“Ik ben trots op mezelf! Heb niets geleerd, had beroepsmatig geen succes – maar politiek bedrijven kan ik”!

Linkse politici zonder beroep, die hun landen in de ondergang dreven.

(Door: Michael Mannheimer – Vertaling: Theresa Geissler)

Over de dodelijke zwakheden van onze democratie

“Wie niets wordt, wordt waard”, heet het in de Duitse volksmond. Maar beter is dan nog: “Wie niets kan, wordt politicus”. Of journalist. (tegen de weinige “kunners” in beide beroepen: jullie zijn de beroemde uitzonderingen op de regel). Voor ieder beroep in Duitsland, van dakdekker tot atoomfysicus, is een gedegen opleiding vereist – en moet men gedeeltelijk zeer lastige examens afleggen. Ik schat dat de meeste Duitsers alleen al het elektricien-examen niet of slechts met de grootste moeite zouden halen.

Bij ons kan elke idioot politicus worden. Of redacteur.

Echter niet in twee van de belangrijkste beroepen, waarin het om niet meer of minder dan om het lot van een heel volk gaat. Politicus kan elke idioot worden. Hij moet alleen maar goed kunnen praten en in staat zijn een groot sociaal netwerk op te bouwen en dit te behouden. Van de wezenlijke dingen, waarover hij later zal moeten beslissen, hoeft hij nul komma nul verstand te hebben: economie, Duitsland als technologische standplaats, binnenlandse politiek, buitenlandse politiek, historische wetenschap (“Wie het verleden niet kent, kan de toekomst niet begrijpen”), islam, defensie, milieupolitiek enz., enz.

Als men een kijkje neemt in de Duitse deelstaatparlementen vindt men zo goed als geen wetenschappers of geschoolde experts. Het wemelt daar alleen maar van de ambtenaren, leraren of juristen. Velen hebben nooit ook maar één dag in het keiharde bedrijfsleven doorgebracht, zoals een Duitse arbeider, vakman of ondernemer dag na dag moet doen. Velen hebben alleen maar geld van de staat geïncasseerd, zonder er ooit voor te zorgen dat het geld bínnenkomt. Wat ze daarentegen allemaal uitstekend ligt is: meester zijn in het inhoudsloos redeneren. Dit soort politici is allemaal inwisselbaar, irrelevant – maar helaas voor de toekomst van ons land van buitengewone betekenis. Door zulke mensen worden wij geregeerd. Bijna geen Duitser die dit weet. Want de werkelijk bekwame Duitsers worden zo in beslag genomen door hun beroep dat ze nauwelijks tijd over hebben om zich met politiek bezig te houden. Aldus bevinden wij ons in de absurde situatie dat de bekwaamste Duitse koppen (onderzoekers, ingenieurs, technici, wetenschappers, ondernemers) zich bij gebrek aan tijd laten regeren door de domsten.

De rol van de media

En dat ook niemand er toe komt te erkennen dat dit zo is, daarvoor zorgen de media. Ook daarin zitten niet de knapste koppen (zoals altijd bevestigen uitzonderingen de regel). Op school over het algemeen slecht tot middelmatig, een miserabel eindexamen (als daarvan al sprake is), zodat het net voldoende is voor communicatiewetenschap (een echt flauwekul-vak) of voor journalistiek (waar men niets leert over relevantie). Maar vervolgens komt men dan over het algemeen op een post terecht, die in een tegenovergestelde relatie verkeert tot de persoonlijke bekwaamheid van de bezetter van die post: op een hoofdredacteurpost of zoiets. Daar kan men dagelijks miljoenen mensen beïnvloeden met onzin – of met omgekochte meningen. Niemand heeft dat beter aan het licht gebracht dan de onlangs overleden Udo Ulfkotte.

Democratie: Dominantie en dictatuur van de middelmaat tegenover de besten

Dat is één van de centrale zwakheden van onze democratie: het gaat in werkelijkheid om de dominantie en de dictatuur van de middelmaat tegenover de besten. Wat daar uitkomt, maken wij thans aan den lijve mee: de middelmatigen drijven ons zienderogen de afgrond in. Óf omdat niemand van hen dit erkent, óf omdat ze te zwak en te laf zijn om zich te weer te stellen tegen de politieke mainstream. Typisch de middelmaat.

En wij kunnen degene, die wij beslist niet meer willen hebben, niet eens wegstemmen: wie, zoals Merkel, constant op de eerste plaats der verkiezingslijst staat, zal onvermijdelijk wéér in het parlement zitten, zelfs als hij in zijn eigen kieskring nul stemmen verworven heeft. En als hij door het merendeel der Duitsers wordt gehaat. Die verkiezingslijst is, net als de fractiedwang, de dóód van onze democratie. Daarvoor bestaat een goed begrip, dat eveneens uit de volksmond afkomstig is: Democratuur.

Bron:
https://michael-mannheimer.net
Door: Michael Mannheimer

Vertaald uit het Duits door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)