Wolfgang Schäuble: de gevaarlijkste man van Europa

De Duitse Minister van Financiën, Wolfgang Schäuble

De gedwongen heffing op de spaartegoeden in Cyprus was geen bedrijfsongeval. Het is de eerste bouwsteen in het plan hoe Europa in de toekomst geregeerd moet worden. Autoritair, ideologisch en ondemocratisch. Het voorbeeld voor het financieel-technische deel om de schuldencrisis op te lossen is de Duitse hereniging. Dat belooft niet veel goeds.

Op 18 november 2011 publiceerde de New York Times een portret van Wolfgang Schäuble. Iedere Europeaan zou dit gelezen moeten hebben. Daarin ontvouwde Schäuble zijn visie van een Verenigd Europa:

Schäubles routeplan voor Europa:

“Wat we nu met de fiscale unie doen, is een stap op de korte termijn voor de munt. In een grotere context hebben we uiteraard een politiek unie nodig.”

“Er is sprake van een beperkte overgangstijd, waarin we de nervositeit op de markten moeten managen.”

“Als het tot eind 2012 of midden 2013 duidelijk is dat we alle ingrediënten voor nieuwe, sterkere en diepere politieke structuren bij elkaar hebben, dan denk ik dat het zal functioneren.”

De New York Times schrijft dan dat Schäuble de onrust op de markten “niet als hindernis, maar als noodzakelijkheid” ziet:

“We kunnen alleen een politieke unie bereiken als we een crisis hebben.”

Schäuble beschikt over een vlijmscherp intellect. Het strekt hem tot eer dat hij zijn programma in zo weinig eenvoudige zinnen kan samenvatten. Dit korte programma verklaart alles wat er op dit moment in Europa plaatsvindt. Het verklaart ook waarom Schäuble zo merkwaardig kil glimlachte toen hij in het ZDF zei, toen de onteigening van Cypriotische huisvrouwen, leraren, loodgieters en meubelmakers doelbewust vroeg in de ochtend op een zaterdag bekend gemaakt werd:

“Spaartegoeden zijn een gevoelige zaak, daarom doe je zoiets in een weekend.”

Schäuble is de op één na machtigste man in Europa. De machtigste is ECB-chef Mario Draghi, omdat hij de hand aan de geldpersen heeft. Schäuble kan die hand weliswaar leiden, maar Draghi moet op de knop drukken: de schuldenkeizers van de politieke klasse van Italië, Spanje en vooral van Frankrijk. Zij hebben er allemaal belang bij dat de schulden weggespoeld worden. Dat vindt plaats door inflatie. Inflatie doet daar pijn waar sprake is van vermogen. Het meeste vermogen zit in Duitsland. En de schuldenpolitici uit het zuiden, die al hun verkiezingsgeschenken gekocht hebben, oefenen enorm veel druk uit op Draghi.

Dat weet Schäuble ook. En hij weet eveneens dat Duitsland een alternatief nodig heeft als het wil verhinderen dat de gigantische schuldencrisis vooral ten koste van de Duitse spaarders wordt opgelost. In de herfst zijn er in Duitsland parlementsverkiezingen. Dan mag er niets aanbranden.

Schäuble heeft een heldere voorstelling van de “politieke unie”. Hij is een politieke ingenieur, in zekere zin de perfecte technocraat. Voor Helmut Kohl heeft hij de Duitse hereniging gemanaged. Het concept destijds luidde: waar een politieke wil is, is ook onderweg het geld daarvoor te vinden. De Duitse regering voerde de “solidariteitstoeslag” in. Deze zou zeven jaar geldig zijn – dat werd bij hoog en bij laag beloofd. Hij geldt nu al 21 jaar en is niet meer weg te denken uit de belastingaangifte van iedere Duitser.

Van de solidariteitstoeslag, zo werd destijds beloofd, zouden bloeiende landschappen in het oosten van het land ontstaan.

In februari 2013 ziet de realiteit er zo uit: de grootste werkloosheid onder de Duitse deelstaten hebben in deze volgorde: Mecklenburg-Vorpommern, Sachsen-Anhalt, Berlijn, Bremen, Brandenburg, Sachsen, Thüringen. Daarna komt – afgezien van de notoire insolvente stadsdeelstaat Bremen – de eerste West-Duitse deelstaat, Nordrhein-Westfalen.

In Mecklenburg-Vorpommern bedraagt de werkloosheid 13,7%. In Baden-Württemberg 4,3%.

“Deutschland einig transferland” – en het schijnt te functioneren. De solidariteitstoeslag heeft het mogelijk gemaakt: er is een politieke constructie ontstaan waaraan niemand meer twijfelt. Daar, en alleen daar voor te zorgen was de opdracht van Schäuble. Dat is hem gelukt.

Wolfgang Schäuble is de enige afgevaardigde die tien (!) termijnen achter elkaar zijn salarisstrook in het Duitse parlement heeft opgehaald. Zijn wereld is de wereld van de politiek, die van het maakbare. Vergaderingen en partijrancunes. Daarin kent hij de weg, die beheerst hij.

Schäuble heeft dat, wat men in de economie een “Track Record” noemt: hij heeft bewezen dat hij kan wat hij doet. En vaak is het bij politici net zoals bij managers: omdat hen één maal wat gelukt is, doen ze het steeds opnieuw. Velen van hen doen steeds hetzelfde, omdat ze helemaal niets anders kunnen.

40 jaar zonder onderbreking in het Duitse parlement. Tien termijnen achter elkaar. Dan kun je er aan twijfelen of zo iemand nog creatief kan zijn – behalve de ivoren toren.

Maar twijfel, zelfs twijfel aan zichzelf, is niet Schäubles zaak. Hij wil het opnieuw doen. Schäuble wil de vereniging van Europa volgens het technische bouwplan van de Duitse eenheid. Hij vraagt niet of er een eenheid van Europa zonder EU zou kunnen bestaan. Hij vraagt ook niet of al die crises van de euro wellicht toch niet aan de foutieve constructie van de munt liggen, omdat men verschillende economieën niet zonder dwang over een kam kan scheren.

Schäuble vraagt: waar is de schaar? hoeveel dwang moet ik gebruiken?

Wolfgang Schäuble heeft een plan om de EU te redden. Christine Lagarde (IMF) en Michael Noonan (Ierland)  luisteren gespannen

In het begin van de euroredding waren er nog enkele plannen. Het ging de Italianen en Fransen nog niet slecht genoeg. De Ieren waren een makkie: die betalen alles wat de banken van hen hebben afgepakt keurig terug. Ze gaan naar de pub en ergeren zich met de vuisten in de zakken. Of emigreren (hier). Hun voordeel: ze spreken Engels en kunnen uitwijken naar andere arbeidsmarkten.

Het echte probleem kwam met Griekenland: de Grieken hebben zich gewoon niet aan datgene gehouden wat ze in Brussel beloofd hadden. Tot op de dag van vandaag bestaat er geen effectief systeem om belasting te innen, geen privatisering, geen afbouw in de publieke dienst. De Grieken hebben iedere overeenkomst die hen door Schäuble werd voorgelegd ondertekend. Het vliegtuig van Berlijn naar Athene was nog niet op de startbaan of de overeenkomst was alweer verbroken.

Zoiets haat Schäuble. Hij is onverdraagzaam. Hij wil dat zijn bevelen uitgevoerd worden. Wie wil weten hoe Schäuble werkelijk als mens is, moet de video in het begin van dit artikel bekijken, waarbij hij zijn perswoordvoerder vernedert. Erger dan Schäuble zijn alleen de journalisten op de persconferentie, die vals lachen wanneer de man op zijn nummer wordt gezet. In plaats van op te staan en te zeggen: “Zo niet, meneer Schäuble. Ook uw perswoordvoerder is een mens.”

Omdat de Grieken niet in het gareel lopen, heeft Schäuble de slagkracht opgevoerd: hij wil resultaten zien bij de beëindiging van de schuldencrisis. Nu zijn er geen “hulppakketten” meer, maar een gedwongen heffing. De Cyprioten spelen op het Europese toneel voor hem de rol die zijn perswoordvoerder bij de roemloze persconferentie speelde: hij zet ze te kijk. Ze zijn zwak en ver weg. Hij kan hen als voorbeeld stellen: de Europese vereniging gaat in het vervolg via dwang. Via onteigening. Rechtsbreuk. Dictaat.

En hier begint tastbaar te worden wat Schäuble in de New York Times nog iets cryptisch had aangeduid: men zou uiterlijk midden 2013 “alle ingrediënten nieuwe, sterkere en diepere politieke structuren bij elkaar hebben” om de politieke unie af te dwingen: “We kunnen de politieke unie alleen bereiken als er sprake is van een crisis.”

Want vanaf nu gaat alles op bevel van de generale staf: ultimatum aan de Cyprioten op vrijdag. Blokkering van de bankrekeningen op zaterdag. Toetasten – nou ja, dat wordt eventjes uitgesteld. Dat had eigenlijk dinsdag moeten gebeuren. Maar op een dag eerder of later komt het niet aan, bij de “natuurlijke politieke unie van Europa”.

Wie denkt dat Cyprus een op zichzelf staand geval is, onderschat Schäuble enorm. Hij is het meesterbrein achter het masterplan. Goldman Sachs en Boston Consulting Group hebben al lang berekend hoeveel Europese solidariteitstoeslag iedereen zal moeten betalen (hier). De planners van de eenheid moeten de cijfers alleen nog in de landstaal laten vertalen. Daarvoor zijn er in Brussel hele legers van vertalers.

Wie ziet hoe Schäuble zijn perswoordvoerder behandelt, kan wel nagaan welk mensbeeld men in 40 jaar onafgebroken dienst in het parlement heeft ontwikkeld.

Wat Schäuble echter tot de gevaarlijkste man van Europa maakt, is niet dit cynisme.

Tot de gevaarlijkste man van Europa maakt hem zijn onwetendheid van de werkelijke wereld: de werkelijke wereld van Europa functioneert alleen maar zoals Schäuble het wil, als deze een schijndemocratie is. Als alle wetten overtreden kunnen worden. als er geen sancties staan op falen. Als de vrije ondernemersgeest wordt vervangen door planeconomie. Als het principe van trouw en geloof wordt gebroken. Ook daar is Schäuble belast. Hij heeft het Duitse parlement voorgelogen over zijn relatie rondom de wapenhandelaar Schreiber in de affaire rondom de partijschenkingen aan de CDU. Toen hij betrapt werd op een leugen, betuigde hij zijn spijt gelogen te hebben.

Jean-Claude Juncker, de voormalige voorzitter van de Eurogroep en een intieme vriend van de eurofanaticus Helmut Kohl, heeft eens gezegd dat men in de politiek zou moeten liegen als het kritiek wordt (hier). Juncker heeft ook gezegd: “Meer integratie is alleen mogelijk bij meer crisis.”

Een leugenaar is op zich nog niet gevaarlijk. Wanneer mensen, die een ambivalente verhouding tot de waarheid hebben, echter met geld hebben te maken, dan wordt het kritiek.

Kohl heeft in de affaire rondom de partijschenkingen gelogen dat hij barstte. De CDU haalde het zelfs in haar hoofd om te beweren dat het geld van de Joden afkomstig zou zijn, zodat men de schenker uit piëteit met de Duitse geschiedenis niet zou mogen noemen.

Schäuble werd door Kohl op gelijksoortige wijze vernederd als hij zijn perswoordvoerder vernederde. Hij was echter, alhoewel uiteindelijk zijn bittere vijand, altijd in de buurt van Kohl. Hij kreeg een envelop met 100.000 DM toegestopt en kan zich ondanks alle inspanningen niet meer herinneren wat er met het geld gebeurd is. De 100.000 DM zijn tot op de dag van vandaag nooit meer opgedoken.

Tegenwoordig goochelt Schäuble niet meer met enveloppen. De Duitse Mark bestaat niet meer. Tegenwoordig heeft Schäuble de politieke beschikkingsmacht over honderden miljarden euro´s. De 100.000 DM waren niet van hem. De biljoenen, waarom het nu gaat, zijn ook niet van hem.

“Der Spiegel” schreef onlangs dat de Italiaanse neo-politicus Beppe Grillo de gevaarlijkste man van Europa zou zijn.

Dat is zuivere flauwekul.

Beppe Grillo is ook gevaarlijk, maar alleen voor diegenen die tegenwoordig de koers van de euro bepalen. Echter: hij heeft aan Schäuble zijn opkomst te danken.

Schäuble heeft, zoals door hem in de New York Times werd voorspeld, midden 2013 “niewe, sterkere en diepere politieke structuren bij elkaar”, die het hem mogelijk maken de politieke vereniging van Europa door te drukken: Een compleet ondemocratisch driemanschap van IMF, ECB en eurotechnocraten is midden 2013 in staat om ieder volk van Europa te dicteren hoeveel er bij iedere individuele burger automatisch van de rekening wordt afgeschreven opdat het systeem in leven blijft. Als hij het als noodzakelijk beschouwt, kan Brussel opdracht geven dat het online bankieren niet meer functioneert, de bankautomaten leeg zijn, de banken voor “bankfeestdagen” gesloten worden.

We maken gewoon in de praktijk mee hoe de samenleving zonder contant geld – een van de ideologische doelen van de EU en de financiële economie (hier) – functioneert. Gelukkig is hij, die bouwland en gouden munten bezit.

Bij de burgers wordt het geld namelijk niet meer uit de zakken gezogen. Het wordt gewoon van zijn rekening afgeboekt. Zonder van te voren te worden gewaarschuwd, zonder rechtsbasis, met halfzachte, onder druk tot stand gekomen alibibesluiten van parlementen, waarin stemmingen, zoals bij het ESM of bij al die miljarden reddingspakketten, slechts nog een farce zijn.

Niemand weet wat er met het geld gebeurt. Waarvoor heeft men het eigenlijk nodig? Waarom kan een bank, als hij bankroet is, niet bankroet gaan?

De “beperkte overgangstijd”, waarvan Schäuble in het interview met de New York Times sprak, is voorbij. De weg naar de politieke unie is vrij. Schäuble moet, zo is uit kringen binnen de CDU te horen, enorm trots geweest zijn dat de Cyprus-coup gelukt is.

Hij zou wel eens te vroeg gejuicht kunnen hebben. Want overal in Europa roert zich verzet. Massaal verzet. Angst, zorgen, woede, verontwaardiging – het borrelt overal. Zelfs in Duitsland krijgen nieuwe partijen, die tegen deze waanzin zijn, aandacht.

Want Schäubles principiële denkfout bestaat erin dat hij denkt: als we alle ingrediënten bij elkaar hebben dan zal het functioneren.

De mensen en volkeren in Europa willen echter niet “functioneren”, ze willen leven. En leven kan een gemeenschap alleen maar wanneer al die principes, die door de fanatieke euroredders nu met voeten worden getreden, bestaan: vrijheid, eerlijkheid, recht, betrouwbaarheid, verantwoordelijkheid, transparantie, handdrukkwaliteit, solidariteit.

Vermoedelijk kan men dit fijne onderscheid na 40 jaar Duits parlement niet meer waarnemen.

Maar dit onderscheid beslist over leven en dood van politieke systemen.

Enkele weken na talrijke, pompeuze feesten in Oost-Berlijn konden zelfs de beste ingenieurs van het socialisme de kreten “Wir sind das Volk!” niet meer overstemmen. De DDR was juist 40 jaar oud geworden.

Bron:

http://deutsche-wirtschafts-nachrichten.de/2013/03/19/wolfgang-schaeuble-der-gefaehrlichste-mann-europas/

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)