Nieuws van Jodenhaters en terreurbegrijpers

Waarvoor staat Toulouse? In reacties op de misdaden van Mohammed Merah worden onderhuidse haatgevoelens zichtbaar. Dat was altijd zo, dat is “normaal”.

De sporen van de aanslag van Toulouse waren nog niet uitgewist, de doden nog niet begraven, of de eerste terreurbegrijpers en relativeerders vroegen al het woord om de misdaad gepast “in de context te plaatsen”. Met voorop de hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse en veiligheidspolitiek, Catherine Ashton: “Als we er aan denken wat er vandaag in Toulouse is gebeurd, herinneren we ons wat er vorig jaar in Noorwegen is gebeurd, we weten wat er op dit moment in Syrië gebeurt en we zien wat er in Gaza en op andere plaatsen gebeurt, we denken aan jonge mensen en kinderen, die hun leven zijn verloren”.

Mevrouw Ashton bedoelde het vermoedelijk kwaad noch cynisch; toch had Volker Beck gelijk, toen hij sprak van een “antisemitische reflex”. De boodschap van Lady Ashton viel niet te negeren: De Joden moeten zich niet zo aanstellen, kinderen van andere mensen komen ook door geweld om het leven. En de verwijzing naar Gaza duidde een verband aan tussen datgene wat Joden doen en wat hen wordt aangedaan. Dat was niet alleen reflexmatig, maar ook uiterst subtiel geformuleerd, zoals het hoort voor een politica.

Daarna kwam professor Wolfgang Benz aan het woord, tot voor kort leider van het Berlijnse Centrum voor Antisemitismeonderzoek. Tegenover het Hamburger Abendblatt zei hij: “Ik herken tot nu toe, ondanks de brutaliteit van de daad, geen nieuwe dimensie van antisemitisme in Europa.”

“Geen nieuwe dimensie van een antisemitisme”

“We weten immers nog niet eens of de moorden werkelijk een antisemitisch motief hadden of dat de slachtoffers toevallig door een terrorist werden uitgekozen.”Wanneer een van de voormalige vooraanstaande antisemitismedeskundigen van Duitsland na een aanslag op een joodse school twijfelt aan de antisemitische motivering van de dader, dan zou men zich kunnen afvragen of de nazi´s werkelijk antisemieten waren of het alleen maar op de Joden hadden voorzien, omdat deze op dat moment ter beschikking stonden.

De “taz” echter nam de uitlating van de dader, dat hij de dood van Palestijnse kinderen zou hebben willen wreken, wel degelijk serieus: “De dood van Palestijnse kinderen was uitdrukkelijk mede een motief voor de terrorist in Toulouse om vier Joden dood te schieten. Zelfs wanneer voor deze moordenaar een actief vredesproces in het Midden-Oosten… misschien voldoende zou zijn geweest om af te zien van de aanslag: Dan nog zou alleen al het naakte bestaan van Israël voor veel andere moslims nog steeds reden zijn voor terreur”.

Jodenhaat herstelde zich relatief snel

Men hoeft geen politieke wetenschappen aan de universiteit van Gaza gestudeerd te hebben om te begrijpen waar de analyse naartoe wilde: Zolang Israël bestaat, zal er terreur bestaan. De logische consequentie uit dit besef is zo dwingend, dat zij niet eens uitgesproken hoeft worden.

Men zou zich kunnen opwinden over zulke reflexmatige uitlatingen. Je kunt het echter net zo goed ook laten en de situatie nemen zoals deze is: Business as usual. De normaliteit voor Joden in Europa was altijd de Jodenhaat, in het ene land iets sterker, in het andere iets zwakker.

Na de Tweede Wereldoorlog zag het er een poosje zo uit alsof de Jodenhaat zich bij de “definitieve oplossing van het Jodenvraagstuk” zo zou hebben uitgeput, dat hij nooit meer zou opkrabbelen, net zoals een topsporter na een totale burn-out. Maar hij herstelde zich relatief snel.

“Einde van de periode van ontzien” voor de Joden

Aan het einde van de jaren-60 adviseerde een Berlijnse anarchistische politicus de Duitsers om zich te bevrijden van hun “Jodenknauw”. In het midden van de jaren-80 verklaarde een bekende cultuurschepper het “einde van de periode van ontzien” voor de Joden. Dat was de start van een “onbevangenheid”, die zich er nu in uit, dat “juist wij als Duitsers” erop moeten letten dat de Israëli´s niet zo omgaan met de Palestijnen zoals “wij” destijds met de Joden. De antisemiet van nu ontkent niet de Holocaust, hij maakt hem tot fundament van zijn “Israël-kritiek”. De situatie in Gaza herinnert hem aan het getto van Warschau.

Men moet echter toegeven, dat de omstandigheden in Duitsland bijna paradijselijk zijn vergeleken met die in Frankrijk, Engeland of Zweden. Ongeveer 100.000 Joden hebben Frankrijk verlaten, omdat ze steeds vaker ook aan lichamelijke aanvallen worden blootgesteld.

In Engeland behoort de Jodenhaat tot het repertoire van de opgeleide standen zoals een bezoek aan de paardenraces. En in het Zweedse Malmö worden de leden van de kleine joodse gemeente niet alleen verantwoordelijk gemaakt voor de Israëlische politiek, maar regelrecht gepest. Alles, wat de sociaaldemocratische burgemeester daarbij kan bedenken, is: “Wij accepteren zionisme noch antisemitisme”.

Sterke Arabisch-islamitische minderheid

Ook al is de politieke cultuur in Frankrijk, Engeland en Zweden heel anders, één ding hebben de drie landen gemeenschappelijk: een sterke Arabisch-islamitische minderheid, die geen geheim maakt van haar afkeer van Joden en haar neiging tot geweld. En daarom oefenen de politici uit angst voor nog erger zich in appeasement. Ook de Franse president Sarkozy heeft gewaarschuwd voor een “algemene verdenking van moslims” – nog voordat iemand zo´n idee uitsprak.

De aanslag van Toulouse heeft niet alleen veel mensen het leven gekost. Hij heeft opnieuw aangetoond, dat het onderscheid tussen Joden en Israëli´s aan de ene kant en antisemitisme en antizionisme aan de andere kant niet functioneert. De aanslag van Toulouse was niet de eerste in zijn soort en zal niet de laatste blijven.

Welkom in de normaliteit.

Bron:

http://www.welt.de/debatte/henryk-m-broder/article13943852/Neues-von-Judenhassern-und-Terrorverstehern.html

Auteur: Henryk M. Broder

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)