Ter herinnering aan de Slag bij Poitiers (732 na Chr.)

(Door: Mark Tapson – Vertaling: vederso)

De maand oktober markeert de verjaardag van een epische gebeurtenis die helaas niet meer algemeen bekend is, maar die niettemin de toekomst van de westerse wereld heeft gevormd en die nog steeds een bron van inspiratie voor het huidige Westen zou kunnen inhouden. Na de dood van de islamitische profeet Mohammed in 632 verspreidde de islam zich als een bloedige golf over het hele Arabische schiereiland, ten noorden van de Kaspische Zee en in het oosten door Perzië en verder westwaarts door Egypte en in Noord-Afrika tot aan de Atlantische Oceaan. Vanaf daar stak hij de Straat van Gibraltar over, nam het gehele Iberisch schiereiland in bezit, of al-Andalus, zoals de Saracenen het noemden. In amper honderd jaar was de agressieve erfenis van Mohammed een imperium groter dan Rome ooit was geweest.

Tegen 732 was het ten onder gegane Romeinse Rijk opgedeeld in een lappendeken van strijdende barbaarse stammen. Toen Abd-ar-Rahman als de gouverneur van al-Andalus de Pyreneeën met ’s werelds meest succesvolle strijdmacht overstak en door het zuiden van wat Frankrijk zou worden in de richting van Parijs begon te trekken, was er geen volk, geen centrale macht, geen beroepsleger in staat om hem te stoppen.

Geen enkel leger, behalve één – onder leiding van de Frankische hertog Charles, de uiteindelijke grootvader van Karel de Grote. Zijn infanteristen, zoals Victor Davis Hanson het vertelt in een boeiend hoofdstuk van “Carnage en Culture”, waren “geharde veteranen van bijna twintig jaar van voortdurend gevecht tegen een verscheidenheid van Frankische, Duitse en islamitische vijanden”. Hanson schrijft dat de Romeinse legioenen waren verkruimeld “omwille van het gebrek aan vrije burgers die bereid waren om te vechten voor hun eigen vrijheid en de waarden van hun beschaving”. Maar Charles had vurige, vrije krijgers onder zijn bevel, die bereid waren.

Ergens in oktober (de exacte datum is omstreden) op de weg tussen Poitiers en Tours (en de veldslag  wordt dus ook wel de Slag bij Tours genoemd), minder dan 175 mijl van Parijs, stelde Abd-ar-Rahman zijn cavalerie op tegen Charles’ massief blok van Frankisch voetvolk, 30.000 man, en dit was volgens sommige schattingen half zo groot als het Arabische en Berberleger (Hanson speculeert dat de legers meer gelijk in aantal waren).

De legers die tegenover elkaar stonden, werden gedurende een volledige week aangevuld. En dan op zaterdagochtend beval Abd-ar-Rahman de aanval. Maar zijn cavalerie, die vertrouwde op snelheid, mobiliteit en terreur om stervende wereldrijken en ongedisciplineerde stammen te verslaan, kon de beter opgeleide en beter bewapende Frankische falanx niet versplinteren. Aan het eind van het bloedbad van die dag hergroepeerden beide zijden zich voor de aanval van de volgende dag.

Maar in de vroege ochtend ontdekten Charles en zijn mannen dat het islamitische leger was verdwenen, de krijgsbuit gestolen uit geplunderde kerken achterlatend, evenals zijn 10.000 doden – waaronder Abd-ar-Rahman zelf. Het was niet de laatste islamitische invasie in Europa, maar het was het begin van het einde.

Sommige hedendaagse historici bagatelliseren de omvang van de islamitische dreiging, bewerend dat Abd-ar-Rahman’s leger slechts een woeste bende was. Ze beperken eveneens de betekenis van de uitkomst van de slag; tenminste één historicus beweert zelfs dat Europa beter af zou zijn geweest als de islam Europa had veroverd. Maar Hanson merkt op dat “het merendeel van de gerenommeerde historici van de 18e en 19e eeuw … Poitiers zagen als een keerpunt in de strijd tegen de islamitische veroveringen in Europa”. Edward Creasey nam het op in zijn “Vijftien beslissende Veldslagen van de Wereld”. Velen geloven dat als Charles – aan wie de paus daarna de naam Martel gaf, of “de Hamer” – Abd-ar-Rahman niet bij Poitiers had gestopt, er niets zou zijn geweest om te voorkomen dat Europa uiteindelijk islamitisch was geworden. Edward Gibbon noemde Charles “de redder van het christendom” en schreef in “The History of the Decline and Fall of the Roman Empire” (Verval en de Ondergang van het Romeinse Rijk) in 1776, dat als er geen overwinning van Charles zou zijn geweest, nu misschien wel de interpretatie van de koran zou worden onderwezen in de scholen van Oxford.

Als Gibbon Oxford nu eens kon zien. Niet alleen wordt de interpretatie van de koran er onderwezen, maar gedijt de islam in Oxford, mede dankzij het beschermheerschap van dhimmi Prins Charles. In zijn essay “Islam in Oxford” schrijft de zgn. gematigde moslimgeleerde Muqtadar Khan zelfvoldaan dat “Gibbon verbaasd zou zijn geweest om de les te leren dat militaire nederlagen de opmars van beschavingen en de globalisering van de islam niet stoppen en niet worden gehinderd door de materiële en militaire zwakke punten van de islamitische wereld”.

Naast zijn dubieuze suggestie dat de islam iets te maken heeft met de vooruitgang van de beschaving, heeft Khan gelijk. Vandaag is de islamitische invasie van Europa en de rest van het Westen demografisch, niet militair. Het continent kent een immigratiecrisis van tenminste een generatie van jonge moslims, van wie velen niet alleen opzettelijk niet zijn geassimileerd, maar die een culturele en fysieke oorlog tegen hun gastheren voeren, parallelle gemeenschappen oprichten die geregeerd worden door de sharia en “No-Go”-zones van geweld tegen ongelovigen. “Niets kan de verspreiding van de islam stoppen”, beweert de islamitische apologeet Reza Aslan. “Er zijn mensen die dat willen proberen, maar dat zal gewoon niet gebeuren. Absoluut niets kan de verspreiding van de islam tegenhouden”.

Maar Karel Martel dacht daar in 732 anders over. De vloedgolf werd gestopt en indien nodig kan deze weer worden gestopt door nieuwe Martels. Het conflict is nu anders – het is lang niet zo eenvoudig en elementair als het tegenover elkaar staan van twee legers – en dus zullen die nieuwe Martels niet noodzakelijk soldaten zijn. Zij zullen ook de strijders in de cultuur, activisten en gewone burgers zijn, die bereid zijn om in de frontlinie tegen deze nieuwe inval te vechten. We hebben “vrije burgers nodig, die bereid zijn om te vechten voor hun eigen vrijheid en de waarden van de beschaving” – zoals Karel Martel en zijn krijgers dat ooit waren.

Bron:
www.frontpagemag.com
Auteur: Mark Tapson

Vertaald uit het Engels door:
Vederso
(voor www.ejbron.wordpress.com)