Turkije zal zich nooit aansluiten bij de EU

(Door: Andrew C. McCarthy)

Toen Recep Tayyip Erdoğan premier werd van Turkije, was het allesbehalve duidelijk dat het langer zou duren langer dan een paar maanden. De militairen, de grondwettelijke bewakers van de seculiere orde van Atatürk, hadden de islamistische regering van de mentor van Erdoğan, Necmettin Erbakan, slechts een paar jaar eerder de nek omgedraaid. In die tijd werd Erdoğan voor enkele maanden gevangen gezet als oproerkraaier. Hoewel hem niettemin werd toegestaan ​​om de post van minister-president in 2003 in te nemen, na het naar de overwinning leiden van zijn islamistische partij, wekte de man die de beroemde zin verkondigde “Ik ben een dienaar van de sharia” nog steeds grote argwaan.

Om te overleven en te gedijen zou Erdoğan manieren moeten vinden om zijn kemalistische tegenstanders te ondermijnen en hun invloed te reduceren. Met dank aan Europa kon hij een paar kaarten uitspelen.

Het was lange tijd een kemalistische droom om Turkije volledig te integreren in het Westen. De verdringing van de hunkering naar acceptatie door de leiders van de Europese Unie door de seculiere orde was Erdoğans doel. Geniaal, Erdoğan begreep de brute waarheid: Turkije zou nooit, in geen miljoen jaar, worden toegelaten tot de EU, de Europese leiders zouden het nooit tolereren.

Natuurlijk, om dit hardop te zeggen zou zo déclassé, dus ronduit islamofoob zijn, dat de Fransen en Duitsers liever zouden worden betrapt op het nippen aan Californische wijn. Dus in plaats van oprecht te zijn, hebben ze voor Turkije een open Europese integratie”proces” ontworpen – en is er iets wat transnationale progressievelingen graag meer uitvoeren dan een “proces”? Dit is een eindeloze reeks van hoepels voor de Turken om doorheen te springen en aan het einde van die regenboog zal Ankara worden toegelaten tot de club. . . . . waarschijnlijk gelijk rond de tijd dat de hel bevriest of de euro ’s werelds standaard munt wordt.

Net als alle andere islamisten heeft Erdoğan minachting voor Europa en het Westen. Het doel van de islamitische racisten is om te domineren en te islamiseren, niet om ze na te bootsen. Toch is de minister-president vindingrijk genoeg om de kemalistische droom van de Europese integratie en de responsieve tactieken van Europa in zijn voordeel te benutten. De treden die Turkije theoretisch moet beklimmen op de ladder naar EU-waardigheid, zijn godsdienstvrijheid, de scheiding van religie en staat en de civiele controle over het leger. Zoals Erdoğan het zag, was het EU-integratieproces de zekerste manier om de generaals de gekozen islamisten te laten aanvaarden en seculiere beperkingen op islamitische overheersingdrang te breken.

In hun obsessie om niet te worden gezien als islamofoob, in hun bijziend aandringen dat de agressieve overheersingdrang niet de aard van de mainstream islam zou zijn, gaan de Europese elites ervan uit dat ze de islam beter kennen dan zulke moslimgiganten als Atatürk en zijn tijdgenoot, Hassan al-Banna – de oprichter van de Moslim Broederschap – die notoir schreef dat “het de aard van de islam is te domineren, niet om te worden gedomineerd” en dat het doel van de islam is “om zijn wetgeving op te leggen aan alle landen en om zijn macht uit te breiden over de hele planeet.”

Het is een niet aflatend feit dat mainstream Midden-Oosten islam totalitair verpakt is als religie. “Het is zeker dat de critici van de islam dit punt kunnen overdrijven. Het is verkeerd om te zeggen, zoals sommigen doen, dat de islam geen godsdienst is. De leer heeft een aantal spirituele principes – de eenheid van Allah, om een prominent voorbeeld te noemen. Bovendien zijn er interpretaties van de islam die zich slechts richten op haar spirituele en mystieke elementen. Indien dergelijke interpretaties dominant waren, zou de islam van geen groot belang zijn, wanneer het waar zou zijn zoals de fictie zegt, dat de islam een ​​”religie van de vrede” is, dat deze is “gekaapt” door “radicalen”.

Maar het feit is dat het islamitische suprematisme de overwegende islam is in het Midden-Oosten. Ja, hij is een religie, maar heeft de ambitie om zoveel meer te zijn: controle over elk aspect van het leven, het opleggen van de sharia in politieke, sociale, economische structuren aan de civiele samenleving. Daarom kunnen de richtlijnen en kenmerken voor religies, die geen bedreiging voor de vrije samenlevingen vormen, niet worden toegepast op de islam van het Midden-Oosten, zonder dat de vrijheid in groot gevaar wordt gebracht.

In een werkelijk vrije samenleving is godsdienstvrijheid een fundament. Ze moet worden beschermd tegen bemoeienis door de overheid. Als, bijvoorbeeld, de Chinese communisten zich om zulke dingen zouden bekommeren (wat ze niet doen), zou het volkomen logisch zijn om een integratie met Europa te beletten totdat het onderdrukken van religie (onder andere) zou zijn stopgezet. En we zouden niet aarzelen om te zeggen dat dit zo is, omdat het Chinese totalitarisme wordt gezien als een politieke ideologie en niet als een religie. Maar toch, een islamitische samenleving is juist niet vrij vanwege de religie  – of, om het nauwkeuriger neer te zetten; vanwege het dictatoriale sharia-systeem, dat we onnauwkeurig beschrijven als louter ‘religie’ als gevolg van de spirituele componenten die haar grondige regulering van niet-geestelijk leven versieren.

Ik haast me er aan toe te voegen dat het geen belediging is om de sharia een ‘dictatoriaal’ en ‘totalitair’ systeem te noemen. Vrome moslims geloven dat Allah, almachtig en alwetend, de sharia heeft verordend als het sjabloon voor deugdzaam, menselijk leven – elk detail van dat leven. Naar hun mening is het diep beledigend voor Zijn schepping, aan wie Hij zich heeft verwaardigd om dit geschenk te geven, om niet te gehoorzamen. Men hoeft geen gelovige te zijn om te begrijpen waarom sharia-aanhangende moslims geloven dat wij ons allen moeten onderwerpen. Om dit echter in te zien, is gelijk aan begrijpen dat vrijheid en sharia niet dezelfde ruimte kunnen delen.

De beheerders van het kemalistische gouvernementele model in Turkije – bestaande uit moslims die de islam van dichtbij kenden – onderdrukten de islam niet om de vrijheid van geweten te onthouden, maar om het te activeren. Ze probeerden om precies het soort seculiere maatschappelijke Europeanen te smeden die zo worden vereerd. Ze wisten dat het niet kon samengaan met de sharia. Zo is de regering uitgegaan van toezicht op 80.000 van ’s lands moskeeën, lichtten de imams door, controleerden de inhoud van preken en literatuur en bewaakten agressief de islamitische liefdadigheidsinstellingen. De moslims die de staat runden, beseften dat de islam onvermijdelijk tegen het seculiere, maatschappelijke middenveld zou werken als het aan zichzelf werd overgelaten.

De beweegreden voor de Kemalisten om de strijdkrachten tot de bewakers van de seculiere orde te maken, was niet een verlangen dat Turkije een politiestaat zou zijn. Integendeel, op de momenten dat het heeft geïntervenieerd, heeft het Turkse leger zich gehaast om de macht terug te geven aan de civiele autoriteiten. Niets minder dan de New York Times – die, gelijk met de ” lentekriebels“, verkiezingen hallucineert en verwart met democratie en spot met het gekke idee dat een gekozen islamitische regering wel eens meer repressief zou kunnen zijn dan een militaire dictatuur – geeft toe dat de legercoup van 1980 een zegen was voor een vrijere overheid. De generaals wilden zich maar wat graag snel terugtrekken uit de politiek en legden een grondwet op die, met behoud van de rol van militaire voogdij, ruimte gaf aan het gedoe van de partijpolitiek en “toestond aan civiele instellingen om te bloeien.”

Het Turkse leger kreeg een ultieme constitutionele controle om dezelfde reden die, of we ervoor kiezen om het te erkennen of niet, ook aan westerse regeringen in moeilijke omstandigheden het vermogen geeft om een staat van beleg af te kondigen (zij het onder civiele leiding). Er zijn momenten waarop existentiële bedreigingen voor het regerende systeem alleen kunnen worden verslagen met militaire middelen. De oorlog van 1812 en de Amerikaanse Burgeroorlog, waarin gedurende beiden de staat van beleg op grote schaal werd opgelegd, staan ons voor de geest. Hetzelfde geldt voor de bloedige geschiedenis van Europa.

Het verschil tussen de regering van Turkije en die van de Verenigde Staten is dat de eerste probeerde de vrijheid te cultiveren in een islamitische omgeving, niet om vrijheid in een reeds bestaande cultuur van vrijheid te behouden. In een mainstream islamitische samenleving, ligt de dreiging van terugkeer naar een vrijheid verslindend, sharia maatschappelijk systeem altijd op de loer.

Kemalistische moslims wilden een bloeiende burgermaatschappij, maar realiseerden zich dat dit onmogelijk was, tenzij de islamitische supremacistische neigingen permanent werden gecontroleerd. Hoewel zeer verre van perfect, probeerden ze om een ​​welvarende, natiestaat in westerse stijl te vestigen. De Kemalisten, in tegenstelling tot de sharia-aanhangers, probeerden nooit de vrijheid van geweten te wurgen. Er was nooit een verbod op het zijn van moslim, te geloven in de islam, of privé vast te houden aan spirituele elementen van de islam. Het waren de extra-spirituele aspecten – politieke, sociale, economische, militaire, enz. – die het probleem waren. Zonder het leger als een bolwerk tegen de islamitische overheersingdrang, zou de vrijheid van geweten en vrijheid in het algemeen gedoemd zijn.

Dit is gezond verstand. Het is gemakkelijk te verifiëren. Toch wil Europa er niets van weten. Het is in verwarring door de waan dat, islam of geen islam, de geschiedenis onverbiddelijk marcheert naar universele aanvaarding van het humanistische ideaal van het continent . Als de zaak niet zo ernstig zou zijn, was het misschien verleidelijk om te lachen om de Europese hypocrisie: Turkije, natuurlijk, is niet erg welkom in de EU, omdat de Europese elites heel goed weten dat de islamitische cultuur verschilt van de westerse cultuur. En, voor wat betreft de Europese “einde-van-de-geschiedenis” pretenties, is het veel waarschijnlijker dat Frankrijk en Duitsland definitief zullen worden gedhimmificeerd dan dat Turkije definitief zal worden verwesterd.

Dat gezegd hebbende, blijven de Europeanen echter het verhaal vertellen dat Turkije op een dag zal worden uitgenodigd voor een ​​plaats aan de “tafel voor de volwassenen”, als het zich maar richt op een paar verouderde gebreken. Zo blijft Erdoğan gebruik maken van deze Europese druk voor Turkse hervormingen, omdat het de islamistische zaak dient van de verzwakking van het Turkse leger en het verbreken van Atatürks ketenen van de supremacistische islam – alles onder het ironische mom van het bevorderen van “religieuze vrijheid.”

Bron:

http://www.nationalreview.com/articles/328816/why-turkey-will-never-join-eu-andrew-c-mccarthy

Auteur: Andrew C. McCarthy.

Vertaling: Vederso (voor https://ejbron.wordpress.com/)