Corsica kiest Marine Le Pen

Corsica, dat zichzelf beschouwt als onvrijwillig aanhangsel van het Franse centralisme, raakt bevriend met Marine Le Pen.

“Welt Online” bericht verrassend uitvoerig over de brutale en verfrissende verkiezingscampagne van het “rechts-radicale” (= mainstream benaming voor partijen die zich bezighouden met de wens van de bevolking) Front National op Corsica. Hier enkele indrukken van het optreden van Le Pen:

Aan het einde gaat de zaal tekeer en Marine Le Pen staat op het podium en zingt het Corsicaanse volkslied “Dio vi salve Regina”. Ze is niet helemaal tekstvast en leest van papier, maar het is het gebaar dat telt.

Ze zou zich richten “tot de Corsicaanse en Franse zielen”, zegt Marine Le Pen aan het begin van haar optreden.

Het publiek is van opvallende onopvallendheid. Veel pensioengerechtigden, “kleine burgermannen” en niet weinig jonge mensen. “Ze is geweldig”, zegt de bloemist Josette Santa-Maria bij het verlaten van de zaal een uur later. En ja, ze zou beide zijn, Corsicaanse en Française. Wat haar heel goed is bevallen? Dat Marine Le Pen “de waarheid” zou zeggen.

De waarheid volgens Marine Le Pen ziet er als volgt uit: We zijn allemaal “kleine Fransozen”, die te lijden hebben onder meerdere “dictaturen”. Er bestaat “geen democratie meer in Frankrijk”, zegt Marine Le Pern – en de zaal applaudisseert. In plaats daarvan zoude de dictatuur “Europa” heersen. “Oligarchen” en “technocraten”, “van wie de namen onbekend zijn”, zouden het voor het zeggen hebben.

Men zou zich aan “Brussel” onderworpen hebben, zegt Marine Le Pen en zou daar binnenkort met het eigen budget moeten aantreden om zich te laten beoordelen: “Goedendag, meneer Brussel, krijg ik een goed cijfer?” doet ze de toon van een schoolmeisje na en oogst schallend gelach.

Dit Brussel zou de Fransen van hun soevereiniteit hebben beroofd en daarmee van de controle over de grenzen. Daarom zou inmiddels bijna iedereen heel eenvoudig kunnen binnenkomen en het zich gemakkelijk maken in het Franse sociale stelsel. Het zou tijd worden om aan “hen” uit te leggen, “dat wij ons sociale stelsel zelf nodig hebben”.

“Als je in Rome bent, gedraag je dan als een Romein”, deze regel zou ze zelf altijd in het buitenland hebben opgevolgd, zegt Marine Le Pen. Het zou nooit bij haar opkomen om gastheren te choqueren. In Frankrijk zou de situatie omgekeerd zijn. Er zou al lang een “dictatuur van de minderheden” bestaan, die hun gebruiken zouden doordrukken. “In Frankrijk heeft men meer rechten als men tot de minderheid behoort dan wanneer men deel uitmaakt van de meerderheid”.

Marine Le Pen spreekt vrij, ze wandelt over het podium als een rondtrekkend prediker, ze kiest haar woorden behoedzaam. Ze zegt nooit “de buitenlanders”, “de immigranten” of “de moslims”. Desondanks weet iedereen in de zaal wie ze bedoelt. Ze zouden na de sportlessen op school te douchen, ze zouden proberen de inhoud van de lessen te bepalen.

Als dit zo door zou gaan, zou er weldra een deel van de Franse geschiedenis onderdrukt worden, zouden er geen kathedralen meer bezichtigd worden, zou er niet meer over de Shoah worden gesproken, “om maar helemaal te zwijgen van Karel Martel”, en Henri IV. En Napoleon z\ouden in de schoolboeken vervangen worden door “de geschiedenis van Mali”.

Uiteindelijk “leren we alleen nog de geschiedenis van de islam voor die van onszelf”. Een enorm boegeroep vult de zaal. Dan roept er een vrouw uit het publiek: “We zijn het zat!” Frankrijk zou kort voor de “ontbinding” staan, het “verval”, de “afbrokkeling”.

Daarna heeft Marine Le Pen het nog over halalvlees, dat de Fransen zou worden opgedrongen, over dat de euro een vreselijk dure munt zou zijn en dat Frankrijk uit de monetaire unie zou stappen als zij president zou zijn. Men zou zich niets moeten aantrekken van de meningen van deskundigen, die beweerden dat dit niet zou gaan.

Marie-Peirre, die haar achternaam niet wil noemen, omdat zij voor de door de socialisten geleide stad werkt, heeft een Corsicaanse en een Franse vlag in de hand. “We hebben er gewoon genoeg van”, zegt ze, “deze mensen daar hebben veel meer voordelen dan wij.” Dat zou zo niet meer door kunnen gaan, want inmiddels zou men zelf geen geld meer hebben.

Vroeger, “onder Giscard”, ja, toen zou er nog geld geweest zijn, maar dat zou gewoon voorbij zijn. Ze zou weten waar ze het over had, want ze werkt bij de sociale dienst van de stad. Daar zou ze te maken hebben met oude mensen, die thuis zouden zitten met de jas aan, omdat ze de stookkosten niet meer zouden kunnen betalen en zich zouden schamen om hulp te vragen.

In plaats daarvan zouden er “profiteurs uit de Maghreb” komen, die “hun rechten beter kennen dan wij”. En als men dan iets zou zeggen, “is men tegelijk een racist”. Het zou verkeerd zijn om Marine Le Pen te “demoniseren”, zoals men al met haar vader gedaan zou hebben, zij zou alleen maar datgene uitspreken wat iedereen zou zien.

En de toespraak van Le Pen zou “immers niet racistisch zijn”, voegt haar vriendin Josette Santa-Maria er aan toe, ze zou geen haat prediken en geweld afwijzen. Men zou immers ook niet alle immigranten eruit kunnen gooien, “maar men moet ermee stoppen ze binnen te laten”.

Het publiek van Marine Le Pen bestaat uit mensen, die het gevoel niet kwijtraken dat het vreemde in hun land de overhand heeft gekregen over het bekende.

Buiten, voor de zaal, zijn dan toch nog een paar Corsicanen, die niet echt enthousiast zijn over Marine Le Pen. Jonge, helemaal in het zwart geklede, leden van de links-nationalistische groepering “Scelta Para”, die streeft naar de onafhankelijkheid van Corsica, schreeuwen leuzen.

——————————————————————————————-

Vive la France! Vive la Corse! Vive Marine Le Pen! Marine à la présidence!

Bron:

http://www.zukunftskinder.org/?p=18970#more-18970

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)