De enige vijand van links

(Door:  Caroline B. Glick)

De wettelijke termijn van de functie van de voorzitter van Palestijnse Nationale Autoriteit (=staatshoofd), Mahmoud Abbas, verliep bijna vierjaar geleden. Maar zijn aanhangers maken zich daar niet druk over. In Israël, Washington en over de hele wereld steken de aanhangers van Abbas, die een voorstander van autoritaire principes is, de loftrompet over hem als een gematigd persoon. In 2002 duwde links, dat wanhopig op zoek was naar een gezicht voor de Palestijnen dat niet mocht lijken op het gezicht van Yassir Arafat, Abbas vanuit de schaduw van Arafat naar voren. Abbas, die al 39 jaar als vertegenwoordiger van Arafat dienst deed, werd aanvaard als een belangrijk politiek gematigd persoon en neergezet in de verzonnen positie van Palestijnse premier.

Het feit dat Abbas een onverbeterlijke Jodenhater is, die vier decennia in de hogere leiding van een terroristische organisatie doorbracht en wiens proefschrift één lange ontkenning van de Holocaust inhield, werd van tafel geveegd.

Zijn linkse aanhangers interesseert het niet dat hij zegt dat Israël geen recht van bestaan​​ heeft. Ze maken zich niet druk over zijn afwijzing in 2008 van het toen ongekend genereuze aanbod van premier Ehud Olmert voor vrede en voor een Palestijnse staat. Ze vinden het niet erg dat Abbas in de afgelopen vier jaar heeft geweigerd om over vrede met Israël te onderhandelen. Het maakt voor hen niet uit dat hij twee overeenkomsten voor het vormen van regeringen van nationale eenheid met Hamas heeft gesloten of dat hij probeert de soevereiniteit voor een Palestijnse staat via de VN te krijgen en dat hij dus op die manier een Palestijnse staat wil vestigen die in een formele staat van oorlog met Israël verkeert.

Dat interesseert hen niet. Maar de meeste Israëli’s wel. Omdat zij zijn haat voor Israël herkennen en vanwege het terrorisme dat Abbas decennia lang heeft gedoogd en gefinancierd, beschouwt de overgrote meerderheid van de Israëli’s hem niet als een potentiële partner voor de vrede. Zij geloven niet dat zowel Abbas als de Palestijnen als geheel ook maar enigszins geïnteresseerd zijn in verzoeningsvoorstellen door Israël.

Als gevolg daarvan hebben de meeste Israëli’s de toespraak van Abbas in de Algemene Vergadering van de VN van vorige week met onverschilligheid begroet. In die toespraak maakte Abbas nog maar eens duidelijk dat hij een trouw plaatsvervanger van Arafat blijft. Het overgrote deel van de toespraak van Abbas betrof een litanie van laster tegen Israël, dat hij van alles beschuldigde, van terrorisme tot apartheid, kolonialisme, racisme, moord, diefstal, enz., enz., enz.

Daarna ging hij over tot het stellen van eisen. Naast het hervatten van zijn eis dat Israël akkoord gaat met elke Palestijnse eis als voorwaarde voor onderhandelingen, eiste Abbas dat Israël alle Palestijnse terroristen uit zijn gevangenissen vrij moet laten.

Niet een van de aanvallen van Abbas bevatte volgens de Israëli’s ook maar een greintje waarheid.

Maar wie maakt zich daar druk om? Abbas zeker niet. En zijn aanhangers ook niet. Hun steun voor Abbas heeft niets te maken met wat hij zegt of doet. Die steun heeft te maken met wie zij zijn en wat zij willen. Abbas is hun steunpilaar, niet hun partner.

Israëlische supporters van Abbas vormen de kern van de ultra linksen, die ons het bedrieglijke vredesproces met de PLO brachten. Tweeduizend dode Israëli’s later, en zonder vrede in zicht, is hun kamp nu veel kleiner dan het in 1993 was. Maar het kamp is nog steeds toegewijd. En de leden van de media (MSM) zijn daarin oververtegenwoordigd.

De Minister van Defensie, Ehud Barak, heeft deze week in een media-interview aangekondigd dat hij vindt dat Israël zich eenzijdig zou moeten terugtrekken uit een groot deel van Judea en Samaria, waarmee hij respect toont voor deze linkse groepering.

Voor de meeste Israëli’s is het plan van Barak overduidelijk krankzinnig.

We vertrokken uit Gaza en we zien de gevolgen van die eenzijdige terugtrekking elke dag als het zuiden van Israël wordt gebombardeerd met verschillende soorten raketten. We vertrokken, en Gaza, dat in toenemende mate op de Sinaï begint te lijken, werd omgevormd tot een centrum voor de wereldwijde Jihad. Het hele idee dat de hoogste commandant van ons leger suggereert dat we een soortgelijke strategie voor Judea en Samaria zouden moeten toepassen, is zowel obsceen als angstaanjagend.

Hoe komt hij op het idee?

Barak denkt aan de verkiezingen, die er blijkbaar aankomen. Barak vindt dat het zijn beste politieke gok is om te proberen de steun van een steeds kleiner draagvlak voor Abbas te krijgen.

Barak verloor zijn politieke basis toen hij begin 2011 de Israëlische Partij van de Arbeid verliet en zijn eigen Onafhankelijkheidspartij vormde, tezamen met andere afgescheiden socialistische politici. Hij heeft de Israëlische aanhangers van Abbas nodig om op hem te stemmen als hij gekozen wil worden in de volgende Knesset. Nog crucialer, Barak heeft de aanhangers van Abbas in de Israëlische media nodig.

Om hun steun te winnen koos hij ervoor om door te gaan met een politiek programma van het verdrijven van Joden uit hun huizen.

De ommezwaai van Barak vertelt ons niets van wat we al niet over hem weten. Hij blijft de politieke opportunist die hij altijd is geweest. Zijn manoeuvre is interessant vanwege datgene wat die onthult over de aard van links Israël.

Er is geen rationele verklaring voor de bewering dat Israël enig voordeel zou kunnen verkrijgen door Judea en Samaria over te geven aan de Palestijnen. Als Israël vertrekt, zal  Abbas ofwel het grondgebied opslokken en om meer vragen, of hij zal de concessie slikken en opgeslokt worden door Hamas, die meer zal gaan eisen – zoals  in Gaza gebeurde.

Hoe dan ook, Israël zal de verliezende partij zijn.

Maar dat maakt voor links niet uit. Links blijft de Israëlische terugtrekking ondersteunen, omdat haar leden weten dat de grootste verliezer van een dergelijke actie niet Israël als geheel zal zijn. Dat zal Israëlisch rechts zijn. En dat is waar het links alleen maar om gaat.

De enige vijand waar zij tegen willen vechten, de enige tegenstander die ze willen verslaan, zijn hun mede Israëli’s. En in een poging om hun steun te winnen bij de stembus – en bij het nieuws ‘s avonds-  heeft Barak besloten om hun zaak te omarmen. Hij zal hun strijd tegen hun Israëlische vijanden voor hen voeren .

Israëlisch links staat niet alleen in de overtuiging dat het hun hoogste prioriteit is om de binnenlandse politieke oppositie te vernietigen. In de hele Westerse wereld verzamelt politiek links zich steeds rond posities die fundamenteel strijdig zijn met de belangen van hun land en bij de specifieke ideologische verbintenissen die links aangaat, is het enige doel dat zij hebben het verwerven en het behouden van de macht.

In de afgelopen weken heeft links in de VS  zijn motivaties en zijn doel op een wel erg verontrustende manier naar voren gebracht. Als de Joodse kolonisatie van het land Israël de kern is van de zionistische revolutie, dan is de vrijheid van meningsuiting het fundament van Amerika. Zonder Joodse nederzettingen is er geen Israël. Zonder vrijheid van meningsuiting is er geen Amerika.

In de afgelopen weken zijn de Amerikaanse president Barack Obama en al zijn naaste medewerkers en zijn medestanders begonnen met een aanval op de vrijheid van meningsuiting. Ze hebben tot dusver onbekende personages aangevallen, omdat die de moed hadden hun vrijheid van meningsuiting uit te oefenen om een anti-islamitische film te produceren en die uit te zenden op YouTube. Het Witte Huis zette Google (die eigenaar is van YouTube) onder druk om de film eraf te halen. De media-aanhangers van Obama zijn meegegaan met deze schokkende aanval op rotsvaste Amerikaanse principes.

De linkse steun voor de poging van Obama om de vrijheid van meningsuiting met betrekking tot deze film te onderdrukken was geen incident dat op zichzelf stond. Vandaag kregen de verlichte linksen bijna een rolberoerte, omdat een federale rechter van de ‘Metropolitan Transportation Authority’ (draagt zorg voor het openbaar vervoer) van New York eiste dat de advertenties geplaatst zouden worden die door de ‘Stop de Islamisering van Amerika’ mensenrechtenbeweging betaald waren, waarin ze de Amerikanen opriepen om Israël te steunen tegen de jihad.

De inhoud van de advertenties is uiteraard redelijk. Er staat: “In een oorlog tussen de barbaar en de beschaafde mens, steun dan de beschaafde mens. Steun Israël. Vernietig de Jihad”.

Pamela Geller, de oprichter van de SIOA, heeft het afgelopen jaar de advertenties ingediend bij de MTA,  als antwoord op een golf van anti-Israël advertenties waarin de VS worden opgeroepen om hun steun aan de Joodse staat te beëindigen. Die advertenties waren geplaatst op bussen en metro’s in New York en op al het openbaar vervoer in de gehele VS.

De advertenties van de SIOA werden door de MTA afgewezen, maar de groepering spande een proces aan. Onder verwijzing naar de Amerikaanse grondwet, eiste de rechter van de MTA dat zij de advertenties plaatsten. Toen na een jaar vertraging de advertenties uiteindelijk de vorige week zijn geplaatst, kregen links in  de VS in de media en daarbuiten tezamen een beroerte.

Van de New York Times tot radicale rabbijnen en pro-islamitische christelijke predikanten en de Washington Post, zat iedereen er handenwringend bij. In een tv-debat met Geller veroordeelde de anti-Israëlische evangelische pastor ds. Jim Wallis de advertenties, hij zei tegen Geller dat zij ervoor zorgde dat christenen gedood werden (door wat of door wie heeft hij nooit gezegd) en hij eiste dat Geller zichzelf het zwijgen op zou leggen. Zoals hij het ​​uitdrukte: “Zwijg er verder over”.

Wij willen vooral duidelijkheid: Amerikaans links heeft geen probleem met de vrijheid van meningsuiting als zodanig. En ze maken zich ook geen zorgen – zoals Wallis u wil doen geloven – dat de Jihad mensen gaat doden, wanneer wij de Jihad barbaars noemen (natuurlijk zijn de Jihadisten volgens links helemaal niet barbaars).

Het probleem met boodschappen als die van Geller is, dat praten over de Jihad de mensen afleidt van de zaken waarvan links wil dat ze daarover moeten nadenken.

Net als Israëlisch links, wil Amerikaans links niet dat de Amerikanen nadenken over de werkelijke bedreigingen voor de VS, die uitgaan van de islamitische wereld. Ze willen dat het publiek nadenkt over datgene wat voor links de enige echte bedreiging is voor hun waarden en voor hun vermogen om macht te krijgen en om die macht uit te oefenen.

Die dreiging gaat kennelijk niet uit van de islamitische wereld, waar vrouwen slechter worden behandeld dan vee, homoseksuelen worden opgehangen op openbare pleinen, christenen met geweld worden bekeerd en aangevallen, kerken worden platgebrand, waar de vernietiging van het Joodse volk over de hele wereld een vurig verlangen is en “Dood aan Amerika” op het politieke programma staat.

Voor Amerikaans links komt de primaire bedreiging voor hun manier van leven van mensen die zich verzetten tegen abortus en het homohuwelijk en die voor wapenbezit zijn. Het komt van mensen die zich verzetten tegen vakbondsvorming van werknemers in de overheid en tegen nationalisatie van de gezondheidszorg.

En de bedreiging komt van mensen zoals Geller, die dingen over de Jihad beweren die voor de hand liggend zijn.

De reden dat van de islam wordt verondersteld dat die vrijgesteld is van kritiek, komt hieruit voort dat voor zowel Amerikaans links als voor Israëlisch links de enige belangrijke strijd die tegen de binnenlandse vijanden is. En net zoals de ondoorgrondelijke resultaten van links beleid Israëlisch links geen andere keuze heeft gelaten dan ‘de boodschappers neer te schieten’, zo moet ook Amerikaans links omgaan met het falen van hun politieke beleid door de oppositie het zwijgen op te leggen.

In Israël heeft de linkse verzoeningspolitiek ten opzichte van de Palestijnse terroristen geleid tot een gruwelijke dodenaantal en de voor de hand liggende afwezigheid van vrede. Dus moet links degenen die de euvele moed hebben om zich tegen dat mislukte beleid te verzetten het zwijgen opleggen. De meest zichtbare leden van rechts zijn de religieuze zionisten, die oververtegenwoordigd zijn in de gebieden die buiten de bestandslijn van 1949 liggen, en dus moet links hen vernietigen door middel van uitzettingen, ongeacht wat de kosten voor Israël zijn.

In Amerika is de in het oog springende mislukking van links hun aanspraak om de rechten van vrouwen, de gelijkheid en de burgerlijke vrijheden in de culturele oorlog te bevorderen, zelfs als zij de verslaving van de islamitische wereld verdedigen van vrouwelijke genitale verminking, gedwongen huwelijken, eerwraak en executies van homoseksuelen voor de “misdaad ” dat zij homoseksueel zijn. Dus moet links critici van de Jihad en het islamisme het zwijgen opleggen en hopen dat niemand die hypocrisie zal merken.

De conclusie van dit alles is dat links de mogelijkheid moet worden ontnomen om gesprekken op nationaal niveau te domineren. Omdat Abbas en de pathologisch Jodenhatende samenleving die hij leidt een bedreiging voor de Joodse staat is, terwijl religieuze zionisten dat niet zijn. En de aanvallen op Amerikaanse ambassades in de hele islamitische wereld zijn niet te wijten aan internet films, maar aan de barbaarsheid die inherent is aan de Jihadistische islam.

In deze levensgevaarlijke tijden kunnen we ons niet permitteren om op een dwaalspoor te worden gebracht door degenen die erop staan dat wij zelf​​ onze ergste vijand zijn.

Bron:

http://www.jewishworldreview.com/1012/glick100412.php3

Auteur: Caroline Glick

Vertaald uit het Engels door:

Wachteres & Henk V.

(voor www.ejbron.wordpress.com)