Geheime diensten in de verkiezingsstrijd: “Negative campaigning”

Zowel Maximilian Krah (links) als Petr Bystron zijn AfD-top-kandidaten in de EU-verkiezingsstrijd. Men moet het duidelijk zeggen: we hebben te maken met een inmenging van geheime diensten in de verkiezingsstrijd.

(Door: Björn Höcke – Vertaling: E.J. Bron)

Al in de zaak Bystron hebben de Amerikaanse journalisten Michael Shellenberger en Gregor Baszak onthult dat de smeercampagne terug te voeren is op door de staat gefinancierde NGO´s en westerse geheime diensten. Bij de spionagebeschuldiging tegen een medewerker van Maximilian Krah ligt dat zelfs voor de hand.

Afgezien daarvan of er werkelijk iets waar is aan de beschuldigingen, zijn het tijdstip en het duidelijke orkestreren door de media bijzonder opvallend. Want de verdachte – een Duitse staatsburger van Chinese herkomst en overigens voormalig lid van de SPD! – zou volgens mediaberichten al tien jaar als mogelijke spion op de radar van de Duitse geheime diensten staan.

Waarom dan nu pas het ingrijpen? En hoe kwam hij door het veiligheidsonderzoek, waaraan alle medewerkers in het Europees Parlement zich moeten onderwerpen? Waarom werd Krah niet door de autoriteiten gewaarschuwd?

Zowel Krah als Bystron zijn top-kandidaten van de AfD in de EU-verkiezingsstrijd. Zo duidelijk moet men het zeggen: we hebben te maken met een inmenging van geheime diensten in de verkiezingsstrijd!

Tegelijkertijd is er in diezelfde media maar zeer weinig opwinding te vinden met het oog op het feit dat er tegen de (niet gekozen) voorzitster van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, een onderzoek wordt ingesteld wegens corruptie en inmenging in openbare functies. Terwijl het hier om een directe schuld gaat, kan men Krah hoogstens naïviteit bij de keuze van zijn medewerkers verwijten.

Maar bij de geënsceneerde schandalen gaar het niet om de daadwerkelijke politieke relevantie. “De waarheid gaat echter tijdens het schandaal ten onder in een golf van zwaar overdreven of compleet foute voorstellingen”, schrijft de communicatiewetenschapper prof. Hans Mathias Kepplinger in zijn boek “De mechanismen van het schandaliseren”: “Ze krijgt pas de overhand wanneer het schandaal ten einde is en de stromen van aanklagende berichten weggeëbd zijn. Daarna interesseert zich er nauwelijks nog iemand voor, omdat de media en met hen het publiek zich al lang op andere thema´s hebben gericht”.

Dat hebben we onlangs nog zeer aanschouwelijk bij de walgelijke smeercampagne van “Correctiv” kunnen zien: hoewel de beslissende beschuldigingen intussen allemaal gerechtelijk werden weerlegd, blijft het narratief hardnekkig in stand en wordt ook door de desbetreffende media niet gecorrigeerd.

De methode die door het politiek-mediale complex steeds excessiever tegen de AfD wordt toegepast, noemt men “Negative campaigning”. Daarover wordt op Wikipedia gezegd:

“Daarbij worden in het bijzonder private, maar ook openbare of zakelijke misstappen geïnstrumentaliseerd om de betreffende persoon, partij of organisatie doelbewust te schandaliseren. Karakteristiek voor ´negative campaigning´ is vooral dat ze zich aan zakelijke argumenten probeert te onttrekken en in plaats daarvan het persoonlijke dispuut op de voorgrond plaatst. Deze soort smerige verkiezingsstrijd is vooral in de Verenigde Staten verbreid, terwijl hij in Europa ongeoorloofd is en slechts zelden wordt toegepast.”

Sinds de AfD tot een serieus te nemen concurrent van de oude partijen is uitgegroeid, klopt het laatste deel niet meer. Uiterlijk na de – helaas succesvolle – intrige tegen de FPÖ-deelname aan de regering-Kurz in Oostenrijk (trefwoord “Ibiza-affaire”) worden zulke desinformatiecampagnes steeds meer ongeremd bedreven. De enige troost is het feit dat zulke manipulatietechnieken ondanks de immense inzet en kosten steeds minder vaak iets uithalen. Uiteindelijk leidt het tot een verdere aversie tegenover de media en tot nog diepere scheuren in onze samenleving.

Bron:
pi-news.net
Door: Björn Höcke

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)