Mijn bijdrage aan het behoud van de eer van de Profeet Mohammed

                                                     

 “Dinsdag 11 september 2012: moslim-moordenaars  bekijken het lijk van de Amerikaans ambassadeur in Libië Chris Stevens”    

                                                     (Door: Martien Pennings)

Ook in Nederland zijn moslims de straat opgegaan om de eer van de Profeet te verdedigen. Goed idee! Je moet stevig zijn, anders gaan ze een loopje met je nemen. Om te laten zien dat ook de profeet Mohammed (Vrede Zij Met Hem) zijn mannetje stond als zijn Vrede bedreigd werd, ga ik een paar anekdotes vertellen uit het leven van deze grandioze humanist.

Overigens: als ik nog eens op straat afgeslacht word, dan weten jullie onder welke bevolkingsgroep je moeten zoeken. Namelijk die van het Geloof van de Vrede. Want ik geloof dat ik alwéér hun Vrede aan het verstoren ben. Voor de zoveelste keer. Want ik heb al veel vaker over de profeet geschreven, bijvoorbeeld onder de titel “Raoul Heertje! Raoul Heertje! Raoul Heertje! “Probleem? Islam? Wâ dan?” (2)”. Zou wel aardig zijn als Raoul Heertje en andere cabaretiers eens goed zouden opletten wat de Profeet Mohammed deed met de cabaretiers van de 7^e eeuw die het waagden hem te bespotten. Maar eigenlijk weten ze het natuurlijk al en precies daarom zijn ze zo laf. En voor wie het echt nóg steeds niet weet: er is tegenwoordig een snelcursus van drie kwartier door Bill Warner.

De Profeet dus. Wat was dát een kleurrijke figuur! Daarom identificeren moslims zich ook veel meer met Mohammed en worden ze het kwaadst als je iets van “de lachende moordenaar” zegt.

Wâzeggie!?! “Lachende moordenaar”!?!

Nou ja, volgens Mohammed Bouyeri in zijn dreigbrief aan Ayaan Hirsi Ali die hij vaststak met een slagersmes in de borst van Theo van Gogh is dat een van de vaste epitheta ornantia van Mohammed. En Bouyeri kan het weten.

De Barmhartige Profeet van Allah, die dus zelf ook een Enorme Erbarmer is – (dat wordt tot vervelens toe in de koran herhaald, alleen blijkt het nergens uit, integendeel) – bevindt zich pas twee jaar in Medina als de slag bij Badr (624) is beslecht. En dan gaat de Erbarmer wraak nemen op zijn tegenstanders en laat een algemene sfeer van doodsangst en terreurdreiging neerdalen over de stad, net zoals de “oelema” (de priesterkaste) de “oemma” (de gewone gelovigen) altijd en overal bij elke verovering naar dit voorbeeld zal bevelen te doen in de 1400 jaar die volgen.

Wat ook 1400 jaar bleef gelden, maar alleen in het allergunstigste geval, dus als er niet gewoon woordeloos begonnen werd met afslachten door de moslims: de Medinezen konden kiezen tussen bekering, de dood of een uitzinnige belasting betalen die gepaard ging met zware vernederingen, de jizya. In de praktijk van de geschiedenis van de islam bleek dat soms het afslachten werd nagelaten omdat van bergen dooie Joden, christenen of hindoes het moeilijk belasting heffen is.

Maar terug naar het positieve multiculturele sfeertje in Medina na de slag bij Badr, toen Mohammed besloot op zijn persoonlijk vijanden wraak te gaan nemen. Een van de slachtoffers was een dichteres, genaamd Asma bint Marwan. Wat had zij voor vreselijks gedaan? Om te beginnen was zij een dichteres, en dus zal ook jaloezie de métier bij Mohammed een rol gespeeld hebben. Had ze nog iets speciaal ergs gedaan, deze Asma bint Marwan? Ze had gezegd dat de mensen Mohammed niet moesten geloven of navolgen en dat op een scherpe, vileine manier. Want het was een goeie dichteuze! Nou, dáár houden moslims niet van, van spot, zoals men weet. Aan relativering en twijfel doen moslims niet. Die willen respect voor het geloof van de vrede!

Dus vroeg de Gezant van de Grote Erbarmer, Mohammed himself dus, zo in het algemeen in de kring van zijn metgezellen: “Wie verlost me van Asma bint Marwan?” Umayr meldde zich. Wie was Umayr? Ach wat doet het ertoe, een van die massamoordenaars en slachters die het gezelschap van Mohammed (vrede zij met hem) vormden. Umayr ging naar de woning van Asma en doorstak haar zwangere buik terwijl ze haar jongste kind aan het zogen was. En weet je wat Mohammed over Asma tegen Umayr zei na afloop? “Twee bokken zullen om haar niet kopstoten.” Dat wil zeggen: ze was van dermate weinig belang, ze was zo min dat zelfs twee geile mannetjesdieren geen ruzie om die Asma gemaakt zouden hebben.

Het is eigenlijk bijna net zo goed als de vader van een klein meisje vermoorden en dan zeggen dat de hel wel voor het kleine meisje zal zorgen. Want dat deed Mohammed ook! Groot respect voor vrouwen en kinderen was dus een kenmerk van de Profeet van Allah. We zijn nog steeds in Medina, niet lang na de slag bij Badr in 624, en Mohammed terroriseert de stad. Mohammed had na de slag al vele Joden weten te doden en beroven, maar nu moest er nog een speciale Jood vermoord worden. Gewoon, omdat het kon. Hij had niks speciaals misdaan, zelfs Mohammed niet “beledigd”, maar hij was rijk, prominent en Jood en dus wilde Mohammed hem graag doden en van zijn bezittingen beroven.

Zes van de barmhartige metgezellen van de Erbarmprofeet van Allah-de-Erbarmer gingen zich ontfermen over Abu Rafi, want zo heette de koopman. In de nacht aangekomen bij zijn huis slachtten de barmhartige metgezellen van Mohammed Abu Rafi af terwijl hij in zijn bed lag te slapen. Maar toen de metgezellen terug waren bij opdrachtgever Mohammed (vrede zij met hem!) kregen ze onenigheid over wie aan Abu Rafi nu eigenlijk de doodssteek had gegeven. Ze kwamen er niet uit. En maar ruziën en kwebbelen!

Ze kwamen bij Mohammed terug. Mohammed zag dat gekwebbel eens even glimlachend aan en kwam toen, in zijn superieure wijsheid, met de oplossing. Hij vroeg de toffe metgezellen allen hun zwaarden te tonen en besloot dat de eigenaar van het zwaard waaraan nog voedselresten kleefden de fatale buiksteek moest hebben toegebracht. Altijd ethisch en toch praktisch, Mohammed!

Maar ook bejaarden ontsnapten niet aan Mohammeds liefdevolle aandacht. Hij liet een 100 jaar oude dichter, geheten Abu Afak, op de bekende wijze afslachten. Wat had hij gedaan, Abu Afak? Hij had de vele verboden en verplichtingen, kortom het totalitaire karakter van de leer van Mohammed gehekeld. Zeg nou zelf? Dat kan toch ook niet?

Zullen we nóg maar een vermoorde cabaretier doen? Het was de vierde in een rijtje. Ik citeer een moderne islamitische website – hij is inmiddels verdwenen, zie ik, maar het maakt niet uit: het is toch overal dezelfde debiele haatzooi –  die de episode beschrijft van de moord op Ka’b bin al-Ashraf:

“Ka’b was een echt gevaar geworden voor de sfeer van vrede en wederzijds vertrouwen die de Profeet met veel moeite probeerde te bereiken in Medina. Hij was gevaarlijk en een publieke vijand van de beginnende moslimstaat. De Profeet was behoorlijk ontstemd over hem ( . . .). Dit was deel van het grote proces ( . . .) dat zorgde dat de islam zich verspreidde en zich kon baseren op fundamenten van rechtvaardigheid en vroomheid”.

Dat klinkt in zijn intense hypocrisie vertrouwd Robespierre-achtig, Stalinistisch, Hitlereus, Maoïstisch en Pol Potterig. Je moet er een stuk of wat – of een paar miljoen, of vele miljoenen – uit de weg ruimen, maar dan heb je ook wat. Namelijk ruim baan voor het ideaal. En dat ideaal blijkt steevast opnieuw miljoenen doden te vereisen ter bestendiging. Zo ook in de islam. Het verschil met de andere ideologieën: het duurt al 1400 jaar en tot op heden voort.

Door:

Martien Pennings

(voor www.ejbron.wordpress.com)