Nog meer parallellen

(Door: “eg regs”)

In 1994 stond Zuid-Afrika aan de vooravond van een terroristische machtsovername. Ter elfder ure smeedden ‘conservatieve krachten’ een wanhoopsverbond om deze ultieme rampspoed nog te kunnen afwenden.’Rechtse blanken’, de Zoeloe-leider Manghosutu Buthelezi en het ‘onafhankelijke thuisland’ Bophutatswana vormden de kern van deze gelegenheidscoalitie. Terwijl Bophutatswana weliswaar een belangrijke troefkaart in handen had, namelijk een soeverein grondgebied met bijbehorende veiligheidsdiensten, was de positie van haar leider – president Mangope – aan het wankelen gebracht door communistische subversie. En dus deed hij een beroep op zijn blanke medestanders om hem uit de brand te komen helpen. Aan deze oproep werd gehoor gegeven.

Op geordende wijze trok een blanke privémilitie vervolgens de grens over en kreeg – zoals de betrokken partijen op het hoogste niveau waren overeengekomen – plek toegewezen op een plaatselijke luchtmachtbasis. De bedoeling was dat men daar de nacht zou doorbrengen en ook voorzien zou worden van verdere bewapening. De volgende ochtend zou dan, indien de situatie dat nog steeds vereiste, ‘bijstand’ kunnen worden verleend aan Mangope’s weifelende (feitelijk: deels muitende) politiemacht.

Ongevraagd had zich echter ook nog een tweede ‘burgerwacht’ verzameld in Bophutatswana. Namelijk die van Eugene Terre Blanche. Deze bemoeienis was niet alleen ongevraagd, maar kwam ook hoogst ongelegen. Want zelfs de meest rechtse blanken zaten al danig in hun maag met de ‘dubieuze parafernalia‘ van Terre Blanche en probeerden begrijpelijkerwijs een gepaste afstand te bewaren. Onder de zwarte coalitiegenoten daarentegen bestond hoegenaamd geen reserve: zij wilden gewoon onder geen enkel beding iets met deze man te maken hebben.

Over wat er toen precies gebeurde, bestaan uiteenlopende lezingen. Zekerheid omtrent de motieven is er evenmin. Was deze ongewenste inmenging iets spontaans en ‘goedbedoeld’ geweest of betroffen het hier misschien ‘agenten-provocateurs‘? En was deze infiltratie ten prooi gevallen aan manipulatie, of was zij wellicht zelfs vanaf het begin al (en in haar geheel) georkestreerd? Hoe dan ook ontaardde eigengereidheid in geweld en uiteindelijk in complete chaos. Op de aftocht werden nog enkele Terre Blanche-aanhangers in koele bloede afgeslacht door zwarte politieagenten. Je kan de pershyena´s die deze moordpartij op een meter afstand registreerden haast horen denken:net goed! De  beelden gingen vervolgens de hele wereld over; uiteraard dankbaar aangegrepen om de ‘mythe van blanke superioriteit’  te kunnen ontkrachten.

Al gauw werd duidelijk dat er geen redden meer aan was, en dus werd ook de ‘officiële’ blanke reddingsmissie afgeblazen. Aan de ‘multiraciale conservatie coalitie’ kwam een bijna gelijktijdig einde. Dit was kortom een – wat de communisten noemen – ‘provocatie’ geweest. Tot in de perfectie uitgevoerd.

In het tijdsbestek van enkele luttele uren was alles op z’n kop gezet: het politieke krachtenspel, de ‘publieke perceptie’ en zo veel meer nog. Voor de blanken maakte hoopvol verzet plotseling plaats voor sombere berusting. Het was als een leeglopende fietsband; de krachten vloeiden weg en er scheen geen uitweg meer. Voor het ANC en haar handlangers daarentegen bood deze crisis nog een aanvullende en niet te missen kans: het alibi namelijk om ‘eindelijk eens af te rekenen met blank extremisme’.

Door:
“eg regs”
(voor www.ejbron.wordpress.com)