld van Rhodes… in de Theems gooien.” Hij zei dat zijn eigen opvatting dezelfde zou zijn gebleven, hoe deze “door Nelson Mandela tijdens een plechtigheid van de Rhodes Trust in het jaar 2003 tot uitdrukking werd gebracht”: dat ondanks de “problemen, die met Cecil Rhodes in de geschiedenis verbonden waren, als het voor Mandela in orde was, dan moet ik zeggen dat het wat mij betreft tamelijk oké is”. Maar niet voor de revisionisten.

De westelijke geschiedenis wordt schijnbaar zo herschreven dat de hele westelijke beschaving als één enkele grote Apartheid wordt voorgesteld. Het is net alsof we niet alleen standbeelden, maar ook onszelf neerhalen. Maar een succesvolle democratie kan er niet op worden opgebouwd het verleden gewoon weg te wissen.

Het standbeeld van Churchill in Londen – die in de Tweede Wereldoorlog tegenover de nazi´s stond en Europa van de barbarij redde – werd tijdens de jongste protesten door de stadsautoriteiten ingepakt. Zijn visuele verdwijning herinnert aan de naaktbeelden in Rome, die door de autoriteiten werden bedekt om de Iraanse president Hassan Rouhani een plezier te doen, of aan het “verdwijnen” van portretten in de voormalige Sovjet-Unie van mensen, die volgens de politbureaus in ongenade waren gevallen. Het is een vergissing om je geschiedenis uit te wissen. Je mag dan wel geen perfecte geschiedenis hebben, maar het is desondanks je geschiedenis. Zoals de historicus Victor David Hanson schreef, moet een land “niet perfect zijn om goed te zijn”. Het uitsnijden van de onaangename delen verandert er niets aan wat er gebeurd is; ze kunnen zelfs door nog onaangenamere delen vervangen worden.

Enkele musea in Londen hebben deze versluiering en zelfcensuur al enige tijd geleden overgenomen. De Tate Gallery in Londen verbood een werk van John Latham, dat een in glas ingebedde koran liet zien. Het Victoria and Albert museum toonde een religieus beeld van Mohammed, dat daarna werd teruggetrokken. De Saatchi Gallery toonde twee beelden, die bedekt waren met Arabisch schrift, wat zorgde voor bezwaren van islamitische bezoekers; het museum bedekte de werken. De Whitechapel Gallery zuiverde een tentoonstelling met naakte poppen.

Het Merriam-Webster-woordenboek heeft zojuist de definitie van “racisme” gerevideerd en “systemisch racisme” opgenomen, wat vermoedelijk betekent dat de hele samenleving schuldig en onrechtvaardig is.

De censors schijnen een geestelijk universum te willen controleren, zoals in de roman “1984” van George Orwell:

“Ieder document is vernietigd of vervalst, ieder boek is herschreven, elk schilderij is overgeschilderd, ieder standbeeld en iedere straat en elk gebouw heeft een andere naam gekregen, elke datum is gewijzigd. En dat proces gaat elke dag, elke minuut door. Historie is gestopt. Er bestaat niets anders dan een eindeloos heden waarin de Partij altijd gelijk heeft.”

 Dit proces van de westelijke zelfvernedering begon lang geleden. De raden van de Labour Party in Groot-Brittannië begonnen er bijvoorbeeld mee alle statuten waarvoor zij verantwoordelijk waren, te controleren. De burgemeester van Bristol, Marvin Rees, noemde de gewelddadige verwijdering van het standbeeld van Colston, in plaats van de rechtsstaat te verdedigen, een daad van “historische poëzie”. Toen vandalen ermee begonnen standbeelden te verwoesten, applaudisseerden velen. De Britse premier Boris Johnson noemde het een “politiek correcte Beeldenstorm”.

Een week voordat de standbeelden werden neergehaald, knielden de mensen in Groot-Brittannië in naam van George Floyd neer. Het was net alsof er sprake was van een collectieve eis dat de westelijke samenleving als geheel berouw zou moeten tonen. Het leek op een vorm van de ideologische hysterie, die niet ver verwijderd was van de Inquisitie of de heksenprocessen van Salem: diegenen die knielden, moesten vermoedelijk zo lijken alsof zij moreel aan de “goede kant” van de gerechtigheid zouden staan. Er waren zelfs Britse politieagenten die knielden, net zoals in de VS de voorzitster van het Huis van Afgevaardigden, Nancy Pelosi, en andere Democraten voor hun hoogste heren knielden. Beide waren daden van onverantwoordelijkheid en capitulatie. Enkele dagen later vernederde het Britse establishment zichzelf voor de nieuwe Taliban.

Welk doel heeft dit macabere ideologische spel? Niet monumenten neerhalen als zodanig, zoals de standbeelden van Christopher Columbus, die neergehaald of onthoofd werden. Het is meer dan dat. Het is een greep naar de macht om een cultuurrevolutie te veroorzaken, om te verhinderen dat iemand zegt dat niet alle culturen gelijk zouden zijn, om Europa´s verleden voor de rechtbank te brengen, om gewetenswroeging op te wekken en intellectuele terreur te verbreiden, om vaart te zetten achter het multiculturalisme.

Hoeveel mensen zullen weigeren mee te doen aan deze afgedwongen onderdrukking van de geschiedenis? Wanneer velen neerknielen voor dit nieuwe totalitarisme, wie zal dan de moed hebben om op te komen voor de westelijke geschiedenis en cultuur?

Bron:
https://de.gatestoneinstitute.org
Vertaling: Daniel Heiniger

Bron oorspronkelijk artikel:
www.gatestoneinstitute.org
Door: Giulio Meotti

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)