Duitsland is de prooi die de VS moeten doden

Donkere onweerswolken boven het bankdistrict van Frankfurt am Main.

(Door: Elena Karajewa – Vertaling: E.J. Bron)

Gelooft iemand dat de VS nu al een botsing met Rusland nastreven? Nee, eerst moet Duitsland economische vernietigd worden. Dat is bijna gelukt. Het Russisch-Amerikaanse duel komt als volgende stap.

De geopolitieke crisis escaleert steeds sneller. De escalatieniveaus volgens elkaar niet meer op in dagen, maar deels al binnen enkele uren.

Op de toenemende politieke druk en de schijnbaar abrupte reorganisatie van de NAVO (de as Washington-Berlijn-Parijs werd door de as Washington-Londen-Warschau vervangen) reageren diegenen, die eigenlijk voor veiligheid en niet voor oorlog zouden moeten zorgen, als de welpen van een labrador. Ze kwispelen opgewonden met hun staart en proberen de neus van hun baasje te likken.

De realiteit is echter geen hondenspelletje. De VS testen enerzijds het vermogen van Rusland om een directe en niet gedempte botsing met Amerika vol te houden, anderzijds de kracht van de Europese eenheid. Over de laatste werd veel gesproken, maar uiteindelijk was er van hem niet veel te zien. Brussel bleek niet in staat om een anti-Russisch front met een militaire oriëntering op te bouwen.

Voor de VS is de huidige crisis de laatste kans om hun status te behouden, die ze na de Tweede Wereldoorlog hadden verkregen. Terwijl Rusland de toenmalige overwinning ten koste van miljoenen mensenlevens behaalde, profiteerden de VS van de met de oorlog samenhangende uitbreiding van de industrieproductie. Het Amerikaanse aandeel in het wereldwijde bbp bedroeg destijds 45%. Geen wonder: Europa lag in puin, China was een agrarisch land, Japan had net twee atoombommen meegemaakt. Een tamboerdans genaamd Marshallplan cementeerde de Amerikaanse hegemonie.

De Koude Oorlog begon met het doel om de USSR als economische tegenstander te vernietigen. Het westelijke deel van Duitsland was volledig onder Amerikaanse controle. Frankrijk werd geïgnoreerd, omdat het bezig was met de strijd om het behoud van zijn Aziatische en Afrikaanse koloniën.

De VS hadden economisch geen enkele gelijkwaardige of ook alleen maar in beginsel vergelijkbare concurrent. Ze konden doen wat ze maar wilden.

Maar de arrogantie van de eenzame reus is in de geopolitiek geen onschuldige zaak. Onopvallend en met Duitse grondigheid maakte Duitsland een economische sprong, de oliecrisis en de door bondskanselier Willy Brandt begonnen Oost-politiek hielpen daarbij. De Duitse industrie ontwikkelde zich met Sovjet-gas in een tempo dat de Amerikaanse industrie op dat moment niet voor mogelijk zou hebben gehouden. In de tussentijd begon Amerika op grond van zijn talrijke (en zelden succesvolle) militaire avonturen economisch te kwakkelen, het ging langzamerhand bergaf. In het Verre Oosten was er met de economische opkomst van Japan een tegenhanger. De Japanners hebben hun economische en technologische wonder nog sneller dan de Duitsers volbracht.

Vanuit de optiek van Washington, dat zich in de relatie met deze beide landen niet alleen overwinnaar voelde, maar ook dacht ze blijvend van hun soevereiniteit beroofd te hebben, vormde dit alles een aanval op de hegemoniale status van de VS. De wet van de jungle vereist zoiets te bestraffen. In de late jaren ´70 begonnen Amerikaanse handelsoorlogen tegen Japan, die tot in de jaren ´80 voortduurden. De Amerikanen devalueerden de dollar met verschillende geldpolitieke instrumenten en legden tegelijkertijd invoerrechten van 100% aan Japanse chips op. Dat zorgde ervoor dat het bbp van Japan bijna 15 jaar lang instortte.

Duitsland werd met meer consideratie behandeld door het land af te snijden van de destijds benodigde hoeveelheden Sovjet-gas. Hoe? Met sancties op de uitvoer van grotere buizen naar de Sovjet-Unie. Hoe de Duitsers en de Fransen, Kohl en Mitterand, zich hier ook tegen verzetten, de VS hielden voet bij stuk en de G7 besloten de handelsbeperkingen. De sancties zouden het “imperium van het kwaad” vernietigen, en ze hadden er uiteindelijk succes mee.

Je kunt klagen over de naïviteit van de Sovjet-leiding of over het feit dat de Sovjet-economie al “zwaar ademde”, dat de vraag het aanbod niet kon bijbenen, al dit soort sentimenten. Hoe dan ook luidde het resultaat: de VS hebben hun economische concurrenten, die wat betreft kracht en volume van de economie al gelijk met hen stonden, aan het eind van de jaren ´80/begin van de jaren ´90 met succes uitgeschakeld.

Iets meer dan 30 jaar na Amerika´s overwinning herhaalt zich de situatie van de jaren ´70. De Duitse industrie is opnieuw sterker gebleken dan die van de VS. En Rusland, dat, zoals het leek, voorgoed in de Koude Oorlog was verslagen, drong onverwacht naar voren.

Terwijl Duitsland historisch en politiek niet in staat was om een eigen buitenlandse politiek te bedrijven (het werd enerzijds door Washington en anderzijds door Brussel beperkt), was Rusland niet onderhevig aan zulke beperkingen en drukte zijn belangen op het internationale toneel consequent door. Men kan zich nauwelijks voorstellen hoe Washington schuimbekte van woede toen bekend werd dat Merkel en Poetin dezelfde taal spraken. In de meest ware zin van het woord.

Om dit tegen te gaan, kozen de VS deze keer de Oekraïne als breukveiligheid en begonnen consequent en systematisch hun betrokkenheid in het land. Zonder witte handschoenen en zonder schaamte.

Het doel – Rusland en Duitsland uit elkaar te drijven – moest in twee etappes bereikt worden. De eerste waren de sancties. De tweede het verdwijnen van alle Oost-politiek en elke dialoog door de directe confrontatie tussen Duitse en Russische tanks.

Gelooft iemand dat de EU de Oekraïne beschermt? Absoluut niet. De EU demonteert zichzelf steen voor steen om voor de VS het fundament voor de totale hegemonie in de wereldhandel te leggen. Gelooft iemand dat de VS nu al streven naar een botsing met Rusland? Nee, eerst moet Duitsland economisch vernietigd worden. Dat is bijna gelukt.

Het Russisch-Amerikaanse duel volgt als volgende stap. Het zal niet meer dat van een eenzame reus en een “regionaal pompstation” zijn, maar eentje van twee machten, waarvan de ene weet dat zijn economische macht uit elkaar dreigt te vallen, en de andere dat er belangrijkere dingen zijn dan geld. Er zijn idealen nodig, dan zal de economie, die over reële bronnen beschikt, veel grotere turbulenties aankunnen.

De angst zit nu in Washington, niet in Moskou. In de VS weet men dat de tijd, de geografie en de historische ervaring aan de kant van Rusland staan.

Bron:
rt.de
Door: Elena Karajewa

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)