Kameraad Stalin en de uitvinders van het buskruit

(Door: “Taljaard”)

De ouderen onder ons zullen zich ongetwijfeld nog het gedweep herinneren van de toenmalige linkse jongeren met wat later niets anders bleken te zijn dan dictators en pathologische massamoordenaars. In diverse met wiet- en hasjlucht doorwalmde kelders en overbodige kamers van morsige gebouwen werd er lustig op los gefulmineerd door toenmalige testosteronbommen met lang haar, vlasbaardjes en John Lennon brilletjes, die dankzij de Mammoetwet de universiteiten waren binnengerold en die zich daarom ”intellectueel” waanden. Want zij mochten studeren en meenden daarom het buskruit te hebben uitgevonden. Maar wat zij toen beweerden zou hen nu met diepe schaamte moeten vervullen.

Zonder blikken of blozen werd er beweerd dat wanneer kameraad Stalin, zo noemde men dit grootste monster van de 20e eeuw, er niet door het internationale grootkapitaal aan zou zijn gehinderd om tijdens de Spaanse burgeroorlog het communisme in Spanje te vestigen, er nooit een Tweede Wereldoorlog zou zijn geweest. En dat, wanneer Chroetsjov en zijn ”revisionistische kliek” kameraad Stalin niet zou zijn afgevallen na diens dood, de Cuba crisis heel anders was afgelopen. En de ”bevrijdingsoorlog van het proletariaat” in Vietnam tegen het Amerikaanse, imperialistische grootkapitaal dan allang gewonnen zou zijn. De zgn. ”grote sprong voorwaarts” van de door velen van deze uitvinders van het buskruit al evenzeer aanbeden voorzitter Mao was ook alleen maar mislukt door de sabotage en de tegenwerking van het internationale kapitalisme. En daar had voorzitter Mao dan ook volkomen terecht op gereageerd met zijn culturele revolutie. Zodat reactionaire elementen, kleinburgers en andere met het kapitalisme heulende saboteurs de revolutionaire voortgang niet langer in de weg zouden staan, door hen simpelweg te elimineren.

Hierdoor was het China van Mao, zo redeneerden deze uitvinders van het buskruit, de ideale staatsvorm. En deze ideale staat moest natuurlijk ook in Nederland en Europa worden gevestigd. Het was zaak om de arbeidersklasse hier van de noodzaak tot revolutie, een revolutie die volgens de marxistische dialectiek hoe dan ook onvermijdelijk was, te doordringen. Het West-Europese proletariaat moest er van bewust worden gemaakt dat ”de fopspenen van de kapitalistische consumptiemaatschappij” slechts zoethoudertjes waren om hen van deze revolutie af te houden. Maar zij, de jeugd die had mogen studeren, de uitvinders van het buskruit, zouden de thesen van Marx, kameraad Stalin en voorzitter Mao ook hier in de praktijk brengen.

De jaren verstreken echter. En de uitvinders van het buskruit zagen met lede ogen aan hoe leiders als Ronald Reagan en Margareth Thatcher zowel de door hen zo vurig verhoopte revolutie blokkeerden en tevens alles waar zij in geloofden als leugens ontmaskerden. Velen onder hen waren intussen, vanwege hun universitaire bullen, op sleutelposities binnen de rechterlijke macht, het onderwijs, het bestuur en de media terechtgekomen. Hierdoor waren zij zelf leden van de door hen eens zo diep verachte en gehate bourgeoisie geworden. Sommigen vroegen zich daarom af, of zij nog wel links genoeg waren.

Om deze voor hen diep existentiële vraag te beantwoorden, werden er diverse workshops en retraites in vormingscentra in bosrijke omgevingen georganiseerd. Deze laatste soort meerdaagse bijeenkomsten resulteerden voornamelijk in echtscheidingen. En er werden lange kletsartikelen over deze vraag in Vrij Nederland, de Volkskrant en de Haagse Post geschreven, waarmee deze uitvinders van het buskruit elkaar troostten en op de borst sloegen. En onderwijl bood men elkaar in de ”king size victories”, zeer pretentieuze vacatureadvertenties in de zaterdagse bijlage van de Volkskrant, de meest lucratieve topbaantjes in onveranderlijk zwaar door belastinggeld gesubsidieerde sectoren aan. Hun ouders waren vaak lid van de VARA geweest. Maar dat was voor hen natuurlijk veel te plebejerachtig. Vandaar dat zij VPRO-leden werden en de zondagavonden voor de tv doorbrachten; in schier ademloze bewondering voor de zo avant-gardistische en trendy programma’s, waarmee men elkaar opnieuw veren in het achterste stak. En hoewel de meesten onder hen er nog geen letter van begrepen, waren schrijvers als W.F. Hermans en Gerard Reve vanzelfsprekend absoluut verwerpelijk, want zij hadden het zowaar gewaagd om contacten te onderhouden met het apartheidsregime in Zuid Afrika. Hoe meer hun bankrekeningen en hun materiële bezittingen toenamen, des te meer zij zichzelf en elkaar wilden overtuigen van het feit hoezeer zij ondanks alles toch wel niet bleven deugen.

De Sovjet-Unie en het hele Oostblok stortten in elkaar en het bleek voor de hele wereld dat de door deze uitvinders van het buskruit eens zo vurig verhoopte rode heilstaat op drijfzand en drogbeelden was gebaseerd. Het was dus noodzakelijk om op zoek te gaan naar een nieuwe invulling van de door hen beleden geloofsdogma’s, waaraan zij hun zijn en wezen al tientallen jaren hadden opgehangen en waaraan zij hun hele narcistische zelf-manifestatie en identiteit ontleenden. Bepaalde vrouwelijke uitvinders van het buskruit vonden in deze soelaas in het feminisme, waarin zij zichzelf zowel cognitief als emotioneel op zo mogelijk nog krankzinniger ideologische wegen dan voorheen begaven. Anderen wierpen zich op het behoud en de verbetering van de natuur en het milieu en verklaarden zichzelf niet langer als rood links, maar als groen links. En weer anderen, de gestaalde marxisten, meenden dat de West-Europese autochtone arbeidersklasse te zeer was verburgerlijkt en gecorrumpeerd voor het praktische bewerkstelligen van het socialisme.

Hoe haalden die onontwikkelde en ongeschoolde plebejers, die het socialisme hadden afgewezen, het overigens in hun hoofd dat zij meenden voorrechten te kunnen ontlenen aan het feit dat zij niet in de Derde Wereld waren geboren? Nee. Dat kon niet. Dat mocht niet. Want dat ging tegen alle belijdenisgeschriften en geloofsdogma’s van de uitvinders van het buskruit in. Kameraad Stalin en voorzitter Mao hadden daar wel raad mee geweten! Maar helaas was het niet meer mogelijk om het kapitalisme langs deze weg af te breken; hoewel de thesen van Marx natuurlijk nog altijd boven iedere twijfel verheven waren.

De deconstructie van het kapitalistische Westen, en de daarmee verbonden verwezenlijking van de socialistische revolutie, moest dus langs andere wegen worden bewerkt. En dat was meer noodzakelijk dan ooit, want het milieu werd door het kapitalisme kapotgemaakt en de bevolking van de Derde Wereld werd door het neo-kolonialistische en vanouds imperialistische en racistische grootkapitaal van haar grondstoffen beroofd en uitgebuit. En wie beweert dat de armoede en de structurele chaos in Afrika toch ook wel de schuld mag heten van de lokale bevolking is volgens de uitvinders van het buskruit een racist. En een verwerpelijke apologeet van het neoliberale kapitalisme. Het is de schuld van het kapitaal! Dat kan niet anders, want dat staat in Marx.

De deconstructie van het kapitalisme in dat vreselijke Westen moest plaatsvinden langs demografische wegen. Dit vereiste het importeren van zoveel mogelijk onbedorven nobele wilden en zonnekinderen uit de Derde Wereld. Hiermee meenden de uitvinders van het buskruit een nieuw en door hen manipuleerbaar proletariaat te kunnen scheppen, wat de gecorrumpeerde autochtone werkende klasse, die het socialisme had durven te verwerpen, op den duur zou vervangen. Zo zouden zij de socialistische heilstaat alsnog kunnen verwezenlijken. En dat niet slechts in Nederland, maar in heel Europa. Want deze uitvinders van het buskruit hadden ook overal in Europa hun geestverwanten die, net als zij, vaak maatschappelijke sleutelposities bezetten. Sterft, gij oude vormen en gedachten! Sterf ook, jullie autochtone Tokkies, die het evangelie van Marx hebben durven te verwerpen. Want de Internationale zal morgen heersen op d’aard. Jullie hebben niet willen deugen, zoals wij wel deugen.

Wij, de uitvinders van het buskruit, zullen jullie bekrompen en onderontwikkelde plebejers daarom een lesje leren in wereldburgerschap. Want het socialisme zal en moet hoe dan ook overwinnen. En wanneer jullie het wagen hier bezwaar tegen te maken, zijn jullie racisten, xenofoben en nazi’s, die door onze hoogsteigen KGB aan de publieke schandpaal zullen worden genageld en naar de Goelag van de sociale en maatschappelijke uitsluiting zullen worden verbannen.

Maar wat blijkt nu? De uitvinders van het buskruit hebben zich vreselijk verkeken op de spiritualiteit en de cultuur van deze ”nobele en onbedorven zonnekinderen.” Zij gingen er namelijk, geheel volgens de marxistische catechismus, van uit dat religie en cultuur er niet toe doen. Omdat dit volgens hen slechts kunstmatige en door de heersende klasse opgeworpen blokkades moesten heten die het wereldwijde proletariaat van het bewustzijn beroven dat de echte vijand het kapitalisme is. En dat het enige verschil tussen mensen het verschil in materieel inkomen en bezit moet zijn. Maar opnieuw blijkt ook in dit opzicht dat de marxistische leer op drijfzand is gebouwd. De werkelijkheid van de islam, die er wel degelijk toe doet, omdat religie veel meer is dan opium voor het volk, manifesteert zich meer en meer in al haar onverzoenlijke en levensgevaarlijke gruwelijkheid. En het blijkt onmogelijk te zijn om deze islam in de Europese samenleving te incorporeren, noch om hem te seculariseren, d.w.z. de islam door middel van het socialisme te ”temmen” om de islamitische tijger zo door de hoepels van de uitvinders van het buskruit te laten springen. Zij hoopten deze tijger daarmee te kunnen gebruiken om de revolutie eindelijk eens gestalte te kunnen geven. Maar deze tijger zal hen net zo goed verscheuren. En waarschijnlijk als eersten.

Elke door de uitvinders van het buskruit aan het marxisme ontleende historische analogie is dood gelopen op de realiteit, met uitzondering van de terreur. Deze analogie van de terreur is de uitzondering die recht overeind staat. Omdat zowel het marxisme als de islam van A tot Z zijn gebaseerd op terreur, onderdrukking, geweld, collectieve misleiding en pseudo-godsdienstige drogbeelden. Kameraad Stalin en de islam vallen in dit opzicht volkomen samen. Maar dat is een inzicht wat de uitvinders van het buskruit slechts zullen verkrijgen wanneer zij de loop van een Kalasjnikov op zich gericht zullen zien.

Door:
“Taljaard”
(www.ejbron.wordpress.com)