Waar was het contingent straathoek-, jeugd- en preventiewerkers?

(Door: Peter Calluy)

(Betreft: De Morgen, dm Standpunt 08/06/13, Yves Desmet, Onze jongens in Syrië.
http://www.demorgen.be/dm/nl/2462/Standpunt/article/detail/1648195/2013/06/08/Onze-jongens-in-Syrie.dhtml)

“Hoe komt het dat deze personen zonder meer zijn kunnen vertrekken naar Syrië? Is alles in het werk gesteld om ze te doen afzien van dit avontuur? Zijn er preventieve, aanklampende acties geweest? Indien niet: waarom niet?” Bilal Benyaich (politicoloog VUB) in zijn opinie ‘Netelige vragen over Vlaamse strijders in Syrië’, De Morgen van 12/03/13,.

“Dat jonge mensen soms radicale ideeën omarmen, is van alle tijden. Maar hoe voorkomen we dat sommigen van hen zich laten verleiden om voor geweld te kiezen?” Bart Somers (Open Vld) in zijn opinie ‘Vlaamse jongeren in de Syrische hel’, De Morgen van 09/04/13.

“Hoe pak je dergelijk extremisme aan? Aan welke kant je begint, doet er niet toe, zolang je maar aan de andere kant eindigt en niet halverwege stopt. Voorkomen is altijd beter dan genezen, dus laat me daarmee beginnen.” Jozef De Witte, directeur van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding in zijn opinie ‘Vlamingen in Syrië: een wake-up call’, De Morgen van 13/04/13.

“Hoe is het met deze kerels zo ver kunnen komen dat ze door radicale predikers en hate speech, door frustraties hier en de belofte van het heilige martelaarschap ginder, tot zo’n transformatie zijn gekomen? Het is voer voor gedragspsychologen, maar ook voor eenieder die hier met de preventie van radicalisering van moslimjongeren bezig is.”Yves Desmet, Hoofdredacteur van De Morgen in zijn opinie ‘Onze jongens in Syrië’, De Morgen van 08/06/13.

Vier verschillende prominenten, vier terechte vragen. Vragen uit opiniestukken van De Morgen omdat Yves Desmet, na de ‘onthoofdingsfilm’, de opmerking maakt ‘hoe belangrijk het is voor eenieder die hier met de preventie van radicalisering van moslimjongeren bezig is. ‘preventie’, Voor alle duidelijkheid dit begrip toch nog eens toelichten. ‘Preventie is het geheel van doelbewuste initiatieven die anticiperen op risicofactoren (= handelen voordat het probleem ontstaat) en ageren wanneer eerste signalen zich ontwikkelen en de problematiek aan het ontstaan is.’ (Wikipedia).

Als ik het goed begrijp is de vraag hoe het met deze kerels, onze jongens in Syrië,  zo ver is kunnen komen. Maar wil men sommige antwoorden wel horen? Vragen stellen en tegelijk de pijnlijke antwoorden niet willen horen is immers zinloos. Waar was het contingent straathoek, jeugd-en preventiewerkers èn, waarom is er in het kader van een verondersteld preventiebeleid niet vroeger opgetreden?

Deze week bericht het weekblad Humo dat de zogenaamde specialisten en beleidsvoerders, er na vier jaar nog niet in geslaagd zijn een zakboekje voor wijkagenten i.v.m. radicalisering te realiseren. Het zakboekje voor wijkagenten waarvan sprake stemt mij eerder sceptisch, maar dan nog, vier jaar. Mag ik de dames en heren er attent op maken dat Fouad Belkacem in de vier jaar tussen 2006 en 2010 een internationaal netwerk uit de grond heeft gestampt op sandalen om daarna alle machten in dit land te laten voelen hoe machteloos ze wel zijn. Deze vaststelling blijkt duidelijk uit de aanvechtbare, contraproductieve of zelfs destructieve beleidsinitiatieven op federaal, regionaal en lokaal vlak. Justitie ‘à la tête du client’ is immers een symptoom van ‘too little too late’.

Yves Desmet

De vier geselecteerde vragenstellers kennen ten dele de antwoorden. De heer Desmet heeft enkele antwoorden binnen handbereik om ze ‘kopie-paste’ te publiceren. Journalisten van zijn krant hebben ze al langer in hun bezit. De heer Benyaich, een academicus die mijn waardering heeft, is mijn dossier aan het bestuderen en ik kijk uit wat een politicoloog denkt van de politieke ingrepen die elke preventie onmogelijk maken en elke preventiewerker tot ‘quantité négligeable’ reduceert. De heer De Witte zal de antwoorden vermoedelijk islamofoob en strafbaar achten. In zijn roekeloze ijver om jongeren met een islamitische achtergrond te beschermen,  verklaart hij ze paradoxaal genoeg ‘vogelvrij’ voor het jihadistische rekruteringsnetwerk. Preventiewerkers die wel tijdig en dus per definitie in onverdachte tijden reageren, worden zo niet alleen door de politiek maar ook juridisch ‘kaltgestellt’. Zij moeten niet rekenen op de steun van het CGKR. Zo is a posteriori niet nuttig om een proactief en preventief beleid te voeren. Nu weet plotseling iedereen wat gedaan. Zo lijkt het althans.

De heer Somers die aan iedereen die het wil horen de straathoek, jeugd-en preventiewerkers aanmaant om zéér alert en snel te ageren bij ‘radicaliseringsonheil’, blijft mij verbazen. Hij ontving immers al op 13/02/2006 het verzoek van een liberaal raadslid in Boom. Ze schreef een brief waarin ze Somers verzocht, in zijn functie van burgemeester van Mechelen, héél dringend ondergetekende uit te nodigen voor een ‘onderhoud in verband met de problematiek (Fouad Belkacem en Rzoezie) die hem (Somers) in hoge mate  bezighoudt. In bijlage voegde ze een kopie van mijn schrijven, gericht aan onze premier bij. Ze schreef verder over mij: ‘Ik kan hem alvast warm aanbevelen als een betrouwbaar en gedreven persoon en besloot ‘met dank voor de aandacht die U aan dit schrijven wil besteden en met mijn beste liberale groeten’. Dat is nu ondertussen zeven jaar geleden, bijna twee federale legislaturen.

Zes jaar later werd Bart Somers geconfronteerd met mijn tevergeefse alarmsignalen van toen door Lisbeth Imbo die tijdens een live interview in het programma De ochtend op Radio 1 van vrijdag 15 juni 2012 een en ander in herinnering bracht. Mevrouw Imbo die mij voordien had geïnterviewd merkte op, ik citeer: “Hij (Peter Calluy) heeft blijkbaar echt zijn best gedaan aan alle kanten om het aan politici (SP.A en VLD) te melden.” Bart Somers antwoordde, ik citeer: “Ik ken deze man niet. Hij bewéért dat hij een document heeft meegegeven aan een lokale politica om mij die te bezorgen toen ik voorzitter was. In alle eerlijkheid, met alle respect, ik twijfel niet aan de goede bedoelingen van die man, maar ik heb daar ook nooit contact mee gehad. Trouwens, het is ook niet de job als partijvoorzitter om voor onderzoeksrechter te spelen”. Einde citaat. Ik werd dan ook nooit gecontacteerd, integendeel.

Waarom mijnheer Desmet, blijven mensen die een krant bestieren, steeds dezelfde vragen publiceren  i.v.m. het contingent straathoek, jeugd- en preventiewerkers èn het veronderstelde preventiebeleid, waarom niet vroeger werd opgetreden, terwijl men het antwoord ten dele kent? Uw beste onderzoeksjournaliste i.v.m. de radicaliseringsthematiek heeft bij mij thuis op de bank gezeten. U hebt toch geen ‘publicatiefobie’ mag ik hopen.

Mijnheer Desmett, ik voel mij niet aangesproken door uw bewering in uw opiniestuk dat deze jongeren ‘verschoppelingen in een land dat hen niet moest’ zouden geweest zijn. Althans voor mij waren ze dat niet en voor sommige collega’s die eveneens werden ontslagen vanwege hun ‘islamofobe Vlaams Belang verslagen’ evenmin. Publieke vernederingen via de media, broodroof door onze SP.A burgemeesters, allerhande verwijten en verdachtmakingen tot in de debatten van het Vlaams Parlement, telefoontjes, mails en huisbezoeken in ware maffiastijl om ons aan te manen de verontrustende verslagen in politiek bruikbare ‘hoera-pamfletten’ te veranderen ; al deze zaken hebben we als ‘zéér alerte en snel agerende nabijheidswerkers i.v.m. het radicaliseringsonheil’ over ons heen gekregen. Het waren nog ‘onverdachte tijden’ voor de argeloze burger, het radicaliseringsbedrijf was nog een ‘kleine KMO’, het was dè moment om aan gerichte preventie te werken en het debat aan te gaan in het onderwijs, de jeugdverenigingen en de politiek. Wij vonden dat deze jongeren, zoals alle jongeren, bescherming verdienden voor de radicaliseringsretoriek en de aanzetten tot segregatie, haat, genderapartheid, jihadisme en het afslachten van ‘de vijanden van de islam’ en weigerden om ons te compromitteren tot ‘het bittere einde’. We zijn er niet echt beter van geworden, integendeel.

Nu het radicaliseringsbedrijf een stevige multinational is geworden zijn preventiemaatregelen zoals zakboekjes en verordeningen van de heer Somers aan een politiek uitgezuiverd kader van preventiewerkers, laat staan repressie met GAS boetes bedenkelijk te noemen. Ik wik mijn woorden. Op uw vraag “Hoe het met deze kerels zo ver kunnen komen is”, is het antwoord dus niet “vanwege een land dat hen niet moest’. Daarmee beschuldigd u de ganse natie en wij horen ook bij die natie.

Mijns inziens zouden sommige politici in plaats van verontwaardiging na verontwaardiging en selectieve amnesie te veinzen, de eed die ze bij hun aanstelling aflegden inhoudelijk ernstig moeten nemen. Die eed luidt “Ik zweer de Grondwet na te leven” en niet “Ik zal mijn kiezers gehoorzamen”. De eisen van kiezersgroepen, wie ze ook zijn, zijn hierbij secundair omdat de grondwet de hele natie aangaat. Deze jongeren die, zoals u terecht opmerkt zo ver heen zijn door jarenlange blootstelling aan de psychologische processen waarmee de holocaust kon worden uitgevoerd, waren bij hun eerste ‘close encounter’ met onder anderen Sharia4Belgium állemaal minderjarig! Bij ernstig gevaar voor de mentale gezondheid van minderjarigen is net zoals bij de fysieke gezondheid, de overheid gehouden de jongeren van de natie in bescherming te nemen. Ook als dat tegen hun zin. We doen dat immers geheel terecht ook voor de gevaren van alcohol en andere drugs, seksuele criminaliteit, sektes, nazisme, racisme en anderen.

Er is geen sprake van inclusie op grond van méér beleidsmatige exclusieven allerhande mijnheer Desmet. De noodzakelijke beperkingen, ook voor een misbegrepen ‘godsdienstvrijheid’ zijn een billijke prijs voor de sociale en vreedzame cohesie van de schier onbeperkte diversiteit in onze samenleving. Een mondiaal unicum, dat weet u als hoofdredacteur beter dan wie ook. De weg van de minste weerstand en onverschilligheid onder het mom van ‘tolerantie’ is nefast, abject én respectloos, a fortiori uit hoofde van beleidsvoerders. Wanneer politieke partijen zélf vermoeden dat onze islamitische landgenoten politici afrekent op hun welwillendheid om exclusieve religieuze eisen in te willigen, dan zit het pas goed fout. Campagnevoeren in moskeeën, doch niet in andere gebedshuizen, een onbeschaamd opportunisme en een wansmakelijke praktijk tegenover onze islamitische landgenoten! De vestimentaire neutraliteit van het openbare ambt is vandaag meer dan ooit een strijdpunt. De neutraliteit van de rechtsstaat en dus ook het openbaar ambt zou logischerwijs door de federale overheid opgelegd moeten worden aan de lagere bestuursniveaus. Het is daar waar het voogdijrecht over de grondwet ligt, maar blijkbaar is deze logica ons ergens ontglipt. De neutraliteit van de rechtsstaat is vandaag het equivalent geworden van radicale vrijzinnigheid of radicaal atheïsme. Wij die dachten dat het een werkbare modus vivendi voor pacificatie was.

Het is zéér waarschijnlijk mijnheer Desmet dat er andere, politieke belangen spelen en niet zozeer de geopperde humanistische of andere oprechte bezorgdheden met ‘Onze jongens in Syrië’ of elders. Deze belangen maakten de bespreekbaarheid van empirische vaststellingen en dus ook de opmaak van een volledige diagnose bij exclusie i.v.m. islamradicalisering voor jaren en tot op vandaag onmogelijk. Een preventieplan om islamradicalisering in te dijken opstellen met mensen die vooral blijven beweren dat de islam er niets mee te maken heeft, is als een gevaarlijk kruispunt na talloze ongevallen preventief beveiligen met verkeerslichten zonder zonder gekleurde lampen en zonder het reeds veroorzaakte ‘puin’ te ruimen. Ik hoop dat u niet zult vragen welke kleuren ik hier bedoel of waar het puin zich bevindt.

Door:

Peter Calluy

Auteur van: KRONIEK VAN EEN AANGEKONDIGD ONHEIL –  Radicale islam in Vlaanderen

(Met een voorwoord van Wim van Rooy en Johan Braeckman)

ASP (Academic & Scientific Publishers)

(voor www.ejbron.wordpress.com)