Duitsland mag niet sterven

(Vertaling: E.J. Bron)

10 meedogenloos eerlijke directe maatregelen die ons nog zou den kunnen redden

We kennen ons land niet meer terug

Antisemitische demonstraties en onlusten in Duitse straten, instellingen voor eerste opname aan hun limiet en een toestroom van illegale migranten, die ongehinderd elke dag over de grenzen komt. De waarheid is: sinds de grote crisis van 2015 heeft Duitsland niets ondernomen om migratie werkelijk te sturen en te beperken.

De politiek discussieert over geld voor gemeenten, mogelijke grenscontroles en integratiecursussen. Aan besef en manende woorden van de Duitse president tot aan de bondskanselier ontbreekt het niet, wel echter aan duidelijke en harde maatregelen als remedie. Alle waarheden zijn aan- of uitgesproken. Gebeurd is er niets. We zien het allemaal: ons land staat op een punt van scheiding. Wanneer we NU niet iets veranderen, zal een rijk land een armenhuis worden, dat zichzelf in de neerwaartse spiraal heeft getransporteerd.

Duitsland mag niet sterven! NIUS noemt tien directe maatregelen die ons land nog zouden kunnen redden. Wat de tien maatregelen gemeen hebben: ze klinken allemaal meedogenloos. Maar alleen als we het serieus menen, heeft onze samenleving de kans om de fouten van de mislukte migratiepolitiek nog te corrigeren:

1. Geregelde versterking en bewaking van de Duitse grenzen naar het voorbeeld van de G7-top in het Beierse Elmau (hekwerk, camera´s).
   Grensinstallaties kunnen altijd overwonnen worden, maar het kan niet zo zijn dat de illegale binnenkomst als “wandeling” naar Duitsland mogelijk is. De zegswijze: We hebben een Europese oplossing nodig leidt herkenbaar tot GEEN oplossing. Als grootste migratiemagneet in het midden van Europa heeft Duitsland een duidelijke oplossing nodig. Wanneer de federale politie onze grens niet meer kan beschermen, moet het leger helpen. Beelden van prikkeldraad mogen ons niet bang maken, maar moeten ons veiligheid geven.
2. Landen, die uitgezette landgenoten niet terugnemen, krijgen met onmiddellijke ingang geen (in woorden: nul) ontwikkelingshulp meer.
   Het argument dat men daarmee de verkeerden zou treffen, de armsten van de armsten, mag men niet te licht opvatten, en toch haalt ook noodhulp druk van regimes weg en helt hen te stabiliseren. Zodra deze staten samenwerken, kan men de hulp weer opstarten. De realiteit is: we betalen ontwikkelingshulp aan staten, die die zich er kapot om lachen, omdat ze ons geld krijgen – en geen van onze problemen oplossen.
3. Uitzettingen moeten ook naar landen als Tunesië, Afghanistan of Syrië mogelijk zijn.
   Het instrument van “dulden” moet een uitzondering worden. Een migrant krijgt bescherming of niet. Duitsland heeft onmiddellijk een overeenkomst met derde landen nodig, die afgewezen asielzoekers opnemen naar het voorbeeld van het verdrag van Groot-Brittannië met Rwanda. Ook Denemarken werkt aan een gelijksoortige deal met Kosovo. Wie afgewezen werd, moet uitgezet worden. En niet geduld. Elk jaar gaan er honderdduizenden Duitsers op vakantie naar Tunesië – maar het land wordt door de regering als niet veilig land van herkomst geclassificeerd.
4. Wie zich strafbaar maakt, wordt uitgezet.
   Nog steeds kunnen asielzoekers (om het even of ze afgewezen werden of niet), die vanwege verkrachting of moord in Duitsland veroordeeld werden, veel te vaak niet worden uitgezet. Hier mag geen sprake meer zijn van tolerantie. Dat begrijpt geen Duitser. Wie zich niet aan onze wetten houdt, heeft geen recht om hier te leven. Dat moet niet alleen gelden voor halsmisdaden – maar bij winkeldiefstal beginnen.
5. “Vesting Europa” gold lange tijd als scheldwoord. De waarheid is: we hebben de Vesting Europa nodig.
   De eis naar een “betere bescherming van de EU-buitengrenzen” is intussen versleten en vooral compleet zonder gevolgen gebleven. De Duitse marine heeft jarenlang op piraten aan de Hoorn van Afrika gejaagd, ze kan net zo goed in de Middellandse Zee het vertrek van gammele smokkelboten verhinderen of migranten naar de Afrikaanse kust terugbrengen. De aanwezigheid van de Duitse marine in de Oostzee levert niemand iets op. Grensbescherming begint in de Middellandse Zee – hier zou Duitsland het voortouw moeten nemen en zich niet achter de EU verstoppen.
6. Deals met dictators in Noord-Afrika mogen niet langer taboe zijn.
   Wie zaken doet met schurkenstaten wat betreft olie en gas, kan ook overeenkomsten met hen sluiten over de terugname van migranten of over grensbewaking.
7. Asielzoekers krijgen tot het einde van hun procedure uitsluitend uitkeringen in goederen of betalingsmiddelen zonder contant geld.
   Iedere vorm van contant geld is een uitnodiging naar Duitsland. Contant geld betekent: geld voor thuis.
8. We hebben een bovengrens van nul voor illegale migratie nodig. Wat illegaal is, moet helemaal niet geaccepteerd worden.
   Ook niet “een beetje”. Geen belastingkantoor zou op het idee komen om bij een beetje belastingontduiking een oogje toe te drukken, vrij naar het motto: de bovengrens voor belastingontduiking zou bij 100.000 gevallen per jaar moeten liggen. Nee. De bovengrens in de rechtsstaat luidt altijd nul.
9. Met een “noodtoestand migratie” zou de Duitse regering beperkt (bijvoorbeeld tot drie jaar) in grondrechten kunnen ingrijpen om bijvoorbeeld handelingsbekwaam te zijn bij uitzettingen of afwijzingen.
   Tijdens de corona-pandemie was het mogelijk snel door te pakken, verantwoordelijkheden van deelstaten en andere hindernissen uit de weg te ruimen. Bij een migratie, die Duitsland economisch, maatschappelijk en democratisch overbelast, zou dat minstens eveneens gepast zijn. Tijdens de pandemie konden aan de Duitse grenzen (!) mensen worden afgewezen. Waarom zou dat in een “noodtoestand migratie” niet ook aan buitengrenzen mogelijk zijn?
10. Geen belastinggeld meer voor de anti-uitzettingsindustrie en “redders op zee”.
    De Duitse staat ondersteunt en financiert organisaties, die de staat er aan hinderen zijn recht door te drukken. Uitzettingen worden verhinderd, afgewezen asielzoekers krijgen advies hoe ze langer in het land kunnen blijven. Het ideologische doel: verblijfsrecht voor iedereen. Eveneens pompt de Duitse staat geld in organisaties, die zichzelf “redders op zee” noemen en in werkelijkheid mensensmokkel in de Middellandse Zee bedrijven.

Bron:
nius.de

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)

h/t “droevige mof”