Fleur Agema: Hoe de EU onze oude dag vernielt

Fleur Agema

(Door: Joost Niemöller)

Vier kleine ervaringen uit mijn eigen leefomgeving over de zorg in Nederland.

Mijn grootvader van mijn vaders kant zat in de jaren zeventig van de vorige eeuw in een bejaardentehuis. Het was een relatief kleine flat, drie verdiepingen. Mijn grootvader, van arbeidersafkomst, had een kamer met een klein keukentje en een plek voor zijn bed. Hij was in zijn leven timmerman geweest op een werkplaats. Zijn vrouw was al overleden. Eenzaam was hij niet. Eerder opgewekt. Aan zijn tafel aan het grote zonnige raam maakte hij tekeningen van huizen. Ik, als kleine jongen, had gesprekken met hem over perspectiefwerking. Af en toe kwam er een mevrouw langs van het bejaardentehuis, met thee, of koekjes. Ze bleef gezellig even babbelen.

Mijn oma van mijn moeders kant zat rond de eeuwwisseling in een enorme verzorgingsflat. Hoog, afgesneden van de wereld. Ze kon nog net kijken naar het straatje met de arbeidershuisjes waar ze negentig jaar gewoond had. Ze was diep ongelukkig en zei letterlijk keer op keer dat het wachten op de dood haar zo lang duurde. Vanwege haar strenge geloof kwam de gedachte aan zelfmoord niet eens in haar op. Ze had geen contact met de andere bewoners, deels omdat ze dat niet wilde. Om de zoveel tijd kwam er een verzorgster langs, een Marokkaans meisje, geheel in witte moslimkledij. Er was geen contact tussen haar en mijn oma. Als het meisje – snel- weer weg was, en de lunch had neergezet, keek mijn oma me aan en verzuchtte ze ‘tja, zo’n meisje, wat is dat toch.’ Geestelijk en lichamelijk was mijn oma tot aan haar 96^ste tot haar eigen leedwezen nog helemaal in orde. Ze keek veel naar het nieuws op de televisie en concludeerde iedere keer weer dat het steeds slechter ging met de wereld.

Lees verder>>>
(h/t “Bert G.”)