Udo Ulfkotte: “Nergens ter wereld heb ik zo veel ´islamofobie´ (ziekelijke haat tegen de islam) meegemaakt als in islamitische landen”

(Door: Michael Mannheimer/Udo Ulfkotte – Vertaling: E.J. Bron)

Over de  leugenachtigheid van het begrip “islamofobie”

Niets is leugenachtiger dan het begrip “islamofobie”. Dit verklaart kritiek op de islam tot ziekte (fobie betekent “ziekelijke angst”). Dit dient twee doelen: ten eerste dient iedere kritiek op de islam verboden te worden en moeten critici als “ziek” worden voorgesteld. Ten tweede dient daarmee de belangrijkste eis van de islam doorgedrukt en tegelijkertijd de 1400-jarige praktijk van de islamitische sharia in het Westen gevestigd te worden: wie de islam bekritiseert, moet bestraft worden. en wel in het uiterste geval met de dood (dat gebeurt tot op de dag van vandaag in talrijke islamitische landen).

Islamofobie net zo “zinvol” als nazifobie

Nu is het begrip islamofobie ongeveer net zo zinvol als dat van nazifobie. Angst voor de nazi´s heeft niets met een fobie te maken zoals we weten. En is uitstekend gemotiveerd. En angst voor de islam heeft eveneens niets met een fobie te maken, omdat deze angst eveneens uitstekend is gemotiveerd:

Al 1400 jaar lang moordt de islam zich door de wereld. Hij heeft 57 landen overvallen en bij zijn heerschappij-gebied ingelijfd, miljoenen “ongelovigen” afgeslacht, miljoenen vrouwen en kinderen van de “ongelovigen” verkocht als slaaf, complete volkeren en religies uitgeroeid, tienduizenden boeddhistische, hindoeïstische en zoroastrische tempels verwoest en alles met de aardbodem gelijkgemaakt wat navolgende generaties er nog aan zou kunnen herinneren dat er voor de komst van de islam een hoogontwikkelde cultuur in hun land bestond.

Tot op de dag van vandaag is daar in principe niet veel aan veranderd. Integendeel: de islam heeft Europa op de korrel genomen om dit lang verwachte continent eindelijk te islamiseren.

En zo´n religie zou men niet mogen bekritiseren?

Leest u daarover de onderstaande uiteenzettingen van de islamkenner Udo Ulfkotte over het begrip “islamofobie”.

(Michael Mannheimer)

*****

Udo Ulfkotte: “Nergens ter wereld heb ik zoveel ´islamofobie´ (ziekelijke haat tegen de islam) meegemaakt als in islamitische landen.”

Men kan om veel goede redenen verschillende standpunten innemen tegenover de islam. De schrijver van deze zinnen heeft islamkunde gestudeerd, spreekt Arabisch en heeft vele jaren in verschillende islamitische landen onder moslims geleefd. Mijn belangrijkste kennis over de islam luidt: Nergens ter wereld heb ik zoveel “islamofobie” (ziekelijke haat tegen de islam) meegemaakt als in islamitische landen. Want nergens ter wereld haten moslims andere moslims meer dan in die landen, waarin veel moslims leven.

Moslims zijn onder elkaar op een manier vijanden van elkaar zoals Europeanen het zich meestal niet kunnen voorstellen. En deze ongelooflijke haat importeren wij met de vele verschillende moslims uiteraard ook in Europa. Net zoals er op aarde tektonische platen bestaan en daar, waar ze met veel druk op elkaar toe bewegen veel druk, spanningen en daarna aardbevingen ontstaan, zo bestaan er tussen de vele islamitische stromingen spanningen, die steeds opnieuw als vulkaanuitbarstingen exploderen en zeer zeker ook bij nog zo veel vredesconferenties nog lang niet tot rust zullen komen.

De oudste tektonische plaat van de islam is die tussen soennieten en sjiieten. Vanuit de zienswijze van Verlichte Europeanen is het uiteindelijk niets anders dan de machtsstrijd tussen twee islamitische sektes. Men kan zich deze verbitterde strijd ook heel gewoon voorstellen als de strijd om de heerschappij tussen twee motorclubs, bijvoorbeeld de Hells Angels en de Bandidos. In de realiteit is het niet anders. Wellicht met de uitzondering dat Hells Angels en Bandidos zeer zeker geen genocide plegen en ook geen tanks, mortieren, gevechtsbommenwerpers en chemische wapens inzetten. Op straat vechten Hells Angels en Bandidos bij ons tegen elkaar. Alleen als het gaat om het verbod op hun lederen jacks met logo´s zijn ze opeens dikke vrienden. Zo is dat ook met de verschillende sektes van de moslims. Op straat slaan ze elkaar in veel thuislanden de hersens in, maar als er ergens in de wereld sprake is van kritiek op de islam of deze zelfs verboden dient te worden, dan gaan de vlak daarvoor nog vijandige soera-zonen met miljoen verenigd de straat op en doen net alsof ze de dikste vrienden zouden zijn.

De bloedige machtsstrijd tussen de islamsektes van de sjiieten en de soennieten is terug te voeren op een strijd om opvolging om de leidende rol na de dood van de uitvinder van de islam, Mohammed (632 na Chr.) en smeult ongeveer sinds het jaar 680 na Chr. Veel van de islamitische oorlogen en burgeroorlogen zijn ook nu niets anders dan gevechten om de hegemonie van de desbetreffende islamsektes: sjiieten en soennieten. Daarbij gaat het om de afgrenzing van territoria, om macht en om politieke invloed.

Ook op de achtergrond van de Syrië-oorlog strijden de beide belangrijkste leiders van deze islamsektes, het sjiitische Iran en diens belangrijkste vijand, het soennitische Saoedi-Arabië, om de politieke en religieuze macht. Want de islam is immers niet alleen religie, maar vooral ook een politiek heerschappij-systeem. Je kunt al die bloedige conflicten van de afgelopen decennia in het Midden-Oosten allemaal terugbrengen tot de noemer van deze aan een kleuterschool herinnerende sektestrijd: zo heeft het soennitische Saoedi-Arabië in Syrië, dat door sjiitische Alawieten geregeerd wordt, soennitische rebellen aangemoedigd om vragen te stellen bij de sjiitische hegemonie. In het Saoedische buurland Jemen dirigeert Iran ondertussen de sjiitische Houthi-rebellen, terwijl Saoedi-Arabië in het Iraanse buurland Irak pro-soennitische strijders steunt. Laten we vasthouden: Een van de tektonische platen in de islam is de bloedige strijd tussen de islamsektes.

De tweede tektonische plaat wordt gevormd door de etnische conflicten. Veel Europeanen zien in de Turken weliswaar Arabieren, wat vanuit het oogpunt van de Turken niet alleen een belediging, maar ook compleet fout is. Turken zien zichzelf nu eenmaal in de eerste plaats als nakomelingen van het Ottomaanse Rijk en van de laatste kalief en voorzien van een soort goddelijke opdracht om de islamitische wereld te leiden en diens invloedsgebied ( in een nieuw groot rijk onder Turkse leiding) weer uit te breiden. Dat zien Saoedi-Arabië en Iran, die zichzelf eveneens om historische redenen als erfgenamen van leidersaanspraken beschouwen, natuurlijk helemaal anders. Achter dit conflict schuilt niet alleen de islam, maar ook iets etnisch: terwijl de Saoedi´s zichzelf als “Arabieren” zien, dus een nogal achtergebleven woestijnvolk, en de Iraniërs zichzelf als nakomelingen met de heerschappij-aanspraken van het hoogontwikkelde cultuurvolk van de Perzen (het rijk van de Sassaniden) zien, staan de Turken voor het Turkenvolk en diens ooit bloeiende grote rijken (bijvoorbeeld van de Seltsjoeken en Osmanen). Tussen alle fronten bevinden zich andere volkeren van de islamitische wereld zoals de Koerden of de Berbers, die op een bepaald moment in de loop van de geschiedenis hun autonomie zijn kwijtgeraakt. Om de hegemonie van de grote genoemde groepen te bespoedigen, deinzen hun mannen achter de schermen ook niet terug voor genocide (volkerenmoord). Net zoals de “Islamitische Staat” (ISIS) alle niet-soennieten in veroverde gebieden gruwelijk vermoordt, zo maakt ook Turkije van iedere gelegenheid gebruik om de door hen gehate Koerden (die streven naar een eigen staat) langs de grenzen met de meest wrede methodes te decimeren. Bij deze etnische conflicten, de tweede tektonische plaat, deinzen de deelnemers dus zelfs niet terug voor volkerenmoord.

De derde tektonische plaat, die tussen al deze groepen en partijen verloopt, is de tegenstelling tussen traditionalisten en diegenen die zich open willen stellen voor de moderne wereld. Dat is echter de nogal hoffelijke omschrijving. Met traditionalisten bedoel ik groepen zoals de Moslimbroederschap, die intussen ook in Duitsland via de traditionele islamverenigingen in ieder dorp zijn buitenpost heeft, de wahabieten (die door Saoedi-Arabië gefinancierd in Duitsland zelfs een netwerk van scholen en moskeeën exploiteren), de op de achtergrond met hem samenwerkende groepen zoals Al Qaida en de Taliban evenals nog radicalere groepen zoals de “Islamitische Staat”. Zij allemaal staan voor de islam zoals die op het moment van de dood van de islam-uitvinder Mohammed in het jaar 632 na Chr. als religie en ook als politiek model gepraktiseerd en voorgeleefd werd. Elk van deze groepen beschikt ook over steunpunten in Duitsland (moskeeën), die door politici graag bezocht worden, omdat de daar verkerende moslims altijd maar weer te kennen geven eigenlijk heel normale mensen te zijn. alleen hun vijanden zijn zogenaamd “slecht”. In Frankfurt is er de bekende moskee van de Taliban en in bijna iedere Duitse stad minstens één tot de Moslimbroederschap behorende moskee. In bijna iedere Duitse moskee versterken de imams hun desbetreffende groep in de mening volgens welke zij de enige correcte opvatting van de islam hebben. Veel moslims in Duitsland organiseren zichzelf immers ook al lange tijd naar het voorbeeld van Duitse rocker-groepen en delen Duitsland, net zoals motorbendes, onder elkaar op. Het is aan absurditeit niet meer te overtreffen wanneer onze politici zich glimlachend met moskeeleiders in traditionalistische moskeeën laten fotograferen en niet te stom zijn om tegen verslaggevers te zeggen dat men op deze manier “interculturele tolerantie” zou willen demonstreren. Maar misschien is het glimlachen over de opdeling van Duitsland immers niet alleen naïviteit, maar ijskoude berekening op weg naar de vernietiging van ons ooit zo vreedzame vaderland.

Door:
Udo Ulfkotte

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)