De ‘Groene’ Goldrush… tot op de oceaanbodem (2)

Voorbeeld van ‘Groene’ hypocrisie: diepzeemijnbouw voor batterijen.

(Door: “Malpaso”)

Op diepten van enkele kilometers liggen op de oceaanbodem uitgestrekte gebieden bezaaid met metaalachtige knollen, in de loop van miljoenen jaren gevormd door metaaloplossingen in het oceaanwater die naar de bodem zijn gezonken en allemaal bevatten ze vooral mangaan, kobalt, koper en nikkel. Metalen waar de industrie om zit te springen voor hun batterijen om de energietransitie mogelijk te kunnen maken. Visserij is vaak onmogelijk gemaakt om de ‘zeebodem te beschermen’. Echter robot-bulldozers groter dan autobussen, waarmee men op een nog nooit geziene schaal decennialang de oceaanbodem wil gaan omploegen voor al dat ‘goud’, zijn een noodzakelijk kwaad ‘om de Aarde te redden’ met niet te voorziene gevolgen.

Poly-metallische knollen op 4000-6000 m. diepte met nikkel, koper, kobalt en mangaan. Mangaankorst op 800-2400 m diepte met vooral kobalt, vanadium, molybdeen en platina. Diepzeemijnbouw wil men gaan gebruiken voor grondstoffen voor al die elektrische auto’s, elektronica en batterijen die men wil hebben. De vraag naar kobalt, een cruciale grondstof in lithium-ionbatterijen, zal exponentieel stijgen. Bloomberg New Energy Finance voorspelt een vervijftigvoudiging van de vraag naar kobalt van 3.000 ton in 2016 naar 156.000 ton in 2030.

De robot-bulldozers waar men dit mee wil gaan winnen, zijn 12 meter lang, 4 meter breed, wegen 25 ton en moeten 24 uur per dag, 365 dagen per jaar de zeebodem omploegen en deze mineralen gaan winnen. Sommige onderzoekers denken dat het verwijderen van delen van de zeebodem resulteert in verstoringen, verhoogde giftigheid van de waterkolom en sedimentwolken afkomstig van het terugstorten van het residu. Het verwijderen van delen van de zeebodem zal habitat van organismen verstoren, met onbekende gevolgen op de lange termijn, zeker omdat op de lichtloze diepte waar men dit wil gaan doen ijzige temperaturen en grote druk heersen, waardoor de cyclus van groei en ontwikkeling veel trager verloopt dan in gemiddelde omstandigheden.

Het terugstorten van het residu heeft de grootste milieu-impact. Sedimentwolken ontstaan wanneer het fijne stofresidu terug wordt gedumpt. Grote hoeveelheden kleine partikels zweven hierdoor in het water. Dit verhoogt de troebelheid van het water. Visserij wordt tegenwoordig streng beoordeeld op basis van de MSC-visserijstandaard. Hierdoor wordt visserij niet gecertificeerd als zij aanzienlijke schade veroorzaakt of onomkeerbare gevolgen heeft voor de zeebodem-habitat. Vissers krijgen allerlei quota opgelegd, mogen steeds minder vangen en veel visserij ís intussen al verboden, met halve vissersvloten die op dit moment uit de roulatie worden genomen. De robot-bulldozers waarmee men nu op massale schaal de zeebodem wil gaan omploegen, roepen níet de verontwaardiging op van de ‘groene’ milieugoeroes, het lijken wel moderne Jezuïeten: “Het doel heiligt de middelen” natuurlijk. Natuurlijk worden de flora en de fauna op de oceaanbodem flink verstoord als daar massaal ingezette robot-bulldozers overheen gaan. Door alle stof van de vele megamachines en uitgebraakte sedimentwolken kunnen de filters waarmee organismen voedingstoffen uit het water opnemen vast komen te zitten, zodat zij geen voedsel meer kunnen opnemen. Deze stofwolken kunnen zich over een groot gebied verspreiden en ook een negatief effect hebben op de microscopische organismen, wat gevolgen heeft voor de héle voedselketen in het gebied tot de visstand toe. Vissers mogen niet meer vissen, maar de kans bestaat dat er straks na decennia massale diepzee-mijnbouw steeds minder vissen zijn. Wat ze dan wel weer zullen schuiven op ‘klimaatverandering’, die dan nóg rigoureuzer moet worden tegengegaan.

Sinds 1850 heeft de oceaan 26 % van de totale door mensen uitgestoten CO₂ opgeslagen in zogenaamde ‘carbon sinks’. De bodem van de oceanen is één groot koolstof-kerkhof. Deze ‘koolstofputten’ zijn natuurlijke reservoirs die CO₂ uit de atmosfeer absorberen en opslaan met fysieke en biologische mechanismen. Na lange processen hebben deze zeebodem-lagen al vele millennia CO₂ opgeslagen en doen dat nog steeds, via de zogenaamde ‘oceaan-koolstofpomp’. Die bestaat uit een biologische pomp die oppervlakte CO₂ via de voedselketen naar de zeebodem transporteert en daar langdurig opslaat en een natuurkundige pomp door oceaancirculatie. In poolgebieden stroomt dichter water naar de oceaanbodem en sleept zo opgeloste koolstof naar beneden.

Alle leven in de oceanen, plantaardig en dierlijk, van walvis tot micro-plankton nemen gedurende hun bestaan koolstof op en zinkt ook na het afsterven naar de oceaanbodem en daarmee de koolstof. Steenkool, olie, gas en methaanhydraat zijn voorbeelden van wat zij uiteindelijk worden. Deze koolstof kan zo in lange geologische perioden in de diepzee worden opgeslagen. Zodra koolstofdioxide naar de zeebodem zinkt, wordt het als het ware gevangen gehouden door zijn eigen dichtheid. Dieper dan 3.000 meter perst het gewicht van de waterkolom CO₂ opeen, wordt deze dichter dan zeewater en blijft op de zeebodem. Als vaste stof (of als hydraat op dieptes onder de 400 meter) zal het ook zinken. Koolstofdioxide wordt zo van nature opgeslagen in de oceaan door middel van chemische processen, hetzij als een opgelost gas of, over een langere tijdschaal, als carbonaatsedimenten op de zeebodem. Sterker nog, meer dan 70% van onze huidige CO₂ -uitstoot zal uiteindelijk in de oceaan terechtkomen.

En er is daar nog methaan, een broeikasgas met ongeveer 25x zoveel opwarmingskracht als CO₂. In noordelijke gebieden met permafrost zoals Siberië komt het vrij als de permanent bevroren bodem ontdooit, iets waar ‘groenen’ zich érg druk over maken. Maar het is ook aanwezig op véél grotere schaal op de zeebodem in alle oceanen. Methaanhydraat, methaanclathraat of methaanijs is een vorm van ijs die grote hoeveelheden methaan bevat. Vroeger dacht men dat het alleen voorkomt in ons zonnestelsel, waar de temperaturen laag zijn en ijs normaal is, in de jaren ’70 zijn er grote afzettingen van methaanijs gevonden op de oceaanbodems van de Aarde. Het wordt gevormd als water en methaangas in contact komen bij hoge druk en lage temperaturen in oceanen, een toestand die voorkomt in de hele diepzee. In 2008 werd door onderzoek op de Zuidpool van het Vostok Station ontdekt dat methaanclathraten ook aanwezig waren op 2.000 m diepte in diepe Antarctische ijskernen, daterend van 800.000 jaar geleden. Het lag daar dus al die tijd opgeslagen. Er wordt geschat dat er meer fossiele brandstof in methaanhydraten zit dan in kolen-, olie- en aardgasreserves. Waarden tussen 1000 en 5000 gigaton zijn het meest waarschijnlijk. Dat is ongeveer 100 tot 500 keer zoveel koolstof als er jaarlijks in de atmosfeer vrijkomt door het verbranden van kolen, olie en gas.

Er zijn aanwijzingen in de aardgeschiedenis, door metingen van het methaangehalte in ijskernen, die erop wijzen dat periodiek optredende klimaatveranderingen in het verleden hebben geleid tot destabilisatie van diepe methaan-hydraten en het vrijkomen van methaan. Methaan is een krachtig broeikasgas. Als men werkelijk zo begaan was met de verhoogde uitstoot van CO₂ en methaan, dan zou men nooit zo massaal gaan wroeten in de diepe oceaanbodem en methaanijs en ‘carbon sinks’ massaal destabiliseren en dit in de oceaan en in de atmosfeer laten vrijkomen. Een verhoogde afgifte daarvan in de atmosfeer zou het door de ‘groene apostelen’ verkondigde broeikaseffect júist nog veel meer kunnen versterken. Men heeft het over een ‘noodzakelijk kwaad’, want ‘wij moeten de Aarde redden’.

In de Pacific heeft men nú al concrete plannen voor 3 miljoen km² Deepsea Mining, opbrengst alleen al van dat (relatief kleine) gebied: $ 3 miljard pér jaar. De ‘redders’ van de Aarde zijn állemaal schatrijke multinationals, toevallig allemaal gevestigd in dat deel van de wereld waar de leiders toevallig ‘de Aarde redden’ opeens tot tóp-prioriteit hebben verheven. Zónder die beslissing om de hele Westerse economie in ontzettend korte tijd op elektrisch over te schakelen zou deze winning nauwelijks kunnen bestaan, zij komt er alléén omdat Westerse landen die omschakeling willen. Oilprice.com meldde dat deze ‘Deap Sea Mining’ zo’n $ 8 triljoen gaat opleveren, $ 8000 miljard voor multinationals en financiers. Het gaat om het ‘redden’ van het klimaat en er zijn beslíst géén andere motieven, dat is ook toevallig…

Door:
“Malpaso”
(voor www.ejbron.wordpress.com)