De kleine Nazi

(Door: Marcus Klöckner – Vertaling: E.J. Bron)

Als het verklikken van burgers, die de coronamaatregelen overtreden,  tot de bon ton behoort, breidt zich een klimaat van wantrouwen en onvrijheid uit.

De maatregelen van de Duitse deelstaatregeringen tegen het coronavirus doen het verklikkerschap weer opleven. In een tijd, waarin de onvoorwaardelijke acceptatie van “de nieuwe normaliteit” door “verantwoordingsbewuste” burgers als vanzelfsprekendheid wordt beschouwd, ruikt een bepaald type mens zijn kans. Daar waar de regels door de allerhoogste instantie worden uitgevaardigd, wordt zijn alertheid geactiveerd. Al snel komt zijn speciale “bedrijfssysteem” omhoog. Hij herkent dat het toneel voor hem voorbereid en zijn inzet gevraagd is. De kleine Nazi bloeit op.

Hoe kan het dat daar beneden bij het meertje een auto met een onbekend kenteken geparkeerd staat? Bevinden zich in de woning van de buren meer personen dan toegestaan? Is er in de levensmiddelenwinkel om de hoek daadwerkelijk een burger zonder mondkapje onderweg?

Wanneer de kleine Nazi dit soort “overtredingen” waarneemt, vindt hij het moeilijk zich in te houden. In het gunstigste geval doet hij de “delinquent” een berichtje toekomen, waarin bijvoorbeeld het volgende te lezen staat:

“Het is meermaals opgevallen dat er bij u een vreemd voertuig parkeert. Dit is, zoals u vast en zeker weet, op grond van de actuele situatie niet toegestaan. Ik adviseer u deze regel te accepteren – in het belang van ons allen! Mocht nog steeds te zien zijn dat u de regel overtreedt, dan zal dit meegedeeld worden aan de politie.”

In het ergste geval grijpt de kleine Nazi direct de telefoon en belt de politie om zijn waarneming mee te delen – uiteraard anoniem. Zijn opgewonden stem komt bij de agenten over dat het hier om een dramatische gebeurtenis moet gaan. En daarna volgt de rapportage, zo accuraat voorgelezen dat menig Führer er trots op zou zijn:

“In de speeltuin in de Kaiserstraße hangen twee vrouwen rond. Met hun kinderen! De ene heet Müller, de andere Meyer. Hun kinderen heten Jan, Anne en Sandra. Dit is niet de eerste keer. Komt u snel langs. Dit kan zo niet!”

Terwijl de politie aan de andere kant van de lijn over d e onbenulligheid van het voorval vaak een zucht niet kan onderdrukken, gaat de kleine Nazi langzaam maar zeker over in de bevredigingsmodus. Hij heeft het gedaan! Wat een moedige daad.

Verklikken op veilige afstand

De bevrediging van de kleine Nazi kent dan geen grenzen meer wanneer hij met eigen ogen – vanuit de veilige afstand van zijn woning vanachter de gordijnen – kan zien hoe de beschermers van de wet de orde herstellen.

Moeten de beide vrouwen nu verantwoording afleggen bij de politie?, vraagt hij zich af. Daar lijkt het wel op. Nu, eindelijk, worden ze in de kraag gepakt. Ze verlaten inderdaad, onder begeleiding van de politie, de speeltuin. Nu is de kleine Nazi volledig bevredigd.

Wie zich nader bezighoudt met het type van de kleine Nazi, herkent al snel dat zijn handelen zogenaamd altijd bepaald wordt door nobele motieven. Het gaat hem om fatsoen, om recht, om de bescherming van zijn gezin, zijn medemensen en uiteindelijk, ja, om de bescherming van het hele land, ja, zelfs om de bescherming van de hele wereld. Wie zou hem met zulke eerbare motieven serieus willen bekritiseren?

De kleine Nazi – dat moet je hem nageven – kan heel goed zijn handen in onschuld wassen. Het zou een infame insinuatie zijn om te beweren dat de kleine Nazi burgers zou verklikken, omdat hij er duivels blij mee zou zijn om onder rugdekking van de heersende orde als scherpschutter actief te mogen zijn.

Net als de “goede” burger, die destijds, in een tijd die eerst door veel euforie en grootheidswaanzin, en daarna door gejank en tanden klapperen bepaald werd, zijn joodse medeburgers alleen maar heeft verklikt, omdat hij “wist” dat de Jood – heel algemeen – een zeer slechte kerel en bovendien ook nog “van huis uit” een overdrager van TBC, zeg maar: een “schadelijk individu voor het volk” was, zo maakt de kleine Nazi van onze tijd zijn medemensen alleen maar zwart, omdat hij graag erger wil verhinderen. Per slot van rekening gaat het hem immers alleen maar om bescherming tegen infectie. Voor wie het gelooft!

De verklikker heeft zijn ogen overal

De kleine Nazi is een grootmeester van de misleiding. Het bevalt hem inmiddels bijzonder goed in de rol tegen Nazi´s, tegen rechts ten strijde te trekken. Nooit meer fascisme!, zegt hij graag vol overtuiging. Vaak is hij een overtuigd stemmer op de gevestigde partijen. De kleine Nazi weet in de regel van de gevaren van het klimaat, weet precies hoe men zich ecologisch correct gedraagt – ook al komt hij dit zelf niet altijd na – en behoort vaak tot het juiste milieu, dat wil zeggen tot die kring mensen, die de waarheid met de paplepel kregen ingegoten.

Waar een neiging tot het autoritair eis te vinden, loert het fascisme

Op normen en regels gefixeerde burgers oriënteren zich bij voorkeur aan de van bovenaf bepaalde orde. Zij verwachten dat alle anderen de heersende regels accepteren, net zoals zij zelf doen. Wanneer iemand deze regels overtreedt, roept de kleine Nazi snel naar de hard ingrijpende staatsmacht. Als de staat bij de overtreding van de orde niet ter plaats eis, voelt hij zich ertoe geroepen om als voorhoede van de ordebewaarders van de staat in verschijning te treden. En daarvoor, dat moet je ze nageven, zijn de kleine Nazi´s buitengewoon goed geschikt. Ze beschikken over een kracht, die zeer behulpzaam is voor hun bedoeling. Ze zijn in staat om hun aandacht zelfs tijdens de uitvoering van hun alledaagse dingen op overtredingen van de orde te richten. Ze beschikken over gevoelige sensoren, die hen onmiddellijk melden wanneer de orde, die voor hen een soort fetisj is geworden, door een van hun medeburgers wordt geschonden.

In vooruitsnellende gehoorzaamheid neemt de kleine Nazi uit eigen initiatief het perspectief van de autoriteiten over. Nee, als vaak zelfs intelligent en zeer ontwikkeld burger “denkt” hij plaatsvervangend mee voor de wetgevers. Heeft hij bijvoorbeeld een van zijn medeburgers geobserveerd, die hij eruit pikt ondanks het verbod tot het alleen zonnebaden op een grasveld, dan banen zich bij hem bijna cascadeachtige gedachtegangen hun weg.

Wat als er nog een burger op het gras gaat liggen om te zonnebaden? Wat wanneer er zo veel burger bijkomen dat de in principe onschuldige situatie in de zin van de infectiebescherming wet toch een gevaar ontstaat? Wat wanneer de overtreding anderen ertoe aanzet om de regels te overtreden? En de kleine Nazi heeft al een manier gevonden hoe hij zijn verklikkerschap voor zichzelf en anderen kan rechtvaardigen.

In de loop der tijd leert men de kleine Nazi beter kennen. De blik achter het masker van de ridder zonder vrees en smetten is niet eens moeilijk – je mag je alleen niet door haar laten verblinden. Altijd als het echt om iets gaat, kun je erop wedden dat de kleine Nazi, aan wiens ogen anders geen kleinigheid ontgaat, in de drie aapjes modus onderweg is: niets zien, niets horen, niets zeggen.

In de “drie aapjes modus” onderweg

Wanneer de gewelddadige buurman zijn vrouw ´s avonds zo door het huis slaat dat dit aan de andere kant van de straat te horen is, dan hoort de kleine Nazi, die naast de knokker woont, niets.

Als buurtbewoners, die wel luisteren, de politie bellen, dan kun je een derderangs toneelstukje zien dat de “oprechte” burger opvoert. De politie, die wegens mogelijke getuigenissen graag enkele vragen aan de kleine Nazi zou willen stellen, moet meerdere keren aanbellen tot de deur opengaat. Met een grote koptelefoon op verschijnt hij in beeld, kijkt bewust gespeeld heel verbaasd, om daarna te verklaren dat hij via de koptelefoon naar klassieke muziek geluisterd zou hebben en niets zou hebben meegekregen.

De kleine Nazi – hij waardeert gewoon cultuur. Je mag toch nog wel naar Wagner´s “Rit van de Walküren” luisteren?

Het ligt voor de hand: de kleine Nazi is niet de oprechte burger die hij beweert te zijn

In principe is hij een erbarmelijke schoft. Het gevaar dat van hem uitgaat, mag desondanks niet onderschat worden. Wanneer de ordehandhavers op hem en zijn hang naar verklikken inzetten, staat er niet alleen voor de individuele burger, maar ook voor de samenleving veel op het spel. Een klimaat van achterdocht, wantrouwen en onvrijheid breidt zich uit.

Waar in de menigte zijn de ogen van de verklikker? Wie is goedgezind en wie loert er alleen maar op zijn medemensen aan te geven? Maar vooral: hoever zou de kleine Nazi gaan als het podium voor hem pas goed is voorbereid?

Bron:
rubikon.news
Door: Marcus Klöckner

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)