De vlaggen van de “Turkse Republiek Noord-Cyprus” en Turkije
(Door: Michael Mannheimer)
Met een oppervlakte van ongeveer 9251 km² (zuidelijk deel ca. 5384 km², noordelijk deel ca. 3355 km²) is Cyprus na Sardinië en Sicilië het op twee na grootste eiland in de Middellandse Zee (afstand van west naar oost ca. 230 km, van noord naar zuid ca. 95 km). De afstand tot de zuidkust van Turkije bedraagt ca. 68 km.
Op 20 juli 1974 overviel Turkije de kleine eilandenstaat Cyprus – en houdt deze tot op de dag van vandaag bezet
Gisterochtend 15 juli 2013 om precies 04.00 uur loeiden in het Griekse deel van Cyprus duizenden sirenes. Veel mensen schrokken wakker uit hun slaap en deden onmiddellijk de televisie aan… vooral de ouderen, die er zeker van wilden zijn dat de noodtoestand niet was uitgeroepen.
Cyprus herdacht gisteren de staatsgreep in 1974. Op 20 juli 1974 om exact 04.00 uur in de ochtend 39 jaar geleden overviel Turkije het kleine, niets vermoedende land Cyprus met honderden oorlogsschepen en zijn luchtmacht. In de loop van de zomer van 1974 werd het noorden van het eiland (en daarmee een derde deel van het staatsgebied van Cyprus) door Turkse strijdkrachten bezet. In november 1983 werd de – internationaal niet erkende – Turkse Republiek Noord-Cyprus uitgeroepen, die nu een gestabiliseerd de-facto-regime vormt.
Militaire putsch in Griekenland veroorzaakte de aanval van Turkije op de soevereine staat Cyprus
Verdeling van de bevolking voor en na de deling van het eiland
Op 15 juli 1974 pleegden officieren van de Cypriotische Nationale Garde, met ondersteuning van de Griekse militaire junta in Athene, georganiseerd door de “sterke man” van het regime, de Griekse officier Dimitrios Ioannidis, een putsch tegen de regering van aartsbisschop Makarios III en maakten van Nikos Sampson de president van Cyprus.
Turkije beriep zich op het Londense garantieverdrag uit 1959 en intervenieerde op 20 juli 1974 in de operatie “Atilla” met de landing van Turkse strijdkrachten in het noorden van het eiland. Hoewel de Griekse militaire junta op grond van een dreigende oorlog met Turkije op 23 juli 1974 viel en ook Sampson zijn functie neerlegde, besloot Turkije op 14 augustus 1974 de invasie uit te breiden, waarbij in totaal 37% van het eiland werd bezet – een gebied, waarop tot dat moment 70% van het BNP van Cyprus werd gerealiseerd.
Uit dit economisch bloeiende deel van Cyprus werden alle christelijke Cyprioten verdreven en moesten zich vestigen in het economisch onderontwikkelde deel Zuid-Cyprus. Dat gaf de doorslag voor het feit dat de Cypriotische regering – die arbeidsplaatsen moest creëren en een einde wilde maken aan de nood van haar bevolking – destijds besloot om vanwege het gebrek aan eigen grondstoffen en fabrieken de offshore- en bankensector tot de voornaamste economische tak uit te breiden.
In december 1974 kreeg de Republiek Cyprus met haar oude regering haar volledige soevereiniteit terug. Turkije weigerde echter zijn troepen terug te trekken en het bezette gebied te ontruimen. Het ooit florerende en nu uitsluitend door Turken bewoonde noordelijke deel is inmiddels volledig geruïneerd.
Religie
Het grootste deel van de bewoners van Cyprus, ongeveer 77%, zijn orthodoxe christenen. De kerk van Cyprus is sinds het jaar 431 onafhankelijk en bevindt zich in een volledige geloofsgemeenschap met de andere orthodoxe kerken. De moslims vormen in totaal 21% van de bevolking en zijn voor het grootste deel Turkstalig. Ze hangen voor 99% de soennitische islam aan.
Ongeveer 1% van de bevolking behoort tot de rooms-katholieke kerk van de Latijnse ritus, ze ressorteert onder het patriarchaat Jeruzalem. De andere 1% van de bevolking zijn katholieke Maronieten, die ook de enige katholieke aartsbisschop met zetel in Cyprus bezitten. Voor beide riten van de katholieke kerk en voor de diplomatieke vertegenwoordiging van de Heilige Stoel bestaat er een eigen apostolische nuntiatuur, die verzorgd wordt door de nuntius van het Heilige Land.
De voortdurende opstand van de islamitische minderheid tegen de christelijke meerderheid van Cyprus was de eigenlijke oorzaak van de Turkse overval
Achtergrond van het conflict was een – hoe zou het ook anders kunnen – religieusetnisch conflict tussen de Turkse en de Griekse Cyprioten. Het Cyprusconflict bestond al eeuwen als conflict tussen Grieks-Cypriotisch en Turks-Cypriotisch gedomineerde entiteiten over de zeggenschap over Cyprus. Ook in Cyprus was overal het principiële onvermogen van de islam te herkennen om zich te integreren in een niet-islamitische samenleving.
De minderheid van de Turkse Cyprioten (destijds 21% van de totale bevolking) eiste een veelomvattend inspraakrecht en een aandeel in de verkiezingen alsof zij 50% van de bevolking zouden vormen. Onacceptabel voor de Griekse meerderheid. Bovendien eisten ze – ook typisch voor alle islamitische minderheden in niet-islamitisch gedomineerde staatsgebieden – de aansluiting van heel Cyprus aan Turkije – wat, afgemeten aan de historie van Cyprus, een ooit tot 100% Hellenistische staat – in feite gelijk zou hebben gestaan aan een annexatie van het overwegend christelijke land aan de opvolgerstaat van het Ottomaanse rijk, Turkije. Ook onacceptabel voor de Grieken van Cyprus.
De Lala-Mustafa-Pascha-moskee in Famagusta, voorheen de Sint Nicolaas kathedraal. Op de rechter foto het interieur van de tot moskee veranderde kathedraal
De bezetting van Cyprus door de Ottomanen
In 1570/1571 werd Cyprus door het Ottomaanse rijk in een uiterst gewelddadige actie bezet. In 1`570 stond het leger van de Ottomanen onder generaal Lala Mustafa Pascha voor de stad Famagusta.
Na een belegering van elf maanden moesten de laatste 500 verdeigers van de stad zich op 1 augustus 1571 overgeven aan de overmacht. De in de strijd nauwelijks beschadigde stad werd door de veroveraars alsnog verwoest, kerken werden veranderd in moskeeën, o.a. de Sint Nicolaas kathedraal in de Lala-Mustafa-Pascha-moskee. Andere kerken werden gebruikt als depot. (zo is dat nu nog). De stadsbewoners werden afgeslacht – en de stadsregent van Famagusta werd voor zijn verzet bijzonder barbaars bestraft: voor de ogen van alle nog levende inwoners werd hij levend gevild – zijn huid werd naast hem (nog levend) met stro opgevuld tot een menselijke pop.
In 1878 verpachtte het Ottomaanse rijk het eiland aan Groot-Brittannië, dat als tegenprestatie ondersteuning beloofde in geval van een aanval door de Russen. Toen het Ottomaanse rijk zich in de Eerste Wereldoorlog (1914) bij de Centrale mogendheden schaarde, werd het eiland door de Britten geannexeerd.
Achtergrond van de aanval van de Turken op Cyprus in 1974
De Turkse Cyprioten stonden sceptisch tegenover de Enosis-beweging op grond van de toenemende vijandelijkheden. Ze vreesden na een aansluiting van het eiland bij Griekenland onderdrukt of vervolgd te worden. Ze waren voorstander van het voortbestaan van de koloniale status of van de nieuwe aansluiting van het eiland bij Turkije.
Het eiland is sinds 1974 gedeeld. Het grotere zuidelijke deel wordt beheerst door de Republiek Cyprus, die volkenrechtelijk gezien het hele eiland omvat (behalve de Britse militaire bases). Het noordelijke deel staat echter onder controle van de Turkse Republiek Noord-Cyprus, die alleen maar door Turkije wordt erkend, dat in 1974 het noorden militair bezette. Tussen het noordelijke en het zuidelijke deel ligt een bufferzone, die als “Green Line” de hoofdstad Nicosia verdeelt en door vredestroepen van de VN bewaakt en bestuurd wordt, de United Nations Peacekeeping Force in Cyprus (INFICYP).
Het noorden van het eiland heeft 256.644 (2006) en het zuiden 766.400 (2005) inwoners. Daarbij komen 7.500 Britse militairen en nog eens 7000 Cyprioten in Akrotiri en Dekelia en 917 leden van de UNFICYP (februari 2007). Dat maakt 1.038.461 mensen. Daarbij komen nog ongeveer 60.000 arbeidskrachten uit EU-landen, die vooral voor 2008 werden aangeworven.
De op het eiland wonende Griekse Cyprioten maken ongeveer 72% van de bevolking uit. Het aantal Turkse Cyprioten bedroeg in het jaar 2006 ongeveer 220.000.; dat is inclusief de 80.000 Turken, die pas na de invasie door de Turkse strijdkrachten in 1974 op het noordelijke deel van het eiland werden gevestigd, evenals de ongeveer 40.000 op Cyprus gestationeerde Turkse soldaten.
Tegenwoordig wonen er in het zuidelijke deel van het eiland ongeveer 2000 Turkse Cyprioten, in het noordelijke deel van het eiland, vooral in Rizokarpaso, nog maar 500 Griekse Cyprioten.
De Republiek Cyprus is sinds 1 mei 2004 lidstaat van de Europese Unie (EU). De EU bevestigde de heerschappijaanspraak van de Republiek Cyprus over het hele eiland en beschouwt daarom ook heel Cyprus als deel van het EU-gebied; feitelijk echter trad na het mislukken van het referendum over het Annan-plan op 24 april 2004 door de overwegende afwijzing in het Griekse deel het noordelijke deel niet toe tot de EU.
Aanvulling:
In onze linkse en pro-islamitische media evenals in de politiek speelt de tot nu toe plaatsvindende illegale bezetting van Cyprus door Turkije zo goed als geen rol. Net zomin wordt er bericht over de steeds opnieuw opflakkerende dreigingen van Ankara om Cyprus met de luchtmacht aan te vallen, mocht het niet willen buigen voor de politieke eisen van Turkije. Zo werd bijvoorbeeld de bouw van een raketafweerinstallatie in het Trodos-gebergte aan het eind van de 20e eeuw verhinderd (en daarmee het recht van Cyprus op een gepaste zelfverdediging getorpedeerd) – en Ankara dreigde onlangs eveneens met oorlog als Cyprus zou beginnen met de ontsluiting van de voor diens kust gevonden aardgasvoorraden.
Turkije hoort noch in de EU noch in de NAVO. Een land dat het volkerenrecht misacht (zeker tegenover een EU-lid zoals Cyprus), dat buurlanden steeds opnieuw dreigt met oorlog (Israël, Griekenland, Cyprus, Syrië), dat niet in staat en niet bereid is voor zijn geschiedenis uit te komen (Armeense genocide 1915/1916), dat zo goed als alle christenen van zijn staatsgebied verdreven heeft (aandeel christenen 0,2%, aandeel christenen in 1922: 30%; aandeel christenen voor de verovering van Constantinopel: 99%), moet door Europa gezien worden als datgene wat het is: een totalitair, ondemocratisch en religieus fanatiek land, waarvan de opname in de EU deze zelfde Eu zou doen ontploffen.
Vlag van de Republiek Cyprus
Bron:
Auteur: Michael Mannheimer
Donaties aan Michael Mannheimer
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
E.J. Bron 
Het argument voor het Turkse lidmaatschap van de Navo was indertijd gelegen in de verdediging tegen een gezamenlijke vijand, namelijk de Sovjet-Unie. Deze bestaat niet meer: de communistische dreiging is verdwenen.
Na het einde van de SU in 1991 werd gekozen voor voortzetting van het Atlantisch Bondgenootschap in de overweging dat een goed geoliede militaire machine in de toekomst ooit nog van nut kon zijn. Wie dan die vijand zou kunnen zijn werd in 1991 nog niet vermoed.
Niet alleen werd gekozen voor voortzetting van de Navo-structuren, maar zelfs van uitbreiding met de meeste van de voormalige communistische vazalstaten in Oost-Europa. Deze staten kenmerkten zich door een Europese cultuur met, zoals alle Europese staten, van oorsprong christelijke wortels. Bij de voortzetting van de Navo werd het gegeven van een Turks lidmaatschap niet als een anomalie gezien.
Dat is een fout van jewelste geweest: men had moeten beseffen dat de Navo in essentie een westers bondgenootschap is, bestaande uit landen met een Europese cultuur (waarbij VS en Canada ook Europese culturen zijn). Het lidmaatschap van Turkije voor de Navo is indertijd uitsluitend tot stand gekomen vanwege de communistische dreiging. Vanuit het Turkse standpunt gezien was de Sovjet-Unie, voorheen Rusland (en nu dus weer opnieuw Rusland), altijd al hun grootste en zwaarste vijand: tegen geen ander volk hebben de Turken zo veel oorlogen gevoerd (én verloren!) als tegen de Russen. Hun lidmaatschap voor de Navo was niet alleen uit angst voor het communisme, maar uit angst voor Rusland zelf.
Met het verdwijnen van het communistische gevaar had de Navo Turkije dus moeten royeren als lid: het behoort niet tot de Europese familie!
LikeLike
Zo is dat.
LikeLike
Zeer juist dus weg met de Turken uit de Nato.
LikeLike
Daar hadden ze me broertje een keer heen gestuurd met het leger. Om de vrede te bewaren.
Schijnt 1 van de leukste dingen geweest te zijn die hij gedaan heeft met die andere soldaatjes.
Duikcursus, jetskiën, paragliding, abseilen, op het strand liggen, rond rijen in autootjes.
Vriendin een paar weken over laten komen om vakantie daar te vieren.
Ja dat zijn nog eens leger uitzendingen. Zo wordt je een veteraan in het leger.
Dat is nog eens wat anders dan met lego poppetjes spelen in Afghanistan.
LikeLike
Veel, vooral buitenlandse vrienden en zakenrelaties vragen mij de politieke situatie in het onland belgie eventjes uit te leggen. Onbegonnen werk, er zijn zelfs NL-vrienden die zeggen dat de situatie toch simpel opgelost kan worden.
Mag ik de vrijheid nemen een deeltje van de tekst over Cyprus te manipuleren om bij benadering de situatie van de Vlamingen te schetsen die sinds 1830 onder de knoet van een franstalige bourgeoisie stelselmatig grond, cultuur en rijkdom heeft moeten prijsgeven, gevolg zal ook zijn dat Vlaanderen mee gesleurd zal worden in een fransdolle socialistisch economisch desastreuze expansiepolitiek, vergelijkbaar met de die van de islam.
“Nationaal”-Socialisme en de islam, zelfde doelstelling. Mein Kampf is een bestseller in de islamitische landen en mag openlijk verkocht worden.
Hier ga ik dan;
De minderheid van de Turkse Cyprioten “-Walen-” (destijds 21% “35%” van de totale bevolking) eiste een veelomvattend inspraakrecht en een aandeel in de verkiezingen alsof zij 50% van de bevolking zouden vormen. ( in belgie is die laatste een feit, alle broodnodige Vlaamse fundamentele beslissingen worden in het parlement en de kamer door de Walen weggestemd, er zijn meer Vlaamse stemmen nodig om één zetel te bekomen, enz.)
Onacceptabel voor de Griekse “-Vlaamse-” meerderheid. ( maar wel politiek gegund door de toevallige Vlaamse socialistische regering, zusterpartij van de Parti socialiste) Bovendien eisten ze – ook typisch voor alle islamitische “-socialistische-” minderheden in niet-islamitisch “-niet-socialistische-” gedomineerde staatsgebieden – de aansluiting van heel Cyprus “-Wallonië-” aan Turkije “-Frankrijk-“.( het uiteindelijk doel van Frankrijk.) ( Maar er was wel één conditie, Brussel de verfranste Vlaamse stad moest eerst een derde gewest worden, zodat later Brussel geannexeerd kon worden bij Wallonië, met Brussel erbij heeft de annexatie bij wel een meerwaarde voor Frankrijk.)
En NL. vrienden, wat het experiment “België” voor de Vlamingen was/is, zal Nederland voor de EU zijn. De EU is België en Cyprus in het groot. Zie welke toegevingen jullie regering aan de EU doet en misschien zal je beginnen begrijpen wat de situatie in je buurland is.
Ik vrees dat het te laat is.
LikeLike
De overeenkomst tussen de Belgische staat en de EU is het overrulen van tot zwijgen gebrachte meerderheden. Als ik mij, met mijn beperkte kennis, tot België beperk, vraag ik mij nog steeds af wat de Nederlandstalige meerderheid van een revolutie heeft weerhouden. Als het inderdaad zo is dat Vlaamse kandidaten meer stemmen per zetel moeten trekken dan Franstaligen, dan neem je dat toch niet? Vlamingen willen alles volgens geldende grondwetten regelen. Maar als die tekort schieten en in jullie nadeel werken, dan doe je daar toch wat aan?
Neem ik toch even de gelegenheid waar. Het economisch zwaartepunt van de 17 Nederlanden lag in de 16e eeuw bij Vlaanderen en Franstalige gewesten als Henegouwen. Het was eigenlijk de Europese industriële motor van die tijd. Holland en Zeeland hadden ook behoorlijke economische macht, maar niet die van Vlaanderen.
Het is niet voor niets dat Filips II indertijd Brussel als hoofdstad van de Nederlanden in zijn centraliserende politiek had bestempeld. Brussel, van oorsprong Nederlandstalig, en Antwerpen vormden de belangrijkste steden van Noordwest Europa. Juist in deze steden ging de calvinistische revolutie van start. Wat in (protestants) Nederland nog altijd als start van de Nederlandse staat wordt beschouwd, de Beeldenstorm, begon in het Vlaamse hartland.
In Nederland zelf wordt het ontstaan van de Republiek, en daarmee het ontstaan van Nederland als onafhankelijke staat, gevierd als overwinning op de vermaledijde Spanjaarden en katholieken. Zelfs nu wordt België in hoofdzaak als katholiek land beschouwd. Dat is het nu natuurlijk ook, maar alleen doordat Alva in feite de overwinning behaalde: hij slaagde erin tien van de zeventien gewesten voor de Spanjaarden en het katholicisme te heroveren, met als hoofdprijs het economisch zwaartepunt dat Vlaanderen (Brussel, Antwerpen) op dat moment was. De facto betekende de overwinning van Alva op Vlaanderen de deling van de Nederlanden.
Als het gegaan was zoals Willem van Oranje had bedoeld, dan zouden de Spanjaarden verslagen zijn, waren de zeventien gewesten een geheel gebleven, had de Nederlandse taal overheerst in alle gebieden. Natuurlijk zouden de Franstalige gebieden Franstalig zijn gebleven, maar onder Nederlandstalig gezag. Vlaanderen zou nog steeds het zwaartepunt van de dan ontstane Republiek zijn geweest, hoogst waarschijnlijk met Brussel als hoofdstad en regeringsstad (voor de Nederlanders onder ons dus niet Amsterdam en Den Haag). Mochten de Verenigde Nederlanden gedurende de 17e eeuw toch een koninkrijk zijn geworden, dan inderdaad onder het Huis van Oranje, waarbij Breda voor de koninklijke familie de rol zou vormen dat nu door Delft wordt ingenomen.
Zo is het allemaal niet gelopen. Vlaanderen als economische, religieus en cultureel zwaartepunt van de Nederlanden werd verslagen. Honderdduizenden calvinistische Vlamingen vluchtten naar het Noorden, met name Amsterdam, Leiden, alwaar ze deze steden een enorme economische boost gaven. Tegelijk legden deze Vlamingen in Amsterdam de basis van wat later het ABN (Algemeen Beschaafd Nederlands) werd.
Ik noem dit allemaal maar eventjes, niet alleen om op deze site de aandacht van staatkundige Nederlanders te eisen, maar ook die van de Vlamingen te vangen. Als het gelopen was zoals Van Oranje had bedoeld, dan hadden de Vlamingen de boventoon gevoerd, niet alleen in hun gezamenlijke geschiedenis met de Franstaligen over de laatste vierhonderd jaar, maar ook in wat nu Nederland is gaan heten.
Vlaanderen was economisch, religieus en cultureel hartland van de 17 Nederlanden. Door de overwinning van Alva en de Spanjaarden is de calvinistische revolutie in Vlaanderen gesmoord, werden de Nederlanden gedeeld, raakten de Vlamingen hun overwicht in de Nederlanden en daarmee in Noordwest Europa kwijt, en zo ook hun overwicht op de Franstaligen in wat later België is geworden.
LikeLike
Ik vrees dat ook..
LikeLike
Kijk, en de RODEN en LINKS-LIBERALEN in heel Europa hoor je niet! Maar als Israel zich wenst te verdedigen, tegen de terreur van HAMAS en de palestijnen, dan staan deze gore HYPOCRIETEN het eerste te KRIJSEN ISRAEL FOUT,ISRAEL MOET DIT,ISRAEL MOET DAT-KOTS! Deze cultuurrelativisten, en moslimkontlikkers maken helaas in vrijwel heel Europa de dienst uit, en hebben sleutel posities bij de rode fascistische EUSSR. Bah!
LikeLike
Waar blijven vanagt en consorten over bezetting en vluchtelingen.
Het gedeelte dat Israël terecht in gedruik neemt en waar niemand gewongen wordt te vertrekken is maar een fractie van het door Turkije bezette Cyprus
LikeLike
En van Agt, Gretta Duysenberg,Harry-Hamas-van Bommel, en Anja Meulenbelt, die HOOR je dus niet over de MISDADEN van MUZELMANNEN. Neen, dan ageren tegen Israel, bah vuile huichelaars!
LikeLike
Let wel: de Turken annexeerden een stuk grondgebied, terwijl ze daartoe niet waren geprovoceerd en ze zitten er nog!
Ik weet nog dat een Grieks Cypriotische jongeman in het grensgebied tussen ”Turks” Cyprus en de rest van het eiland nog probeerde als protest de Turkse vlag naar beneden te halen die aan een vlaggenmast hing.De man werd letterlijk uit de mast geschoten.
De wereld protesteerde niet of nauwelijks.
Voor datzelfde Turkije maakt de EU zich al jaren sterk.Dat land MOET gewoon bij de EU.
En dan het geblaat over het bestraffen van Israël, vanwege het illegaal bezetten van land!
Land dat in een verdedigingsoorlog werd veroverd en zelfs gedeeltelijk weer teruggegeven aan de vorige eigenaars.Denk maar aan de Sinaï woestijn.Teruggegeven aan Egypte…
Denk maar aan Gaza! Vrijwillig verlaten door de Israëlische troepen en Israëlische kolonisten!
Teruggegeven aan de verkeerde mensen! Gaza was namelijk ooit een deel van Egypte.
Zelfs hun doden namen de Israëlisch mee naar hun land, waar ze opnieuw een rustplaats vonden, wetende dat Hamas de lijken zouden opgraven en totaal vernietigen..
Israël hoopte op vrede. en geloofde in het principe “Land voor Vrede..”‘ , wat huichelachtig gepraat van Palestijnse zijde bleek te zijn. Gaza werd geen plaats waar de vrede begon, maar van eindeloze hondsbrutale en laffe beschietingen, uitgevoerd door mensen zonder eer en moraal die zich tussen burgers verschuilen. Verachtelijk tuig!
De Palestijnse huichelaars bleven de zaak verdraaien. en een zichzelf verdedigend Israël dat alle zieken en gewonden uit de Palestijnse gebieden helpt wanneer ze in nood zijn, staat terecht- na duivelse verdraaiing van feiten- als een oorlogszuchtig volk, in wezen gelijk aan de nazi’s.
En Turkije komt weg met werkelijke agressie en wordt als vriend begroet.
Sinds de islam het westen chanteert en waarschijnlijk op velerlei wijzen corrumpeert is het meten met twee maten door het politiek correcte westen de nieuwe trend geworden.
Deze trend MOETEN wij met kracht doorbreken!
LikeLike
De Turken zijn niet in veel goeds, maar in oorlog voeren zijn zij de beste in de wereld dus is het wel verstandig om die uit de Navo te stemmen?
Het is de meest lange bestaande onverslagen leger uit de wereld….
En trouwens de Grieken zijn begonnen met Turkse dorpen uit te branden en hun te verjagen uit Cyprus waarna gevolg deze actie uit Turkije is ontstaan.
Momenteel leven er 100 duizenden Grieken in Istanbul dus het zal niet meer lang duren dat de relaties weer goed komen tussen die beide landen want buiten het geloof zijn deze 2 zo goed als identiek.
LikeLike
Misschien interessant om te weten, EJ, dat in de HUMO van deze week een interview staat met Anjem Choudary. Misschien moet iemand hier eens een stukje over schrijven, of zo.
http://www.humo.be/humo-archief/nr-3802
LikeLike
@Marc Bouwman, met alle respect neem ik de vrijheid uw beperkte kennis van het onland bij te schaven, Sans rancune.
In 1830 creëerden Engelse, Franse, en Duitse politici, met twee lappen grond welke geografisch deels bij Nederland en deels bij Frankrijk hoorde een nieuw land dat men de naam België gaf. Men benoemde een werkloze Duitser uit een adellijke familie tot Koning, en bezegelde daarmee de vrede tussen drie vijanden die eeuwenlang mekaar hadden bestreden.
Tot het einde van de jaren vijftig van vorige eeuw was in gans het land de financiële, politieke, economische en administratieve macht grotendeels in handen van de Franstalige bourgeoisie. De opkomst van de Vlaamse volksbeweging, die pas begin de jaren zestig voldoende was geworden om de politieke partijen onder druk te zetten, luide het begin in van een reeks ‘staatshervormingen. Ondermeer via het vastleggen van een ‘taalgrens’, de federalisering van het land, en het opsplitsen van de nationale, in regionale partijen, trachtten de Vlamingen zich van hun historisch gegroeid minderwaardigheidscomplex te ontdoen.
Elke sessie van deze, vandaag nog steeds niet volledige voltooide staatshervorming, kon pas afgesloten worden door compromissen en toegevingen van Vlaamse kant. De Franstaligen waren geen vragende partij en konden bijgevolg vrij de prijs bepalen die de Vlamingen voor hun ‘ontvoogding’ dienden te betalen. Er werden akkoorden afgesloten, grondwetswijzigingen doorgevoerd, taal- en andere wetten uitgevaardigd, welke wegens hun ingewikkeldheid, vaagheid, onvolledigheid en interpreteerbaarheid, de kiemen legden voor nieuwe en met der tijd als maar groter wordende communautaire problemen.
In de taalgrensgemeenten waar een min of meer grote minderheid woonde van anderstaligen (Frans of Nederlands) voorzag men ‘faciliteiten die er dienden voor zorgen dat de inwoners de taal-integratietijd gemakkelijk zouden kunnen overbruggen. Voor de faciliteitengemeenten binnen het Franstalig gebied betekende dat, de Vlamingen er na een paar jaar Frans spraken, en hun daar opgroeiende kinderen achteraf dikwijls eentalig Frans waren. In de in Vlaanderen gelegen faciliteitengemeenten ervaarden de Franstaligen de faciliteiten als een middel om geen Nederlands hoeven te leren en kwamen er zich steeds meer Franstaligen uit Brussel vestigen. Als resultaat daarvan bestaat de bevolking in drie van de zes Vlaamse randgemeenten in grote meerderheid uit de meerderheid uit (meestal Nederlandsonkundige) Franstaligen. Die gebieden willen zij nu bij de uitbreiding van brussel inlijven en later bij wallonie.
Het gevolg van dat alles geeft ietwat rare feitelijkheden: De hoofdstad van het gewest Vlaanderen ligt niet binnen alleen zijn eigen grondgebied, en is tegelijkertijd de voornaamste stad van een ander gewest (Brussel). In drie van de zes faciliteitenrandgemeenten woont een grote meerderheid van Franstaligen, die conform de taalwetten in het Nederlands (zouden moeten) bestuurd worden door Franstalige burgemeesters en Schepenen. De Franstalige inwoners ervan kunnen bovendien bij de federale verkiezingen voor kandidaten in een ander (Brussels) gewest kiezen.
Federale en gewestelijke bevoegdheden lopen wirwar door elkaar, en voor sommige vergunningen dient de Belg bij één of meerdere, zowel federale als gewestelijke diensten aan te kloppen. Zes regeringen, evenveel parlementen, en tien ‘bestendige deputaties en provincieraden, kondigen wetten of dekreten en verordeningen af die via ‘alarmbellen’ en ‘belangenconflicten’ door een bepaald gewest of taalgemeenschap kunnen worden geblokkeerd of op de lange baan geschoven.
Bij gebrek aan nationale partijen kan de Belg maar voor de helft de federale Kamerleden kiezen, en wordt hij door een coalitieregering bestuurd waarvan de helft van de ministers tot partijen behoren waar hij niet heeft kunnen voor stemmen. Een federaal minister is minister van alle Belgen maar kan door de helft van zijn ‘onderdanen’ noch beloond, noch ter verantwoording worden geroepen.
Dat het in dit land, ondanks dit kluwen, nog zo goed om leven is, doet vragen rijzen over de belangrijkheid en de waarde van diegenen die ’s lands bestuur in handen hebben, of althans waarvan wij denken dat zij dat hebben.
Het nieuwe compromis m.b.t. de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, een mongolistisch gedrocht, geboren was uit de staatshervormingsessie van die de Taalgrens vastlegde, is weer een juweeltje van volksverlakkerij. Terwijl men steeds heeft gesteld dat de splitsing van het kiesarrondissement de verfransing van de Brusselse rand moest stoppen, zorgt de feitelijke uitbreiding van de faciliteiten er voor dat de verfransing van de Vlaamse randgemeenten in versneld tempo doorgaat. Binnen een paar decennia zal men er nog moeilijk tussen uit kunnen om Brussel uit te breiden met alle zes, volledig verfranste, Vlaamse randgemeenten.
LikeLike
Stradi, mijn kennis is echt niet zo beperkt als je denkt. Je spreekt vooral over de 19e eeuw, ik over de 17e. Het meeste wat je stelt is mij wel bekend.
Vreemd genoeg neem ik een omissie waar in jouw kennis over je eigen land als je over België spreekt als ‘twee lappen grond welke geografisch deels bij Nederland en deels bij Frankrijk” hoorden. Dat is gewoon niet waar: zowel het Franstalige deel, het Nederlandstalige deel, het huidige hertogdom Luxemburg, de huidige provincie Nord in Frankrijk én het huidige Nederland maakten deel uit van de 17 Nederlanden zoals die in de 16e eeuw bekend waren.
Het Franstalige deel van het huidige België heeft, met uitzondering van de Franse bezetting na de Franse Revolutie, nooit deel uitgemaakt van Frankrijk!
LikeLike
Echt onzin van dat zogenaamd we het kleine landje binneviele sorry hoor je praat egt bullshit ga is eerst geschiedenis lere kom dan prate.
LikeLike