Senaat van de VS herdefinieert het begrip “Palestijnse vluchtelingen”

Het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken en het koninkrijk Jordanië zijn ongelukkig over het feit dat de Amerikaanse wetgevers willen weten hoeveel “Palestijnse vluchtelingen” er daadwerkelijk in 1948 in Israël leefden. Het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken en het Hasjemitische Koninkrijk Jordanië proberen een wetsvoorstel van de Senaat te blokkeren betreffende een nauwkeurige registratie van het aantal “Palestijnse vluchtelingen” dat Amerikaanse hulp in de vorm van dollars ontvangt.

De stap kwam, nadat de Amerikaanse Senaat kredieten beoordeelde op basis van het spraakgebruik (definitie) van donderdag, dat een onderscheid maakt tussen Arabieren, die Israël ontvluchtten, en hun nakomelingen. De nieuwe definitie, geïntroduceerd door Senator Mark Kirk (R-Illinois) probeert onderscheid te maken tussen diegenen, die in Palestina woonden tussen juni 1946 en mei 1948, en diegenen, die hun woonplaats verloren als resultaat van het Arabisch-Israëlisch conflict in 1948 en hun afstammelingen.

Met behulp van de herbenoeming, zou in de Amerikaanse definitie over wie een “Palestijnse vluchteling” is het aantal dalen van 5 miljoen mensen naar 30.000 en dat is rechtstreeks van invloed op de 1.2 miljard dollar hulp die de VS elk jaar in de Verenigde Naties pompt voor hulp aan het Bureau voor Palestijnse Vluchtelingen (UNWRA).

UNWRA, het belangrijkste orgaan voor hulp aan “Palestijnse vluchtelingen”, kent, in tegenstelling tot andere VN-organisaties, de vluchtelingenstatus toe aan afstammelingen van Arabieren die in de periode van de oorlog 1948 – 1949 zijn gevlucht, hoewel het in z’n definitie een voorzichtig onderscheid maakt tussen de twee populaties.

Wereldwijd ontvangen alle andere vluchteling steun van het VN-Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen conform de internationale verdragen en het commissariaat verleent geen vluchtelingenstatus aan afstammelingen van vluchtelingen.

Desondanks uitte het Ministerie van Buitenlandse Zaken formeel z’n bezorgdheid over de gebruikte termen in het amendement, maar Kirk zette zich door. “Het amendement vraagt heel eenvoudig om transparantie met betrekking tot wie er steun ontvangt
van de Amerikaanse belastingbetaler”, zei hij.

Maar nu is Jordanië – waar grote delen van de UNWRA-uitgaven voor de zogenaamde vluchtelingenkampen naartoe gaan – ook beginnen te lobbyen om de kredieten niet door middel van een amendement te wijzigen. Voor Jordanië – waar van de 5,9 miljoen inwoners er formeel 1,9 miljoen door de UNWRA zijn gedefinieerd als “Palestijns vluchteling” – vormt een wetswijziging een enorm budgettair, juridisch en politiek probleem. Net als andere Arabische landen heeft Amman ervoor gekozen om de kinderen en kleinkinderen van diegenen, die in 1948 uit Israël vluchtten, als zodanig te definiëren, ondanks dat ze op Jordaans grondgebied geboren zijn.

Arabische leiders beweren dat ze weigeren staatsburgerschap te verlenen aan de afstammelingen van Arabieren die uit Israël vluchtten “om ontbinding van hun identiteit te vermijden en hun recht om terug te keren naar hun thuisland te beschermen.”

Tashbih Sayyed, medewerker van de Stichting voor de Verdediging van Democratiën, schreef echter, dat het eindresultaat is dat miljoenen inheems geboren inwoners in de Arabische landen worden behandeld als tweederangs burgers. Ze “klampen zich vast aan de illusie dat het verslaan van de Joden hun waardigheid zal herstellen”, schreef hij over de rechtvaardiging die de Arabische leiders gebruiken om VN-verdragen te negeren die tot doel hebben statenloosheid te beperken.

Zouden de VS werkelijk hun financiële steun aan de UNWRA terugtrekken, dan zou het op een lijn komen met het beleid van Israël en Jeruzalem een diplomatieke hefboom bieden dat het zogenaamde “recht op terugkeer” in vredesbesprekingen teniet doet. “Dit zal grote gevolgen hebben voor toekomstige onderhandelingen over de definitieve status met betrekking tot vluchtelingen, aldus een vooraanstaande ambtenaar in de Senaat. Het zogenaamde “recht op terugkeer” is een “recht” dat velen claimen, en dat is bedacht om de Palestijnse zaak te bevorderen en de staat Israël te delegitimiseren. Het is een van de lastigste problemen met betrekking tot het conflict en resulteert voortdurend in een patstelling in de onderhandelingen. Er is al heel lang beweerd, dat als Israël toe zou geven aan de eisen van de Palestijnse Autoriteit, het niet langer in staat zou zijn haar joodse karakter te behouden en op die manier zou worden ontdaan van juist die idealen waarop de staat werd gegrondvest.

Terwijl dit historische wetsvoorstel naar verwachting de gramschap zal wekken van de Arabische wereld en de “Palestijnse” bevrijdingsbewegingen, is het waarschijnlijk ook een stap in de richting van het herstellen van de fundamentele, maar lang over het hoofd geziene, waarheden achter het conflict in het Midden-Oosten.

Onderhandelaars van de Palestijnse Autoriteit hebben voorheen aangegeven, dat ze het “recht op terugkeer” op zouden willen geven in ruil voor een pakket dat een definitieve status bevat.

Zie tevens:

http://www.dagelijksestandaard.nl/2012/05/het-echte-palestijnse-vluchtelingenprobleem

Bron:

http://www.israelnationalnews.com/News/News.aspx/156219#.T8RR7lIkW0U

Auteurs: Gabe Kahn & Rachel Hirshfeld.

Vertaald uit het Engels door:

vederso (voor https://ejbron.wordpress.com/)