Veel van de ergste antisemieten zijn Europeanen. Het vonnis is geveld.

(Door Guy Millière)

Velen hebben zelfs een goed geweten en vinden dat ze aan de kant van ‘het goede’ staan. Als ze zouden beginnen met het lezen van enkele geschiedenisboeken (over dit onderwerp) dan zullen ze ontdekken dat antisemieten altijd al hebben gedacht dat ze aan de kant van ‘het goede’ stonden.

Een paar dagen geleden publiceerde het Simon Wiesenthal Centrum, een van de huidige toonaangevende joodse mensenrechtenorganisaties, zijn ‘Top 10’ lijst van ’s werelds ergste antisemitische/anti-Israël schandvlekken. De gebruikelijke verdachten worden genoemd en staan bovenaan de lijst: Mahmoud Ahmadinejad, president van de Islamitische Republiek Iran, Mohammed Badie, de ‘morele gids’ van de Moslimbroederschap in Egypte, en Louis Farrakhan, de leider van de ‘Nation of Islam’ (het volk van de islam) in de VS. Het is niet echt een geheim dat haat tegen de Joden en Israël de ‘islamitische revolutie’ in Iran vanaf het begin heeft doortrokken; dat de leer van de Moslimbroederschap radicaal antisemitisch is en dat Louis Farrakhan zelf een geobsedeerde antisemiet is, die Hitler meerdere malen heeft beschreven als een ‘zeer groot man’.

Maar afgezien van een Braziliaanse cartoonist, wiens tekeningen lijken op die van de antisemitische pers in Europa in de jaren 1930, zijn alle anderen die genoemd worden Europees. Nikolaos Michaloliakos, de stichter van de Griekse neonazipartij gouden Dageraad, een man die het bestaan ​​van de Holocaust tegenover enthousiaste menigten ontkent, verschijnt op de lijst naast Marton Gyongyosi, een leider van de extreemrechtse Jobbik partij in Hongarije, die tegen het parlement zei dat de overheid “een lijst zou moeten opstellen van Joden die een nationaal veiligheidsrisico voor het land vormen.” Een Noor die bekeerd is tot de islam, Trond Ali Linstad, eigenaar van een website die lezers waarschuwt om “zich in acht nemen voor de Joden” en die zelfmoordaanslagen vergoelijkt, wordt genoemd, evenals Oleg Tyagnibok, oprichter van de “All Oekraïense” Svoboda partij die heeft opgeroepen tot zuiveringen van de Joden in de Oekraïne, en de journalist Jakob Augstein, die voor ‘Der Spiegel online’ schrijft en die door een andere Duitse journalist/columnist van ‘Die Welt’, Henryk M. Broder, werd omschreven als een “zuivere antisemiet, die alleen de kans heeft gemist om carrière bij de Gestapo te maken omdat hij na de oorlog is geboren” (opm. webmaster: voor welke opmerking Broder zich later overigens verontschuldigde).

Geen van diegenen die genoemd worden, hebben geprotesteerd, met uitzondering van de Duitse journalist, die heeft gezegd wat veel Jodenhaters in Europa voortdurend herhalen: dat hij geen antisemiet is, dat hij alleen Israël veracht. Maar door het opinieartikel dat hij heeft geschreven – Joodse fundamentalisten “volgen de wet van wraak”, de Israëlische regering is “krankzinnig” en “houdt de wereld in bedwang met een steeds aanzwellende oproep tot oorlog” – valt dit te betwijfelen.

Het antisemitisme komt weer opzetten in Europa, en het neemt snel toe. Veel anderen – politici, activisten, journalisten en schrijvers – zouden op de lijst kunnen staan. Het antisemitisme in Hongarije, de Oekraïne en Griekenland is overwegend het antisemitisme oude stijl, dat in wezen nationaalsocialistische thema’s in zich draagt. Wat zich in Noorwegen, Zweden, België, en Nederland ​​echter door de lucht verspreidt, is meer en meer islamitisch antisemitisme; en bekeerlingen zoals Trond Ali Lindstad spelen een steeds belangrijker rol in het verspreiden van haat tegen de Joden, die nu Europa doordringt. Een derde variant neemt een steeds belangrijker plaats in, waarin een verderfelijk samenhangend element lijkt te zitten: antisemitisme dat zich verbergt achter het masker van ‘antizionisme’.

In sommige opzichten had Jakob Augstein gelijk dat hij protesteerde: hij is niet de enige die doet wat hij doet en die schrijft wat hij schrijft. Hij behoort tot een tendens die zo dominant is in het huidige Europa dat voor de Europese lezers zijn artikelen normaal lijken. Veel mensen in Europa zijn zo vol verachting voor Israël dat ze niet eens meer onderkennen dat ze verachtelijk gedrag vertonen. Ze zien niet eens dat de woorden die ze gemakkelijk gebruiken om Israël – en de Israëli’s – te beschrijven afkomstig zijn uit de woordenschat die in de jaren 1930 gebruikt werd om de Joden te beschrijven. Vaak lenen zij hun woorden uit de islamitische anti-Israëlische propaganda, zonder dat zij zien dat deze woorden door de radicaalislamitische bewegingen werden geleend van de nazi’s.

Er vormt zich een antisemitische en ‘antizionistische’ nevel, waarbij het antisemitisme  oude stijl, het islamitische antisemitisme en het ‘antizionisme’ naast elkaar bestaan en elkaar infiltreren.

Het is vandaag de dag in Europa gevaarlijk om een Jood te zijn. En het is zeer onveilig om Israël te verdedigen. Joden die ervoor zorgen dat zij zich onopvallend gedragen kunnen een vrijwel normaal leven leiden. Joden die zichtbaar Jood zijn, nemen meer risico’s. Joden die opkomen voor Israël nemen extreme risico’s.

Organisaties waarvan verondersteld wordt dat zij het antisemitisme bestrijden, zien slechts één soort antisemitisme: dat van de oude stijl. Ze spreken bijna nooit over islamitisch antisemitisme. Ze sussen zich zelfs in de overtuiging dat het ‘antizionisme’ geen antisemitisme is. Hun ondernemingen zijn dan ook gedoemd om te mislukken.

De ‘Top 10’ lijst van het Simon Wiesenthal Centrum werd in Europa niet aangehaald of van commentaar voorzien, behalve in Duitsland, waar alle vrienden van Jakob Augstein en ‘Der Spiegel’ hun verontwaardiging hebben geuit en zeiden dat de lijst ‘belachelijk’ en ‘ongegrond’ was. Een artikel dat op 7 januari in ‘Der Spiegel’ online gepubliceerd is, spreekt van een ‘schandaal’ en verwijt rabbi Abraham Cooper, een ‘Associate Dean’ van het Centrum, die de definitieve versie van de lijst maakte, dat hij weigerde om met Jakob Augstein te debatteren. Cooper zei dat Augstein zich eerst “publiekelijk moest verontschuldigen voor de uitspraken die hem deze benaming opleverden”. ‘Der Spiegel’ antwoordt dat de eisen van Abraham Cooper absurd zijn en “lijken voort te komen uit een andere wereld”.

De eisen van Abraham Cooper komen werkelijk uit een andere wereld: in de Verenigde Staten zijn mensen zoals Louis Farrakhan nog steeds de uitzondering op de regel; en journalisten die schrijven wat Jakob Augstein schrijft, worden meestal gepubliceerd in extremistische tijdschriften, niet in de reguliere bladen. Europa heeft nooit echt lering getrokken uit de lessen van haar verleden.

Het antisemitisme is op het Europese continent al bijna twee millennia aanwezig. Het leek te verdwijnen na de Holocaust, maar was blijkbaar alleen verborgen. Het komt in het volle daglicht terug. De meesten van diegenen die er inhoud aan geven, proberen niet eens te verbergen wat ze denken. Anderen kleden het in nieuwe vodden. Velen hebben zelfs een goed geweten en zijn er zeker van dat ze aan de kant van ‘het goede’ staan. Als ze zouden beginnen met het lezen van enkele geschiedenisboeken (over dit onderwerp) dan zullen ze ontdekken dat antisemieten altijd al hebben gedacht dat ze aan de kant van ‘het goede’ stonden.

Bron:

http://www.gatestoneinstitute.org/3538/european-anti-semites

Auteur: Gue Millière

Vertaald uit het Engels door:

Wachteres

(voor www.ejbron.wordpress.com)