REPRISE: “Here we stand…..(Like a couple of fools)”

(Door: Theresa Geissler)

 (Herdenking van de moord op Theo van Gogh, maandag 2 november 2015)

Ik geef het toe: Al enige dagen van tevoren had ik me al afgevraagd of de herdenking van de moord op Theo van Gogh, op 2 november 2015, misschien ófwel een dag eerder gehouden zou worden, ófwel dit jaar überhaupt zou pláátsvinden. De reden voor mijn twijfel in deze was dat de twee voorgaande herdenkingen beide in het weekend hadden plaatsgevonden en deze op máándag, toch nog altijd een doordeweekse dag . . .

Aangezien ik in het geval van de eerste mogelijkheid sowieso verhinderd zou zijn, met het oog op een eerder gemaakte afspraak voor de zondag, zocht ik zaterdagochtend op Google naar het één of andere bericht dat hierover uitsluitsel zou kunnen geven . . . en vond het, wonder boven wonder: De herdenking zou dit jaar gewoon op de betreffende datum, 2 november plaatsvinden, ook al viel dat op de ‘gewone werkdag’ maandag. Ook het tijdstip, de invulling van het programma en de personen die er hun bijdrage aan leverden, zouden niet afwijken van die van de voorgaande jaren. Nu ik dat zeker wist, nam ik het besluit er in dat geval eveneens weer bij aanwezig te zijn. Zeker nadat ik “onze” Jack Terrible, zoals bekend een vaste medewerker aan dit gebeuren, over mijn voornemen had gemaild, en uit zijn antwoord was gebleken dat hij dat leuk zou vinden. Toch bleek mijn aanvankelijke twijfel niet geheel ongegrond . . .

De herdenking zou, zoals gezegd, op het gebruikelijke tijdstip, om 14.00 uur beginnen, op de plek waar de moord destijds plaatsvond, in de Linnaeusstraat, Amsterdam-Oost. Toen ik daar, zoals bij mij altijd het geval is, ruim vóór tijd arriveerde, zo rond 13.30 uur, trof ik weliswaar Jack – wat ik half en half wel had verwacht, want mijn gewoonte in deze is ook de zijne, weet ik inmiddels- maar dat was dan ook alles: géén andere belangstellenden, die er het vorige jaar tenminste nog gewéést waren, zij het in niet al te grote getale. Maar dat was dus ook, zoals reeds opgemerkt, op ZONDAG geweest. We wachtten af, maar de situatie zou zich niet wijzigen. Ook niet toen het naar 14.00 uur liep en de delegatie van de Stichting Vrienden van Pim Fortuyn, de initiatiefnemer van de herdenking, ten tonele verscheen. Deze delegatie bestond om precies te zijn uit: Organisatrice Jennifer Vetter, tevens de vaste spreekster op de herdenking, Robert Kelder, uitgever van het nog immer miskende boek “Doodlopende weg” van Slobodan R. Mitric, waarvan men inmiddels had kunnen wéten dat hij zich de gelegenheid niet zou laten ontgaan om zijn zoveelste riedel omtrent dit meesterwerk te gaan afdraaien, en verder twee dames, die op hun beurt deel uitmaakten van de delegatie: ene Marianne Houtzager en, warempel, een Somalische, die, nóg verrassender, bleek te luisteren naar de naam Ayaan(!) Liban. Dit kleine gezelschap had wat bloemen meegebracht waarvan er een deel samen met enkele kleine decoraties op de bewuste plek werden neergelegd. Nu làg er tenminste iets, wat even tevoren nog niet het geval was geweest.

Het hele aanwezige gezelschap bestond op dat moment aldus uit acht personen, de twee politie-agenten, die de veiligheid moesten waarborgen, meegerekend. En dat zou, zeker daar in de Linnaeusstraat, niet meer veranderen. Jennifer hield haar voor dat moment bestemde rede, Jack zijn voor de gelegenheid gemaakte voordracht, en intussen, terwijl het voorgedragene van tijd tot tijd overstemd dreigde te worden door het aanwezige verkeer, onder andere door de gillende sirenes van langs scheurende ambulances, passeerden ons op het trottoir de nodige voorbijgangers, waarvan – niet verrassend, gezien de locatie- opvallend veel mét baard of hoofddoek, afhankelijk van de sekse. Een oude moslima in een scootmobiel bestond het zelfs om haar vervoermiddel een ogenblik stil te leggen en een schuwe, wezenloze blik op het gebeuren te richten. Ik keek onwillekeurig of ze er misschien niet langs kon, maar dat was niet het geval. “Doorrijden mens, je hebt hier niets mee te maken,” beet ik haar toe, onwillekeurig geprikkeld door haar lege staren. Dat hielp wel, want ze tufte verder.

Het was op dat moment, dat ik heel even in de lach dreigde te schieten vanwege het absurde van de situatie, iets, wat mij nog een paar maal bijna zou overkomen tijdens het tweede deel van de herdenking in het Oosterpark bij het monument “De Schreeuw.” Dat lag echt niet aan de waardigheid, die men heus wel in acht trachtte te nemen, maar des te meer aan de toestand in zijn geheel: In 2013 was de opkomst al slecht geweest, het jaar daarna nog iets minder, en nu……Tja, hoe moest je dit noemen? Ik kon er niets aan doen, dat me op dat moment een oude hit te binnen schoot van de Rockgroep Suzi Quatro uit de jaren ’80, getiteld “The race is on.” In mijn gedachten drong de tekst zich op: “Here we stand like a couple of fools and the race is on.” “Hand in hand as we break the rules and the race is on…….”

Hoe lang was Theo van Gogh nu dood? Elf jaar. Vermoord door een moslimfanaat. Vanaf het begin was het al duidelijk geweest dat het de bestuurlijke elite niet of nauwelijks had geïnteresseerd; de grachtengordel-elite,waarvan sommigen zich íntieme vrienden van hem hadden genoemd, beweerden, hem ‘in stilte’ te herdenken…..Ja, wat je zei: “In stilte”: op deze herdenking waren ze helemaal nooit geweest. En nu….thans…..mogelijk inderdáád omdát het een doordeweekse dag was… Een sterker bewijs, dat de ernst van de situatie nog steeds niet tot de massa was doorgedrongen, kon je feitelijk niet krijgen! De voordrachten op déze locatie waren intussen gehouden, daarmee het eerste deel van de herdenking afgesloten. Werklui, op dat moment bezig met een op die hoogte gelegen pand, waren net aan hun koffiepauze toe en boden ons allen óók “een bakkie” aan. Kijk, dat was nu toch wel weer hartverwarmend; dan krijg je tenminste het idee dat je tóch ergens een snaar geraakt hebt!

Na de koffie trokken wij – acht man, twee politiemensen inbegrepen dus – voor het tweede deel van de ceremonie naar het Oosterpark, waar overigens mij nog een aardige verrassing wachtte, die wat mij betrof de middag wel goed maakte: een aanwezige daar, die ik op dat moment nog niet kende, vroeg iets aan Jack, waarna hij zich tot mij wendde: “Theresa Geissler? Mag ik me even voorstellen: Ik ben D. G. Neree.” Hij verklaarde niet de hele plechtigheid te zullen uitzitten. “Ik ken het intussen wel. Maar ik wou U even zeggen dat ik uw artikelen bij E.J. Bron met plezier lees en dan in het bijzonder de Duitse vertalingen: Dat is heel goed werk.” Natuurlijk is zoiets leuk om te horen! We wisselden nog enige ogenblikken van gedachten, waarbij ik op mijn beurt blij was hèm ook een vriendelijkheid te kunnen toevoegen: “Wijlen ‘meneertje’ was erg op U gesteld,” deelde ik hem mee, “hij heeft op de site laten vallen dat hij het altijd erg goed met U heeft kunnen vinden.”

Zodra onze aandacht werd gevraagd voor de lange, inmiddels overbekende verhandeling van de Heer Kelder vertrok D. G. Neree nogal schielijk. “Dàt ken ik dus al. Maar ik wou het U even zeggen. Prettige dag verder!” De rest van de plechtigheid bezorgde dit me tóch een zeker gevoel van voldoening. Behalve de Heer Kelder hield ook Jack nog één keer zijn voordracht – toch in ieder geval ter ere van Theo van Gogh – waarna de taak voor de beide politieagenten – M/V, voor ik het vergeet – er óp zat. We bedankten hen voor hun aanwezigheid, ook al kon niet worden gezegd dat er ook maar één moment gevaar had gedreigd, zelfs niet in de vèrte… Alleen dat totale gebrek aan belangstelling was confronterend geweest. Dàt wel.

Maar toch: Wie op grond daarvan aan mij zou vragen of ik een volgende keer weer aanwezig zal zijn, kan op een volmondig “ja” rekenen. Nú helemaal. En waarom? Heel eenvoudig hierom: Iemand zal de herinnering aan Theo van Gogh toch hoog moeten houden. Alsmede het besef dat de islamitische tirannie het nóóit mag winnen. En als zijn “vrienden” het niet doen… Wel, dan doen wij het. Zó ligt het, en niet anders.

Woensdag 2 november 2016: herdenking van de moord op Theo van Gogh!

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)