De Syrische tragedie en het zwijgen van het Westen

(Door: Dr. Anton Friesen – Vertaling: E.J. Bron)

De humanitaire situatie in Syrië is dramatisch: 12,4 miljoen Syriërs – bijna 60% van de bevolking – hadden in het jaar 2021 niet genoeg te eten. Dat is een schokkende stijging met bijna 4,5 miljoen mensen sinds 2019. Ondertussen zouden het er wel eens honderdduizenden meer kunnen zijn.

Syrië betrok een groot deel van zijn tarwe-import uit Rusland en de Oekraïne. Meer dan 80% van de bevolking is onder de armoedegrens gegleden. Ook landelijk neemt de armoede toe, omdat de familie hun spaargeld opgebruikt hebben en tegelijkertijd de prijzen voor levensmiddelen, stookolie en goederen voor de dagelijkse behoefte binnen zes maanden met 100% zijn gestegen. Om de kosten voor een maandrantsoen levensmiddelen te kunnen betalen, zouden Syriërs 11,5 weken moeten werken – vooropgesteld dat ze werk vinden.

In 2011, toen de burgeroorlog begon, bevond Syrië zich op het hoogtepunt van zijn ontwikkeling. De gemiddelde levensverwachting bedroeg 73,3 jaar (ter vergelijking: in 1990 69,8 jaar), het BBP per hoofd van de bevolking bedroeg $ 13.286,-. Ter vergelijking: het BBP per hoofd van de bevolking bedroeg in het jaar 1990 $ 4.198,-. De Syrische welvaart is dus binnen een periode van 20 jaar verdrievoudigd. Syrië was een land met een gemiddeld inkomen, voor het Nabije en Midden-Oosten met een relatief hoog inkomen. In 2011 stond Syrië nog voor Egypte wat betreft zijn sociaaleconomische ontwikkelingspeil (HDI, Human Development Index, plaats 109; Egypte plaats 115). In 2021 daarentegen staat Egypte op de 97e plaats in de wereld – en Syrië op de 150e plaats van 191 landen. De destijds door het Westen gevleide liberale hervormer Assad, een arts met westelijke opleiding, is in de ogen van de gelijkgeschakelde pers de “boze Syrische slachter” geworden.

Exact hetzelfde – economische neergang en sociale catastrofe – kan gezegd worden voor landen als Irak en Libië, die door de VS samen met Groot-Brittannië en Frankrijk uitgevoerde militaire interventies getroffen werden.

De door oorlog verwoeste Syrische economie, de Libische instorting van de banken en de nawerkingen van Covid-19 – dat alles draagt bij aan de Syrische tragedie. Wat echter beslissend is – en dat zeggen niet Moskou en Damascus, maar westelijke humanitaire hulporganisaties zoals CSI Deutschland – zijn de catastrofale gevolgen van vooral de Amerikaanse, maar ook de EU-sancties.

In theorie zijn humanitaire goederen uitgesloten van de sancties. In de praktijk kunnen niet eens medicijnen voor een ziekenhuis in bijvoorbeeld Aleppo betaald worden, omdat de VS sinds 2020 zelfs de Syrische centrale bank gesanctioneerd hebben, net als alle zakelijke betrekkingen met Syrië en wel voor alle ondernemingen in de wereld. Westelijke banken doen – uit angst voor Amerikaanse sancties – geen zaken meer met Syrië. De VS gaan bij het vervolgen van hun geopolitieke doelen letterlijk over lijken. De verklaarde verdedigers van de mensenrechten interesseert het welzijn van de Syrische burgerbevolking helemaal niet. Ook al verdedigen de VS wereldwijd graag christenen – in Syrië schijnt dit principe niet te gelden. Ondertussen leeft er in vergelijking met 2011 nog maar een vijfde deel van de christenen in Syrië en de rest ziet voor zichzelf in toenemende mate geen toekomst in een land dat aan de wieg van het christendom stond. Vergeten, dat het als bolwerk van de ´islamisten´ bekendstaande Homs ooit een stad met een grote christelijke wijk was. Ook vergeten, dat de heilige Petrus en Paulus in Syrië actief waren (ook in Tartous, waar zich nu de grootste Russische marinebasis bevindt).

In Irak waren er “dankzij” Amerikaanse sancties 300.000 tot 500.000 dode kinderen. Hoeveel zijn er in Syrië nodig, opdat deze waanzin ophoudt?

Bron:
rt.de
Door: Dr. Anton Friesen

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)