Dhimmi´s: Joden en Christenen onder islamitische heerschappij – toen en nu

De escalatie van de situatie in Afghanistan naar aanleiding van het per ongeluk verbrande koranexemplaren op het Amerikaanse steunpunt Bagram openbaart een nieuw niveau van westerse zwakte. Terwijl Amerikaanse politici de Afghaanse president Hamid Karzai vanwege de onbedoelde verbranding onderdanig vergiffenis vroegen, werden aan de andere kant op bevel van het Amerikaanse leger in mei 2009 exemplaren van de Bijbel van een Amerikaanse missiekerk, die deze naar Afghanistan gestuurd hadden, vanwege een gevreesde verslechtering van de veiligheidssituatie, verbrand. In plaats van de beloofde vrijheidsrechten, waartoe ook de vrijheid van godsdienst en de vrijheid van meningsuiting behoren, voor het Afghaanse volk door te drukken, beleeft men een terugval in de historische tijden van het dhimmischap, toen niet-moslims onder islamitische heerschappij alles moesten nalaten wat de gevoelens van de hen overheersende moslims zou kunnen kwetsen.

Omdat de islam volgens de klassieke leer uiterlijk sinds de 11^e eeuw niet alleen een religie is, maar ook een allesomvattend moreel en rechtssysteem, regelt het islamitische oorlogs-, vreemdelingen- en volkerenrecht (Siyar) de relatie van de moslims tot leden van andere religies. Siyar behoort tot het juridische deel (al-mu amalat) van de aan de moslims door Allah opgelegde wet (sharia) en noemt de totaliteit van de regels, die de houding van de islamitische staat tegenover de niet-moslims bepalen. Deze werden gedurende de expansiefase vanaf de 7^e eeuw door islamitische juristen op basis van de koran en de profetenbiografie (soenna) uitgewerkt.

De “Boekbezitters”

In principe gelden Joden en Christenen op grond van de aan hen door Mozes geopenbaarde Thora en het door Jezus geopenbaarde evangelie als ahl al-kitab (Boekbezitters), waarmee er voor hen drie mogelijkheden van de relaties tot de islamitische gemeenschap (oemma) bestaan: bekering, erkenning van de islamitische heerschappij als dhimmi´s of Jihad. Aldus de als “kopbelastingvers” bekende soera 9, vers 29, die het fundament van de omgang met Joden en Christenen vormt. (“Bestrijdt diegenen onder de mensen van het Boek, die in Allah noch in de laatste Dag geloven, noch voor onwettig houden wat God en Zijn boodschapper voor onwettig hebben verklaard, noch de ware godsdienst belijden totdat zij de belasting met eigen hand betalen, terwijl zij onderdanig zijn.”). De Boekbezitters staan daarmee in rang onder de moslims, maar boven de polytheïsten, die volgens de als “zwaardvers” bekende soera 9, vers 5 alleen de keuze tussen bekering of Jihad hebben. (“Wanneer de heilige maanden voorbij zijn, doodt dan de afgodendienaren waar je hen ook vindt en grijpt hen en belegert hen en loert op hen uit elke hinderlaag. Maar als zij berouw hebben en het gebed houden en de Zakaat betalen, laat hun weg dan vrij. Voorzeker, God is Vergevensgezind, Genadevol.”)

Dhimmi´s kunnen als zich onderwerpende niet-moslims, beschermelingen of ahl al-dhimma (Mensen van het verdrag)  gedefinieerd worden, die zich door een dhimma (onderwerpingverdrag) als juridisch en sociaal ondergeschikte groep aan de oemma onderworpen. De dhimma regelde daarmee een juridisch exact gedefinieerd tolerantiekader, dat geen gelijkberechtiging behelst, omdat tolerantie tegenover andere religies slechts op basis van ongelijkheid werd toegestaan. Als belangrijkste plicht voor de verleende bescherming moesten de dhimmi´s jaarlijks de individueel vastgestelde Jizya (tribuut) betalen, die hoger was dan de zakat (louteringpremie) van de moslims. Bovendien moesten zij gedeeltelijk voor hun grondbezit de kharaj (grondbelasting) betalen, waarmee de dhimmi´s ook de Jihad van de desbetreffende islamitische overheid meefinancierden.

Jizya als straf

Omdat Joden en Christenen, zoals de islamwetenschapper Albrecht Noth het heeft gekarakteriseerd, als “half-gelovigen” werden gezien, waren enkele islamitische geleerden van mening, dat de Jizya een straf zou zijn voor de volharding in hun ongeloof, zodat het tribuut knielend moest worden voldaan, omdat de Jizya was afgeleid van “straf”. Ook al gelden Joden en Christenen als leden van een boekreligie, toch hebben zij de aan hen geopenbaarde boodschap vervalst en erkennen ze de koran en het profetenschap van Mohammed niet. Bovendien worden de Christenen vanwege het feit dat zij Jezus beschouwen als de zoon van God beschuldigd van aansluiting (soera 112, vers 3 – “Hij verwekte niet, noch werd Hij verwekt.”), omdat Jezus volgens eigen zeggen in de koran een slaaf van Allah is, die van hem een profeet gemaakt en het boek gegeven heeft (soera 19, vers 30 – “Hij (Jezus) Sprak: “Ik ben een dienaar van God. Hij heeft mij het Boek gegeven en mij tot een profeet gemaakt;”).

Plichten van de dhimmi´s

De rechtsgeleerden stelden een aantal plichten voor de dhimmi´s vast, die vervuld moesten worden. Volgens de tot op de dag van vandaag geldende rechtsgeleerde al-Mawardi († 1058) behoren de volgende gedragswijzen dwingend tot de te vervullen plichten: afzien van aanvallen op en beledigingen van de koran, van de profeet en van de islam überhaupt, verbod om een moslima aan te raken of ermee te trouwen, bedreiging van het leven of het eigendom van een moslim, de poging tot missionering van een moslim en het afzien van elke vorm van hulp aan de vijanden van de moslims. Daarnaast zouden er volgens al-Mawardi “gewenste” gedragswijzen bestaan: het dragen van bepaalde kleding, die Joden en Christenen als zodanig zouden kenmerken, het verbod om nieuwe synagogen of kerken te bouwen of hogere huizen op te richten dan die van de moslims, en de plicht zich te onthouden van het openbaar genot van verboden producten – wijn, varkensvlees – en de verboden op het zichtbaar maken van kruisen en het luiden van kerkklokken.

In zijn totaliteit gezien genoten Joden en Christenen meer rechten dan polytheïsten, maar ze werden in de uitoefening van hun religie en in hun maatschappelijke positie aanzienlijk beperkt en moesten op alle terreinen deemoedigheid aan de moslims getuigen, omdat zij alleen als religieus, juridisch en maatschappelijk bevoorrechten werden beschouwd. Dan was daar nog de poging van islamitische heersers om het aantal niet-moslims te verkleinen en door rechten van hen af te pakken hen prikkels tot bekering te geven, omdat volgens de tot op de dag van vandaag geldende leer het Joden- en Christendom op de lange termijn veroordeeld zijn tot uitsterven.

Bekering als doel

Het doel van de vernederende beperkingen en verdragsplichten was de bekering van de dhimmi´s, omdat gedwongen bekering in de islam in principe verboden is, ook al kwam deze af en toe voor. Een uitzondering vormde de in het Ottomaanse imperium geregelde dhimmistatus Devşirme (“ophalen van kinderen”, “bloed belasting”), het van de late 14^e tot de vroege 18^e eeuw op de Balkan en in Anatolië uitgevoerde jaarlijkse afnemen en de gedwongen bekering van christelijke jongen en jonge mannen tussen 8 en 20 jaar op grond van soera 8, vers 41 (“En weet, dat wat gij ook als buit neemt, er een vijfde van voor God, de boodschapper, de verwanten, de wezen, de armen en de reiziger is, – indien gij in God gelooft en in hetgeen Wij aan Onze dienaar op de dag der onderscheiding neerzonden, de dag waarop de twee legers elkander ontmoetten. En God heeft macht over alle dingen.”) om deze in het bestuur en de militaire elitetroepen van de Janitsaren in te zetten.

De historische situatie van de dhimmistatus klinkt nu nog na in de islamitische wereld, omdat Joden en christenen de jure en de facto in de regel slechts geduld worden of, zoals in Turkije, onderhevig zijn aan sterke beperkingen in de uitoefening van hun religie en aan controles, mits ze niet actief vervolgd en het doelwit van onlusten worden, waartegen de desbetreffende islamitische overheid vaak niet optreedt. Het bekendste voorbeeld voor de nu nog geldende dhimmistatus vormen de Koptische Christenen in Egypte, die sinds de Arabische revolutie nog meer blootgesteld staan aan terreuraanslagen en afpersing van beschermingsgeld. Bovendien worden er steeds meer jonge Koptische vrouwen ontvoerd, gedwongen uitgehuwelijkt en gedwongen zich tot de islam te bekeren. Ook kunnen leden van de kleine christelijke gemeenschap op de Malediven geen staatsburgers worden, omdat dit alleen aan moslims is voorbehouden.

Niet alleen in Afghanistan, maar ook in het Westen zijn steeds meer signalen te herkennen voor een vrijwillige dhimmistatus, wanneer men islamitische groeperingen in het kader van een vooruitsnellende gehoorzaamheid zogenaamde “islamspecifieke rechten” toestaat, die niet zijn af te leiden uit het algemeen geldende vrijheidsrecht van het uitoefenen van de religie, omdat deze ertoe dienen om de hele sharia in te voeren. Dit gaat samen met de tendens om christelijke tradities te ontkennen en te verdringen, om preventief de “gevoelens van de moslims” niet te beledigen, waarbij men iedere kritiek stigmatiseert en criminaliseert, omdat men bang is voor gewelddadige onlusten zoals bij het conflict rondom de Mohammed-karikaturen. Dit houdt niets anders in dan de zelfopgave van de gegroeide cultureel-religieuze identiteit en een morele capitulatie tegenover deze groeperingen, die niet-moslims in het gunstigste geval als beschermelingen zien en dromen van de inlijving van Europa in een globale islamitische gemeenschap.

Dr. Thoma Tartsch is zelfstandig uitgever en publicist in Duitsland en wetenschappelijk adviseur van personen, burgerbewegingen en partijen, o.a. van het islamadviescollege bij het CDU-districtsverband Dortmund. Zijn belangrijkste zwaartepunten zijn islamitisch fundamentalisme en Jihadisme.

Bron:

http://www.zukunft-ch.ch/de/themen/islam/?newsid=1170

Auteur: Dr. Thomas Tartsch

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)