Europa alimenteert Afrikaanse dictaturen

Prins Asfa-Wossen Asserate

(Door: L.S. Gabriel – Vertaling: E.J. Bron)

De “Frankfurter Allgemeine Zeitung” heeft een zeer informatief gesprek over de Afrikaanse “vluchtelingen” gehouden met de uit Ethiopië afkomstige bestsellerauteur prins Asfa-Wossen Asserate. Bij prins Asserate gaat het overigens om een echte vluchteling, die als student in Tübingen in Duitse ballingschap moest blijven toen zijn oudoom Haile Selassie van de Ethiopische keizertroon werd gezet, waarop de van koning Salomo afstammende dynastie 1000 jaar lang over Ethiopië en Eritrea regeerde. Zijn analyse zou iedere Europese politicus gelezen moeten hebben. Hier enkele van zijn belangrijkste uitspraken:

De huidige vluchtelingengolf is slechts de voorhoede:

Wat betreft de Afrikaanse vluchtelingen vrees ik dat we weldra niet meer zullen spreken van migratie, maar van volksverhuizing.

De meeste Afrikaanse vluchtelingen komen niet uit burgeroorlog-landen. En maar heel weinig worden rechtstreeks bedreigd door de hongerdood. Veel van hen behoren tot de lage middenklasse en zijn naar verhouding goed opgeleid. Ze hebben echter iedere hoop verloren en zijn bereid hun leven te riskeren voor het vooruitzicht op een beter bestaan. Ieder land in Afrika zou eigenlijk wanhopig moeten zijn gezien de massale exodus van zijn toeverlaten.

Het grootse raadsel voor mij is echter waarom de Europeanen tot nu toe bijna uitsluitend proberen de symptomen van dit probleem te behandelen.

Probleem nummer 1: Europa collaboreert met dictators

De grootste exporteurs van migranten in de wereld zijn Afrikaanse despoten en dictators, die hun eigen volk geen hoop geven op een menswaardig bestaan.

Het verwoestende daarbij is dat een groot deel van deze regimes ook nog met Europees belastinggeld wordt gealimenteerd.

De Europeanen zouden terecht tegen de huidige heersers kunnen zeggen: “Jullie zijn veel ergere onderdrukkers van jullie eigen volk geworden dan wij dat destijds ooit geweest zijn.”

Europa mag bij zijn Afrika-politiek de eigen waardemaatstaven niet meer verkopen en verraden door economische voordelen op de korte termijn.

Europa zou deze jonge mensen niet tot vijanden moeten maken. Deze jonge generatie zal het Europa niet vergeven wanneer zij dictators en uitbuiters op het Afrikaanse continent blijft ondersteunen. De voorwaarde daarvoor is een gemeenschappelijke Europese Afrika-politiek. Die is er op dit moment niet.

Probleem nummer 2: De islamitische milities

Voortschrijdend religieus fundamentalisme is in werkelijkheid de op één na grootste uitdaging waarmee we in Afrika te maken hebben. Hoe overwinnen we de extremistische islam? Wat moet er gebeuren met Nigeria en de terroristische Boko Haram? Wat met Al-Shabaab in Somalië?

Wellicht is Ethiopië het land waarvan de geest van verzoening onder vooral de drie abrahamitische religies kan uitgaan. In Ethiopië leven deze religies al honderden jaren met elkaar samen in vreedzame co-existentie.

Probleem nummer 3: Multinationale landen

De nationale eenheid van de bestaande landen wordt in veel landen bedreigd. Het verlangen naar zelfbeschikking is bij veel groeperingen onmiskenbaar.

Terwijl alles heel anders was begonnen, toen in 1963 de Afrikaanse landen in Addis Abeba bijeenkwamen om de Organisatie van de Afrikaanse Eenheid (OAU) op te richten. Het pan-Afrikaanse idee regeerde destijds over alles. De stichters van Afrika hebben zelfs de koloniale grenzen overgenomen, omdat zij de vorming van nationale staten in Afrika als de hoogste prioriteit beschouwden. Destijds zei men nog: “Nee, je bent niet alleen Kikuyu, maar ook Keniaan. Je bent niet alleen Ibo, maar ook Nigeriaan.”

Met uitzondering van Somalië zijn alle Afrikaanse landen tenslotte multinationale staten.

De verscheidenheid en het gebrek aan eenheid van de volkeren en mensen op dit continent hebben (…) gezorgd voor enorme kloven tussen hun culturen. Daarin zie ik een van de belangrijkste oorzaken voor de ellende. Tegenstrijdige opvattingen worden in Afrika maar moeilijk geaccepteerd. Afrikanen kennen alleen de begrippen “vriend” en “vijand”.

Volgens mij is de enige uitweg uit dit etnocentrische denken de vorming van democratische federale staten.

Afrika´s potentieel:

Over het algemeen is Afrika een rijk continent: rijk aan grondstoffen, bodemschatten, energiereserves en jonge arbeidskrachten. Het potentieel en de bronnen van dit continent zijn enorm.

Afrika beschikt over bijna 40% van de grondstoffen, agrarische goederen, watervoorraden en energiereserves van de wereld.

Voor het jaar 2015 berekent het IMF een economische groei van 6% voor het hele continent. Onder de snelst groeiende landen bevinden zich ettelijke die niet behoren tot de klassieke grondstoffenlanden. Het voorbeeldland hiervoor is vooral Botswana. De gemeenschappelijke noemer voor de groei van deze landen zijn volgens IMF-deskundigen vooral politieke hervormingen.

Daarbij komt het culturele erfgoed van de vele verschillende volkeren, dat we altijd zouden moeten bewaren. Ik denk zelfs dat dit culturele erfgoed de grootste schat van Afrika is.

Afrika heeft op dit moment een bevolking van ongeveer 1 miljard mensen, waarvan 85% jonge ris dan 25 jaar. Voor de komende decennia wordt een verdubbeling van het bevolkingsaantal voorspeld.

De visie van prins Asserate:

Mijn persoonlijke visie is een Afrika dat zijn verschillende culturen en religies aanvaardt en etnische gewelddadigheden verafschuwt.

Ook Europa heeft aanspraak op het behoud van haar verschillende culturen! Dat wordt helaas nooit genoemd. We hebben een gigantische toestroom van cultuur-vreemde mensen en een gigantische afvloeiing van geld.

Belastinggeld – geroofd van Duitse gezinnen – stroomt naar Afrikaanse despoten met een vertrekkende jeugd, die wij hier dan moeten alimenteren. Dat is compleet krankzinnig. Daarvoor bestaat maar één oplossing: Duits geld voor Duitse gezinnen.

En laat Afrika zijn problemen zelf maar oplossen. Hoe minder we ons hiermee bemoeien, des te beter. We hebben geen Afrikaans XXL Griekenland nodig, waarin ons belastinggeld verdwijnt en dan als dank aan kunnen horen wat voor imperialistische egoïsten we zijn.

Wat prins Asserate over het potentieel van Afrika zegt, zal menig Duitser verbaasd doen staan die Afrika alleen maar als een reusachtig, eeuwig honger lijdend, giften verzamelend ontwikkelingsland van de televisie kent. Afrika zou zelfs nog levensmiddelen kunnen exporteren als men alles goed doet.

Bron:
www.pi-news.net
Auteur: L.S. Gabriel

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)